Αρχική

Όλοι οι χρόνοι είναι UTC + 2 ώρες [ DST ]




Δημιουργία νέου θέματος Απαντήστε στο θέμα  [ 12 Δημοσιεύσεις ]  Μετάβαση στην σελίδα 1, 2  Επόμενο
Συγγραφέας Μήνυμα
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Τρί 27 Ιούλ 2021, 19:51 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Ἡ νόθευσις τοῦ ὀρθοδόξου Ἁγιολογίου ναρκοθετεῖ τήν ἐκκλησιαστική ζωή!

● Μεῖζον ζήτημα περί τήν ἁγιοκατάταξιν τοῦ Γέροντος Σωφρονίου
Σαχάρωφ (τοῦ Ἔσσεξ)

● Ἔντονος ὁ προβληματισμός διά τήν προώθησιν καί ὑποστήριξιν
αὐτῆς ὑπό τοῦ Μητρ/του Ναυπάκτου. Παράδοξοι ἀπόψεις αὐτοῦ.

τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Σέ προηγούμενο ἄρθρο μας, τό ὁποῖο φιλοξένησε ὁ "Ὀρθόδοξος Τύπος" (ἀρ. φύλλ. 2285/6.12.2019) ἀναφερθήκαμε γενικῶς στό ζήτημα τῶν ἀθρόων ἁγιοκατατάξεων ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἐκεῖ, μεταξύ ἄλλων, ἔγινε ἐπιγραμματική ἀναφορά στήν περίπτωση τῆς ἁγιοκατατάξεως, κατά τόν παρελθόντα Νοέμβριο (ἐ. ἔ.), τοῦ Γέροντος Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ (+1993).
Σέ ἀντίθεση μέ τά πρόσωπα τῶν ὑπολοίπων προσφάτως ἁγιοκαταταχθέντων ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως, τά ὁποῖα ὑπῆρξαν γνώριμα σέ μεγάλο μέρος τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὁ Γέρων Σωφρόνιος δέν ὑπῆρξε εὐρύτερα γνωστός, οὔτε εἶχε ἐπαφή καί ἐπικοινωνία μέ πλῆθος ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἡ γνωριμία μαζί του γιά τούς περισσοτέρους ἔγινε μέσα ἀπό βιβλία, τά ὁποῖα εἴτε ὁ ἴδιος συνέγραψε, εἴτε ἄλλοι (κυρίως πνευματικά τέκνα του) ἔγραψαν περί αὐτοῦ.
Ἰδιαιτέρως ἀσχολήθηκε μέ τό πρόσωπό του καί τή θεολογία του ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος παλαιότερα ἐξέδωσε πολυσέλιδο βιβλίο περί αὐτοῦ, μέ τίτλο "Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῶ", ὅπου μάλιστα προέτεινε καί τήν ἁγιοκατάταξή του. Ἐσχάτως δέ, ὁ ἐν λόγῳ λόγιος καί πολυγραφώτατος Ἐπίσκοπος ἀνήγγειλε τήν ἔκδοση καί νέου σχετικοῦ βιβλίου του (ἐκ 550 σελίδων!).

Ὁ Ἀρχιμ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ
Ἡ περίπτωση τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, ὅσον ἀφορᾶ στήν ὑπόθεση τῶν ἁγιοκατατάξεων, χρήζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς διότι πρόκειται περί θεολόγου, ὁ ὁποῖος ἔχει διατυπώσει θεολογικές θέσεις καί προσεγγίσεις πού πλέον προβάλλονται ὡς θεολογικές θέσεις καί προσεγγίσεις ἑνός Ἁγίου Πατρός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δηλαδή ὡς ὀρθόδοξος διδασκαλία. Ἄλλωστε, ὁ Γέρων Σωφρόνιος προβλήθηκε πρωτίστως ὡς μεγάλος ὀρθόδοξος θεολόγος καί ἡσυχαστής καί ἐπ' αὐτοῦ, κυρίως, βασίσθηκε ἡ ἁγιοκατάταξή του. Ἐπ' αὐτῶν, ὅμως, ὑπάρχουν πολλές καί ποικίλες ἐνστάσεις.
Εἶναι ἰδιαιτέρως λυπηρό καί ἀπογοητευτικό τό γεγονός τῆς προωθήσεως καί οἰονεί ἐπιβολῆς, ὡς Ἁγίων, προσώπων περί τήν ζωή, τήν ἐκκλησιαστική παρουσία καί θεολογία τῶν ὁποίων ἔχουν ἐκφρασθεῖ σοβαρώτατες ἐπιφυλάξεις, οἱ ὁποῖες στηρίζονται εἴτε σέ ἀληθινά γεγονότα καί πραγματικά στοιχεῖα, εἴτε σέ τεκμηριωμένη θεολογική κριτική. Διότι, ἐν τελευταία ἀναλύσει ποῖος ὁ λόγος νά ἀνακηρυχθεῖ ὡς ἅγιος κάποιος ὁ ὁποῖος "βαρύνεται" μέ σοβαρά ζητήματα σέ κανονικό πεδίο καί ἐπιπλέον ἡ "θεολογία" του ἐλέγχεται, ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως, ὡς πεπλανημένη; Τί εἴδους ὁδηγός πρός σωτηρία μπορεῖ νά εἶναι ἕνα τέτοιο πρόσωπο;
Μόνο κατά τό τελευταῖο διάστημα ἔχουν δεῖ τό φῶς τῆς δημοσιότητος κείμενα καί ἄρθρα, τά ὁποῖα ἐπισημαίνουν ἀρκούντως τεκμηριωμένα, βάσει τῆς ὀρθοδόξου Πατερικῆς διδασκαλίας, ἀρκετά σημεῖα τῆς θεολογίας τοῦ Ρώσου Κληρικοῦ, ὡς προβληματικά ἕως καί κακόδοξα. Ἰδιαιτέρως διαφωτιστική εἶναι σχετική ἀρθρογραφία στόν "Ὀρθόδοξο Τύπο", ὑπό τόν τίτλο "Διάλογος μετά Πρωτειομανοῦς", τοῦ κ. Γεωργίου Ἰ. Καραλῆ, ὅπου σέ πολλές ἤδη συνέχειες παρουσιάζονται καί καταδεικνύονται ὡς πεπλανημένες καί προερχόμενες ἀπό τόν χῶρο τῆς φιλοσοφίας, ἀλλά καί τῆς δυτικῆς παραδόσεως, θεολογικές θέσεις τοῦ Γέροντος Σωφρονίου.
Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἐγνώριζε καί τίς ἐνστάσεις καί τά ἰδιαίτερα προβλήματα στήν περίπτωση τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ Γέροντος Σωφρονίου. Μολαταῦτα προχώρησε ἀδιαφορώντας γιά τίς ἐπιπτώσεις καί τόν προκαλούμενο σκανδαλισμό τῶν πιστῶν. Ἴσως ἡ ἀνενδοίαστη ὑποστήριξή της ἐκ μέρους τοῦ νέου ἀφοσιωμένου συνοδοιπόρου καί ὑποστηρικτοῦ ὅλων συλλήβδην τῶν ἐνεργειῶν καί πρωτοβουλιῶν τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως καί τοῦ Προκαθημένου του, τοῦ Μητρ/του Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου (Βλάχου), διεδραμάτισε καθοριστικό ρόλο.
Ἡ περίπτωση, ὅμως, τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, ὅπως προελέχθη, δέν εἶναι ἁπλή. Ὅπως ἐπίσης δέν εἶναι ἁπλή καμμία ἁγιοκατάταξη, ἡ ὁποία μάλιστα γίνεται "ἄνωθεν", δηλαδή οὐσιαστικῶς μέ πρωτοβουλία καί εὐθύνη θεσμικοῦ ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι προερχομένη ἐκ (ἤ συνδυαζομένη μετά) τῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἤ ἐκ θείων σημείων καί θαυμάτων, τά ὁποῖα ἐν προκειμένῳ ἀπουσιάζουν.
Ἐπιπλέον, στή συγκεκριμένη περίπτωση ὑπάρχουν πολλές καί σοβαρές ἐπιφυλάξεις ἀπό Θεολογικῆς καί Κανονικῆς ἀπόψεως, ὅσον ἀφορᾶ στήν πολιτεία καί διδασκαλία τοῦ ἐν λόγῳ Ρώσου Κληρικοῦ, οἱ ὁποῖες ἀναποφεύκτως θά μποροῦν νά λειτουργοῦν, μετά τήν ἤδη γενομένη ἁγιοκατάταξή του, ὡς βάση θεωρητικῶν ἐποικοδομημάτων, ἑρμηνειῶν καί θεωρήσεων, οἱ ὁποῖες θά ἀλλοιώνουν, ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς, τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική Παράδοση καί διδασκαλία.
Εἰδικότερον, ἐγείρουν μείζονα ζητήματα ἱκανά νά σκανδαλίζουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπό τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ἱδρυθεῖσα καί λειτουργοῦσα μικτή Μονή (Πατριαρχικό Σταυροπήγιο!) μοναχῶν καί μοναζουσῶν ὑπό ἕναν Ἡγούμενο, στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας. Καθώς ἐπίσης, μεῖζον ζήτημα, οὐδόλως παραγραφόμενο, λόγῳ παρελεύσεως χρόνου καί σιωπηλῆς "ἀποδοχῆς" του, ἀποτελεῖ καί ἡ ἱερατική ἰδιότητα τοῦ Γέροντος, δοθεῖσα καί ἀποκτηθεῖσα μετά τήν ἐκ μέρους του ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἀσπασθείς, ὡς γνωστόν, τόν Βουδισμό ἀλλαξοπίστησε, καίτοι ἦταν βεβαπτισμένος ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Ἡ Μονή Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας.
Μπορεῖ ὁ Πατριάρχης Κων/λεως κ. Βαρθολομαῖος νά θεωρεῖ ἀναθεωρητέους καί παρωχημένους τούς ἱερούς Κανόνες, ὅπως ὑπεστήριξε στή γνωστή Διδακτορική του Διατριβή, κατά τίς ἐν Ἑσπερία θεολογικές του σπουδές, ὅμως διά τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἀποτελοῦν "ὅρια αἰώνια" καί μή μετακινούμενα, ὡς τεθέντα ὑπό τῶν ὄντως Ἁγίων Πατέρων, κατ' ἔμπνευσιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος!
Οἱ σχετικοί Ἱεροί Κανόνες εἶναι σαφέστατοι καί ἡ τήρησή τους ὑποχρεωτική, καθόσον μάλιστα αὐτοί ἔχουν θεσπισθεῖ ὑπό Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Συγκεκριμένως: Ὁ Κ' Κανών (κατά τήν ἀρίθμηση τοῦ ἱ. Πηδαλίου) τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπί τοῦ πρώτου ζητήματος, ἀναφέρει ὅτι "Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν, μή γίνεσθαι διπλοῦν (δηλαδή μικτόν) Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καί πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο. Εἰ δέ τινες μετά συγγενῶν προαιροῦνται ἀποτάξασθαι, καί τῶ μονήρει βίῳ κατακολουθεῖν, τούς μέν ἄνδρας, δεῖ ἀπιέναι εἰς ἀνδρῶον Μοναστήριον, καί τάς γυναῖκας, εἰσιέναι ἐν γυναικείῳ Μοναστηρίῳ. Ἐπί τούτῳ γάρ εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Τά δέ ὄντα ἕως τοῦ νῦν διπλᾶ, κρατείτωσαν, κατά τόν κανόνα τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν Βασιλείου, καί κατά τήν διαταγήν αὐτοῦ, οὕτω διατυπούσθωσαν. Μή διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίῳ Μοναχοί καί Μονάστριαι. Μοιχεία γάρ μεσολαβεῖ τήν συνδιαίτησιν.(...)".
Ἐξίσου σαφῆ εἶναι τά κανονικῶς προβλεπόμενα καί διατασσόμενα καί ἐπί τοῦ δευτέρου ζητήματος. Ἔτσι, ὁ Ι΄ Κανών τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρει ὅτι: "Ὅσοι προεχειρίσθησαν τῶν παραπεπτωκότων, κατά ἄγνοιαν, ἤ καί προειδότων τῶν προχειρισαμένων, τοῦτο οὐ προκρίνει τῶ Κανόνι τῶ ἐκκλησιαστικῶ. Γνωσθέντες γάρ καθαιροῦνται.". Ὅπερ, ἑρμηνεύεται ὡς ἑξῆς: "Ὅσοι περιέπεσον, ἤτοι ἀρνήθησαν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἔπειτα ἐμετανόησαν, ἱερεῖς οὐ γίνονται. Διότι πῶς εἶναι δυνατόν νά γένη ἱερεύς, ἐκεῖνος ὅπου κατά τούς κανόνας ἐμποδίζεται νά κοινωνήση τῶν θείων Μυστηρίων ἕως τοῦ θανάτου αὐτοῦ; διά τοῦτο καί ὁ παρών Κανών λέγει, ὅτι, ὅσοι ἀπό τούς ἀρνησιθέους ἐχειροτονήθησαν, ἤ διά τί ὁ χειροτονήσας αὐτούς Ἀρχιερεύς δέν ἤξευρε τήν ἄρνησιν, ἤ καί διά τί ἤξευρε μέν, κατεφρόνησε δέ, ἤ καί ἐνόμισεν ὅτι ἡ χειροτονία δύναται ὡσάν τό Βάπτισμα νά τούς καθαρίση, ὡς ἑρμηνεύει ὁ Βαλσαμών (...) ἀφ' οὖ αὐτοί φανερωθοῦν πῶς τοιουτοτρόπως ἐχειροτονήθησαν, καθαιροῦνται. (...).
Ἐάν, ὅμως, τά προαναφερθέντα ἀφοροῦν σέ ζητήματα Κανονικοῦ περιεχομένου, τά ὁποῖα εἴτε διορθώνονται, εἴτε πλέον ἀνήκουν στήν πολιτεία τοῦ καθενός (σημ.: ὁπότε καί εἶναι ἀποτρεπτικά προκειμένου νά προβάλλονται οἱ διαπράξαντες καί ἐμμείναντες σέ αὐτά ὡς ὁδοδεῖκτες τῶν πιστῶν πρός σωτηρίαν), πλέον ἐπικύνδυνα θεωροῦμε τά ζητήματα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ἅπτονται θεμάτων Πίστεως, δηλαδή τά θεολογικά ζητήματα.
Στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὑπῆρξαν καί περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες, οἱ ἐκκλησιαστικές ἀρχές "προώθησαν" καί ἐπεχείρησαν νά ἐπιβάλλουν ἀποφάσεις πού τελικῶς δέν ἔγιναν δεκτές ἀπό τό ἐκκλησιαστικό Σῶμα, ἐπιβεβαιώνοντας τή λειτουργία καί σημασία τῆς ἀγρυπνούσης συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας (Κλήρου καί εὐσεβοῦς λαοῦ). Κάποιες ἀπό αὐτές ἀφοροῦσαν καί τίς ἁγιοκατατάξεις.
Τά πράγματα δείχνουν ὅτι μᾶλλον μία ἐξ αὐτῶν εἶναι καί ἡ περίπτωση τῆς ἁγιοκατατάξεως, μετά ἀπό ἀναβολές καί παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Γέροντος Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ. Ὁπότε, φαίνεται ἀναπόφευκτη ἡ ἀνάγκη, προκειμένου νά ἀποφευχθεῖ μεῖζον πρόβλημα σκανδαλισμοῦ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἀλλά καί, κυρίως, νοθεύσεως τοῦ ὀρθοδόξου ἁγιολογίου διά τῆς ἀποδοχῆς τῆς σχετικῆς Πατριαρχικῆς Ἀποφάσεως, ἀφ' ἑνός μέν, νά μελετηθεῖ ὑπό εἰδημόνων ὁ τρόπος "διορθώσεως" τοῦ πράγματος, ἐφ' ἑτέρου δέ, νά ἐργασθοῦν πλέον συστηματικά οἱ δυνάμενοι, προκειμένου νά προφυλαχθεῖ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τίς ἐπιπτώσεις καί "παρενέργειες" στήν ἐκκλησιαστική ζωή, ἐκ τῶν ἐσφαλμένων θεολογικῶν θέσεων, προσεγγίσεων καί θεωριῶν στή θεολογία τοῦ Γέροντος Σωφρονίου (περί "Θεοεγκαταλείψεως", περί τῆς "ὑποστατικῆς ἀρχῆς" καί τῆς διαφοροποιήσεως ἀτόμου καί προσώπου, περί τοῦ "κενωτικοῦ τρόπου ὑπάρξεως" τῶν τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, περί καθολικότητος κ. ἄ.).
Ἐν τῶ μεταξύ, δυστυχῶς, ἡ πρώτη ἤ καί ἡ πλέον ἀνησυχητική παρενέργεια ἤδη ἔκανε τήν ἐμφάνισή της. Μέ δημόσια ἀναγγελία ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέος (Βλάχος) ἐνημερώνει μέσα ἀπό τό ἐπίσημο δημοσιογραφικό ὄργανο τῆς Μητροπόλεώς του ("Ἐκκλ. Παρέμβαση", τ. 280, Νοε. 2019) καί στό κύριο ἄρθρο του, ὑπό τόν τίτλο "Ὁ ὅσιος Σωφρόνιος ὁ Ἁγιορείτης ὅπως τόν γνώρισα", ὅτι λίαν προσεχῶς θά κυκλοφορήση νέο βιβλίο του, μέ τίτλο: "Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, ὁ ἁγιορείτης καί ἡσυχαστής" ἐκ 550 σελίδων, ἐκ τοῦ ὁποίου προδημοσιεύει ἕνα κεφάλαιο. Ἐξ αὐτοῦ, ἐκτιμᾶται κατά τό "ἐξ ὄνυχος τόν λέοντα" ὅτι ἑνός κακοῦ μύρια ἕπονται!

