Ἅγιοι Πατὲρες Ἀντιπρὸσωποι τῆς Ἱερᾶς Κοινὸτητος τοῦ Ἁγὶου Ὄρους, ἐπιθυμοῦμε νὰ σᾶς ἐνημερὼσωμεν καὶ νὰ σᾶς προβληματὶσωμεν δι΄ἕνα θέμα πολὺ σοβαρὸ, διὰ τὸ ὁποῖο καὶ παρακαλοῦμε ταὴν ὑμετὲραν Πανοσιολογιὼτητα νὰ κὰμετε τὸ καθῆκον σας καὶ νὰ ἐπιλει-φθῆτε τοῦ θὲματος.

Δὲν γνωρὶζωμεν ἐὰν ἒχει πὲσει στὴν ἀντὶληψὶ σας ἤ ἔχετε διαβὰσει σχετικῶς μὲ μὶα «εἰκὸνα» ἡ ὁποὶα ἄρχισε νὰ κυκλοφορεῖ τελευταὶως, ἡ λεγομὲνη «ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», ὅπως ἐπιγρὰφεται. Ὁ ἀξιὸλογος θεολὸγος π. Σεραφεὶμ μοναχὸς υἱὸς τοῦ π. Θεοδὼρου Ζὴση, εἶχε τὴν εὐαισθησὶα, τὴν ἀνησυχὶα καὶ τὸν θεολογικὸν προβληματσμὸν νὰ μελετὴση καὶ νὰ ἐξετὰση μὲ ἱστορικὰ θεολογικὰ καὶ ἁγιοπατερικὰ ὁρθὸδοξα κριτὴρια τὶ παριστὰνη ἡ ἐν λὸγῳ «εἰκὸνα». Θὰ ἰδεῖτε λοιπὸν καὶ μὸνοι σας καὶ θὰ διαπιστὼσετε ὅτι δυστυχῶς, δυστυχὲστατα, αὐτὴ ἡ ἀθῶα καὶ ζεστὴ οἰκογενειακὴ «εἰκὸνα» ὅπως ἐκ πρὼτης ὄψεως φαὶνεται, εἶναι τελικῶς μιὰ προτεσταντικὴ ζωγραφιὰ, ἡ ὁποὶα κὰπως βυζαντινοποιὴθηκε γιὰ νὰ γὶνη πιὸ εὐπρὸσδεκτη ἀπὸ τοὺς ὁρθοδὸξους. Ἡ «εἰκὸνα» λοιπὸν περνὰει τὸ μὴνυμα, καθὸτι μὶα εἰκὸνα πρὸς χὶλιες λὲξεις, ἔτσι ὅπως παριστὰνει τὸν Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὴν Παναγὶα, μᾶς δὶνει νὰ καταλὰβουμε ὅτι δὲν εἶναι ὁ Ἰωσηφ ὁ Δὶκαιος καὶ μνὴστωρ τῆς Παναγὶας, ὅπως μᾶς λὲγει τὸ ἅγιον Εὐαγγὲλιον καὶ τὸν τιμᾶ ἡ ὀρθὸδοξος ἐκκλησὶα μας, ὁ ὁποῖος ἦτο φὺλαξ καὶ μὰρτυς τῆς καθαρὸτητος καὶ παρθενὶας τῆς Παναγὶας.

