Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ Ἱερομάρτυρας ἐπίσκοπος Πατάρων

Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ἔζησε κατὰ τὸν 6ο αἰῶνα μετὰ Χριστόν. Ἡ σπάνια ἀρετή του καὶ ἡ μεγάλη μόρφωση ποὺ τὸν διέκρινε τὸν ἀνέβασαν στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῶν Πατάρων. Σὰν ἐπίσκοπος, ἐπεδίωκε νὰ ἐπιτελεῖ τέλεια τὰ καθήκοντά του. Ὁ φωτιστικὸς λόγος του, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ἅγιο παράδειγμά του, ἔτρεφε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ποιμνίου του. Ἦταν ἀκοίμητος φρουρὸς τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος καὶ ἀποφασισμένος σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ «φυλάσσειν τὰ δόγματα τὰ κεκριμένα ὑπὸ τῶν ἀποστόλων». Νὰ φυλάττει, δηλαδή, τὶς ἀποφάσεις, ποὺ εἶχαν ὁριστικὰ κριθεῖ σὰν μόνες ὀρθὲς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ πέτυχε μετὰ ἀπὸ συστηματικὸ ἀγῶνα νὰ περιορίσει σημαντικὰ στὴν ἐπαρχία του τοὺς ὀπαδοὺς τῶν λανθασμένων δοξασιῶν τοῦ Ὠριγένη. Ὅμως, αὐτοὶ οἱ λίγοι ποὺ ἔμειναν, γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν, κατάφεραν νὰ βάλουν δικό τους ὑπηρέτη κοντὰ στὸ Μεθόδιο. Καὶ κάποια μέρα ποὺ ὁ ἐπίσκοπος ἀῤῥώστησε, τὸν σκότωσε μὲ μαχαίρι. Ἀλλὰ ἐνῷ τὸν μαχαίρωνε, ὁ Μεθόδιος ἄκουσε τὸ δολοφόνο νὰ λέει: «ἔτσι σκοτώνουν οἱ Ὠριγενιστές». Τότε μειδίασε ἐλαφρὰ καὶ ἔγειρε τὸ κεφάλι του εὐχαριστημένος, παραδίδοντας τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο. Ἦταν ἡ χαρά, διότι ἔπεφτε θῦμα τοῦ καθήκοντός του νὰ διαφυλάττει τὰ ὀρθὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης ὅμως, στὸ Ἁγιολόγιό του, ἔχει ἄλλη γνώμη περὶ τῶν βιογραφικῶν στοιχείων τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ καὶ τὴν παραθέτουμε ὡς ἔχει: «Ἤκμασε περὶ τὰ τέλη τοῦ γ´ καὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ δ´ αἰῶνος· κατὰ τὸν Ἱερώνυμον (De Νirill. 83) καὶ τὸν ἱστορικὸν Σωκράτην (Ἐκκλ. Ἱστ. 6,13) ἦν οὐχὶ Πατάρων ἐπίσκοπος, ἀλλὰ Ὀλύμπου τοῦ ἐν Λυκίᾳ καὶ εἶτα ἐπίσκοπος Τύρου (τῆς Φοινίκης), κατ᾿ ἄλλην δὲ γνώμην, ἐπίσκοπος Φιλίππων τῆς Μακεδονίας. Ἡ τοιαύτη πλάνη, τοῦ νὰ λέγεται Πατάρων ἐπίσκοπος, προῆλθεν ἐκ τοῦ ὅτι ὁ περὶ ἀναστάσεως διάλογος αὐτοῦ ἐκτυλίσσεται εἰς τὰ Πάταρα. Ὁ Μεθόδιος ἦν διαπρεπὴς ἀρχιερεὺς καὶ πλατωνικὸς φιλόσοφος, ἀντίπαλος σφοδρὸς τῶν Ὠριγενιστῶν καὶ ποιητὴς δόκιμος, ὡς φαίνεται ἐκ τοῦ περισωθέντος ἔργου αὐτοῦ «Συμπόσιον τῶν δέκα παρθένων ἢ περὶ ἁγνείας». Κατὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ διωγμὸν ὑπέστη τὸν μαρτυρικὸν θάνατον ἐν Χαλκίδι (τῆς Συρίας).

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»