π. Σωφρόνιος Σ. καί π.Ἱερόθεος Β. στό Ἔσσεξ.
Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου, ἀτυχῶς, καίτοι μαθητής, ὅπως καυχᾶται, τοῦ μεγάλου Δογματολόγου Καθηγητοῦ π. Ἰω. Ρωμανίδη, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐκφράσει ἔντονες ἐπιφυλάξεις καί διατυπώσει σημαντικές διαφωνίες πρός τήν λεγομένη Ρωσική θεολογία (τῆς ὁποίας φορέας ὑπῆρξε ὁ Γέρ. Σωφρόνιος, καθώς καί ρευμάτων τῆς Φιλοσοφίας, τήν ὁποία ὁ ἀξέχαστος Καθηγητής θεωροῦσε πηγή τῶν αἱρέσεων), φαίνεται ὅτι, σαγηνευθείς ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ἀλλά καί ἐκ τῆς θεολογίας του, ἐγκατέλειψε τά ὀρθόδοξα κριτήριά του καί περιῆλθε σέ θεολογική σύγχυση, ἄν ὄχι μετάλλαξη.
Ἐνδεικτικῶς καί χαρακτηριστικῶς ἐπιλέγουμε ἀπό τό προαναφερθέν ἐκτενές ἄρθρο τοῦ Σεβ/του κ. Ἱεροθέου, τό τελευταῖο τμῆμα του, μέ ὑπότιτλο "Ἁγιογράφος καί ἐμπειρικός", ὅπου, μεταξύ ἄλλων, ἀναφέρει:
"Ὅταν ὁ ἁγιογράφος εἰκονίζη τόν Χριστό, ἐκφράζει, ὅσο εἶναι δυνατόν, τήν Θεότητά Του, πού εἶναι θεία, ἀλλά καί τό Φῶς εἶναι θεῖο καί ἄκτιστο. (...)
Συγχρόνως, οἱ ἁγιογραφίες τῶν ἁγίων παρουσιάζονται σέ κανονικές διαστάσεις καί μέσα στό ἄπλετο ἄκτιστο Φῶς, ἐνῶ ἡ μορφή τοῦ διαβόλου παρουσιάζεται σμικρυσμένη - συρρικνωμένη, γιατί κάθε ὕπαρξη πού δέν συνδέεται μέ τόν Χριστό εἶναι σκοτεινή καί συρρικνωμένη.(...)
Ὅταν καθαρίζεται ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά πάθη, ὅταν φωτίζεται ὁ νοῦς του, τότε ὁ ἄνθρωπος φθάνει, ἐάν καί ὁ Θεός τό ἐπιτρέψη, στήν θεωρία τοῦ ἀκτίστου Φωτός καί ζῆ τήν κατά Χάρη θέωση. Ὁπότε, ὅταν χρειάσθηκε ὁ ἅγιος Σωφρόνιος νά ἁγιογραφήση, τότε, κατά τρόπο φυσικό, πέρασε στήν ἁγιογραφία αὐτήν τήν ζωή πού βίωσε, γι’ αὐτό ἦταν ἁγιογράφος καί εἰκονικός, μέ τήν ἔννοια ὅτι παρουσίαζε τήν εἰκόνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός, τό ὁποῖο μεταμορφώνει τά πάντα. (...)
Ὅταν ἐπισκεπτόμουν τό Μοναστήρι, πολλές φορές καθόμουν γιά πολλή ὥρα νά βλέπω καί νά παρατηρῶ τίς τοιχογραφίες πού ἔκανε ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, μέ τήν βοήθεια τῶν μοναχῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, στήν τραπεζαρία. Δέν ἔχω ἐξειδικευμένες γνώσεις γιά τά θέματα αὐτά, ἐκτός ἀπό τίς γενικές σπουδές μου, ἀλλά καταλάβαινα ὅτι αὐτές οἱ συγκεκριμένες ἁγιογραφίες εἶναι μοναδικές στό εἶδος τους, πρωτότυπες, χωρίς νά ἀλλοιώνουν τήν βυζαντινή τεχνοτροπία. Ἦταν μιά σύνθεση μεταξύ τῆς Κρητικῆς καί τῆς Μακεδονικῆς Σχολῆς ἤ ἀκόμη μιά σύνθεση μεταξύ τῆς αὐστηρῆς βυζαντινῆς τεχνοτροπίας καί τῆς ρωσικῆς τέχνης. Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος μέ τίς ἁγιογραφίες αὐτές δημιούργησε μιά ἰδιαίτερη παράδοση. (...)
Εἶχε σπουδάσει ζωγραφική καί φυσικά γνώριζε ἀπό καλλιτεχνικῆς πλευρᾶς τήν σημασία καί τήν χρήση τῶν χρωμάτων, ἀλλά, ὅταν ἁγιογραφοῦσε τόν Χριστό καί τούς ἁγίους, ἐνεργοῦσε περισσότερο ὡς Θεόπτης παρά ὡς καλλιτέχνης. Νομίζω ὅτι εἶναι ἐπηρεασμένος περισσότερο ἀπό τήν ἀσκητική καί τήν θεοπτική ἐμπειρία, παρά ἀπό τήν αἰσθητική καλλιτεχνία. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁμιλεῖ γιά τό ἄκτιστο Φῶς πού εἶδε καί τό ὁποῖο εἶναι «ἤρεμο, ἀκέραιο, ὁμοιογενές».
Νομίζω ὅτι ἡ ἁπαλότητα καί πραότητα τῶν χρωμάτων εἶναι ἔκφραση τοῦ ἠρέμου καί πράου Φωτός, πού ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ἔβλεπε κατά τίς θεοπτικές του ἐμπειρίες. Ὅπως γράφει στά κείμενά του, τό Φῶς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστο, καθαρό, φωτεινό, ἱλαρό καί πράο. Ὡς Θεόπτης πού ἦταν, αὐτό πέρασε, κατά τρόπο φυσικό, καί στίς ἁγιογραφίες του. Μετέφραζε ἁγιογραφώντας τόν μεταμορφωμένο κόσμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι, τά χρώματα πού χρησιμοποιοῦσε ὁ ἅγιος Σωφρόνιος στίς ἁγιογραφίες του εἶναι τά ἁπαλά πού δημιουργοῦν εἰρήνη καί πραότητα καί δέν προκαλοῦν σύγχυση καί ταραχή. Ἐμπνέουν καί δέν καθηλώνουν, προβάλλουν τόν μεταμορφωμένο κόσμο ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί δέν προκαλοῦν θαυμασμό, καθησυχάζουν τίς αἰσθήσεις καί δέν τίς ἐξάπτουν. (...)
Ὅμως, τά χρώματα πού χρησιμοποιοῦσε ὁ ἅγιος Σωφρόνιος δείχνουν καί κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό, δηλαδή τήν κίνηση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, τήν ἀναφορά του καί τήν ὁρμή του πρός Αὐτόν. Γι’ αὐτήν τήν ὁρμή τοῦ πνεύματος κάνει πολλές φορές λόγο στά κείμενά του καί θυμίζει τό σχετικό χωρίο τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ: «Καί τό πνεῦμα ἐξῆρέν με καί ἀνέλαβέν με, καί ἐπορεύθην ἐν ὁρμῇ τοῦ πνεύματός μου, καί χείρ κυρίου ἐγένετο ἐπ’ ἐμέ κραταιά. καί εἰσῆλθον εἰς τήν αἰχμαλωσίαν μετέωρος» (Ἰεζ. γ΄, 14-15). (...)
Τό δεύτερο, πού ἔχω ἐντοπίσει, εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἁγιογράφησε τόν ἔνθρονο Χριστό, τόν Ὁποῖο συναντᾶμε καί στό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου His life is mine. Χρειάζεται μεγάλη ἀνάλυση αὐτῆς τῆς εἰκόνος, γιατί νομίζω ὅτι εἶναι τό χαρακτηριστικότερο δεῖγμα τῆς ἁγιογραφίας τοῦ ἁγίου Σωφρονίου πού εἶναι ἀπαύγασμα τῆς θεοπτίας του.
Κατ’ ἀρχάς ἡ τεχνοτροπία τῆς εἰκόνας αὐτῆς δέν θυμίζει οὔτε τήν βυζαντινή οὔτε τήν ρωσική τέχνη, ἀλλά εἶναι κάτι ἰδιαίτερο καί πρωτότυπο, πού συνδέεται ἀφ’ ἑνός μέν μέ τήν θεολογία του, ἀφ’ ἑτέρου δέ μέ τήν προσωπικότητά του. Περισσότερο δείχνει τήν οἰκουμενικότητα τοῦ ἁγίου Σωφρονίου καί τήν ὑπέρβαση τῶν ἐθνικιστικῶν διαιρέσεων.
Ἰδιαίτερη προσοχή πρέπει νά δοθῆ στήν ἔκφραση τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχουν εἰκόνες διαφόρων ἁγιογράφων πού δείχνουν ἄλλοτε τήν ἱλαρότητα, ἄλλοτε τό ἔλεος, ἄλλοτε τήν δικαιοσύνη, ἄλλοτε τήν παντοδυναμία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ εἰκόνα πού ἁγιογράφησε ὁ ἅγιος Σωφρόνιος φανερώνει, κατά ἕναν θαυμαστό τρόπο, ὅλες αὐτές τίς ἰδιότητες τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τήν ἱλαρότητα, τήν ἐλεημοσύνη, τήν ἀγάπη, τήν δικαιοσύνη, τήν παντοδυναμία, τήν κρίση κλπ. Πρόκειται γιά ἔκφραση ἑνός ὑπερτάτου ὄντος τῶν πάντων. Αὐτή ἡ ἔκφραση τοῦ προσώπου συνδέται ἀναπόσπαστα μέ τίς φράσεις «ὁ Ὤν» (ὁ Ὑπάρχων) καί «Ἐγώ εἰμι», πού δείχνουν τό συναΐδιο τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἀσφαλῶς εἶναι ἀπεικόνιση, κατά τό δυνατόν, τῆς ἐμπειρίας πού εἶχε ὁ ἅγιος Σιλουανός καί ὁ ἴδιος, κατά τήν ὁποία ἡ ὅραση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκοή καί ἡ ἀκοή τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅραση, ἀφοῦ κατά τήν θεοπτία οἱ αἰσθήσεις τοῦ Θεόπτου ἑνοποιοῦνται.
Τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ εἶναι φωτεινό, ἀφοῦ καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι πηγή τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί χαρακτηρίζεται «ὁμόθεον». Παρατηροῦμε ὅτι ὁ ἅγιος Σωφρόνιος γιά νά εἰκονογραφήση τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀκολουθεῖ τήν μέθοδο νά θέτη τά φωτίσματα καί τίς ψιμιθιές πάνω στό πρόπλασμα, ἀλλά διατηρεῖ τό σῶμα- πρόπλασμα καί τό καλύπτει ἐξ ὁλοκλήρου μέ φώτισμα. Αὐτό νομίζω ὅτι τό κάνει γιά νά δείξη ὅτι ὅλο τό πρόσωπο φωτίζεται ἀπό τόν ἔσωθεν φωτισμό, τήν δόξα τῆς Θεότητος, χωρίς νά ἀφήνη φωτοσκιάσεις. Ἔτσι ἐκφράζεται κατά τόν καλύτερο τρόπο ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου «ὅτι ὁ Θεός φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία» (Α΄ Ἰω. α΄, 5). Πρόκειται γιά μεταφορά μέ εἰκονίσματα τῆς ἀκτίστου φωτεινῆς πραγματικότητος.
Ἐνδιαφέρον ἔχει καί ὁ τρόπος ἁγιογραφήσεως τῶν ἱματίων τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι λευκά. Στόν χιτώνα τοῦ Χριστοῦ δέν τίθενται διάφοροι χρωματισμοί. Πρόκειται γιά τά λευκά ἱμάτια τοῦ Χριστοῦ κατά τήν Μεταμόρφωση, ἀφοῦ καί αὐτά ἔγιναν «λευκὰ ὡς τό φῶς» (Ματθ. ιζ΄, 2) καί τά ἱμάτιά Του μετά τήν Ἀνάσταση. Βέβαια, πρωτοτυπία ἀποτελεῖ τό νά ἁγιογραφῆται ὁ Χριστός ἔνθρονος μέ λευκά ἱμάτια, διότι προφανῶς πρόκειται γιά ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν ἅγιο Σωφρόνιο καί συνδυάζεται, ὅπως εἴπαμε πιό πάνω, ὁ ἔνθρονος Χριστός μέ τόν Μεταμορφωθέντα καί Ἀναστάντα Χριστό.
Ἡ ὅλη ἁγιογράφηση τοῦ ἐνθρόνου Χριστοῦ, πού εἶναι φωτεινός μέ φόντο τό κυανοῦν χρῶμα, πρέπει νά τεθῆ στήν προοπτική τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου Σωφρονίου περί τῆς θεωρίας τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Σέ ἕνα σημεῖο τοῦ βιβλίου του γράφει τό πῶς ἐνατένιζε ἐπίμονα τόν καθαρό καί κυανοῦν οὐρανό, προσήλωνε τό βλέμμα του σέ μιά κατεύθυνση καί πολλές φορές διέτρεχε τόν οὐρανό ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρου. Ὅταν ἔφθανε στόν ὁρίζοντα, μετέβαινε νοερῶς καί πέραν αὐτοῦ καί τότε ἔβλεπε τόν κυανοῦν οὐρανόν νά περιβάλλη τόν πλανήτη τῆς γῆς. Συγχρόνως, προσπαθοῦσε νά εἰσχωρήση στά βάθη του καί νά ἀνιχνεύση τά ὅριά του. Αὐτή ἡ ἐνατένιση τῆς οὐράνιας σφαίρας, γεμάτης ἀπό τό φῶς, τόν ἔθελγε διά τοῦ μυστηρίου της. Στήν συνέχεια γράφει: «Ὅταν ὅμως ἀξιώθηκα μέ Ἄνωθεν δωρεά νά δῶ τό ἄκτιστο Φῶς τῆς Θεότητος, τότε στόν κυανό οὐρανό τοῦ "κυανοῦ πλανήτου" μας ἀναγνώρισα μέ χαρά τό σύμβολο τῆς ἀκτινοβολίας τῆς ὑπερκόσμιας δόξης». Καί συμπληρώνει ὅτι «τό κυανό εἶναι τό χρῶμα τοῦ ἐπέκεινα, τῆς ὑπερβατικότητας». (...)
Τό τρίτο πού διέκρινα βλέποντας τίς ἁγιογραφίες τοῦ ἁγίου Σωφρονίου εἶναι ὅτι ἡ καρδιά εἶναι τό κέντρο στά σώματα τῶν ἁγιογραφημένων Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων. Ὁ νοῦς τους δέν βρίσκεται συγκεντρωμένος στήν λογική καί τόν ἐγκέφαλο, ἀλλά ἔχει κατεβῆ στήν καρδιά. Σέ ἕνα σημεῖο τῶν γραπτῶν του ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὁμιλώντας γιά τήν θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός γράφει: «Τό βλέπουμε, ἀλλά ἡ προσοχή στρέφεται στά ἐνδότερα τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, στήν καρδιά πού φλέγεται ἀπό τήν ἀγάπη, ἀγάπη ἄλλοτε τῆς εὐσπλαχνίας καί ἄλλοτε τῆς εὐγνωμοσύνης». Αὐτή ἡ θεολογία του ἁγιογραφεῖται κατά τόν καλύτερο τρόπο στίς εἰκόνες τῶν Ἀποστόλων κατά τόν Μυστικό Δεῖπνο.
Τά ἁγιογραφημένα πρόσωπα τῶν Ἀποστόλων δείχνουν ὅτι ὁ ἐγκέφαλος ἔχει ἀδειάσει, ἀφοῦ δέν ὑπάρχουν μέσα οἱ λογισμοί, καί ὁ νοῦς, εὑρισκόμενος στήν καρδιά, προσεύχεται. Οἱ ἐλαφρές, ἐξωτερικές κινήσεις τοῦ προσώπου δείχνουν τήν ἔκσταση ἀπό αὐτήν τήν ὅραση τῆς καρδιᾶς πού προσεύχεται. Αὐτήν τήν διαδικασία τήν συναντᾶμε στήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία, ὅταν ὁ νοῦς εὑρίσκεται στήν καρδιά καί προσεύχεται αὐτοκινήτως, ὡς πρός τήν δική του ἐνέργεια, ἑτεροκινήτως δέ ὡς πρός τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ λογική παρακολουθεῖ ἐκστατική τήν ἐργασία τοῦ νοῦ, διότι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι λογική καί νοερά, καί οἱ δύο αὐτές ἐνέργειες κινοῦνται παραλλήλως.

