Καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο νεανικός του πόθος τον έφερε στους Αγίους Τόπους και κατόπιν στη Ρώμη. Εκεί επιδόθηκε στο ιερό έργο του ιεροκήρυκα, διδάσκοντας ακατάπαυστα το θείο λόγο σε πόλεις και χωριά, αψηφώντας ανάγκες, βρισιές, διωγμούς και ταλαιπωρίες. Οι μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες του τον ανέδειξαν επίσκοπο Λαρίσης.
Από τη νέα του θέση ο Αχίλλιος υπήρξε ο πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος, αυτός που έλεγε και έπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθούσε τις χήρες, προστάτευε τα ορφανά, ανακούφιζε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους, ήταν ο άγρυπνος φύλακας και φρουρός της παρακαταθήκης της πίστεως και του ποιμνίου που του εμπιστεύτηκαν.
Ο Αχίλλιος διακρίθηκε και στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Και τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τις αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά, την οποία ο Αχίλλιος διέθεσε για να κτίσει ναούς και για τη μέριμνα των ασθενών και των φτωχών. Όταν προαισθάνθηκε το θάνατό του, κάλεσε κοντά του όλους τους ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντά τους.
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του την 15η Μαΐου.
Απολυτίκιο
Λαρίσης σε πρόεδρον και πολιούχον λαμπρόν, η χάρις ανέδειξεν ως Ιεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Αχίλλιε. συ γαρ το της Τριάδος ομοούσιον κράτος, θαύμασι τε και λόγοις κατετράνωσας κόσμω. ην πάτερ εξευμενίζου, τοις σε γεραίρουσι.