ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η Αγία Χαριτίνη, ήταν δούλη σε κάποιο πλούσιο σπιτικό και ο αφέντης της ονομαζόταν Κλαύδιος.
Όταν ο βασιλιάς Δομέτιος (290μ.Χ.) έμαθε ότι ήταν χριστιανή, διέταξε τον κύριο της να στείλει την Χαριτίνη να την εξετάσει ο ίδιος.
Ο Κλαύδιος λυπήθηκε τόσο πολύ, ώστε φόρεσε τρίχινο φόρεμα, όπως συνήθιζαν τότε, και θρηνούσε.
Η Χαριτίνη τον παρηγορούσε και του έλεγε ότι δεν πρέπει να λυπάται, αλλά να χαίρεται. Διότι και αν ακόμα πεθάνει, θα αξιωθεί να προσφέρει τον εαυτό της "θυσίαν δεκτήν, ευάρεστον τω Θεώ". (Φιλιπ. δ’, 18).
Δηλαδή,
θυσία που δέχεται και ευχαριστείται σ’ αυτή ο Θεός.
Ο δε Κλαύδιος της είπε να τον θυμηθεί όταν πάει κοντά στον επουράνιο Βασιλέα.


Όταν λοιπόν την έφεραν μπροστά στον βασιλιά Δομέτιο, ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό.
Τότε αυτός έδωσε διαταγή και της ξύρισαν το κεφάλι. Αλλά δια θαύματος, αμέσως το κεφάλι της ξαναγέμισε μαλλιά.
Έπειτα βάζουν το κεφάλι της σε κάρβουνα αναμμένα και χύνουν από πάνω ξύδι.
Κατόπιν καίνε τα πλευρά της με αναμμένες λαμπάδες, και με μια πέτρα στο λαιμό την ρίχνουν στη θάλασσα. Αλλά και πάλι ο Θεός την έσωσε.
Τότε διατάχθηκε να πάει σε πορνείο.
Η Χαριτίνη, όμως, προσευχήθηκε, και η αγνή ψυχή της παραδόθηκε πλέον στο ζωοδότη Θεό.


Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεία χάριτι, κραταιωθεῖσα, κράτος ἤσχυνας, τῆς δυσσεβείας, Χαριτίνη ὑπὲρ φύσιν ἀθλήσασα ὅθεν χαρίτων πηγὴν ἀδαπάνητον, ὡς γλυκασμὸν ἀναβλύζεις τοὶς κράζουσι. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον.
Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον.
Μαρτυρίου αίμασι πεφοινιγμένη, ουρανίοις κάλλεσι, καθωραῒσθης ευπρεπώς, ω Χαριτίνη κραυγάζουσα. Συ των Μαρτύρων Χριστέ αγαλλίαμα.

Μεγαλυνάριον.Χάριτος τρυφήσασα θεϊκής, χάριτος Μαρτύρων, απεδρέψω την καλλονήν, όθεν Χαριτίνη, των οικτιρμών του Λόγου, επόμβρησον την χάριν, τοις σε γεραίρουσι.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»