Ἔτσι, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι στήν ἁγιογραφία τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου βρίσκονται κοντά στόν Χριστό, βλέπουν τόν Χριστό, προσέχουν τόν λόγο Του, μετέχουν τῆς Χάριτος ἡ ὁποία προχέεται ἀπό τόν Χριστό, ὅμως αὐτό γίνεται ὄχι μέ τήν λογική, ἀλλά μέ τήν καρδιά. Διαφέρει, βέβαια, ἡ στάση τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει οὔτε κοινωνία μέ τόν Χριστό, ἀλλά οὔτε καί ὁ νοῦς του βρίσκεται μέσα στήν καρδιά. Ἄλλωστε, ἡ ἕνωση νοῦ καί καρδιᾶς γίνεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἐν κοινωνίᾳ μέ τόν Χριστό.
Μέ τήν ἀπεικόνιση τοῦ κέντρου τοῦ προσώπου νά βρίσκεται στήν καρδιά, ἐκτός τοῦ ὅτι δείχνει ὅτι τό πρόσωπο εἶναι ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἄνθρωπος (Α΄ Πέτρ. γ΄, 4), συγχρόνως, φαίνεται καθαρά ἡ διαφορά μεταξύ τῆς ἡσυχαστικῆς θεολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς σχολαστικῆς θεολογίας ἀκόμη καί τῆς ἠθικολογίας πού ἀναπτύχθηκε στήν Δύση.
Τό τέταρτο σημεῖο εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ἁγιογραφώντας τά πρόσωπα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἴσως χωρίς νά τό συνειδητοποιῆ, ἁγιογραφοῦσε τόν ἑαυτό του, καί ὡς πρός τόν ἐξωτερικό καί τόν ἐσωτερικό κόσμο του. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ μορφή τῶν ἁγιογραφημένων Ἀποστόλων ὁμοιάζει μέ τήν μορφή τοῦ ἁγίου Σωφρονίου, ἀλλά καί στά πρόσωπά τους ἀποτυπώνεται ἡ σύννοια τοῦ ἁγίου Σωφρονίου. Βεβαίως, αὐτό εἶναι τό πρόβλημα κάθε ζωγράφου, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά ἀποδεσμευθῆ ἀπό τήν κατάσταση τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀλλά ἐδῶ γίνεται κατά ἕναν φυσικό τρόπο, ἀπό τήν ἄποψη ὅτι ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ζοῦσε ἔντονα τό μυστήριο τῆς πνευματικῆς μεταμορφώσεώς του καί αὐτό περνοῦσε, χωρίς νά τό συνειδητοποιῆ, καί στίς ἁγιογραφίες.
Ἔτσι, ὅταν ἐξετάζη κανείς προσεκτικά τίς ἁγιογραφίες τοῦ ἁγίου Σωφρονίου, θά διασπιστώση ὅτι τά πρόσωπα τῶν περισσοτέρων Ἀποστόλων, ἰδιαιτέρως στόν Μυστικό Δεῖπνο, εἶναι προσωπογραφίες τοῦ ἰδίου τοῦ ἁγίου Σωφρονίου, σέ διάφορες ἡλικίες του, ἀλλά καί σέ διάφορες πνευματικές του καταστάσεις. Ἄλλωστε, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τά κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων. Ὅταν τά διαβάζη κανείς προσεκτικά, διαπιστώνει κάθε φορά τήν πνευματική κατάστασή τους.
Γενικά, ἡ ἁγιογραφία τοῦ ἁγίου Σωφρονίου εἶναι ἀπαύγασμα ὅλης τῆς θεολογίας του. Βλέποντας τίς ἁγιογραφίες αὐτές καταλαβαίνει κανείς τήν θεολογία του, καί διαβάζοντας τήν θεολογία του τήν βλέπει ἁγιογραφημένη στούς τοίχους τῆς Μονῆς του. Οἱ ἁγιογραφίες του δείχνουν ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου» (Κολ. α΄, 15). !!! [ Σημείωση: Οἱ ἐπισημάνσεις καί ὑπογραμμίσεις εἶναι δικές μας.]
Θά ἦταν, νομίζω, κατανοητό γιά τούς ἀναγνῶστες νά μείνουν τά ἀνωτέρω ἀσχολίαστα. Διότι, ἁπλούστατα, ἀρκεῖ μόνη ἡ παράθεσή των! Ἡ ἔκπληξη καί οἱ ἀπορίες πού προκαλοῦν, ἄν ὄχι τό "σόκ", εἶναι προφανέστατα. Εἰλικρινῶς, "ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι καί τόν νοῦν καταπλήττομαι" πῶς ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου, ὁ ἐγκρατής Θεολόγος καί πολυγραφώτατος συγγραφέας καί μεταδότης στόν πιστό λαό ὀρθοδόξων ναμάτων ἐκ τῆς μελέτης καί μαθητείας του στούς Ἁγίους Πατέρες καί τή διδασκαλία τους, ἔφθασε, ὑπερασπιζόμενος καί ἐκθειάζων μέχρι ὑπερβολῆς τόν συγκεκριμένο ἀμφιλεγόμενο γιά τή ζωή, τήν πολιτεία του καί τήν Θεολογία του Ρῶσο Κληρικό, νά περιέρχεται σέ κατάσταση μεγάλης συγχύσεως, ἀλλά τολμῶ εἰπεῖν καί σέ ἀδιέξοδα πλάνης, ἴσως καί κακοδοξιῶν!
Οἱ ταπεινές θεολογικές μου γνώσεις, ἐκ τῶν πανεπιστημιακῶν καί μεταπτυχιακῶν σπουδῶν μου, ἀλλά καί οἱ γνώσεις μου ἐκ τῶν ταπεινῶν σπουδῶν μου στήν ὀρθόδοξη Ἁγιογραφία (εἰκονογραφία), δέν ἀφήνουν περιθώρια νά μή ἐντοπίσω στά προαναφερθέντα λόγια τοῦ σεβαστοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, ὄχι μόνον ὑπερβολές, πλάνες ἀλλά καί κακοδοξίες!
Μπορεῖ ὁ ἴδιος νά ὁμολογεῖ σέ κάποιο σημεῖο τοῦ ἐπιμάχου ἄρθρου του ὅτι δέν εἶναι εἰδήμων στά τῆς Ἁγιογραφίας (ἐντούτοις...ἀποφαίνεται), ἀλλά οἱ θεολογικές του προσεγγίσεις καί ἑρμηνεῖες, οἱ ὁποῖες σημειωτέον ἐκφράζουν πλήρως τίς σχετικές θεωρίες καί προσεγγίσεις τοῦ ἰδίου τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, τό ἁγιογραφικό καί θεολογικό ἔργο τοῦ ὁποίου ἑρμηνεύει καί ἀναλύει ὁ Μητροπολίτης, ἐκφεύγουν τῶν ὁρίων πού ἔθεσε ἡ Ἐκκλησία καί ἡ σχετική διδασκαλία της, ὅπως αὐτή διατυπώθηκε ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων στήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (βλ. Ἀποφάσεις καί Πρακτικά αὐτῆς).
Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, βάσει τῶν ὅσων παρελάβαμε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί τίς Ἁγίες Συνόδους τίς ὁποῖες αὐτοί συνεκρότησαν καί τήν ὁποία (διδασκαλία) διετύπωσαν στά συγγράμματά των, καί τούς Ὅρους, Κανόνες καί Ἀποφάσεις αὐτῶν (τῶν Συνόδων), οἱ ἀνωτέρω τοποθετήσεις τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου (κυρίως οἱ ἐπισημάνσεις μέ τήν ἔντονη γραφή καί τίς ὑπογραμμίσεις μας) θίγουν τό θεμέλιο τῆς ὀρθοδόξου Θεολογίας πού εἶναι ἡ διαφορά (καμμία ὁμοιότης) μεταξύ κτιστοῦ καί ἀκτίστου.
Ἀπροσδοκήτως ἐμφανίζεται ὁ ἀρθρογράφος Μητροπολίτης, παρά τήν μέχρι σήμερον θεολογική πορεία του, νά ἐκφράζει καί προσεγγίζει ἐσφαλμένες θέσεις πού ὑποστήριξαν Ρῶσοι θεολόγοι καί στοχαστές, εἰδικότερον ὅσον ἀφορᾶ στήν θεολογία τῶν εἰκόνων, ὅπως ὁ P. Florenski καί ὁ L. Ouspenski. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Καθηγητής μας κ. Γ. Κόρδης, σύμφωνα μέ ἐκεῖνες (τίς ἐσφαλμένες θέσεις): "Ἐφ' ὅσον ἕνα πρόσωπο εἶναι καί Θεός (ὅπως αὐτό τοῦ Χριστοῦ πού φύσει μετέχει σέ δύο οὐσίες), ἤ χάριτι μετέχει στόν κόσμο τῶν θείων ἀκτίστων ἐνεργειῶν (ἅγιοι), πρέπει ἡ εἰκόνα νά βρεῖ τρόπους νά παρουσιάσει τήν πραγματικότητα αὐτή." [1] Αὐτές, ὅμως, εἶναι θέσεις ἄγνωστες στήν Πατερική καί γενικότερα τήν ὀρθόδοξη σκέψη!
Ἀντιθέτως, "ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στά Πρακτικά της μέ σαφήνεια ἐπισημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία στίς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ δέν ζωγραφίζει παρά τήν μορφή, τό εἶδος μέ τό ὁποῖο τό δεύτερο πρόσωπο τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε στή γῆ: «ἡ γοῦν ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία, ὡς παρέλαβε παρά τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί πατέρων, αὐτό τό εἶδος τό ὁραθέν τοῖς ἀνθρώποις ἀναζωγραφεῖ» (Mansi 13,340D). Παρατηροῦμε ἐδῶ ὅτι γιά τούς θεοφόρους Πατέρες τῆς Νικαίας τό στοιχεῖο πού ἀναζωγραφεῖ στίς τεχνητές εἰκόνες δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν μορφή τήν ὁποία εἶδαν οἰ ἄνθρωποι. Ἡ Σύνοδος δέν θέτει ἄλλη προϋπόθεση γιά τήν δημιουργία τῆς εἰκόνας." [2].
Ἀποτελεῖ μεγάλη ἀπογοήτευση καί ἔκπληξη νά ἐμφανίζεται ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου νά ἀγνοεῖ στοιχειώδη πράγματα στόν χῶρο τῆς ὀρθοδόξου εἰκονογραφίας καί τῆς θεολογίας πού αὐτή ἐκφράζει. Ὅπως, (τήν θέση) ὅτι ἡ Ἐκκλησία σέ καμμία περίπτωση δέν ὑποστήριξε ὅτι ἡ εἰκόνα ἐκφράζει τή Θεία Φύση! Φαίνεται αἰχμαλωτισμένος, μέσα στό πλαίσιο μιᾶς ἄλλης θεωρήσεως καί μιᾶς ἄλλης θεολογίας. Ἐνδεχομένως τῆς θεολογίας τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, τήν ὁποία στήν προσπάθειά του νά τήν προβάλλει, ὡς μύστης καί γνώστης αὐτῆς, τελικῶς τήν "ἀποκαλύπτει", ἐπιβεβαιώνοντας τίς μεγάλες παρεκκλίσεις της ἀπό τήν Πατερική Θεολογία.
Δέν γνωρίζω, κατά πόσον, ὁ Σεβ. Ναυπάκτου, συνειδητοποιεῖ ὅτι, μέ τά θεολογικά του σχόλια περί τοῦ εἰκονογραφικοῦ ἔργου τοῦ Γέροντος Σωφρονίου καί τίς προσδιδόμενες σ' αὐτό διαστάσεις καί ἑρμηνεῖες του, διολίσθησε σέ θεολογικούς ἀκροβατισμούς καί θεωρήσεις πού ἐλέγχονται γιά τήν ὀρθοδοξία των. Θεωρήσεις, οἱ ὁποῖες, ὡς προελέχθη, ἔχουν ἐντοπισθεῖ σέ σχετικές σαθρές ἑρμηνευτικές Ρώσων θεολόγων καί στοχαστῶν.
Σύμφωνα μέ αὐτές "ἡ εἰκονουργία παραλληλίζεται μέ τό θεολογεῖν, μέ τήν ἔκδηλη ἔκφραση δηλαδή τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, πού εἶναι καρπός τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ὁ ἁγιογράφος ἀναλαμβάνει τόν ρόλο τοῦ θεολόγου, τοῦ φωτισμένου καί ἁγίου μέλους τῆς Ἐκκλησίας πού ἐκφράζει τήν ἀλήθεια ὄχι ὅμως μέ λόγια, ἀλλά μέ σχήματα καί χρώματα." [3]. Αὐτά, ὅμως, τά ὁποῖα ἁρμόζουν πλήρως στίς τοποθετήσεις τοῦ Σεβ. κ. Ἱεροθέου, δημιουργοῦν πολλά προβλήματα καί ὁδηγοῦν σέ σοβαρά ἀδιέξοδα. Ἐπί τῆς οὐσίας, συνιστοῦν πλάνες καί κακοδοξίες!
Ἡ θεώρηση τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐκφράζεται ἄριστα καί περιεκτικά στήν κλασσική τοποθέτηση:"Οὐ ζωγράφων ἐφεύρεσις ἡ τῶν εἰκόνων ποίησις, ἀλλά τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἔγκριτος θεσμοθεσία καί παράδοσις...μενοῦν γε αὐτῶν (τῶν ὄντως Ἁγίων Πατέρων) ἡ ἐπίνοια καί ἡ παράδοσις, καί οὐ τοῦ ζωγράφου. Τοῦ γάρ ζωγράφου ἡ τέχνη μόνον· ἡ δέ διάταξις πρόδηλον τῶν δυναμένων ἁγίων Πατέρων" (Mansi 13, 252 BC). Σέ αὐτήν ὄφειλε νά περιορισθεῖ ὁ Μητροπολίτης, ὥστε νά ἀποφύγει τίς ἀπαράδεκτες ἀκρότητες περί τῆς δῆθεν ἐμπειρικῆς εἰκονογραφικῆς τέχνης τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, ἡ ὁποία ὅμως ἔτσι (ὑπ' αὐτό τό πρίσμα) συνιστᾶ "περιγραφή τῆς ἁγιότητας ἤ τῆς Θεότητας" καί ἐπιβάλλει ὥστε ἡ εἰκόνα να ὁρίζεται ὡς γεγονός πού μέ εἰδική εἰκαστική γλώσσα κατορθώνει τήν περιγραφή τοῦ ὑπερβατικοῦ αὐτοῦ περιεχομένου" [4].
Εἶναι ἁπόλυτα σχετική καί ἁρμόζουσα, ὅσον ἀφορᾶ στίς ἰδίου περιεχομένου "παράδοξες" (ξένες καί ἀλλότριες τῆς Παραδόσεως) προσεγγίσεις τοῦ κ. Ἱεροθέου, ἡ ἀνωτέρω κριτική, ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως, τήν ὁποία ἀσκεῖ ἕνας εἰδικός περί τήν ὀρθόδοξη Εἰκονογραφία, ὡς Θεολόγος καί ἁγιογράφος, ἐπ. Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὁ κ. Γ. Κόρδης. Τρομακτική δέ, ἡ ταύτιση τῶν προσεγγίσεων τοῦ ἐν λόγῳ Μητροπολίτου, μέ τήν ἐπικρινόμενη καί ἐλεγχόμενη, ὡς μεταπατερική ἤ μᾶλλον ἀντιπατερική, ἑρμηνευτική ἤ εἰκονολογική σκέψη τῶν Ρώσων θεολόγων καί στοχαστῶν.
Ἄς ἐλπίσουμε, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος θά ἀναθεωρήσει τίς ἀνωτέρω προσεγγίσεις καί θεωρήσεις του καί δέν θά προσθέσει ἄλλη μία ἀπογοήτευση στούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐπί χρόνια τόν παρακολουθοῦσαν μέ ἐκτίμηση καί ἐμπιστοσύνη στά θεολογικά του κριτήρια. Ἐμπιστοσύνη πού κλονίστηκε, κυρίως, μετά τήν συμμετοχή του στήν διαβόητη "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης (2016) καί τήν ἔκτοτε ἐπιλεγεῖσα συμπόρευση καί ταύτισή του μέ τά "ἔργα" καί τούς σχεδιασμούς τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου.
Ἡ συμπερίληψη στό ὑπό ἔκδοση βιβλίο του, περί τοῦ νέου "ἁγίου", τοῦ προελθόντος ἐκ τῆς βιομηχανίας ἁγιοκατατάξεων τοῦ οἰκουμενιστικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῶν προαναφερθεισῶν ἀπαραδέκτων ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως θέσεών του, ἐν συνδυασμῶ μέ τίς ἀναμενόμενες, ἀτυχῶς, ἐπιδοκιμασίες καί τούς ἐκθειασμούς σαθρῶν θέσεων τῆς "θεολογίας" τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, θά πλήξουν ἀνεπανόρθωτα καί θά καταρρακώσουν τό κῦρος τῆς θεολογικῆς του προσφορᾶς. Τό ἀπευχόμεθα.
Ἀποφύγαμε ἠθελημένα τήν ἀναφορά σέ πληροφορίες καί μαρτυρίες γιά πιό ἰδιαίτερα καί προσωπικά θέματα πού ἀφοροῦν στό πρόσωπο καί τή ζωή τοῦ Γέροντος Σωφρονίου καί τῶν ὑποτακτικῶν καί μαθητῶν του, καθώς καί κάποιων "σημείων" (ὄχι θαυμαστῶν) ὅσον ἀφορᾶ στό σκήνωμα καί τόν τάφο του. Προκρίναμε νά ἀναφερθοῦμε σέ ὅσα ἀφοροῦν στήν Πίστη καί τήν Παράδοση, ὡς πρωτεύοντα καί σημαντικότερα, ἀλλά καί τήν πιστότητα ἤ μή πρός αὐτά τόσον τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, ὅσον καί τῶν θιασωτῶν καί ὑποστηρικτῶν τῆς ἁγιοκατατάξεώς του. Διότι, αὐτά ἀποτελοῦν τήν sine qua non προϋπόθεση τῆς ἁγιότητος ἑνός προσώπου καί σέ αὐτά οὐ χωρεῖ οὐδεμία συγκατάβασις!

("Ὀρθόδοξος Τύπος", ἀρ.φύλλ. 2288, 27.12.2019)



[1] "Ἱεροτύπως", Γ. Κόρδη, Ἐκδόσεις Ἁρμός, Ἀθήνα 2002, Εἰσαγωγικά σελ. 12 κ. ἑξ.
[2] ἔνθ' ἀνωτέρω.
[3] ἔνθ' ἀνωτέρω.
[4] ἔνθ' ἀνωτέρω.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Πέμ 29 Ιούλ 2021, 11:39 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΕΚΤΡΩΜΑ

(ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ)

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Κ. Διώτη



Ὁ Πατριάρχης π. Βαρθολομαῖος μὲ τὴν ἀνίερον ἁγιοκατάταξιν τοῦ ἀμφιλεγομένου καὶ ἀντιλεγομένου Ἱερομονάχου Σωφρονίου Σαχάρωφ διέπραξε τὸ συγκλονιστικώτερον καὶ πρωτοφανὲς εἰς ὁλόκληρον τὴν Ὀρθοδοξίαν σκάνδαλον ὅλων των αἰώνων. Τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ περισσότερον εὐαίσθητος χῶρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Δι’ αὐτὸ πάντες οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν καταδικάσει μὲ αὐστηρότητα τὴν παπικὴν βιομηχανίαν παραγωγῆς «ἁγίων». Δυστυχῶς, ἡ τοιαύτη βιομηχανία εἶναι πολὺ ἀρεστὴ εἰς τὸν σημερινὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην π. Βαρθολομαῖον.

