ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
Ψαλλόμενος εις πάσαν θλίψην και αθυμίαν
Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου
Ου η ακροστιχις :
«Θλίψεως Κόρη άχθους με ρύσαι. Γερασίμου.»

Ωδη α΄. Ηχος πλαγιος του δ΄.

Θεόν η τεκούσα υπερφυώς, τον λύσαντα Κόρη, την κατάραν των γηγενών, λύσον αθυμίας μου το νέφος, ως ευσπλαχνίας πηγή ανεξάντλητος.

Λυπούντων με λύτρωσαι συστροφής, εχθρού επηρεία, και νοσούσαν μου την ψυχήν, ίασαι Παρθένε δυσωπώ σε, η την πηγήν του ελέους κυήσασα.

Ιάτρευσον Κόρη ως συμπαθής, ψυχής μου το άλγος, και του βίου τα θλιβερά, και ταλαιπωρούντα την ζωήν μου, εις χαρμονή αληθή μεταποιήσον.

Ψυχής μου το άχθος το χαλεπόν, και το βάρος Κόρη, των πολλών μου αμαρτιών, άνεμω τη σης φιλανθρωπίας, σκέδασον θάττον και σώσον με δέομαι.

Ωδή γ΄. Συ ει το στερέωμα.

Έπνευσαν μοι άνεμοι, ασθενειών και στενώσεων, ων της φθοράς, ρύσαι με Παρθένε τη θερμή προστασία σου.

Ώσπερ κύνες άγριοι, θλίψεις πολλαί με εκύκλωσαν, ων της ορμής, και μανίας ρύσαι Θεοτόκε και σώσον με.

Σύντριψον του δράκοντος, το κατ΄ εμού δεινών φρύαγμα, και χαρμονήν δίδου Θεοτόκε, τη αθλία καρδία μου.

Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.

Κινδυνεύουσαν Δέσποινα, εξ επηρειών πικρών την καρδία μου, χαροποίησον και σώσον με, τη συμπαθεστάτη προμηθεία σου.

Οι εχθροί φωνήν φόνιον, ήραν κατ΄ εμού ζητούντες ολέσαι με, αλλά συ πρόφθασον Δέσποινα, και της τούτων ρύμης με απάλλαξον.

Ρείθρον βλύσον μοι Δέσποινα, θείου γλυκασμού τη σης αγαθότητος, και πικρίαν πάσαν ξήρανον, κατ΄ εμού εχθρού του παναλάστορος.

Η θερμή προστασία σου, αύρα σωτηρίας και αναψύξεως τη ζωήν μου Κόρη γένοιτο, τη συνεχομένη πολλαίς θλίψεσιν.

Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.

Άχθος χαλεπόν, αθυμίας και συνθλίψεως, το συνέχον την αθλίαν μου ζωήν, διασκέδασον Παρθένε τη ση χάριτι.

Χάρισαι Αγνή, χαρμονήν εν τη καρδία μου, και αφάνισον την λύπην την πικράν, ην υφέρπων μοι ο δράκων επιχέει μοι.

Θρήνου ψυχικού, του εκ πλήθους παραπτώσεων, απολύτρωσαι με Δέσποινα Αγνή, και παράσχου χαρμολύπην μοι σωτήριον.

Όμβρησον Αγνή, γλυκασμόν και δρόσον άυλον, τη ψυχή μου τη εκκαύσει των παθών, τήκομενη συνεργεία του αλάστορος.

Ωδη στ΄. Την δέησιν.

Υψόθεν ιλεω ομματι βλεψον, επ΄ εμε τον ταπεινόν σου ικέτην, τον τιτρωσκομενον βελεσι Κόρη, οδυνηροίς του εχθρού του αλάστορος, και σύντριψον την κατ΄ εμού, μανιώδη αυτού αγριότητα.

Συνέχει, θλίψις πικρά την ψυχήν μου, εξ ΄αμέτρων παραπτώσεων Κόρη, αλλά τη ση συμπαθεία προστρέχω, και εκβοώ εκ μυχίων καρδίας μου· απάλλαξον με της πικράς, συνοχής οδηγούσης προς όλεθρον.

