Μαθαίνω ὅτι στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας & Δία Βίου Μάθησης σχεδιάζουν, ἀπὸ τὴν ἑπόμενη χρονιά, στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν της Β΄ Γυμνασίου νὰ ἀπουσιάζει κάθε ἀναφορὰ στὴ μορφὴ τῆς Παναγίας, καθὼς καὶ ἡ διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ σχεδιασμὸς περιλαμβάνει τὴν ἐπιδερμικὴ προσέγγιση τῆς Καινῆς Διαθήκης, θεωρώντας περιττὴ γιὰ τὴ νέα γενιὰ τῆς χώρας μας τὴ διδασκαλία γιὰ τὴν Παναγία, τὰ Πάθη τοῦ Ἰησοῦ, τὴ Σταυρικὴ Θυσία καὶ τὴν Ἀνάσταση. Ἡ νέα ὕλη περιορίζεται σὲ ὁρισμένες ἀναφορὲς στὰ θέματα αὐτά, μεταβάλλοντας τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν σὲ φιλολογικὴ προσέγγιση τῶν ὁμοιοτήτων καὶ τῶν διαφορῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν! Προκρίνεται, μάλιστα, μία ὀπτική, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ἴδιες, μὲ διαφορετικὲς βέβαια ἐκδοχές. Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα, δίνονται πλέον κάποιες πληροφορίες γιὰ τὸν Χριστό, ὅπως ἀκριβῶς δίνονται καὶ γιὰ τὸν Ἀλλάχ. (!) Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν χάνει τὸ χριστιανικό του χαρακτήρα καὶ μεταβάλλεται σὲ ὑπόθεση τῆς θρησκειολογίας, μὲ τὶς συγκρίσεις μεταξὺ τῶν διαφόρων θρησκειῶν νὰ κυριαρχοῦν.
Εἶναι πράγματι ἀπίστευτο, ὅτι στοὺς πυρῆνες τῆς διδακτικῆς ὕλης – γιὰ τοὺς ὁποίους μάλιστα ἐνημερώθηκαν οἱ ἐπιμορφωτὲς καθηγητὲς- περιλαμβάνονται ἑνότητες, ὅπως «Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ Κοράνι καὶ στὴ λογοτεχνία τοῦ Ἰσλάμ»! Ἢ «Διάσπαση καὶ ἀντιπαλότητα στὶς θρησκεῖες», μὲ τὰ παιδιὰ νὰ καλοῦνται νὰ μελετήσουν ὡς κυρίαρχο θέμα «Χριστιανοὺς ποὺ διώκουν χριστιανούς»! Κι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν σὲ μία τόσο εὔπλαστη ἡλικία, στὴν ἐφηβεία, ὅταν ὁ νέος ἄνθρωπος ἀναζητεῖ, πιὸ ἔντονα ἀπὸ ποτέ, διεξόδους καὶ ἀλήθεια. Κι ἔρχεται ἡ νέα ὕλη τῶν Θρησκευτικῶν νὰ τοῦ στερήσει ἕνα...
παράθυρο στὸ φῶς καὶ οὐσιαστικὰ νὰ τοῦ περιορίσει τὴ συνολικὴ ἀνάπτυξή του ὡς ἀνθρώπου.
Ἄν, ἐπιπλέον, σκεφτοῦμε ὅτι στὸ νέο λύκειο ποὺ εὐαγγελίζεται τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ διὰ Βίου Μάθησης μειώνονται οἱ ὧρες διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὴ Β΄ Λυκείου, ἐνῶ στὴ Γ΄ Λυκείου τὸ ἐν λόγω μάθημα μετατρέπεται σὲ ἐπιλεγόμενο, τότε ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἔκταση ἑνὸς ἀτοπήματος ποὺ συντελεῖται βῆμα-βῆμα.
Ὡς Ἑλληνίδα καὶ ὡς μητέρα, εἶμαι ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ ὑπὲρ τῆς ἀνάπτυξης τῆς κριτικῆς σκέψης τῶν παιδιῶν μας, καθὼς καὶ ὑπὲρ τῆς ὑποβολῆς τους σὲ ποικίλα ἐρεθίσματα ποὺ εὐνοοῦν τὴ σύγκριση, τὴν σὲ βάθος ἀνάλυση, τὴν ἔρευνα, τὴν ἐπιλογή… Ἄλλο ὅμως αὐτό, καὶ ἄλλο νὰ «ἐξορίζουμε» τὴν Παναγιά! Ἂν ἡ θρησκεία εἶναι θρησκειολογία, τότε καὶ ἡ γλώσσα εἶναι γλωσσολογία, ἡ ἠθικὴ γίνεται ἠθικολογία, ἡ πολιτικὴ ἀναλώνεται σὲ πολιτικολογία, ἡ παιδεία μεταλλάσσεται σὲ ἐκπαίδευση , ἐνῶ καὶ ὁ πεπαιδευμένος νέος ἄνθρωπος ἀλλοιώνεται σὲ ἐκπαιδευμένο ποὺ ἔχει θεωρητικὲς γνώσεις, χωρὶς βιώματα καὶ ἀλήθειες. Χωρὶς στάση ζωῆς.
Ρωτάω λοιπὸν: Προοδευτικότητα εἶναι νὰ καταστρέφεις τὶς παραδόσεις; Νὰ φαλκιδεύεις τὴν ταυτότητά σου; Γιατί πρέπει νὰ ἀποκόψουμε τὸ θρησκευτικὸ βίωμα ἔτσι ὅπως ὑπάρχει στὴ, συνυφασμένη μὲ τὸν ἑλληνισμό, χριστιανικὴ θρησκεία καὶ τί ἐξυπηρετεῖ ἡ κίνηση αὐτή;
Στὴν λογικὴ ἑνὸς «εὔπεπτου» διεθνισμοῦ, θὰ ἀλλοιώσουμε τὰ ἐθνικὰ χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας, χτυπώντας τὸν πυρήνα τῆς ἐθνικῆς μας ἑνότητας: τὴν ἐθνικὴ συνείδηση, συστατικὸ στοιχεῖο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ κοινὴ θρησκευτικὴ πίστη; Σεβασμὸς στὴν ἀνεξιθρησκία καὶ στὰ ἀναμφισβήτητα δικαιώματα τῶν ἀλλόθρησκων σημαίνει «ἐξορία» τῆς Παναγίας;
Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι φῶς. Δὲν εἶναι σκοτάδι. Εἶναι ἕνα σημαντικὸ κομμάτι τῆς ζωῆς μας, καὶ ἀνεξίτηλο. Ἡ πνευματικότητά του δὲν συνιστᾶ ἀναλώσιμη ἱστορία πρὸς σύγκριση μὲ ἄλλες ἀντίστοιχες θρησκευτικὲς ἱστορίες. Εἶναι στήριγμα στὸν ἄνθρωπο. Καὶ αὐτὸ δὲν ἀλλάζει, ὅσες προσπάθειες καὶ ἂν γίνουν πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση.
Δέσποινα μπακάλη
Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/01/blog-post_4495.html