Ἡ ἐν λόγω ἁγιοκατάταξις εἶναι ἐκτρωματικὴ καὶ ἀνατινακτικὴ τῆς ἁγιοκατατακτικῆς Παραδόσεως καὶ Πράξεως τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν προϋπῆρξεν ἡ ἐμπέδωσις εἰς τὴν κοινὴ συνείδησιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ὅτι ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ εἶναι ἅγιος, ὅπως συνέβη μὲ τοὺς θαυματουργοὺς ἁγίους των ἡμερῶν μας, τὸν ἅγιον Παΐσιον καὶ τὸν ἅγιον Πορφύριον. Ἄνευ τῆς τοιαύτης προϋποθέσεως ἀπαγορεύεται πάσα ἁγιοκατάταξις. Διὰ πρώτην φορᾶν ἐπραγματοποιήθη ἁγιοκατάταξις ἐκ τῶν ἄνω πρὸς ἐξυπηρέτησιν σκοπιμοτάτων ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωματούχων. Ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, παρὰ τὰς προσπαθείας προβολῆς τοῦ ὑπὸ τινῶν, παραμένει ἀκόμη ἄγνωστος εἰς τὸ εὐρύτερον κοινόν. Ἡ ἐν λόγω σκανδαλωδεστάτη ἁγιοκατάταξις στιγματίζει τὸν Πατριάρχην ὡς ἀσυνείδητον καὶ ἀθεόφοβον, διότι δέχεται, ἐν τῇ πράξει, ὅτι ἡ ἁγιότης συνδυάζεται, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἀτόπων καὶ μὲ τὰ ἀκόλουθα:

1) Περιφρονητικὴ παράβασις ἱερῶν Κανόνων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν μὲ ἄκραν αὐστηρότητα τὴν ἵδρυσιν μικτῶν Μονῶν, ὅπως «Μήτε ἐν ἀνδρῴῳΜοναστηρίῳ γυνή, μήτε ἐν γυναικείῳ ἀνὴρ καθευδέτω… εἰ δὲ τοῦτο τὸ τὶς πράξοι, εἴτε κληρικὸς εἴη εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω» (μζ΄ Κανών τῆς ς΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου). «Ἀπὸ τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο… Μὴ διατάσσωσιν ἐν ἑνί Μοναστηρίῳ Μοναχοὶ καὶ Μονάστριαι· μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν» (κ΄ Κανών τῆς Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου). Όπως έχομεν την νοεράν προσευχήν, υπάρχει και η νοερή σαρκική αμαρτία.

2) Ὅπως ὁ Χριστὸς κατήργησε τὰ Σάββατα τῶν Ἑβραίων δυνάμεθα καὶ ἡμεῖς νὰ καταργῶμεν ἢ νὰ τροποποιῶμεν τοὺς ἱεροὺς Κανόνας.

3) Οἱ ἱεροὶ Κανόνες δὲν ἔχουν γενικὸν καὶ καθολικὸν κύρος. Ἐφαρμόζονται περιστασιακῶς κατὰ τὰς ἑκάστοτε τοπικὰς καὶ καιρικὰς συνθήκας.

4) Ἡ σοβαρὰ Τριαδολογικὴ αἵρεσις, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ οὐσία καὶ ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ταυτίζονται.

5) Καὶ ἄλλη σοβαρὰ Τριαδολογικὴ αἵρεσις, κατὰ τὴν ὁποίαν ταυτίζονται αἱ Ὑποστάσεις τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ἐντελῶς διαφορετικὰ ὑποστατικὰ ἱδρύματα, ἤτοι τὸ ἀγέννητον, τὸ γεννητὸν καὶ τὸ ἐκπορευτόν.

6) Ἰσόβιος ἀφοσίωσις εἰς τὸν γνωστὸν πράκτορα τῆς Ἀγγλίας καὶ ἐχθρόν της Ἑλλάδος Δαβίδ Μπάλφουρ. Σεβαστοὶ Ἁγιορεῖται Πατέρες τὸν ἰσοβίως ἀφορισθέντα ἀπεκάλουν αὐτὸν «πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων».

7) Περιπετειώδης πολυετὴς θητεία εἰς τὸν Βουδισμὸν ἀπὸ ἀθεΐαν.

8) Νόθευσις τῆς νοερᾶς προσευχῆς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, διὰ τοῦ Ἐπισκόπου μου, ἐλέησόν με τον ἁμαρτωλόν». Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν νόθευσιν, ἐδῶ ἀντικαθίστανται ἡ Παναγία καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μὲ τὸν τυχόντα «Ἐπίσκοπον», ἔστω καὶ ἐὰν εἶναι διεφθαρμένος.

9) «Ὁ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκπληρώνεται μὲ τὴν παρθενίαν». Καὶ αὐτό, κατὰ τὸν π. Βαρθολομαῖον εἶναι πειστήριον ἁγιότητος. Παναγιώτατε, τυγχάνει εἰς ὅλους γνωστὸν ὅτι ὁ ἄγαμος καὶ ὁ ἔγγαμος βίος εἶναι δύο δρόμοι, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν εἰς τὸν αὐτὸν προορισμόν. Εἰς τὸν Παράδεισον. Παναγιώτατε, ἔχομεν καὶ πολλοὺς ἐγγάμους ἁγίους.

10) «Δὲν συμβιβάζεται ἡ ἐσωτερικὴ προσευχὴ μὲ τὴν ἐν τῷ κόσμω δράσιν». Μωρολόγημα καὶ τοῦτο. Δὲν ἐπαρκεῖ ὁ χῶρος ἑνὸς ἄρθρου νὰ γίνεται εἰς ὅλα ἀνάλυσις.

11) «Δὲν μπορεῖ ὁ Χριστιανὸς πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα νὰ προσευχηθῆ μὲ αἴσθημα Χάριτος». Τὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι» (Α΄ Θεσ. ε΄ 17) διαγράφεται;

12) «Ὅταν ἕνας κληρικὸς ἔχη βαθειὰ μετάνοια, δὲν μπορεῖ νὰ ἐργασθῆ πολὺ ποιμαντικὰ στὸν κόσμο». Προσὸν δι’ ἁγιοκατάταξιν καὶ αὐτὴ ἡ μωρολογία, κατὰ τὸν π. Βαρθολομαῖον. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἠργάσθησαν «πολὺ ποιμαντικὰ στὸν κόσμο». Αὐτοὶ δὲν εἶχον «βαθειὰ μετάνοια»;

13) «Ἕνας ἅγιος δὲν μπορεῖ σήμερα νὰ εἶναι Ἐπίσκοπος, διότι οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὸν λόγον του». Ἐδραπέτευσεν ἡ σοβαρότης!!!

14) «Συνήθως δὲν πρέπει νὰ μιλᾶμε σὲ ἐγγάμους ἀνθρώπους γιὰ τὴν ἀξία τοῦ Μοναχισμοῦ, γιατί τότε μπερδεύονται καὶ δὲν ἐκτιμοῦν τὸν γάμο».

Ὁ Ναυπάκτου εἰς τὸ βιογραφικὸν βιβλίον τοῦ προβάλλει καὶ αὐτὴν τὴν ἀνοησίαν ὡς σαφὴν διδασκαλίαν τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ. Ὅμως, ὁ ἴδιος γράφει ὅτι: «Τὸν Μοναχισμὸ νὰ τὸν βάλουμε καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια». Τί ἰσχύει Δέσποτα;

15) «Δὲν βοηθᾶ στὴν πνευματικὴ προκοπὴ τόσο ἡ νηστεία ὅσο ἡ προσευχὴ μὲ πένθος. Μερικὲς φορὲς ἡ πολλὴ καὶ ἀδιάκριτη νηστεία δημιουργεῖ προβλήματα στὴν προσευχὴ».

Διὰ πρώτην φορᾶν διατυπώνεται δυσαρμονία μεταξὺ προσευχῆς καὶ νηστείας. Ἡ ἐνταῦθα δέουσα ἀνάλυσις θὰ εἶναι ἐκτενής. Περιορίζομαι μόνον εἰς δύο παραδείγματα, ἓν ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἓν ἐκ τῆς Πατερικῆς σοφίας: «Τοῦτο δὲ τὸ γένος (των δαιμόνων) οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχὴ καὶ νηστεία» (Μτθ. ιζ΄ 21). «Νηστεία προσευχὴν εἰς οὐρανοὺς ἀναπέμπει» (P.G. 31. 173).

Ἅπαντά τα ὡς ἄνω ἐπισημανθέντα καὶ ἀριθμηθέντα ἔγραψεν, ἔπραξε καὶ εἶπεν ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Αἱ παραπομπαὶ ὅλων αὐτῶν εὑρίσκονται εἰς τὸ βιβλίον μου «ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΤΥΧΟΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ» (Ἀθῆναι, 2015).

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἐν τῇ ἀφροσύνη του, ἀπεφάνθη ὅτι ὅλα αὐτὰ ἐναρμονίζονται μὲ τὴν ἁγιότητα καὶ δὲν ἐδίστασε νὰ προβῆ αἰφνιδίως εἰς τὴν ἀνίερον ἁγιοκατάταξιν τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ, τὴν ὁποίαν εἶχε ματαιώσει πρὸ πέντε (5) ἐτῶν, ἐξ αἰτίας τῶν ἐνταῦθα ἐκτεθέντων, τὰ ὁποῖα περιέχονται εἰς τὸ προαναφερθὲν βιβλίον μου. Ὁ ἴδιος ὁ π. Βαρθολομαῖος εἶπε τότε ὅτι μετὰ ἀπὸ ὅσα γράφει ὁ π. Ἰωάννης ἡ ἁγιοκατάταξις τοῦ Σωφρονίου δὲν θὰ γίνη.

Συνένοχος ὁ Ναυπάκτου Ἰερόθεος

Καίριόν το ἐρώτημα. Τί συνέβη μετὰ ἀπὸ πέντε ἔτη ὥστε νὰ αὐτοαναιρεθῇ ὁ Πατριάρχης π. Βαρθολομαῖος καὶ νὰ ἀποτολομήσῃ τὴν αἰφνίδιον ἐν λόγω ψευδοαγιοκατάταξιν; Εἰς τὸν Σωφρόνιον Σαχάρωφ οὐδεμία μεταβολὴ ἐπῆλθε, διότι εἶχεν ἀποβιώσει κατὰ τὸ ἔτος 1993. Μὴ ὑπαρχούσης ἄλλης ἐξηγήσεως, ἀπαντῶ ὅτι ὁ ἀσυνείδητος καὶ ἀθεόφοβος π. Βαρθολομαῖος ἐνόθευσε τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν προσθήκην εἰς αὐτὸ τοῦ θεολογικῶς παραπαίοντος πλανωμένου καὶ μωρολόγου Σωφρονίου Σαχάρωφ, πρὸς ἱκανοποίησιν τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου Βλάχου, ἐπειδὴ οὗτος, κατὰ ἀδίστακτον παράβασιν πολλῶν ἱερῶν Κανόνων συνεχίζει νὰ εἶναι μεταξύ των ἐν Ἑλλάδι Μητροπολιτῶν ὁ φανατικὸς ὑποστηρικτὴς τῆς δοθείσης ψευδοαυτοκεφαλίας εἰς τὴν ἐν Κιέβῳ προσωπικὴν ψευδοεκκλησίαν τοῦ π. Βαρθολομαίου ἀπὸ καθηρημένους, ἀναθεματισμένους, αὐτοχειρονήτους καὶ ἀμετανοήτους σχισματικούς. Αὐτὸς παρέσυρε, κατὰ ἀνώμαλον τρόπον, καὶ τὴν ἐν Ἑλλάδι Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν νὰ ἀναγνωρίση διὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου π. Ἱερωνύμου τὸν ψευδοεπίσκοπον Ἐπιφάνιον ὡς δεύτερον Μητροπολίτην Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας, ἐνῶ ὡς τοιοῦτος Μητροπολκίτης εἶναι ὁ Ὀνούφριος μὲ συνεχιζομένην ἀναγνώρισιν ἀπὸ ὄλας τὰς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας. Ὁ Ναυπάκτου ἔγραψε πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον, ἐξωπραγματικῶς, ἀνευθύνως καὶ ἐπιπολαίως, ὅτι ὑπάρχει «δεδομένον» νὰ ἀναγνωρίση ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία τὴν δαιμονοαυτοκεφαλίαν τοῦ καταπατήσαντος ἱεροὺς Κανόνας καὶ ἀνατινάξαντος τὴν Ἐκκλησιαστικὴν τάξιν Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Οὔτε τοιοῦτον δεδομένον ὑπῆρξε ποτὲ οὔτε ὑποχρέωσις οὔτε ἀνάγκη καὶ οὐδεμία ὠφέλεια ἐκ τῆς ἀναγνωρίσεως αὐτῆς. Ἀντιθέτως, ἐπῆλθε μεγάλη ζημία. Ἐδημιουργήθη σχίσμα. Τὸ ὁμόδοξον Πατριαρχεῖον Μόσχας διέκοψε τὴν κανονικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου π. Ἱερωνύμου καὶ ἐμειώθη κατὰ πολὺ ὁ ρωσικὸς θρησκευτικὸς τουρισμὸς μὲ ζημίαν τοῦ κράτους καὶ τῆς κοινωνίας πολλῶν ἑκατομμυρίων εὐρώ. Κοινωνικὸν ἔγκλημα καὶ ἐκκλησιαστικὸν κακούργημα διεπράχθη. Ἐδημιουργήθη μία μαυρίλα, ἡ ὁποία θὰ παραμείνη εἰς τὴν νεωτέραν Ἐκκλησιαστικὴν Ἱστορίαν.

Δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἐνθυμηθῶμεν τὴν ἐλεεινὴν συμπεριφορὰν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου κατὰ τὴν πρώτην φάσιν τοῦ κορωνοϊοῦ. Τότε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἔθεσε γενικὸν καὶ ἀναγκαστικὸν φίμωτρον τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγους εἰς ὅλους, ἀνεξαιρέτως, τοὺς Μητροπολίτας, εἰς ὅλους τους θεολόγους, εἰς ὅλους τους Καθηγητὰς Πανεπιστημίων, εἰς ὅλους τους ἐγγάμους καὶ ἀγάμους Πρεσβυτέρους, εἰς ὅλους τους Μοναχούς, εἰς ὅλους τους δημοσιογράφους καὶ εἰς αὐτὰ ἀκόμη τὰ μέσα κοινωνικῆς ἐνημερώσεως. Ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ἀφήρεσεν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τὸ Συνταγματικὸν δικαίωμά των νὰ ἐκφράζωνται ἐλευθέρως διὰ τὰ ἀφορῶντα εἰς ὁλόκληρον τὸν λαὸν ζητήματα περὶ τοῦ κοινοῦ κινδύνου ἐκ τῆς πανδημίας τοῦ ἰοῦ καὶ διέταξεν ὅλους ἡμᾶς νὰ λαμβάνωμεν οἱανδήποτε πληροφορίαν περὶ τοῦ κορωνοϊοῦ μόνον ἀπὸ τὸν Μητροπολίτην Ναυπάκτου. Αὐτὸς ὡρίσθη συνοδικῶς ὡς ἁρμόδιος καὶ εἰδικὸς κατ’ ἀποκλειστικότητα ἐν μέσω ὁλοκλήρου του ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Ἐπὶ τέλους, πρέπει νὰ γίνη προσγείωσις αὐτοῦ του Μητροπολίτου. Κατὰ τὴν χειροτονίαν τοῦ εἰς Ἐπίσκοπον, Μητροπολίτης τὶς εἶπεν ὅτι: «Αὐτὸς θὰ κάμη κακὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν», ὡς ἔχει ἀκουσθῆ. Δὲν θὰ εἶχον ἀναφερθῆ εἰς αὐτὴν τὴν ἀνωνυμίαν, ἐὰν ὁ ἐπιφανὴς Μητροπολίτης Μεσσηνίας κυρὸς Χρυσόστομος Θέμελης δὲν εἶχε χαρακτηρίσει γραπτῶς τὸν Ναυπάκτου ὡς «ψευδολόγον» καὶ δὲν εἶχε γράψει δι’ αὐτὸν ὅτι: «Σεβ. Μητροπολίτης ἀπέστειλεν εἰς τὴν Σεβασμιότητά του αὐστηροτάτου περιεχομένου ἐπιτιμητικὴν ἐπιστολὴν» («Σχολιασμοὶ ἐπὶ τῆς Ἀποκρίσεως τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου», σελ. 66).

Ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος Βλάχος κατηγορήθη σφοδρῶς καὶ ὡς Ἀρχιμανδρίτης. Ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὴν Μητρόπολιν Ἐδέσσης ὑπὸ τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου του ὡς «ἀνεπιθύμητος καὶ ἐπιζήμιος διὰ τὸν τόπον».

Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν προαναφερθέντα Μητροπολίτη Μεσσηνίας, κατηγορήθη καὶ ἀπὸ ἄλλους Μητροπολίτας ὁ Ναυπάκτου, καθὼς καὶ ἀπὸ Καθηγητὰς Θεολογικῶν Σχολῶν. Εἰς τὴν Ναύπακτον ἀπεδοκιμάσθη εἰς συνεδρίασιν τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Ναυπάκτου καὶ ἀπὸ ὁμάδας τοῦ ποιμνίου τοῦ εἰς ἀνοικτοὺς χώρους. Ἐπίσης ἀπεδοκιμάσθη καὶ ἀπὸ εἴκοσι τέσσαρα (24) Σωματεῖα τοῦ Μεσολογγίου. Εἰς τὸ τελευταῖον κεφάλαιον ὑπὸ τὸν τίτλον: «Ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος κρινόμενος» τοῦ μὴ τεθέντος ἀκόμη εἰς εὐρυτέραν κυκλοφορίαν βιβλίου μου «ΤΑ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΑ ΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ», ἐκτός των ἐνταῦθα παρετεθέντων, ὑπάρχει καὶ πλῆθος ἄλλων στοιχείων εἰς βάρος τοῦ Ναυπάκτου. Ἡ ἔκτασις τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ εἶναι 15 σελίδων.

Ὁ Ἀρχιερεὺς οὗτος αὐτοπροβάλλεται ὡς ὁ κορυφαῖος θεολόγος ὁλοκλήρου της Ὀρθοδοξίας. Ἐδημοσιοποίησεν ὑπερηφάνως διὰ τὸν ἑαυτόν του ὅτι: «Δεύτερος Ἱερόθεος δὲν ὑπάρχει» καὶ ὅτι αὐτὸς εἶναι «συγγραφεὺς καὶ θεολόγος μὲ φήμη σὲ ὅλη τὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία».

Καὶ ὅμως, οὐδεὶς πότε Ἀρχιερεὺς ὁλοκλήρου της Ὀρθοδοξίας δὲν περιέπεσεν εἰς τόσας καὶ τοιαύτας θεολογικὰς πλάνας καὶ κακοδοξίας εἰς ὅσας ἔχει περιπέσει ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος, εἰς τίνας τῶν ὁποίων δὲν θὰ περιέπιπτεν οὔτε πρωτοετὴς φοιτητὴς τῆς Θεολογίας μετρίας ἱκανότητος. Δὲν ὑπερβάλλω. Σέβομαι τὴν ὑπογραφήν μου. Τὰ ἀθεολόγητα τοῦ Ναυπάκτου εἰς τὸ προαναφερθὲν πολυετοῦς ἐργασίας καὶ πολύμοχθον βιβλίον μου ἀνέρχονται εἰς ἑκατοντάδας. Ἰδοὺ τρία δείγματα χωρὶς ἀναλύσεις: «Ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερίαν τοῦ διαβόλου» (ἀνατρέπεται ἡ Ἁγία Γραφὴ). «Ἡ φαντασία εἶναι βαρυτάτη νόσος τοῦ πνεύματος» (δῶρον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ φαντασία). «Στὴν πραγματικότητα ἡ ἡμέρα τῆς ὑποδουλώσεώς μας στοὺς Τούρκους μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ Κυριακή της Ὀρθοδοξίας» (παράνοια).