Μυρίων, αμαρτημάτων ευθύνας, κρίσει όντως του Σωτήρος δικαία, Θεοκυήτορ εισπράττομαι ήδη· όθεν οδύναις και πάθεσι βέβλημαι· αλλ΄ ώ Πανάχραντε Αγνή, συμπαθεία τη ση με οικτείρησον.

Ελέους, τον χορηγόν τετοκυια, τον φιλάνθρωπον του κόσμου Σωτήρα, παντελεήμον Παρθένε Μαρία, ελεήσον με τον άθλιον δούλον σου, και της ευρούσης με δεινής, απολύτρωσαι θλίψεως δέομαι.

Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.

Ραντισμώ Θεοτόκε, του ελέους σου σβέσον παθών τους άνθρακας, και ανεσιν μοι δίδου, και θλίψεως με ρύου, χαλεπής ίνα κράζω σοι· Χαίρε Παρθένε Αγνή, πηγή της ευφροσύνης.

Υψηλότατε θρόνε, του των όλων Δεσποτου Παρθένε Άχραντε, βυθού της αμαρτίας, και πάσης αγνωσίας, ύψωσόν με κραυγάζοντα· ο των Πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.

Συνοχής αθυμίας, και πικράς συνηθείας καθικετεύω σε, ψυχήν μου την αθλίαν, απαλλάξον και δίδου, κατανύξεως δάκρυα, ίνα τον ρύπον Αγνή, παθών μου αποπλύνω.

Απαθείας την αίγλη, την εν σκότει ψυχήν μου παθών υπάρχουσαν, καταυγάσον και δίδου, ρώσιν και ευρωστίαν, τω ικέτη σου Δέσποινα, ίνα ποιώ ευσεβώς, το θέλημα Κυρίου.

Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.

Ίλαθι Κόρη, και θλιβερών πάσαν ρύσιν, αποξήρανον και βλύσον δυσωπώ σε, ύδωρ ευφροσύνης, τη ταπεινήν ψυχή μου.

Γενού μοι Κόρη, αναψυχή εν ανάγκαις, και παράκλησις εν λύπαις και οδύναις, ίνα σε δοξάζω, υπερδεδοξασμενη.

Έβλυσε Κόρη, χαράν ο τόκος σου κόσμω, και διέλυσε την λύπην της κατάρας· όθεν καμού λύσον, την θλίψιν της καρδίας.

Ράνον μοί ύδωρ, της ψυχικής ευφροσύνης, Κόρη Πάναγνε πηγών εκ σωτηρίου, και την αυχμηρίαν, παύσον μου της καρδίας.

Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Αγγέλων θυμηδία, Κεχαριτωμένη, την τεθλιμμένην ψυχήν μου τοις πάθεσι, τη μητρική συμπαθεία σου χαροποιήσον.

Συνέτισον τον νουν μου, γνώσει μετανοίας, και του Υιού σου της θειας χρηστότητος, δίδου μοί γεύσιν Παρθένε ίνα σωθήσομαι.

Ιλέω όμματί σου, ίδε Θεοτόκε, την συντριβήν της ψυχής μου και δίωξον, της αθυμίας το νέφος της συνεχούσης με.

Μανίας του Βελίαρ, ρύσαι με Παρθένε, και ασθενείας ψυχής τε και σώματος, και θλιβερών συμπτωμάτων ίασαι δέομαι.

Ολόφωτε λυχνία, της αύλου δόξης, Θεοκυήτορ Παρθένε Πανύμνητε, ταλαιπωρίας απάσης ρύσαι τον βίο μου.

Υπέρτερον τον νουν μου, πάσης αθυμίας και εμπαθούς συνηθείας ανάδειξον, και σωτηρίας με Άχραντε καταξίωσον.

Τροπάριον Σταυροθεοτοκίον.
Ήχος α΄.
Οι την σην προστασίαν κεκτημένοι Άχραντε, και ταις σαις ικεσίαις των δεινών εκλυτρούμενοι, τω Σταυρώ του Υιού σου εν παντί φρουρούμενοι, κατά χρέος σε πάντες, ευσεβώς μεγαλύνομεν.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»