Ἀλλ΄ὤ! τῆς βλασφημὶας καὶ μὸνον νὰ τὸ σκεφθῆ κανεὶς καὶ νὰ τὸ πεῖ καὶ νὰ τὸ ἰδεῖ στὴν ζωγραφιὰ αὐτὴ ἁμαρτὰνει, ὠς νὰ εἶχε καὶ συζυγικὲς σχὲσεις; ὤ! τῆς ἀσεβεὶας τῶν ἀχρεὶων ψευτοχριστιανῶν τῆς Δὺσεως, διὸτι αὐτὸ πιστεὺουν οἱ προτεστὰντες, μὲ τοὺς ὁποὶους συμ-προσεὺχονται πολλοὶ Οἰκουνενιστὲς «ὀρθὸδοξοι» ποιμὲνες, ἀναγνωρὶζοντὰς τους ὡς Ἐκ-κλησὶα. Αὐτὴ ἡ βλὰσφημη καὶ αἱρετικὴ «εἰκὸνα», ὅπως καταλαβαὶνεται Ἅγιοι Πατὲρες προσβὰλλει τὸ ἀειπὰρθενον τῆς Θεοτὸκου καὶ θὶγει θεμελιωδῶς ἀμετὰθετον δογματικὸν ὅρον τῆς ἀμὼμου ἡμῶν πὶστεως. Δὲν εἶναι τοῦ παρὸντος ἐγγρὰφου οὐδὲ ἡμῶν ἀρμοδιὸτης ἡ ἀνὰπτυξις τοῦ θὲματος, ὐμεῖς πλὲον ἡμῶν κὰλλιστα ἐπὶστασθε. Τὴν χυδαὶα καὶ βὰσφημον αὐτὴν «εἰκὸνα» τὴν πωλεῖ στὸ κατὰστημὰ του, στὴν πλατεὶα τῶν Καρυῶν. Πηγαὶνετε καὶ ἐσεῖς ἴνα ἰδὶοις ὄμμασι τὸ ἰδεῖτε καὶ φρὶξετε, καθὼς καὶ ἐμεῖς, ἀναλογιζὸμενοι ὅτι δὲν μπορεῖ μιὰ τὲτοια «εἰκὸνα» νὰ πωλεῖται καὶ νὰ κυκλοφορεῖ, ἐδῶ στὸν ἀφιερωμὲνον ἱερὸν ἡμῶν τὸπον, στὸ περιβὸλι τῆς Παναγὶας μας. Ἀναλογισθῆτε τὸ μὲγεθος τῆς ὕβρεως καὶ τῆς βλασφημὶας πρὸς τὸ πὰνσεπτον καὶ πανὰμωμον πρὸσωπον τῆς Θεοτὸκου ἥν πὰντες ἡμεῖς ὀρθοδὸξως λατρεὺομεν, ἐξ ἧς καὶ ἡ ἐλπὶς τῆς σωτηρὶας πὰντων ἡμῶν. Ἐμεῖς νὰ ὑμνοῦμε, μὲ ἄπειρον μητροπαρθενικὸν πὸθον τὴν ἄχραντον Μητὲρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ κατὰ χὰριν Μητὲρα πὰντων τῶν ὀρθοδὸξων χριστιανῶν, τὴν Παναγὶα μας, «τὴν Τιμιωτὲραν τῶν Χερουβὶμ» καὶ «Ἄσπιλον, ἀμὸλυντον ἄχραντον, ἄφθορον, ἀγνὴν Παρθὲνον καὶ Δὲσποινα Θεοτὸκον» καὶ ὁ ἐν λὸγῳ μοναχὸς, ἤ καθὲνας δὶπλα μας, χὰριν αἰσχροῦ κὲρδους νὰ ἐμπορεὺεται, μπροστὰ στὰ μὰτια μας, αὐτὴν τὴν βλασφημὶα κατὰ τῆς Παναγὶας, τρὲμω καὶ ἀνατριχιὰζω πῶς μᾶς ἀνὲχεται ἀκὸμη ἡ Παναγὶα, ἐὰν πλὲον σιωπὴσωμεν.