Ψευδολογήματα τοῦ Ναυπάκτου

Ὁ κύριος συντελεστὴς τῆς ἐλεγχομένης ἁγιοκατατάξεως εἶναι ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος μὲ τὴν βιογραφίαν τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ καὶ τὴν πρότασιν τῆς ἁγιοκατατάξεως. Ὁ Ναυπάκτου ὑπῆρξεν ἀηδιαστικὰ ὑμνητὴς τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ μὲ ἀφόρητα ψευδολογήματα ὅτι δῆθεν τὸ πρόσωπον αὐτὸ εἶναι ἰσότιμον μὲ τοὺς μεγάλους Προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μὲ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, μὲ τὸν Γρηγόριον Παλαμᾶν, μὲ τὸν Συμεὼν τὸν νέον Θεολόγον κ.λπ. Ἔφθασεν ὁ Ἐπίσκοπος οὗτος εἰς τὸν ἐξωφρενισμὸν νὰ γράψῃ ὅτι ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄ Κορ. ιβ΄ 4). Ψεύδεται ὁ Ναυπάκτου. Ψεύδεται καὶ πολυψεύδεται. Πῶς γνωρίζει ὅτι ἔγινε τοιαύτη ἁρπαγή; Ὑπῆρξεν αὐτόπτης; Ὁ Σωφρόνιος οὐδαμῶς ἰσχυρίσθη ὅτι ἔγινεν αὐτό. Καὶ «θεόπτης» θεολόγον ὑπῆρξεν ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, κατὰ τὸν Ναυπάκτου.

Ὁ Ναυπάκτου προσέβαλε τὰς ἁγίας μεγάλας Προσωπικότητας τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν ὡς ἄνω σύγκρισίν του, τὰς ὁποίας ὑπεβίβασεν εἰς τὸ ἐπίπεδόν του ἀμφιλεγομένου, ἀντιλεγομένου, κακολεγομένου καὶ μωρολόγου Σωφρονίου Σαχάρωφ.

Προκαλεῖ ἀφορήτως καὶ τὴν κοινὴν ἐκκλησιαστικὴν συνείδησιν ὁ Ναυπάκτου. Ἀνεκοίνωσε προσφάτως ὅτι ἐντὸς κεντρικοῦ Ναοῦ τῆς Ναυπάκτου θὰ ἑτοιμάση παρεκκλήσιον πρὸς τιμὴν τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ. Δὲν ἐντρέπεται ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸς νὰ τιμήση μὲ ναὸν ἓν προβληματικὸν πρόσωπον μὲ θεολογικὰς πλάνας καὶ κακοδοξίας, μὲ μωρολογήματα καὶ μὲ Τριαδολογικὰς αἱρέσεις; Τὸ κύριον καὶ μοναδικὸν ἔργον τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ εἶναι ἡ ὑπ’ αὐτοῦ ἵδρυσις εἰς τὸ Essex τῆς Ἀγγλίας σκανδαλωδεστάτης μεικτῆς Μονῆς μὲ νεαροὺς Μοναχοὺς καὶ νεαρὰς Μοναχάς κατὰ προκλητικὴν παράβασιν καὶ περιφρόνησιν ἱερῶν Κανόνων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ κατὰ ἀθέτησιν τῆς διδασκαλίας Μ. Βασιλείου, ἱεροῦ Χρυσοστόμου καὶ πλήθους ὁσίων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου ὅτι δὲν πρέπει νὰ συνοικοῦν Μοναχοὶ καὶ Μοναχαί. Εἰς τὴν μεικτὴν ἀνδρογυναικείαν Μονὴν τοῦ Essex τὰ πάντα εἶναι κοινά. Κοινὴ τράπεζα, κοινὰ διακονήματα, κοινὴ προσευχή, ἀλλὰ καὶ κοινὸς Ἡγούμενος Μοναχῶν καὶ Μοναστριῶν (πρωτοφανὲς τοῦτο).

Τέλος, ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν ἀθεΐαν εἶχε μεταπηδήσει εἰς τὸν Βουδισμόν, τὸν ὁποῖον ἀπήλαυσεν ἐπὶ 7 ἔτη, ἔχει κατηγορηθῆ ἀπὸ πολλούς. Περιορίζομαι μόνον εἰς μίαν περίπτωσιν. Ὁ διάσημος Ρῶσος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Μόσχας Α. Ι. Ὀσίπωφ ἔγραψε περὶ τοῦ Σωφρονίου καὶ τὰ ἑξῆς: «Γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ κατάσταση βαθιᾶς καὶ συνάμα πολὺ λεπτῆς πνευματικῆς μαγείας… Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ μεγάλο βαθμὸ προσεκτικοὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν τὸ ἀδιαφιλονίκητο κύρος τῆς Ἐκκλησίας» («Ἀστὴρ τῆς Ἐφέσου», Μάρτιος 2020).

Κοινοποιεῖται εἰς ὅλας τὰς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας διὰ νὰ κηρύξουν ὡς ἀπαράδεκτον αὐτήν τὴν ἁγιοκατάταξιν καὶ νὰ ἐνημερώσουν σχετικῶς τὰς Μητροπόλεις των.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Τρί 24 Αύγ 2021, 19:21 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Παρ 27 Αύγ 2021, 08:25 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Ο Βουδιστὴς - "θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός"!!!

(Σέργιος -Σωφρόνιος Σαχάρωφ)

Ὁ διάσημος Ρῶσος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας Α.Ι. Ὀσίπωφ ἔγραψε περὶ Σωφρονίου τὰ ἑξῆς:
«Γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ κατάσταση βαθιᾶς καὶ συνάμα πολὺ λεπτῆς πνευματιστικῆς μαγείας. Σὲ μένα αὐτὸ ἔγινε ὁλοφάνερα ἀντιληπτὸ μετὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου «Οψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι» καὶ τοῦ βιβλίου «Περὶ προσευχῆς». Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ μεγάλο βαθμὸ προσεκτικοὶ στὰ συγγράμματα αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν τὸ ἀδιαφιλονίκητο κύρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως καὶ ἐκεῖ δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε χωρὶς ἕνα «ἀλλά». Σήμερα παρατηρεῖται μία τάση νὰ ἁγιοποιοῦνται ἄνθρωποι ποῦ ἀμφισβητοῦνταν. Ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὅρος τιμᾶ τὸν Σαχάρωφ ὡς ἅγιο. Τὸ πνεῦμα μαγείας ἐπιχειρεῖται νὰ ἐπικυρωθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, φτάνοντας σὲ σημεῖο νὰ τιμοῦν τοὺς Φραγκισκανούς, τοὺς Καθαρούς, τὴν μητέρα-Τερέζα καὶ ἄλλους» (Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ὁ Θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός: Πρακτικὰ διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Ἅγιον Ὅρος: Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2008, σ. 563).

Συμφώνως μὲ τὸν ἀρχιμ. Ζαχαρία Ζαχάρου, ὁ ὁποῖος ὡς καὶ ὁ γέροντάς του, συζεῖ εἰς τὸ Ἔσσεξ μὲ 20 «μοναχάς» (Ἡμερολόγιον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας, 2008, σ. 351), ὁ γ. Σωφρόνιος εἶχεν τὰς πρώτας ἐμπειρίας τοῦ Ἁγίου φωτός: «κατὰ τὴν τρυφερὴν παιδικὴν ἡλικίαν» (Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία, «Το ἄκτιστο φῶς στὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Γέροντος Σωφρονίου» Πειραϊκὴ Ἐκκλησία, 191 (2008): 27).Στοιχειώδης γνῶσις τῆς περὶ Ἀκτίστου Φωτὸς διδασκαλίας πάντων τῶν Ἁγίων Πάτερων δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποσιώπηση τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Φῶς αὐτὸ ἀφήνει εἰς τοὺς μετόχους Του δύο ἀνεξίτηλα καὶ παντελῶς ἀνεξάλειπτα μόνιμα ἀποτελέσματα: α) ἀναμαρτησία ἐν ἔργῳ, λόγῳ καὶ διανοίᾳ καὶ β) γνώση τῶν παρόντων, παρελθόντων καὶ μελλόντων πραγμάτων κάθε ἀνθρώπου κάθε ἐποχῆς.(προφητικὸν χάρισμα).

Εἰς ἡλικίαν ὅμως 20 ἐτῶν, δηλ. τὸ 1916, ὁ Σαχάρωφ ἔγινε βουδιστής, διατελέσας εἰς τὴν μυαρὰν αὐτὴν θρησκείαν ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σ. 62-63). Ὁ ἱερομ. Νικόλαος Σαχάρωφ, συγγενὴς τοῦ γ. Σωφρονίου ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς συζεῖ μὲ τὰς 20 «μοναχάς» τοῦ Ἔσσεξ, γράφει ὅτι ὁ γ. Σωφρόνιος ἀνῆκεν εἰς ὁμάδα Ρώσων στοχαστῶν «ποὺ κοίταζαν πέρα ἀπὸ τὴν «ἐκκλησιαστικὴ παράδοση» συνηγορώντας ὑπὲρ μίας πολύπλευρης πνευματικῆς ἐλευθερίας. Αὐτὴ ἡ εὐρύτητα καὶ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς σκέψης παρέσχε στὸν γ. Σωφρόνιο τὸ ἀναγκαῖο ὑπόβαθρο «τόλμης» προκειμένου νὰ στραφεῖ σὲ μὴ χριστιανικὲς θρησκευτικὲς παραδόσεις» (Νικολάου Σαχάρωφ, Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, Ἀθήνα: Ἐν πλῶ, 2007, σ. 24).
Ἡ χάρις ὅμως τοῦ «οὐρανίου φωτὸς» ἐπισκιάζει πάλι τὸν γ. Σοφρώνιο τὸ 1924 ὅταν πλέον εὐρίσκετο εἰς Παρισίους ἐργαζόμενος ὡς ζωγράφος. «Παρέμεινε, δέ, μαζί του γιὰ τρεῖς μέρες» (Πειραϊκὴ Ἐκκλησία, 27).

Ἀφοῦ ὅμως εἰς ἡλικίαν 20 ἐτῶν δήλ. τὸ 1916 ὁ Σαχάρωφ εἶχε γίνει βουδιστὴς εἰς τὴν Μόσχαν!!! καὶ παρέμεινεν βουδιστὴς ἐπὶ 8 ἔτη ἤτοι μέχρι τὸ 1924, ἄρα κατὰ τὴν ἴδιαν αὐτὴν περίοδον ποὺ ἦτο βουδιστὴς εὐρισκόμενος πλέον εἰς τοὺς Παρισίους, συμφώνως μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ ἀρχιμ. Ζαχάρου εἶδε καὶ τὸ οὐράνιο φῶς τὸ ὁποῖον «παρέμεινε μαζί του γιὰ τρεῖς μέρες»!!! (Ὡς ἀνωτ., 27). Τὸ 1925 ἐγγράφεται ὡς σπουδαστὴς εἰς τὸ τότε νεοϊδρυθὲν Ὀρθόδοξον Θεολογικὸν Ἰνστιτοῦτον τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Μεταξὺ τῶν καθηγητῶν του ὑπῆρξε καὶ ὁ αἱρετικὸς ἱερεὺς Μπουλγκάκωφ. Αὐτὸς τὸν ἐπηρέασεν οὕτως ὥστε, χωρὶς φόβο Θεοῦ, νὰ βλασφημῇ τὴν Ἁγίαν Τριάδα, γράφοντας, ἀργότερον, εἰς ὥριμον πλέον ἡλικίαν: «Τὰ τρία πρόσωπα τῆς Τριάδος ἀποκτοῦν τὴν ὑπόσταση τους κενώνοντας τὸ καθένα τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ δώσει "χῶρο" στὸ ἄλλο. Ἡ ἀλληλοπεριχώρηση τῶν Τριαδικῶν προσώπων εἶναι μία ἀένναη κένωση, ἕνας αἰώνιος Σταυρὸς» (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σέλ. 260). Αὐτὴν τὴν μεταφορὰν τῆς σταυρικῆς κενώσεως εἰς τὴν προαιώνιον ὕπαρξιν ἑνὸς ἑκάστου τῶν Τριῶν Ἄκτιστων Προσώπων τῆς Τριάδος, οὔτε αὐτὸς ὁ μισόκαλος διάβολος δὲν θὰ ἐτολμοῦσεν ποτὲ νὰ διανοηθῆ.

Τὸ 1925 ὁ Σαχάρωφ μετέβη εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἔγινε μοναχὸς εἰς τὸ ρωσικὸ μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ὅπου ἐπὶ πέντε ἔτη, χωρὶς γέροντα, παρ’ ὅλον ποὺ ὁ γ. Σιλουανὸς ἔμενε εἰς τὸν ἴδιον τόπον, «ἀντλοῦσε μυστικὰ βιώματα ἀπὸ τά… δικά του»!!! (Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, σ. 31).

Τὸ 1932 γνωρίζει τὸν David Balfour, ἀνθέλληνα πράκτορα τῆς Ἀγγλικῆς Μυστικῆς Ὑπηρεσίας, ὁ ὁποῖος εἰς τὰς 12 Σεπτεμβρίου τοῦ 1932, ἔγινε δεκτὸς εἰς τὴν «ὀρθοδοξία» ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη του τότε κόκκινου Πατριαρχείου τῆς Μόσχας Ἐλευθέριο, ἔξαρχον Δ. Εὐρώπης, χωρὶς βάπτισμα, καὶ τοῦ ἀνεγνώρισθη αὐτομάτως καὶ ἱερατικὴ ἰδιότητα χωρὶς νὰ χειροτονηθῆ ΠΟΤΕ ἱερέας. Γνωρίζοντας αὐτὸ τὸ φρικτὸ γεγονὸς τόσον ὁ Σωφρόνιος ὅσο καὶ ὁ γέροντάς του δὲν ἐδιστασαν νὰ ἀναπτύξουν στενοτάτην φιλίαν μὲ τὸν ἀβάπιστον, ἀνίερον καὶ ἀνθέλληνα Balfour. Ἡ φιλία αὐτὴ συνεχίσθηκε ἀμείωτη ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν ἀπέλασιν τοῦ ψευδοϊερέως Balfour ἀπὸ τὰς ἁγιορείτικας ἀρχὰς αἱ ὁποῖαι «δὲν τοῦ ἀνεγνώριζαν οὔτε τὸ καθολικό του βάπτισμα οὔτε ἀκόμη περισσότερο τὸ ἱερατικό του ἀξίωμα» (Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ἀγώνας Θεογνωσίας, (ἡ ἀλληλογραφία τοῦ γ. Σωφρονίου μὲ τὸν Δ. Μπάλφουρ), Ἔσσεξ Ἀγγλίας: Ἱερὰ Σταυροπηγιακὴ καὶ Πατριαρχικὴ Μονή, 2006, σσ. 23-24).

Ὁ ψευδοϊερεὺς καὶ κατάσκοπος Balfour καταφεύγει μετὰ εἰς τὰς Ἀθήνας ὅπου διορίζεται, μὲ τὴν σθεναρᾶν ὑποστήριξιν τῆς Βρετανικῆς πρεσβείας ἐφημέριος εἰς τoν ναὸν τοῦ νοσοκομείου «Εὐαγγελισμὸς» καὶ ἐπίσης πρωθιερεὺς εἰς τὰ ἀνάκτορα!!! Τόσον ὁ γ. Σωφρόνιος ὅσον καὶ ὁ γεροντάς του δὲν ἐνημέρωσάν τοὺς τότε Ἀρχιεπισκόπους Χρυσόστομον Παπαδόπουλον καὶ Χρύσανθον διὰ τὸν θεοστυγὴ αὐτὸν ψευδοϊερέα ἀκόμη καὶ ὅταν ἀμφότεροι διαπιστώνουν ὅτι: «Ἔχασε τὴν πίστη του καὶ χωρὶς πίστη δὲν θὰ ὑπάρξει ὄφελος καὶ θὰ γίνει ὅπως στὸ τραγούδι γιὰ τoν Λουκᾶ (Σὲ σένα ἦλθα ἐγὼ γιὰ συμβουλή, κουμπάρε, κ.ο.κ.) (Ἀγώνας Θεογνωσίας, σ. 261). Μάλιστα τoν συγχαίρουν: «Ὁ Γέροντας πατὴρ Σιλουανoς καὶ ἐγὼ χαιρόμαστε μὲ τὴν προαγωγὴ σᾶς στo βὰθμo τοῦ ἀρχιμανδρίτη καὶ σᾶς συγχαίρουμε ὁλόψυχα. Εὐχόμαστε καὶ εἰς ἀνώτερα» (Ἀγώνας Θεογνωσίας, σ. 270). Ὅταν δὲ εἰς τoν Σωφρόνιον: «Συνέβη φοβερὴ ἀλλαγή, Τὸ Φῶς, ἡ θεία χάρη ἀπομακρύνθηκαν» ἔγραψεν εἰς τoν ψευδοϊερέα καὶ πράκτορα τῆς Μ. Βρετανίας Balfour καὶ τoν παρακάλεσε νὰ προσεύχεται δὶ’ αὐτoν ἀφοῦ εἶναι «ἀφοσιωμένος ὁλοψύχως εἰς αὐτὸν» (Ὡς ἀνωτ. σ. 269). Καὶ πράγματι ὁ «κουμπάρος» Λουκᾶς, δήλ. ὁ Balfour ἀναλαμβάνει ἔργον «γκουροὺ» καὶ στέλνει εἰς τoν ἀφοσιωμένον φίλον του Σαχάρωφ τὸ βιβλίον τοῦ πλανεμένου παπικοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, φίλου καὶ προστατευόμενου τῆς «ἁγίας» Θηρεσίας, Μυστικὴ Νύχτα τῆς ψυχῆς, τὸ βιβλίο αὐτὸ «ἀνέστησε» πνευματικῶς τὸν Σαχάρωφ!!!: «Τὸ προηγούμενο γράμμα μου σὲ σᾶς ἔκλεινε μὲ τὴν ἐξομολόγηση τῆς ἀπεγνωσμένης ψυχικῆς μου καταστάσεως.. Ἐσεῖς μου στείλατε γιὰ παρηγοριὰ καὶ οἰκοδομῆ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ ἀναγκάσατε νὰ διαβάσω ὅλο τὸ βιβλίο...Ὁ Ἰωάννης τοῦ Σταυροῦ μὲ κατέπληξε μὲ τὴ βαθειὰ ψυχολογική του ἀνάλυση. Περιγράφει μὲ καταπληκτικὴ ἀλληλουχία καὶ πληρότητα μερικὲς ψυχικὲς καταστάσεις, μὲ τὶς ὁποῖες κυρίως ἀσχολεῖται. Γι’αὐτo ἐνῶ σὲ θέματα ὁρολογίας ἀπέχει σημαντικὰ ἀπo τοὺς Ἀνατολικοὺς Πατέρες, στὶς βασικὲς ἠθικὸ-δογματικὸ-μυστικὲς θέσεις τοῦ συμφωνεῖ μαζί τους καὶ στέκεται στὸ ἴδιο ὕψος μὲ τοὺς μεγαλύτερους συγγραφεῖς τοῦ ἀνατολικοῦ ἀσκητισμοῦ. Διαβάζοντας τὸν Ἰωάννη τοῦ Σταυροῦ, ἐντοπίζοντας μεμονωμένα χωρία, κάποτε ὁλόκληρες σελίδες (ἀκόμη καὶ σειρὰ σελίδων), ὅπου μὲ ἐκπληκτικὴ ἀκρίβεια, περιγράφει ὅ,τι καὶ ἐγὼ ἔτυχε νὰ ζήσω, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλον τρόπο, αἰσθάνθηκα νὰ πλημμυρίζω ἀπὸ δύναμη καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ ὑπομείνω μὲ εὐγνωμοσύνη τις ἀναπόφευκτες θλίψεις καὶ δυσκολίες τοῦ δρόμου μας» . (Ὡς ἀνωτ.,σσ. 272-273)

