Ἔζησε τὸν 4ο μ.Χ. αἰῶνα, ὅταν βασιλιὰς ἦταν ὁ Ἀρκάδιος. Κατοικοῦσε στὴν περσικὴ πόλη Βηθλαβὰ καὶ ἀνῆκε σὲ γένος ἐπίσημο. Ὁ Ἰάκωβος ἦταν πολὺ φίλος με τὸ βασιλιὰ τῶν Περσῶν Ἰσδιγέργη. Ἡ φιλία αὐτὴ ὅμως, δυστυχῶς, τὸν πίεσε καὶ ἀρνήθηκε τὴ χριστιανικὴ πίστη ποὺ εἶχε. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ λύπησε πολὺ τὴ μητέρα του καὶ τὴ σύζυγό του, ποὺ τοῦ δήλωσαν ὅτι μετὰ ἀπ᾿ αὐτὸ δὲν ἤθελαν οὔτε κἂν νὰ τὸν γνωρίζουν. Ἡ στάση αὐτὴ τῶν ἀγαπημένων του προσώπων ἄνοιξε τὰ μάτια τοῦ Ἰακώβου, συναισθάνθηκε τὸ μεγάλο του ὀλίσθημα καὶ ἔχυσε δάκρυα μετανοίας πικρά, ἀλλὰ σωτήρια. Λυπήθηκε πολύ, ἀλλὰ μία λύπη γιὰ τὴν ὁποία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Νῦν χαίρω, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ᾿ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ Θεόν». Τώρα, δηλαδὴ χαίρομαι, ὄχι γιατὶ λυπηθήκατε, ἀλλὰ διότι ἡ λύπη ποὺ δοκιμάσατε σᾶς ὁδήγησε στὴ μετάνοια. Διότι λυπηθήκατε ὅπως θέλει ὁ Θεός. Κατόπιν ὁ Ἰάκωβος μὲ θάῤῥος πῆγε στὸ βασιλιά, καταδίκασε τὴν πρώτη του ἐνέργεια καὶ τοῦ δήλωσε ὅτι ὁμολογεῖ καὶ πάλι τὸ Χριστό. Ἔκπληκτος ὁ βασιλιάς, ἀφοῦ δὲν μπόρεσε πάλι νὰ τὸν μεταστρέψει, ἔκοψε σὲ τεμάχια τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του, καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισε (τὸ 421 μ.Χ. στὴ Βηθλαβά).