Ἡ ἁγὶα μας Ἐκκλησὶα ἐν Πνεὺματι Ἁγὶῳ καὶ διὰ στὸματος τῶν ἁγὶων κατεστὸλισε τὴν Παναγὶα μὲ πανθαὺμαστους τὶτλους καὶ μεγαλειὼδη ἐπὶθετα τὰ ὁποὶα ἁρμὸζουν μὸνον στὴν Παναγὶα μας καὶ σὲ καμμὶα ἄλλη γυναὶκα ποὺ ἔζησε ἐπὰνω στὸ πλανὴτη τῆς γῆς, ὅπως: Ἀειπὰρθενος, Ἀεὶπαις, Θεὸπαις, Αἰὼνια Κὸρη τῆς Ναζαρὲτ, Μητρὸθεος, Θεὸνυμφος, Θεοδὸχος, Παρθενομὴτωρ, Μητροπὰρθενος, Μητρὰνανδρος, Ἀπειρὸγαμος, Ἀνὺμφευτος, Ἀπεὶρανδρος, Κυριοτὸκος, Ἄνανδρος μὴτερ, Ἄνυμφος νὺμφη, Ἀπεὶρανδρος μὴτηρ, Παρθενὸφυ-τον Ἄνθος. Ὅστις δὲν δὲχεται αὐτὰ ποὺ πιστεὺει ἡ Ἐκκλησὶα μας γιὰ τὴν Μητὲρα τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶναι Παρθὲνος πρὸ τὸκου, ἐν τὸκῳ καὶ μετὰ τὸκον, ὅτι εἶναι αἰὼνια κὸρη Ἀεὶπαις καὶ Ἀειπὰρθενος, Μητὲρα τοῦ Θεοῦ χωρὶς πατὲρα, κατὰ τὸν εὐαγγελικὸν λὸγον τοῦ Ἀρχαγγὲλου Γαβριὴλ «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεὺσεται ἐπὶ σὲ καὶ δὺναμις Ὑψὶστου ἐπισκιὰσει σοι, διὸ καὶ τὸ γενὸμενον Ἅγιον κληθὴσεται Υἱὸς Θεοῦ», οὖτος εἶναι αἱρετικὸς καὶ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγὶας καὶ δὲν θὰ σωθεῖ, καθὼς λὲγει καὶ ὁ ἅγιος Χρυσὸστομος «ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλὲως Χριστοῦ συμφιλιὰζων, τοῦ Βασιλὲως Χριστοῦ φὶλος οὐ δὺναται εἶναι, ἀλλὰ σὺν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται».

Σᾶς παρακαλοῦμε πολὺ, ἀναλογιζὸμενοι τὸ μὲγεθος τῆς σοβαρὸτητος τοῦ θὲματος, νὰ καλὲσετε εὐθὺς σὲ ἀπολογὶα τὸν ἐν λὸγῳ μοναχὸν, ὁ ὁποῖος ἄς γνωρὶζετε ὅτι τοῦ εἶχε ἀπο-σταλεῖ ἐδῶ καὶ ἕνα χρὸνο τὸ βιβλὶο τοῦ π. Σεραφεὶμ πρὸς ἐνημὲρωσὶν του, καὶ αὐτὸς ὄχι μὸνον συνεχὶζει νὰ τὴν ἐμπορεὺεται, ἀλλὰ πεισματικὰ ἐπιμὲνει , παρὰ τὴν ὑπὸδειξιν ποὺ τοῦ ἔγινε ὑπὸ Προϊσταμὲνου τινὸς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ κελλιὼτου τινὸς μοναχοῦ, ὅτι πρὲπει νὰ τὴν ἀπομακρὺνει ὡς αἱρετικὴν καὶ βλὰσφημη, αὐτὸς δὲ περιφρονητικὰ τοὺς ἀγνὸησε. Εἰς τὸ Γεροντικὸν ἐνθυμοὺμεθα ὅτι εἰς ἕναν ἀσκητὴν παρουσιὰσθηκε ἡ Παναγὶα, καὶ ὅταν τὴν παρακὰλεσε νὰ ἔμβῃ μὲσα στὸ κελλὶ νὰ τὸ εὐλογὴση, ἄκουσε αὐστηρὴ τὴν φωνὴ τῆς Παναγὶας νὰ τοῦ λὲγη «πῶς μπορῶ νὰ ἔμβω ὅταν ἔχεις μὲσα τὸν ἐχθρὸν μου». Ὁ ἀσκητὴς εἶχε ἐν ἀγνοὶᾳ του σ’ἕνα βιβλὶο κολλημὲνη μιὰ σελὶδα μὲ τὴν αἵρεσιν τοῦ Νεστορὶου ὅτι ἡ Παναγὶα εἶναι Χριστοτὸκος καὶ ὄχι Θεοτὸκος. Πῶς ἐμεῖς Ἀγιορεῖτες Μοναχοὶ, στὸ περιβὸλι τῆς Παναγὶας ἠμποροῦμε νὰ κὰνουμε ὅτι δὲν καταλαβαὶνουμε καὶ νὰ σιωποῦμε, ὅταν ὁ ὄφις, ὁ ἐχθρὸς τῆς Παναγὶας μας ἔχει εἰσχωρὴσει στὰ μαγαζιὰ τῶν Καρυῶν καὶ σὲ Μονα-στὴρια ἀκὸμη τοῦ Ἁγὶου Ὄρους! Διὸτι πωλεῖτε καὶ σὲ κὰποια Μοναστὴρια, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὀφεὶλει ἡ Ἱερὰ Κοινὸτης νὰ ἐρευνὴση.