Ὄντως θαυμαστὸς ὁ διάβολος ἐν τοῖς πεπλανημένοις ὑπ’ αὐτοῦ!!! Ὁ πνευματικὸς σπόρος τοῦ πλανεμένου παπικοῦ ἁγίου ἔπεσε εἰς πρόσφορον ἔδαφος πλανεμένης ψυχῆς καὶ ἀπέδωσε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα !!! Βεβαίως τόσον ὁ Σαχάρωφ ὅσον καὶ ὁ γκουρού του, Balfour, ἀγνοοῦσαν ἀδικαιολογήτως, τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Σιναΐτην καὶ τὴν Κλίμακά του ποὺ ἀποτελεῖ τo «εὐαγγέλιον» τοῦ μοναχισμοῦ.

Ο Balfour ἀγάλλεται μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς ἀσκητικῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ ἀπὸ τὸν Σαχάρωφ: «Χάρηκα πολὺ ποῦ διαβάσατε τoν Ἰωάννη τοῦ Σταυροῦ καὶ βρήκατε στὸ βιβλίο αὐτὸ πνευματικὴ ὠφέλεια καὶ ὅτι βρίσκεται στὸ ὕψος τῶν μεγαλυτέρων ἀσκητικῶν ἔργων τῆς Ἀνατολῆς». Ἐν συνέχεια πλέκει τὸ ἐγκώμιον τοῦ βιβλίου: «Δὲν γνωρίζω βιβλίο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δώσει στοὺς συγχρόνους ἀνθρώπους νὰ ἐννοήσουν ἀμέσως ὅλα αὐτὰ μὲ συνοπτικότερο τρόπο καὶ τέτοια σαφήνεια». Ἀναφέρει δὲ διὰ τoν συγγραφέα του ὅτι: «Τὸν ἔκλεισαν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μοναστήρια, σὲ στενὸ δωμάτιο καὶ τoν ἀνέκριναν ἐξονυχιστικὰ κάθε ἡμέρα μέχρις αἵματος. τελικὰ βγῆκε ἀπo τὴ φυλακὴ μὲ θαυμαστo τρόπο, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Πέτρος... Γνωρίζουμε πάρα πολλὰ γιὰ τὴ ζωή του... ἂν θέλετε θὰ σᾶς γράψω λεπτομέρειες τῆς ζωῆς του» (Ὡς ἀνωτ. σσ.373-374). Δὲν ἀναφέρει τίποτα ὁ ψευδοϊερεὺς καὶ γκουροὺ Balfour διὰ τὴν «ἁγίαν» Θηρεσίαν - «φύλακα ἄγγελον» τοῦ πλανεμένου Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ!!!

Ἕνα τυραννικὸ ἐρώτημα γεννᾶται μετὰ ἀπ’ ὅσα ἀναφέραμε. Ποῖος εἶναι ὁ πραγματικoς γέροντας τοῦ Σαχάρωφ ὁ ὁποῖος διεμόρφωσε τὴν περὶ «Θεοεγκαταλείψεως» θεολογίαν του; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀδιαμφισβήτητα μία: Ὁ πλανεμένος Ἰωάννης τοῦ Σταυροῦ. Ἰδοὺ τί γράφει: «Ἐκεῖνο, ποῦ τὴν βασανίζει (τὴν ψυχὴν) περισσότερο εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι σίγουρα κατὰ κάποιον τρόπο ὁ Θεoς τὴν ἀπέρριψε, τὴν βλέπει μὲ ἀποστροφή, τὴν ἔριξε στo γνόφο. Θεοεγκατάλειψη – νὰ τo μεγαλύτερο βάσανό της «(Ὡς ἀνωτ.σ.370)». Ἀσυστόλως ψεύδεται ὁ νεώτερος Σαχάρωφ, π. Νικόλαος, μάλιστα εἰς διδακτορικὴν διατριβὴν του ὑποβληθεῖσαν εἰς τὴν Ὀξφόρδη, ὅταν ἀναφέρει ὅτι:

«Οἱ ἀπόψεις τοῦ Γέροντα περὶ κενώσως καὶ θεοεγκαταλείψεως θὰ πρέπει νὰ εἶχαν μορφοποιηθεῖ πρὶν αὐτὸς διαβάσει τὸν Ἰωάννη. Ἡ πρώτη ὑφιστάμενη ἀναφορὰ στoν Ἰωάννη χρονολογεῖται τo 1932, ἀλλὰ ὁλόκληρο τo βιβλίο τῆς Σκοτεινῆς Νύχτας, ὁ Γέροντας τo διάβασε τo 1943» (Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, σ.248). Διαφωνεῖ ὅμως ὁ πρεσβύτερος Σαχάρωφ μὲ αὐτὴν τὴν ἄποψιν ὅταν γράφει εἰς τὸν γκουρού του, Balfour: «Μὲ ἀναγκάσατε νὰ διαβάσω ὅλο τo βιβλίο τοῦ Ἰωάννη τοῦ Σταυροῦ» (Ἐπιστολή: Ἄθως, 17-18/30-31 Μαΐου 1936. Ἀγώνας Θεογνωσίας, σ.272). Ἀλλὰ βέβαια τὰ συγγράμματα τοῦ Ἰωάννη τοῦ Σταυροῦ καθὼς καὶ χιλιάδων σχολαστικῶν καὶ παπικῶν ἅγιων (Αὐγουστίνου, Ἀκινάτου. Κεμπησίου, Θηρεσιας κλπ) ἠσαν εὐρύτατα διαδεδομένα εἰς τὴν Ρωσία καὶ ὑποχρεωτικὰ πρὸς κατήχηση τῶν πιστῶν μὲ εἰδικὸ διάταγμα τοῦ Τσάρου Πέτρου τοῦ μεγάλου ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς ἀνεκήρυξε ὅλους αὐτοὺς ἁγίους τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ὑποχρεωτικῶς ἑορταζομένους μέχρι τὸ 1905 ὁπότε καταργήθηκαν σταδιακά.

Διαβολικὴ ὄντως ἡ προσπάθεια ὀρθοδοξοποιήσεως τῆς «θεολογίας τῆς θεοεγκαταλείψεως»!!!

Ποῦ βασίστηκε ὅμως ἡ «θεολογία τῆς θεοεγκαταλείψεως», ἡ ὁποία γοήτευσε τὸν ψευδοϊερέα Balfour, τὸν Σαχάρωφ καὶ τοὺς συγχρόνους ὀπαδοὺς «τοῦ θεολόγου τοῦ Ἀκτίστου φωτός»; Τὴν ἀπάντησιν μᾶς τὴν δίνει ὁ παπικὸς καλόγερος Benedict Zimmermann εἰς τὴν εἰσαγωγὴν ποῦ ἔγραψε τo 1907 διὰ τo βιβλίον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, Ἡ Σκοτεινὴ Νύχτα τῆς ψυχῆς: «Ἐπὶ τῆς σταθερῆς βάσεως τῆς ψυχολογίας καὶ θεολογίας τοῦ ἁγίου Θωμὰ τοῦ Ἀκινάτου (St. John of the Cross, The Dark Night of the Soul, New York: Cosimo, 2007, p.VIII).

Ὅπως εἶναι φυσικὸν μία τέτοια Ἀκινάτειος θεολογία δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ εὐδοκιμήσῃ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Δι’ αὐτὸν τoν λόγον ὁ Σαχάρωφ ἀπεδήμησεν εἰς τὴν Ἑσπερίαν καὶ ποτὲ πλέον δὲν ἐπεσκέφθη τὸ Περιβόλιον τῆς Παναγίας. Εἶχεν ὅμως χρόνον νὰ ἐπισκεφθῆ «μυστικῶς» τοὺς κατὰ σάρκα συγγενεῖς του εἰς τὴν Μόσχαν καὶ νὰ συλλειτουργήση πάλιν «μυστικῶς» μὲ ἱερεῖς τοῦ Σοβιετικοῦ Πατριαρχείου (Διαβάτη, Δ., Ἀναμνήσεις ἀπo τo Γέροντα Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ, Θεσσαλονίκη: Ἐκδόσεις Π. Πουρναρᾶς, 1999, σσ.28-34).

Τέλος, μία ἄλλη βασικὴ ἐπίδρασις τοῦ πλανεμένου Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ ποῦ ἐσημάδεψεν καὶ ἀκόμη σημαδεύει τoν «σωφρόνειον μοναχισμόν» εἶναι ἡ ἵδρυσις μεικτῶν μονῶν μὲ ἄνδρας καὶ γυναίκας!!! Οὕτως ὁ Σαχάρωφ ἕνα χρόνον μετὰ τὴν ἐγκατάλειψιν τοὺ Ἁγίου Ὅρους δήλ. τo 1948 δημιουργεῖ τὴν πρώτην εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον μέχρι τότε, «μοναστικὴν ἀδελφότητα» ἀποτελουμένην ἀπὸ μοναχοὺς καὶ μοναχὰς εἰς τὸ ρωσικὸ γηροκομεῖο ποὺ εὐρίσκετο εἰς τὸ προάστειον τῆς Ἁγίας Γενεβιέβης τοῦ Δρυμοῦ τῶν Παρισίων: «Καὶ στὶς 5 Μαρτίου τοῦ 1959 ἔφθασε στὴν Ἀγγλία μὲ μικρὴ ὁμάδα ἀπo τρεῖς ἡλικιωμένες μοναχὲς καὶ λίγους νέους, προκειμένου νὰ συστήσει τὴν ἀδελφότητά του» (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σσ.54-55). Ἡ «μονὴ» τοῦ Ἔσσεξ μέχρι τὸ 1963 ἦτο ὑπὸ τὸν Ρωσοεβραῖον Μητροπολίτην Σουρὼζ Ἀντώνιον Μπλούμ, τοῦ Σοβιετικοῦ Πατριαρχείου, γνωστὸν ὑπέρμαχον τῆς χειροτονίας τῶν γυναικών!!!

Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ παραθέσαμε ἐξάγεται εὐκόλως τὸ συμπέρασμα ὅτι πραγματικὸς γέροντας τοῦ Σωφρονιου δὲν ὕπηρξε ποτὲ ὁ Σιλουανός. Πραγματικὸς γέροντας καὶ διαμορφωτὴς τῶν θεολογικῶν πεποιθήσεων τοῦ Σωφρονιου ὑπῆρξε ὁ David Balfour καὶ αὐτὸ ἐξηγεῖ ἱκανοποιητικῶς τὴν ὅλην πνευματικὴν ἐξέλιξιν τοῦ ἰδίου τοῦ Σωφρονιου ἀλλὰ καὶ τῆς Μονῆς του καὶ τὸ εἶδος "πνευματικότητος" ποὺ ἀνεπτύχθη ἐκεῖ. Ἀποκαλύπτει ἐπίσης πόσο πνευματικὰ ἀβαθεῖς καὶ ἄρριζοι ὑπῆρξαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἀστοιχείωτοι θεολογικῶς καὶ μοναστικῶς ἐπίσκοποι, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ποὺ παρεσύρθησαν ἀπὸ μία τόσον ἐπιπόλαιη καὶ γελοία θεολογία καὶ πραξη ποὺ ἀντιφάσκει πλήρως πρὸς τοὺς Ἁγιους Πατερας

M.Π.
(Μάριος Πηλαβάκης)

30 Μαρτίου, 2009
Μνήμη Ἰωάννου ὁσίου
συγγραφέως της «Κλίμακος»,
Ἰωήλ Προφήτου.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Σάβ 28 Αύγ 2021, 10:58 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Ὁ ἁγιομάχος Σέργιος – Σωφρόνιος Σαχάρωφ τοῦ Ἔσσεξ

«Ἀθανάσιον ἐπαινῶν ἀρετὴν ἐπαινέσομαι. Ταυτὸν γάρ, ἐκεῖνόν τε εἰπεῖν, καὶ ἀρετὴν ἐπαινέσαι»(PG 35,1082A) (Ἐπαινώντας τὸν Ἀθανάσιον θὰ ἐπαινέσω τὴν ἀρετήν. Γιατὶ Ἀθανάσιος καὶ ἀρετή, εἶναι τὸ ἴδιον πρᾶγμα). Οὕτως ἀρχίζει τὸν ἐγκωμιαστικὸν λόγον του εἰς τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Αὐτὸν τὸν στύλον τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τὸν ὁποῖον ὑποκλίνεται μὲ σεβασμὸν ὁ μέγας τῆς θεολογίας Γρηγόριος, κατηγορεῖ καὶ διαβάλλει ὁ ἐπὶ ἥμισυ σχεδὸν αἰῶνα ἀσκηθεὶς μὲ συνεισάκτους μοναχὰς πρώην Βατοπαιδινὸς ἱερομόναχος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ.

Ἰδοὺ τί ἔγραψε πρὸ εἰκοσαετίας, μέσῳ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» (15/08/1989), εἰς τὸν συντάκτην τοῦ παρόντος κειμένου:

«Ἀφίεσθε εἰς τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας ἡμῶν καὶ τὸ ἄπειρον περὶ τὸν μοναχικὸν βίον, τὸν ὁποῖον ὡς ἔγγαμος ἀπό τινων βιβλίων μόνον γνωρίζετε; Ἀλλὰ δὲν ἀνέγνωτε, ἔστω, ἐν τῷ Λαυσαϊκῷ ἢ παρὰ τῷ ἱστορικῷ Σωζωμενῷ, ἢ καὶ ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἀθανασίου τῷ «ἐκ τοῦ Μεταφραστοῦ» καλουμένῳ, πῶς ὁ Μέγας Ἅγιος –τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα καυχᾶται φέρων ὁ ὑμέτερος σύλλογος –διέμεινε κρυπτόμενος ἐπὶ ἕξ ἔτη μετὰ παρθένου, καὶ τοῦτο «σφόδρα ὡραιοτάτης», ὑπηρετούμενος ὑπ’ αὐτῆς εἰς πάσας τὰς σωματικὰς αὐτοῦ χρείας, καὶ ὑπ’ αὐτῆς νιπτόμενος καὶ τοὺς πόδας ἔτι; Καὶ ὁποίαν δικαιολογίαν ἔδωσε περὶ τούτου! Καὶ πῶς τὸ ρῆμα ἐχρησιμοποίησε «μνηστεύειν»; Τί θὰ ἐλέγετε ὑμεῖς, ἂν ἐβλέπετε τότε καὶ ἠκούετε ταῦτα, ἅτινα ἀσφαλῶς ὑπερβαίνουν τὰ μέτρα ὑμῶν; Τίνων ὅμως τὰ μέτρα καθορίζουν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τὸ ἐν ἑκάστῃ περιπτώσει δέον;

Περὶ ποίας ἁμαρτίας ἐλέγχετε ἡμᾶς; Θὰ εἴπητε ἀσφαλῶς τὴν παράβασιν κανόνων. Λησμονεῖτε, ὅμως, ὅ,τι πρὸ ὑμῶν εἰπέ Τις μείζων ὑμῶν τε καὶ ἡμῶν «Τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον» (Μάρκ. β’ 27)».

Τί ἱσχυρίζεται ἐδῶ ὁ ἁγιομάχος καὶ ἐν πνευματικῇ μοιχείᾳ ἀποβιώσας Σαχάρωφ: «Ὅτι ὁ μέγας Ἀθανάσιος ἠσκεῖτο μὲ ὡραιοτάτην παρθένον καὶ ἦτο μάλιστα μεμνηστευμένος μετ’ αὐτῆς». Ὦ τῆς παραφροσύνης! Ὦ τῆς τοῦ νοὸς διαστροφῆς!!! Μόνον οἱ Ἀρειανοὶ ἐτόλμησαν νὰ κατηγορήσουν τὸν μέγαν αὐτὸν ἅγιον δι’ ἀνηθικότηταν!!!

Παραθέτομεν τὸ αὐτούσιον κείμενον τοῦ Λαυσαϊκοῦ διὰ νὰ ἴδῃ κάθε καλοπροαίρετος πῶς ὁ γκουροῦ τοῦ Ἔσσεξ διαστρέφει ἐσκεμμένως, διὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὸν ἀσεβέστατον βίον του, τὴν ἔννοιαν τοῦ ρήματος «μνηστεύειν»:

«Κατέφυγον δὲ πρὸς ἐκείνην, πρὸς ἣν ὑποψίαν οὐδεὶς ἐδύνατο ἔχειν, ὡς πρὸς ὡραίαν καὶ νεωτέραν. δύο μνηστευσάμενος τὰ καλά, καὶ τὴν σωτηρίαν ἐκείνης. ὠφέλησα γὰρ αὐτήν, καὶ τὴν ἐμὴν δόξαν καὶ ἀσφάλειαν» (PG 34,1235D). Πῶς ἑρμηνεύεται λοιπόν, τὸ ρῆμα εἰς τὸ κείμενον αὐτό; «Ἐκέρδισα ἢ ἐπέτυχα ἢ κατόρθωσα δύο πράγματα καὶ τὴν σωτηρίαν ἐκείνης διότι τὴν ὠφέλησα καὶ τὴν ἰδικήν μου ὑπόληψιν καὶ ἀσφάλειαν». Καμμία ἀπολύτως σχέσις μὲ μνηστεῖες καὶ γάμους!!!

