Ἦταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ τοῦ ΙΑ´ (527-565). Ἡ ζωή του ἦταν μία συνεχὴς φιλανθρωπία καὶ ἐργασία γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἦλθε ἡ κατάλληλη ὥρα, ὁ Δαβὶδ μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἔγινε ἀναχωρητής. Γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια κατοικοῦσε ἐπάνω σ᾿ ἕνα δένδρο. Ἐκεῖ, μὲ τὰ λιοπύρια τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ τὶς παγωνιὲς τοῦ χειμῶνα, δουλαγωγοῦσε τὸ σῶμα του μὲ ἄσκηση στὴν ἐγκράτεια καὶ μὲ προσευχή, ἀπαγγέλοντας στίχους τοῦ προφητάνακτος ὁμωνύμου του Δαβίδ: «Ὠμοιώθην πελεκάνι ἐρημικῷ, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, ἠγρύπνησα καὶ ἐγενόμην ὡς στρουθίον μονάζον ἐπὶ δώματος». Ἔγινα ὅμοιος μὲ πελεκάνο, ποὺ περνᾷ τὶς μέρες του στὴν ἔρημο. Κατάντησα σὰν κλαυσοπούλι ποὺ κράζει κλαψιάρικα τὴν νύκτα σὲ ἐρειπωμένο σπίτι. Παρέμεινα ἄυπνος καὶ ἔγινα σὰν στρουθίο ποὺ ἔχασε τὸ σύντροφό του καὶ μένει μόνο στὸ ὕψος τῆς στέγης. Πράγματι, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ μὲ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση κατάφερε νὰ ὑποτάξει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὰ πάθη τῆς σάρκας καὶ νὰ γίνει ἕνας ἔνσαρκος ἄγγελος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ Θεσσαλονικεῖς τὸν ἔκριναν σὰν τὸν καταλληλότερο γιὰ ἀντιπρόσωπό τους στὸν Ἰουστινιανό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ ζητοῦσαν ἔπαρχο γιὰ τὴν πόλη τους. Στὸ γυρισμό, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο.