«Τον Ιανουάριο του 1931 νοσηλευόμουν στην Πολυκλινική Αθηνών με απόστημα στο ήπαρ.

Επί τέσσερις εβδομάδες με βασάνιζε ο πυρετός.

Είχαν νυχθημερόν 38-40 βαθμούς και πόνους φοβερούς.

Αποφασίστηκε να γίνει εγχείριση.

Ήταν παραμονή του αγίου Χαραλάμπους, 9 Φεβρουαρίου του 1931.


Το απόγευμα και ενώ βρισκόμουν λόγω του μεγάλου πυρετού σε λήθαργο και εξαντλητική κατάσταση, βλέπω να εισέρχεται στο δωμάτιό μου ένας ιερωμένος μεγαλοπρεπής με μακρυά γενειάδα.

Πλησίασε εμένα και όχι τον απέναντί μου ασθενή που χαροπάλευε από περιτονίτιδα.

Μου θώπευσε το κεφάλι και μου είπε:

– Μη φοβάσαι… Αύριο θα είσαι τελείως καλά.
Είσαι καλό παιδί.

Όταν έφυγε, ρώτησα την Μοναχή Ευανθία που βρισκόταν κοντά μου και τελούσε χρέη νοσοκόμας ποιος ήταν ο κληρικός που ήλθε;

– Δεν είδα κανένα κληρικό, είπε εκείνη.

Της εξιστόρησα κατόπιν το συμβάν. Σταυροκοπήθηκε και μου είπε:
– Αύριο είναι του Αγίου Χαραλάμπους, θα είσαι καλά.

Έπεσα κατόπιν σε βαθύτατο ύπνο.
Ο πυρετός από την ώρα εκείνη άρχισε να κατεβαίνει.

Το πρωί ήμουν απύρετος, τελείως καλά και χωρίς πόνους στο ήπαρ.

Το πρωί με εξέτασαν ο χειρουργός καθηγητής Ν. Αλιβιζάτος και ο αδελφός του Ανδρέας, παθολόγος, για να κανονίσουν τα της εγχείρισης μου.

Ερευνούσαν και αναζητούσαν δια της ψηλαφήσεως το απόστημα,

αλλά δεν το εύρησκαν, ούτε την σκλήρυνση και την διόγκωση (οκτώ δακτύλων) του ήπατος.

Το ήπαρ ήταν φυσιολογικό!

Η Μοναχή εξιστόρησε στους καθηγητές το νυκτερινό συμβάν.

Μου δείξανε και την εικόνα του
Αγίου Χαραλάμπους,
την οποίαν αναγνώρισα. Ήταν ο ίδιος.

Αργότερα και μετά παρέλευσιν ετών έμαθα, ότι ο Αγιος Χαράλαμπος είναι ιατρός των λοιμωδών νόσων,
όπως ήταν και η ιδική μου».


Θαύμα στον Κωνσταντίνο Λιβαδά, υπάλληλο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, όταν ήταν νέος.

Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, «Άγιος Χαράλαμπος».

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»