Πρέπει ἐδῶ νὰ ἀναφερθῇ ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ποὺ ἐξεφώνησε τὸν προαναφερθέντα λόγον του τὴν 2αν Μαΐου τοῦ 379, ἤτοι 40 περίπου ἔτη, ἐνωρίτερον ἀπὸ τὴν συγγραφήν, ὑπό τοῦ Παλλαδίου Ἑλενουπόλεως, τοῦ Λαυσαϊκοῦ, ἀναφέρει ρητῶς ὅτι τὸν μέγαν πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ἔκρυβαν μοναχοὶ τῆς Αἰγύπτου καί: «Αἰ γνῶμαί του ἦσαν πλάκες τοῦ Μωϋσέως καὶ τοῦ εἶχον περισσότερον σέβας ἀπὸ ὅτι ὀφείλουν οἱ ἅνθρωποι εἰς τοὺς ἁγίους. Ὅταν ἔφθασαν μερικοὶ ποὺ ἀναζητοῦσαν τὸν ἅγιον σὰν κάποιο ἀγρίμι καὶ ψάχνοντας δὲν ἔβρισκαν τίποτε, οὔτε ποὺ ὡμίλησαν εἰς τοὺς στρατιώτας ἀλλά ἥπλωσαν τὸν τράχηλόν τους εἰς τὰ ξίφη. Ἐπίστευαν ὅτι ἐκινδύνευαν διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ἐνόμιζαν ὅτι καὶ τὸ φοβερώτερον μέρος τῆς ἀσκήσεώς τους. καὶ ἀπὸ τὰς μεγάλας νηστείας των καὶ τὰ πλαγιάσματα εἰς τὴν γῆν καὶ τὴν ἄλλην ταλαιπωρίαν, ποὺ εἶναι παντοτινὰ ἐντρυφήματά τους, πολύ πιὸ ἱερὸν καὶ ὑψηλότερον.

Ἐζοῦσε λοιπὸν, αὐτὸς ἀνάμεσά των καὶ ἐπαινοῦσε τὴν γνώμην τοῦ Σολομῶντος. «εἶναι καιρὸς διὰ κάθε πρᾶγμα» (Ἐκκλ. 3,1). Δι’αὐτὸ ἐκρύπτετο, ὥσπου νὰ περάσῃ ὁ καιρὸς τοῦ πολέμου καὶ νὰ παρουσιασθῇ μὲ τὸν καιρὸν τῆς εἰρήνης, πρᾶγμα ποὺ ἔγινεν ἐντὸς ὁλίγου. (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, 6 Λόγοι, Θεσσαλονίκη, Πατερικαὶ Ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», 1980, σ.69).

δοὺ πῶς ἐτιμοῦσαν οἱ ἀληθινοὶ ἀσκηταὶ τὸν μέγαν φωστῆρα τῆς Ἐκκλησίας μας. Πῶς ὅμως περιγράφει ὁ μέγας Γρηγόριος τὸν νοητὸν αὐτὸν ἀστέρα τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας;

«Τὴν μὲν ἀρετὴν ἀπρόσιτος τὴν ἐντυχίαν δὲ καὶ λίαν εὐπρόσιτος, πρᾶος, ἀόργητος, συμπαθής, ἡδὺς τὸν λόγον, ἡδίων τὸν τρόπον, ἀγγελικὸς τὸ εἶδος, ἀγγελικώτερος τὴν διάνοιαν... Τί ἂν ἡμῖν ἀναζωγραφοίην τὸν ἄνδρα; Παῦλος προλαβών ἔγραψε....» (PG35, 1092 A, B, C).

Αὐτὴν τὴν ἡρικωϊκοτέραν μορφὴν τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν τιτάνα τῆς Πίστεώς μας, ἐτόλμησεν ὁ μετὰ συνεισάκτων ἀσκούμενος Σαχάρωφ νὰ σπιλώσῃ!! Τοῦ ἀφιερώνουμε, λοιπόν, καθὼς ἐπίσης καὶ εἰς τοὺς ἀθεολόγητους κληρικοὺς ὁπαδούς του, τὰ ὅσα ἀναφέρει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος διὰ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου:

«Ἱερόσυλοι χθές, ἱερεῖς σήμερα, μακρυὰ ἀπὸ τὸν κύκλον τῶν χριστιανῶν χθὲς καὶ σήμερα μυσταγωγοὶ τῆς πίστεως, παλαιοὶ εἰς τὴν κακίαν καὶ ὁλότελα βρέφη εἰς τὴν εὐσέβειαν. Τοῦτο εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀνθρωπίνης εὐνοίας καί ὄχι τῆς χάριτος τοῦ Πνεύματος. Αὐτοὶ ὅταν κακοποιήσουν τὰ πάντα, κακοποιοῦν εἰς τὸ τέλος καὶ τὴν εὐσέβειαν. Εἰς αὐτοὺς δὲν πιστοποιεῖ ὁ τρόπος τὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ τὸ ἀξίωμα τὸν τρόπον, μὲ ριζικὰς ἀνατροπὰς τῆς φυσικῆς σειρᾶς. Οἱ πιὸ πολλοὶ πρέπει νὰ ἀποδίδουν τὴν θυσίαν διὰ τὸν ἑαυτόν τους καὶ ὄχι διὰ τ’ ἀγνοήματα τοῦ λαοῦ» (Γρηγορίου, 6 Λόγοι, σ.51).



Ὁ ὑμνητής τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (328-390), Καππαδόκης, εὐγενὴς τὴν καταγωγὴν καὶ ἐπιστήθιος φίλος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Οἰκουμενικὸς διδάσκαλος κατέχων κεντρικὴν θέσιν εἰς τὰς δύο τιμιωτάτους τριάδας: τῶν θεολόγων καὶ τῶν ἱεραρχῶν. Εἶναι ἕνας ἀπὸ «τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου θεότητος» (Βασίλειος, Γρηγόριος, Ἰωάννης) καὶ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς «θεολόγους» (Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, Γρηγόριος καὶ Συμεών). Ἔχει δὲ ἀποκληθεῖ ἀπὸ τὸν «ὕπατον τῶν φιλοσόφων» Μιχαήλ Ψελλὸν ὡς «ὁ Χριστιανὸς Δημοσθένης».

Ὁ ὑβριστὴς τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου

Ὁ Σέργιος–Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1816-1993), Ρῶσος τὴν καταγωγὴν καὶ ἐπὶ ὀκταετίαν (;) βουδιστὴς (1916-1924). Μοναχὸς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐμελέτησεν κατόπιν συμβουλῆς τοῦ ψευδοϊερέως καὶ Ἄγγλου ἀρχικατασκόπου, ἀνθέλληνος καὶ ἐγκληματία πολέμου, Δ. Μπάλφουρ, τὸ βιβλίον τοῦ πλανεμένου παπικοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, «Η μαύρη νύκτα τῆς ψυχῆς» καὶ κατεσκεύασε τὴν κακόδοξον θεολογίαν τῆς «θεοεγκαταλείψεως». Μετὰ ἐγκατέλειψεν διὰ παντὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ νὰ συνεχίσῃ θεολογικὰς σπουδὰς εἰς τὴν Ἑσπερίαν!!! Ἵδρυσεν μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Μπάλφουρ τὴν πρώτην εἰς τὸν Ὀρθόδοξον κόσμον «μονὴν» ὅπου μοναχοὶ ἀσκοῦνται μὲ «σφόδρα ὡραιοτάτους παρθένας». Ἄφησεν δὲ ἐποχὴν διὰ τὸ ἔργον ποὺ ἐπετέλεσεν εἰς τὸ Ἔσσεξ ἤτοι: ἐναγκαλισμοὺς μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μεταδόσεως εἰς αὐτοὺς τῶν θείων μυστηρίων καὶ διὰ τὰς κακοδοξίας τῶν συγγραμμάτων του. Οἱ ἀοίδοιμοι εὐσεβέστατοι ἁγιορεῖται γέροντες Διανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης, Θωμᾶς καὶ Γαβριὴλ ὁ Διονυσιάτης ἀποκαλοῦσαν τὸν Σαχάρωφ: «πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων».



Καλοῦμε ὅσους προσπαθοῦν νὰ ἁγιοποιήσουν τὸν Σαχάρωφ καὶ πρωτίστως τὸν Βατοπαιδινὸν ἡγούμενον Ἐφραίμ, νὰ μᾶς εἴπουν εὐθέως πότε ὁ Σαχάρωφ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν βουδισμὸν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ποῖος ἱερεὺς ἢ ἀρχιερεὺς τὸν ἐδέχθη, καθὼς ἐπίσης ποῖος ἁγειορίτης πνευματικὸς παραβιάζοντας καταφόρως τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνας, ἔδωσεν εἰς τὸν «πρώην» βουδιστήν Σαχάρωφ συμμαρτυρίαν διὰ νὰ χειροτονηθῇ κληρικὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

Τέλος, καλοῦμεν τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον ὅπως ἐφαρμόσῃ πάραυτα τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ διαλύσῃ τὴν «μονὴν» τοῦ Ἔσσεξ ποὺ ἀποτελεῖ μέγαν ὄνειδος διὰ τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν παραβαίνοντας συνειδητῶς ἐπὶ πεντηκονταετίαν Κανόνας Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ ἀπαγορεύουν ρητῶς τὴν αἰσχρὰν καὶ ἐφάμαρτον συγκατοίκησιν «μοναχῶν» καὶ «μοναζουσῶν»!!!



Μ.Π.
(Μάριος Πηλαβάκης)
2 Μαΐου 2009
Μνήμη Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Πέμ 02 Σεπ 2021, 10:58 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Σέργιος-Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Ο πράκτορας των Εγγλέζων

«Οἱ σταυρωταί μας, οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισσαῖοι τῆς ἐποχῆς εἶναι οἱ Ἄγγλοι»
(Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης. Παράρτημα).


Οἱ μακαριστοί ἁγιορεῖται γέροντες: Διανιήλ Κατουνακιώτης, Θωμᾶς Μικραγιαννανίτης καὶ Γαβριὴλ Διονυσιάτης ἀποκαλοῦσαν τὸν πρώην ἁγιορείτην ἱερομόναχον Σαχάρωφ: πράκτορα τῶν Ἐγγλέζων.

Ἐάν ἐξετάσωμεν μὲ ὀλίγων καλὴν διάθεσιν, καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα μὲ ἀγάπην πρὸς τὴν Ἀλήθειαν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, αὐτὸν τὸν ἱσχυρισμὸν θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι, ὄντως ὁ «πρώην» βουδιστὴς Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ ἦτο πράκτωρ. Ἄλλωστε καὶ ὁ λίαν ἀγαπητὸς πνευματικός του υἱὸς καὶ «γκουροῦ», ὁ ψευδοϊερεὺς Μπάλφουρ ἦτο ἀνώτατον στέλεχος τῶν Ἀγγλικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τόσον κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν «ἱερατικῶν του καθηκόντων» εἰς Ἀθὴνας (1936-1941) ὅσω καὶ τῶν μουφτιφικῶν (Σπ.Β.Μαρκεζίνη, Πολιτική Ἱστορία τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος, Σειρὰ Β’, Σύγχρονος Ἑλλάς, τ. 4ος, Ἀθῆναι, Ἐκδοτικός Ὀργανισμός «Πάπυρος», 1987, σ.365) του καθηκόντων, τῶν στρατιωτικῶν του εἰς Αἴγυπτον (1941-1943) καὶ Ἑλλάδα (1943-1947).

Ὁ Σαχάρωφ ἐσχεδίαζε τὴν φυγὴν του ἐξ Ἁγίου Ὄρους μεθοδικῶς. Αὐτὸ δὲ γίνεται ἀντιληπτὸν ἀπὸ ἐπιστολὴν ποὺ στέλλει ὁ Μπάλφωρ ἀπὸ τὴν Βρεταννικὴν Πρεσβείαν τῶν Ἀθηνῶν τὸν Ὀκτώβριον τοῦ 1945.

Εἰς αὐτὴν κατ’ ἀρχὰς τὸν «συμβουλεύει» νὰ μὴν ἀφήσῃ τὸν Ἄθωνα!!! Ἐν συνεχείᾳ δὲ τὸν ἐνημερώνει ὅτι ἐὰν ἐρχόνταν εἰς τὰς Ἀθήνας τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1945 δὲν θὰ τὸν εὕρισκε ἐπειδὴ ἀπουσίαζε εἰς τὴν Ἀγγλίαν! (Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Ἀγώνας Θεογνωσίας - Ἡ ἀλληλογραφία τοῦ γ. Σωφρονίου μὲ τὸν Δ. Μπάλφουρ - Ἔσσεξ Ἀγγλίας, Ἱερὰ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγικὴ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, 2006, σ.393). Ἀσφαλῶς δὲν θὰ ἐκατέβαινε ὁ Σαχάρωφ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος εἰς τὰς Ἀθήνας, μίαν πόλιν ποὺ ἐπικρατοῦσε τὸ χάος, διὰ νὰ συνομιλήσῃ μὲ τὸν ὑπαρχηγὸν τῆς Ἰντέλλιτζενς Σέρβις διὰ τὸ «ἄκτιστον φῶς». Τὸ ἐνδιαφέρον του τότε ἦτο στραμμένον πρὸς τὸ κτιστὸν φῶς» τῶν Παρισσίων!!! Ὁ «προϊστάμενος» του Μπάλφουρ ἐφρόντιζε νὰ τοῦ ἀποστέλλῃ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τὰ δἐματα μὲ διάφορα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ὁ Σαχάρωφ ἐχρησιμοποιοῦσε καὶ ἔγραφε εἰς αὐτὸν τὸν ἱερόσυλον, ὅτι τοῦ ἦτο: «ἀφάνταστα ευγνώμων» (Αγῶνος Θεογνωσίας, σ.309). Οὕτως ἐπεριφρονοῦσε τὸ γραφικὸν: «Ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλὴν μου (Ψαλμ. 140,5)».

Τὸν Ἀπρίλιον τοῦ 1946, ὁ Σαχάρωφ - ἀφοῦ εἶχε συνεννοηθεῖ μὲ τὸν Μπάλφουρ – παίρνει ἐξαπατώντας τοὺς Βατοπαιδινοὺς ἐπιτρόπους: «τρίμηνον ἄδειαν ἀπουσίας διὰ νὰ μεταβῆ εἰς Ἀθήνας πρὸς ἐκτέλεσιν μιᾶς εἰκονογραφικῆς παραγγελίας» (Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ὁ Θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός: Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Ἅγιον Ὄρος: Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2008, σ.89). Διερωτᾶται κάθε ἁπλὸς Χριστιανὸς, πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας πνευματικὸς πολλῶν ἁγιορειτικῶν μονῶν, ἕνας μύστης τοῦ «ἀκτίστου φωτός», ἀφήνει τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν τοῦ Ἄθωνος καὶ κατεβαίνει εἰς τὴν πολυτάραχον καὶ αἱμάσσουσαν - ἀπὸ τὴν προδοσίαν τῶν Ἄγγλων – πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, διὰ νὰ «ζωγραφίσῃ» ἐπὶ παραγγελίᾳ εἰκόνας!!! Βεβαίως ποτὲ δὲν ἐξετελέσθῃ τοιαύτη ἀνύπαρκτος παραγγελία! Ἐν τῷ μεταξύ ὁ ταγματάρχης Μπάλφουρ ἐκανόνισεν τὰ πάντα διὰ τὴν μεγάλην ἐξ Ἁγίου Ὄρους «ἀπόδρασιν» τοῦ Σαχάρωφ.

Ὁ Σαχάρωφ οὕτως μετὰ ἀπὸ ἕνα ἔτος τὸν Μάρτιον τοῦ 1947 ἐξαπατώντας καὶ πάλιν τοὺς ἐπιτρόπους τῆς Βατοπαιδίου, ὡς γνήσιος πράκτωρ, παίρνει ἄδειαν ἵνα μεταβῇ: «Εἰς Παρισσίους τῆς Γαλλίας πρὸς ἀποπεράτωσιν τῶν ἀνωτέρω θεολογικῶν αὐτοῦ σπουδῶν καὶ ἀπάνοδον εἶτα εἰς τὰ ἴδια» (Πρακτικά Βατοπαιδίου, σ.90). Ποτὲ ὅμως ὁ Σαχάρωφ δὲν ἀποπεράτωσε ἀνωτέρας θεολογικὰς σπουδὰς, ἀφοῦ δὲν εἶχε τελειώσει κατωτέρας τοιαύτας εἰς τὸ παρελθὸν!!! Καὶ ποτὲ ἔκτοτε δὲν ἐπανῆλθε εἰς τὰ ἴδια οὔτε διὰ ἐπίσκεψιν!!! Τὸ ἴδιον ἔτος ἀφοῦ ἐξεπλήρωσε ἐπιτυχῶς τὴν σκοτεινὴν καὶ βέβηλον ἀποστολὴν του εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀνεχώρησεν καὶ ὁ ταγματάρχης Μπάλφουρ ὡς διπλωματικὸς πλέον ὑπάλληλος διὰ νέαν θέσιν εἰς τὸ ἐξωτερικὸν.

Τὸ 1958 ὁ Σαχάρωφ ἀφοῦ ἀπέτυχε παταγωδῶς νὰ ἱδρύσῃ «μικτὴν ἱερὰν μονὴν» εἰς Παρισσίους, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ πανίσχυρου πλέον φίλου καὶ προστάτου του Μπάλφουρ παίρνει ἄδειαν μεταναστεύσεως διὰ τὴν Ἀγγλίαν μαζὶ μάλιστα μὲ δύο «καλογραίας τοῦ καὶ μερικοὺς νεαροὺς! Εἶναι ἐντυπωσιακὸν διὰ τοὺς μὴ γνωρίζοντας τοὺς Βρεταννοὺς, πῶς ὁ ἴδιος ὁ τότε ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν τῆς χώρας R.A. Butler ὑπέγραψε προσωπικῶς τὴν ἄδειαν εἰσόδου τοῦ Σαχάρωφ καὶ τῆς συνοδείας του σημειώνοντας εἰς αὐτὴν χαρακτηριστικῶς: «Δῶστε στὸν ἀρχιμανδρίτην Σωφρόνιο ὅλα ὅσα ζητεῖ» (Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου, «Ὁ Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Essex», Πεμπτουσία, 3, 2000,27).