Θεωρὴσαμε, Ἅγιοι Πατὲρες, ὡς ὀφειλὸμενον καὶ ἱερὸν καθῆκον μας νὰ ἀπευθυνθοῦμε πρωτὶστως κατὰ τὴν τὰξιν πρὸς ὑμᾶς ὡς ἀρχὴν καὶ θεσμκὸν ὄργανον διαφυλὰξεως τῆς ἐν Ἁγὶῳ Ὄρει ἱερᾶς παραδὸσεως καὶ ὀρθοδὸξου ἡμῶν πὶστεως. Εὐελπιστοῦμε καὶ πιστεὺομε ὅτι θὰ ἐπιλειφθῆτε δεὸντως τοῦ θὲματος ὥστε νὰ ἐξαλειφθῆ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος αὐτὴ ἡ βλὰσφημη «εἰκὸνα», ἡ ὁποὶα εἶναι ὡς ὄφις ἐν τῷ παραδεὶσῳ.

Ἐπὶσης μιὰ ἄλλη βλὰσφημη «εἰκὸνα» τῆς Παναγὶας εἶναι ἡ ἐπιλεγὸμενη «Παναγὶα ἡ Πα-τριὼτισσα, Ἱνα ὦσιν ἕν». Αὐτὴ εὑρὶσκεται στὰ Καυσοκαλὺβια στὸ κελλὶ Ζωοδὸχου Πηγῆς, ἀναρτημὲνη εἰς προσκυνηματικὴν θὲσιν εἰς τὴν Λιτὴν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ κελλὶου.

Ἡ ἐν λὸγῳ «εἰκὸνα» ἀφεαυτῆς κηρὺσσει καθὼς διδὰσκει ἡ παναὶρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διῃρημὲνη Ἐκκλησὶα καὶ προβὰλλει ὡς ὀφειλὸμενον ἐπὶταγμα τὴν ἐπὶ τοῦτο «ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν», ἰσχυριζομὲνη δὲ μὰλιστα ὅτι αὕτη ἐστὶ δὲησις τῆς Θεοτὸκου πρὸς τὸν Υἱὸν της καθ΄ἐκπλὴρωσιν τῆς τοῦ Χριστοῦ «παρακαταθὴκης ἵνα ὦσιν ἕν». Τοποθετεῖ δηλαδὴ τὴν Πα-ναγὶας μας νὰ πρεσβεὺη νὰ ὑπηρετῆ καὶ νὰ δὲεται γιὰ τὴν «ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν» ὡς πρε-σβεὺουν καὶ διδὰσκουν οἱ Οἰκουμενιστὲς τῆς νὲας ἐποχῆς. Ὁ ἱερομὸναχος τοῦ ἐν λὸγῳ κελλὶου διὰ μὲσου συγκεκριμὲνου συγγρὰμματος «ὁ Ἅγιος τῆς Πολιτικῆς» τὸ ὁποῖον διαμοιρὰζει ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ Ἁγὶου Ὄρους, πιστεὺει ὅτι ἡ Ἐκκλησὶα μετὰ τὸ 1054 ἔχει διαιρεθεῖ , ἔχει διασπασθεῖ καὶ πρὲπει τὼρα νὰ καταργηθῆ «τὸ μεσὸτειχον τῆς ἔχθρας τοῦ 1054» καὶ νὰ ἐπανενωθοῦν πλὲον τὰ διασπασμὲνα κομμὰτια γιὰ νὰ ἀποκαταστὴσουν ξανὰ τὴν μὶαν Ἐκκλησὶαν, ἀκυρὼνοντας οὔτω τὸν ὄρον τοῦ Συμβὸλου τῆς Πὶστεως εἰς Μὶαν Ἁγὶαν Καθο-λικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησὶαν, ἡ ὁποὶα οὐ μερὶζεται οὐ διαιρεῖται οὐ διασπᾶται οὐ τὲμνεται, ὡς σῶμα Χριστοῦ, καὶ διὰ τοῦτο ΜΙΑ καὶ ἐν τοὺτῳ Ἁγὶα.