Ὡς Κύπριος γνωρίζω καλῶς τὴν σκληρότητα καὶ τὴν ἀπάνθρωπον συμπεριφορὰν τῶν Ἄγγλων ἔναντι τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου τῆς πολυβασανισμένης καὶ διχασμένης μὲ τὴν βοήθειαν των πρὸς τὸν Ἀττίλαν, μεγαλοννήσου. Δὲν ἐδίστασαν οἱ βάρβαροι αὐτοὶ Εὐρωπαῖοι νὰ ξυρίσουν καὶ νὰ φυλακίσουν ἱερεῖς (θυμᾶμαι ἀκόμη τὸν μακαριστὸν πλέον ἱερέα τοῦ χωριοῦ μου π.Χρῆστον Πιερῆν πίσω ἀπὸ συρματοπλέγματα, φρουρούμενον ὑπὸ ἡμιαγρίων Βρετανῶν στρατιωτῶν), καὶ νὰ ἐξορίσουν ἐκ τῆς νήσου ἐπισκόπους καὶ ἀρχιεπισκόπους διότι ἤθελαν νὰ παραμείνουν ἕλληνες.

Ἔχοντας αὐτὰ ὑπ’ὄψιν δύναταί τις νὰ ἑρμηνεύσῃ τὴν ἐνέργειαν τοῦ συντηρητικοῦ ὑπουργοῦ Butler ἔναντι τοῦ πράκτορος Σαχάρωφ: Ἡ κυβέρνησις τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος τῆς βασιλίσσης τῆς Μεγάλης Βρεταννίας Ἐλισάβετ τῆς Β’ ἐτιμοῦσε τὸν Σαχάρωφ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, διὰ τὰς ὑπηρεσίας ποὺ προσέφερε – μέσω Μπάλφουρ – διὰ τὴν διασφάλισιν τῶν συμφερόντων τοῦ Βρεταννικοῦ στέμματος!!!

Μ.Π.
(Μάριος Πηλαβάκης)
24 Ἰουνίου 2009
Γενέθλιον Προφήτου Προδρόμου
καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου καὶ
Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου

Παράρτημα:
Ὁ μακαριστὸς γέροντας Γαβριὴλ Διονυσιάτης (1896-1983) ἦτο ἡ δεσπόζουσα πνευματικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατὰ τὸν περασμένον αἰῶνα. Ἡ φωνὴ του ἦτο φωνὴ τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης, ἀλλὰ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἰδοὺ τί γράφει μὲ πόνον ψυχῆς διὰ τὸν ὕπουλον καὶ προδοτικὸν ρόλον τῶν Ἄγγλων συμμάχων μας ἔναντι τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὸν Β’ Π.Πόλεμον:
«Οἱ σταυρωταὶ μας οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισσαῖοι τῆς ἐποχῆς εἶναι οἱ Ἄγγλοι. Αὐτοὶ γιὰ τὸ συμφέρον τους μᾶς φωνάζουν «ὠσσανά», ὅταν ἐν γνώσει τῆς καταστροφῆς μας πολεμούσαμε χάριν αὐτῶν στὴν Ἀλβανίαν καὶ στὸ Ἀλαμέϊν καὶ στὸ Ρίμινι. Καὶ ὅταν ἔγινε ἡ δουλειά τους, ἀφήσανε ἤ μᾶλλον βάλανε τὴν Ρωσσία νὰ μᾶς φορέσῃ «χλαμύδα κοκκίνην», ὅπως ὁ Πόντιος Πιλᾶτος στὸ Χριστό. Καὶ κατόπιν παρουσιάζονταν ὡς σωτῆρες, ὥστε ὄχι μόνον νὰ μὴν μένουν χρεῶσται, ἀλλὰ νὰ ζητοῦν καὶ ρέστα, διότι μᾶς ἔσωσαν, καὶ καλοκάθησαν πιὸ σταθερώτερα οἱ ἀγαπητοὶ μας... σύμμαχοι, οἱ μὲν εἰς τὴν Κύπρον, οἱ δὲ εἰς τὴν Βόρειον Ἤπειρον...» (Μοναχοῦ Θεοκλήτου, Διονυσιάτου, Ὁ Γέροντάς μου Γαβριὴλ Διονυσιάτης, Ἀθῆναι, Ἐκδοτικὸς Οἶκος «Ἀστήρ», 1987, σσ. 123-124).

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Παρ 10 Σεπ 2021, 08:36 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Απαράδεκτος Οικουμενισμός στην ιερα μονή του Εσσεξ


_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Τετ 27 Οκτ 2021, 07:46 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΕΣΣΕΞ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΕΔΩ https://issuu.com/sofronios-saharof-essex/docs/download

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Τρί 07 Δεκ 2021, 09:42 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
τ.42 Ἐπιστρέφουν θριαμβευτικὼς εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος οἱ Ῥῶσσοι Ὀνοματολάτραι;;;

Πρὶν ἑκατὸ ἀκριβῶς ἔτη τὸ ἔγκριτον Ῥωσσικὸν περιοδικὸν «Ῥῶσσος Μοναχὸς» (ἀρ.4,Φεβρουάριος 1912), τὸ ὁποῖον ἐξέδιδεν ὁ πλέον λόγιος καὶ ἀσκητικὸς ἱεράρχης μέλος τῆς Ῥωσσικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος διετέλεσεν πρύτανης τῶν Θεολογικῶν Ἀκαδημιῶν Μόσχας, Καζὰν καὶ Πετρουπόλεως, ἐδημοσίευε ἐπὶ τρεῖς συνεχεῖς ἐκδόσεις του μίαν κριτικὴν τοῦ Ῥώσσου ἱερομονάχου Χρυσάνθου τῆς Ἁγιορειτίκης Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ὅπου κατεδίκαζεν ὡς αἱρετικὸ τὸ βιβλίον τοῦ πρῴην Ἁγιοπαντελεημονίτου μοναχοῦ Ἰλαρίωνος «Ἐπὶ τῶν Ὀρέων τοῦ Καυκάσου» Δύο οἰκουμενικοὶ πατριάρχαι ὁ Ἰωακεὶμ Γ’ τὸ 1912 καὶ ὁ Γερμανὸς Ε’ τό 1913 καὶ ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὅρους καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ Ῥωσσικὴ Σύνοδος κατεδίκασαν τὸ προαναφερθὲν βιβλίον ὡς αἱρετικὸν καὶ τοὺς ἀκολουθοῦντας τάς δοξασίας του ὡς «ἀνοήτως θεολογοῦντας».
Εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος δύο πρῴην μαθηταὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βολυνίας Ἀντωνίου, ὁ ἱερομόναχος Ἀλέξιος καὶ ὁ μοναχὸς Θεοφάνῃς ἀποφοιτοι τῶν θεολογικῶν Ἀκαδημιῶν τῆς Μόσχας καὶ τοῦ Καζὰν καθὼς ἐπίσης καὶ ὁ ἡγούμενος τοῦ Ῥωσσικοῦ ἀρχιμανδρίτης Μισαὴλ καὶ ὁ δικαῖος τῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Ἱερώνυμος ὑπεστήριξαν τάς Ὀρθοδόξους θέσεις εἰς αὐτὴν τὴν διαμάχην.
Βαρύνουσα ὅμως ἦτο ἡ γνώμη τοῦ ἐπὶ 45ετίαν, ἐγκλείστου γέροντος Καλλινίκου τῶν Κατουνακίων (1853-1930), ὁποῖος «ἔφθασεν εἰς ὕψη θεωρίας καὶ ἠξιώθη θείων ἐκλάμψεων κατὰ τὴν ἄσκησιν τῆς νοερᾶς προσευχῆς». Οὗτος ὁ μακαριστὸς γέροντας -ἄριστος γνώστης τῆς ῥωσσικῆς γλώσσης- ἔστειλεν ὑπομνήματα εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥωσσίας καὶ τὸν Τσαρομάρτυρα Νικόλαον Β’ ὅπου ἀπεδείκνυε μὲ ἐπιχειρήματα ὡς αἱρετικὴν τὴν διδασκαλίαν τῶν Ὀνοματολατρῶν οἱ ὁποῖοι, ὡς ἔλεγεν «ἄφησαν τὸ κεφάλι καὶ λάτρευαν τὴν σκούφιαν».
Ποῖοι ἦσαν οἱ ὀπαδοὶ καὶ οἱ χρηματοδόται τῶν αἱρετικῶν Ὀνοματολατρῶν, οἱ ὁποῖοι πίστευαν ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ οὐσία του;
Πρῶτος καὶ καλύτερος ὁ ἱερομόναχος Ἀντώνιος Μπουλατόβιτς πρῴην ἀξιωματικὸς τοῦ Ῥωσσικοῦ στρατοῦ ὁ ὁποῖος πολεμώντας εἰς τὴν Μαντζουρίαν ἐφόνευσεν,συμφώνως μὲ μαρτυρίας τῆς ἀδελφῆς του, δεκάδας Κινέζους.Ὁ Μπουλατόβιτς εἶχε σπουδάσει νομικὰ καὶ ξένας γλώσσας. Ἄλλοι ὀπαδοὶ ἦσαν ὁ Ῥῶσσος φιλόσοφος καὶ πρίγκηπας Εὐγένιος Τρομπετσκόι καὶ ὁ πνευματικὸς τοῦ γ. Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ καὶ αἱρετικὸς π. Σέργιος Μπουλγκάκωφ καὶ οἱ τρεῖς ἄμοιροι θεολογικῆς παιδείας.
Τελευταῖος ὀνοματολάτρης τοῦ 20ου αἰῶνος ὑπῆρξε συμφώνως μὲ τὸν Μητροπολίτην Βολοκόλαμσκ Ἰλαρίωνα Ἀλφέγεφ ὁ γ. Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ.
Ὁ ἴδιος δὲ ὁ Ἀλφέεφ, ὑποστηρίζει τοὺς Ὀνοματολάτρας ἔχοντας μάλιστα γράψει δύο βιβλία δι’αὐτοὺς καὶ προσπαθεῖ να τοὺς ἀποκαταστήσῃ ἐκκλησιαστικῶς ἀνατρέποντας τὴν προεπαναστατικὴν καταδίκην των ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας.
Ἐσχάτως ἡ σκήτη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου εἶναι στόχος τῶν συγχρόνων Ὀνοματολατρῶν.

Μ.Π.
28 Φεβρουαρίου 2012
Μνήμη Βασιλείου ὁσίου τοῦ ὁμολογητοῦ
Σημ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος ἦτο ὑποψήφιος Πατριάρχης καὶ τὸ 1917 διωρίσθη Μητροπολίτης Κιέβου. Μετὰ κατέφυγε εἰς τὴν Δύσιν καὶ ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ῥώσσων τῆς Διασπορᾶς.Ὕπηρξε μέγας φιλέλλην καὶ ὑποστηρικτὴς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.Ἐκοιμήθη δὲ τὴν 11ην Αὐγούστου 1936.Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του.
Ὑπεύθυνος ὕλης Μάριος Ι. Πηλαβάκης. Τόπος ἐκδόσεως: Θεσσαλονίκη.


------------------------------------------------------------------------
τ.43 100 ἔτη ἀπὸ τὴν καταδίκην τῆς αἱρέσεως τῶν Ὀνοματολατρῶν

«Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος εἶχε πάρει τὸ μέρος τῶν ὀνοματοδόξων (ὀνοματολατρῶν)»
Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Βολοκολὰμσκ Ἰλαρίωνος Ἀλφέγιεφ.

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Σωφρόνιος παρουσιάζει τὸ Παλαμικὸ δόγμα περὶ Θαβωρείου φωτὸς ἀκριβῶς ὅπως καὶ οἱ ὀνοματόδοξοι (ὀνοματολάτραι). Παρ’ὅτι δεν ἐπιβεβαιώνει καθαρὰ τή «θεότητα» τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ (πουθενὰ ἐξάλλου δε χρησιμοποιεῖ τὴν ἔκφραση τῶν ὀνοματοδόξων (ὀνοματολατρῶν) «τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ ἴδιο Θεός»), συμφωνεῖ γενικῶς μὲ αὐτὴ τή γνώμῃ.
Εἰς τὸ βιβλίο του Ἡ ζωὴ του ζωή μου γράφει:
«Ἔφτασα στόν Ἄθωνα τὸ 1925. Λίγα χρόνια πρωτύτερα εἴχαν ξεσηκωθεῖ σοβαρὲς διαφορές πού ἀφοροῦσαν τὴν φύσῃ τοῦ Θείου ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, ὅμοιες μ’ἐκεῖνες τοῦ 14ου αἰῶνα, τὶς σχετικὲς μὲ τή φύσῃ τοῦ Θαβωρείου φωτός. Αὐτὲς οἱ διχογνωμίες εἶχαν κάτι κοινὸ μὲ τίς θύραθεν διαφορὲς νομιναλιστῶν καὶ πραγματιστῶν, ἰδεαλιστῶν καὶ ὀρθολογιστῶν. Κάποτε ἡ διένεξη σταματᾶ, γιά νά ξαναφουντώσει ἀργότερα μὲ ἄλλη μορφή. Διακρίνουμε τὴν παρουσία δύο φυσικὰ διαφοροποιημένων θέσεων. Δηλαδὴ ἀπὸ τή μία μεριὰ οἱ προφῆτες καὶ οἱ ποιητὲς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ τεχνοκράτες».
Ἀπὸ τὸ κείμενο φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἀνήκει στήν πλευρὰ τῶν ποιητῶν καὶ τῶν προφητῶν.
Στή βιογραφία τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ ποὺ συνέγραψε ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἐκτιμᾷ ὅτι τὰ ἀποτελέσματα τῆς διαμάχης γύρω ἀπὸ τὴν ὀνοματοδοξία (ὀνοματολατρεία) ὑπῆρξαν ἀπολύτως ἰκανοποιητικὰ σὲ ἐπίπεδο δογματικό. Περισσότερο ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν ἀντιπάλων τῆς ὀνοματοδοξίας (ὀνοματολατρείας), ὑπαινίσσεται χωρὶς ἀμφιβολία τὰ γραπτὰ «τῶν σοφῶν ὀνοματοδόξων (ὀνοματολατρῶν)», καὶ κυρίως τή Φιλοσοφίᾳ τοῦ Ὀνόματος τοῦ πατρὸς Σεργίου Μπουλγκάκωφ, τὸν ὁποῖον γνώριζε προσωπικὰ καὶ σεβόταν βαθιὰ ὡς θεολόγο. Ἐξάλλου ἡ ἐπίδραση τοῦ Μπουλγκάκωφ γίνεται αἰσθητή σὲ κάποιες πλευρὲς τῆς θεολογίας τοῦ π. Σωφρονίου. Θὰ μποροῦσε ἐπίσης να ἔχει ὑπόψη του τὴν Ἀπολογία τοῦ πατρὸς Ἀντωνίου Μπουλατόβιτς, ποὺ κατείχε περιοπτὴ θέση στή βιβλιοθήκη του. Ὅπως καὶ νά ἔχει πάντως, ἡ πραγματεῖα Ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ μαρτυρεῖ τὴν ἐγγύτητα τοῦ πατρὸς Σωφρονίου μὲ τοὺς δύο αὐτοὺς συγγραφεῖς.
Ἡ πραγματεία Ἡ ζωὴ Του ζωή μου τοῦ ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου, ἀποτελεῖ τὸ τελευταῖο σύγγραμμα πού ἀφιέρωσε στήν ὀνοματοδοξία (ὀνοματολατρεία) ὁ 20ος αἰῶνας. Εἲναι δὲ ἰδιαίτερα πολύτιμη στό βαθμό πού ὁ συγγραφεὺς της δεν εἲναι μόνον ἔνας θεολόγος ἱκανὸς νά ἐκτιμήσει ἐκ τῶν ἔξω τὴν ἀθωνίτικη διαμάχη, ἀλλὰ ἔνας μοναχός πού εἶχε ἐπὶ μακρὸν διαμείνει στο Ἅγιον Ὅρος ἔχοντας βιώσει τὴν ἐμπειρία τῆς δυνάμεως τοῦ Θείου Ὀνόματος τόσο στήν προσευχὴ ὄσο καὶ τή Λειτουργία. Ἂν ἀποφεύγει να δογματοποιήσει αὐτὴ τὴν ἐμπειρία, ὁ ἀρχιμανδρίτης Σωφρόνιος, εἶναι ὅμως βαθύτατα πεπεισμένος για τὴν αὐθεντικότητα της.
(Τὰ στοιχεῖα αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου ἔχουν ληφθεῖ ἀπὸ τὸ βιβλίο : Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ὁ θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός: Πρακτικὰ διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Ἅγιον Ὅρος : Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2008, σ.σ. 145-161).
Μ.Π.
15 Μαρτίου 2012
Μνήμη Ἀποστόλου Ἀριστοβούλου
τοῦ Κυπρίου , Ἐπισκόπου Βρεταννίας
Ὑπεύθυνος ὕλης Μάριος Ι. Πηλαβάκης. Τόπος ἐκδόσεως: Θεσσαλονίκη.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Πέμ 10 Φεβ 2022, 12:59 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
Τελευταίες δημοσιεύσεις:  Ταξινόμηση ανά  
Δημιουργία νέου θέματος Απαντήστε στο θέμα  [ 12 Δημοσιεύσεις ]  Μετάβαση στην σελίδα 1, 2  Επόμενο

Όλοι οι χρόνοι είναι UTC + 2 ώρες [ DST ]


Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 7 επισκέπτες


Δεν μπορείτε να δημοσιεύετε νέα θέματα σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντάτε σε θέματα σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να επεξεργάζεστε τις δημοσιεύσεις σας σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράφετε τις δημοσιεύσεις σας σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να επισυνάπτετε αρχεία σε αυτή τη Δ. Συζήτηση

Αναζήτηση για:
Μετάβαση σε:  
cron
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Group

Ελληνική μετάφραση από το phpbbgr.com