Ἐπὶσης σὺμφωνα μὲ τὸ περιεχὸμενο τοῦ ἐν λὸγῳ βιβλὶου πιστεὺει ὅτι ἡ «ἕνωσις τῶν Ἐκκλη-σιῶν» ἀποτελεῖ ἱερὰν «παρακαταθὴκη» τοῦ Χριστοῦ ἐκπεφρασμὲνην εἰς τὴν φρὰσιν τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Πατὲραν «ἵνα ὦσιν ἕν», καθὼς καὶ ὅτι τὴν ἐν λὸγῳ παρακαταθὴκη διὰ τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος συνὲχισεν ὁ Ἰωὰννης Καποδὶστριας, ἀλλὰ καὶ πνευματικὰ ὁ ἅγιος γὲροντας Πορφὺριος, τὴν ὁποὶαν παρὲλαβε στὴν συνὲχεια ἐκεῖνος ὡς ἐκλεκτὸς ἐντολοδὸχος κατὰ τὸν χρὸνον τῶν τελευταὶων λεπτῶν τῆς ἐπιγεὶου ζωῆς τοῦ ἁγὶου γὲροντος, ὅταν καθὼς λὲγει ἤκουσε τὰ τελευταῖα λὸγια του, «ἵνα ὦσιν ἕν, ἵνα ὦσιν ἕν…», τὰ ὁποὶα καὶ ἐκλαμβὰνει ὡς «παρακαταθὴκη» του. Χρησιμοποεῖ δὲ εἰς τὸ ἐν λὸγῳ βιβλὶον τὴν μαρτυρὶαν πλεὶστων ὅσων ἐπωνὺμων προσωπικοτὴτων ἀλλὰ καὶ Ἁγὶων ὥστε νὰ καταδεὶξη ὅτι ἡ τοιαὺτη «παρακαταθὴκη» – «ἵνα ὦσιν ἕν», δηλαδὴ «ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν», ἀποτελεῖ κοινὸν λὸγον πὰντων.

Μὶα σὺντομος παρουσὶασις τῶν ἐκκλησιολογικῶν καὶ δογματικῶν ἀλλοιὼσεων ποὺ εἶναι δι-εσπαρμὲνες στὸ ἐν λὸγῳ βιβλὶο παρατὶθεται συνημμὲνως.

Πιστεὺουμε ὅτι ἡ Ἱερὰ Κοινὸτης, ἡ ὁποὶα ἐξασκεῖ τὸ ὕψιστον ἔργον τῆς διαφυλὰξεως τῆς ὀρθοδὸξου πὶστεως καὶ παραδὸσεως, ἔτσι ὅπως τὴν ἐβὶωσαν ἀμὲτρητος πλειὰς Ὁσὶων καὶ Θεοφὸρων Ἁγιορειτῶν Πατὲρων ἐν μὲσῳ δὲκα καὶ πλὲον αἰὼνων, πιστεὺουμε καὶ παρακαλοῦμε μετὰ υἱϊκοῦ σεβασμοῦ ἵνα ἀρθῆ εἰς τὸ ὕψος τῶν περιστὰσεων ὅπως πὰντοτε μὲχρι τὼρα ἐποὶει, καὶ ἀποδιὼξη τὸν νοητὸν τοῦτον ὄφιν τῆς βλασφημὶας καὶ τῆς αἰρὲσεως, ὁ ὁποῖος βεβηλὼνει διὰ μὲσῳ αὐτῶν τῶν βλασφὴμων «εικὸνων» τὸ Πὰναγνον καὶ Πανὰχραντον καὶ Πανακὴρατον Μητροπαρθενικὸν πρὸσωπον τῆς Παναγὶας μας Μητρὸς, οὕτως ὥστε τὸ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ νὰ παραμὲνει πὰντοτε φὰρος καὶ προπὺργιον τῆς ἀμωμὴτου ἠμῶν πὶστεως, διὰ πρεσβειῶν πὰντων τῶν Ὁσὶων Ἀθωνιτῶν Πατὲρων. Ἀμὴν.

ΠΗΓΗ
https://www.agioritespateres.com/%e1%bd%82fis-%e1%bc%90n-t%e1%bf%b7-parade%e1%bd%b6s%e1%bf%b3/

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»