Βλέπουμε εκείνο το μυρμηγκάκι, το μικροσκοπικό αυτό πλάσμα του Θεού, που εμφανίζετε όπου αφήσουμε εκτεθειμένη ζάχαρη και κάθε ζαχαρώδες, ακόμα και στον δέκατο όροφο μιας πολυκατοικίας!

Πόση σοφία του έδωσε ο Θεός για να ανακαλύπτει την τροφή του, μέσα στο τσιμέντο. Και δεν θα εμφανιστεί ποτέ αν δεν οσφρανθεί το πάθος του. Άγνωστη θα μείνει για μας η φωλιά του.

Δεν θα την βρούμε και δεν θα το καταλάβουμε αυτό το μυρμηγκάκι, το σιωπηλό και ακίνδυνο.

Όμως συνήθως το σκοτώνουμε γιατί θεωρούμε ότι μας έκανε ζημιά. Αν κρύψουμε τη τροφή του, αυτό θα φύγει.

Ένα μικροσκοπικό πλάσμα σαν και αυτό είμαστε εμείς μέσα στην απεραντοσύνη των Γαλαξιών του Θεού. Τρεφόμαστε από το νέκταρ των δημιουργημάτων του, ενώ εμείς με την ζωή μας τον προσβάλουμε, τον βρίζουμε, τον αρνούμαστε ως Πατέρα μας, τον σταυρώνουμε!! Αυτός όμως δεν συμπεριφέρεται όπως εμείς στα άλλα πλάσματά του.

Όμως κάποτε έγινε και ο Θεός όμοιος με εμάς, δηλαδή σαν ένα μυρμηγκάκι. Και εμείς κάναμε το ίδιο, ότι και στο πραγματικό μυρμηγκάκι, δηλαδή τον σκοτώσαμε.

Αυτός που έπλασε τους τεράστιους πλανήτες, έγινε σαν ένας μικροσκοπικός κόκκος άμμου, εν συγκρίσει με τους πλανήτες Του.

Δέστε στον παραλληλισμό την αχαριστία και τη κακία μας, μπροστά στην ταπεινότητα και ανερμήνευτη αγάπη Του. Η σμίκρυνση του εαυτού Του μπροστά στην μεγαλοσύνη Του και την μηδαμινότητά μας.

Δεν υπάρχει χώρος, ψυχή και νους ανθρώπου που να μην βρίσκεται αυτός που τα έπλασε. Όμως εμείς κρυβόμαστε για να κάνουμε την αμαρτία, στο σκοτάδι και μακριά από τα βλέμματα των συνανθρώπων.

Όσο και να θέλουμε να φανούμε καλοί στους ανθρώπους, και σίγουρα δεν είμαστε, φανερώνουμε ότι δεν πιστεύουμε στην πανταχού παρουσία Του. Και όμως κινούμαστε μέσα σε Αυτόν και αναπνέομε Αυτόν.

Ο δημιουργός του σύμπαντος δεν σκότωσε ποτέ κανέναν από εμάς, γιατί είμαστε εικόνα του και είναι ο Πατέρας μας. Έκανε αντιθέτως κάτι μεγαλειώδες και ακατανόητο. Έσκυψε και έπλυνε τα πόδια του πλάσματός του. Μας διακόνησε, με το κήρυγμα, το Λόγο Του. Μας τρέφει καθημερινά, με το οξυγόνο, τις τροφές, το ύδωρ, αλλά και το αίμα του.

Σήκωσε πάνω στον Σταυρό, όλη την γύμνια και τον εξευτελισμό που άρμοζε σε εμάς. Ενώ εμείς δεν μπορούμε να σηκώσουμε ένα μικρό σταυρουδάκι από τον συνάνθρωπο (τις αδυναμίες του).

Όλες οι σταγόνες αίματος που έσταξαν στον Γολγοθά και πριν από τον Γολγοθά είναι η εξόφληση των δικών μας χρεών για να μην πεθάνουμε. Ποιος από εμάς θα πήγαινε σήμερα να δώσει τη ζωή του, για έναν μελλοθάνατο;

Όσο και να το φιλοσοφήσεις μένεις έκπληκτος και αν έμεινε λίγο φιλότιμο, δεν μπορεί θα τον αγαπήσεις, αλλάζοντας τρόπο ζωής. Μέσα από την μετάνοια και το δάκρυ της μετανοίας, δηλώνουμε στον Χριστό ότι τον αγαπάμε πλέον, αφού μάθαμε τι έκανε για να σωθούμε.

Ο Χριστός μας χάρισε τρεις ζωές. Μία με τον ερχομό μας σε αυτόν τον μάταιο κόσμο, μία που μας πέρασε από την ματαιότητα στην γνώση και την αγάπη Του, οδηγώντας μας

στην μετάνοια και τρίτη, για όσους θελήσουν, την αιώνια ζωή κοντά Του, στον νέο κόσμο.

Και αυτά που ξέρουμε για τα πάθη Του, είναι μόνο ένα μέρος εν συγκρίσει με αυτά που έγιναν στην πραγματικότητα και που τα αποκάλυψε, στον Άγιο Δημήτριο του Ροστώφ όταν ο ίδιος το ζήτησε από τον Κύριο.

Ένα γεγονός που δείχνει την απροσωπόληπτη αγάπη Του, την αγαθότητα Του, την ανεξικακία Του, είναι ότι έδωσε και στον Ιούδα την εξουσία να κάνει θαύματα, όταν έστειλε όλους τους μαθητές του να κηρύξουν στους Ισραηλίτες τον λόγο Του. Είναι ότι, έπλυνε τα πόδια αυτού που γνώριζε ότι θα τον έστελνε στον σταυρό και που τον πρόσβαλε με την αμαρτωλή ζωή που έκανε, ανάρμοστο με την κλήση του.

Κάλεσε για μαθητή του, τον δολοφόνο του, δείχνοντας του αγάπη, καλοσύνη, ευγένεια, τρία χρόνια. Του έκανε την τιμή να τον επιλέξει μεταξύ εκατομμυρίων άλλων συμπατριωτών του, όπως και εμάς, μεταξύ πολλών δισεκατομμυρίων. Έως και τον τελευταίο δείπνο μαζί του, δεν τον πρόσβαλε μπροστά στους άλλους μαθητές του, αποκρύπτοντας τον σκοπό του, ότι θα τον πρόδιδε. Του εμπιστεύθηκε το ταμείο των εξόδων τους, ενώ προγνώριζε ότι θα έκλεβε!

Σήμερα οι μαθητές του, συμπεριφέρονται σαν τον ένα από τους δώδεκα, τον Ιούδα. Και αυτός συνεχίζει να πλένει τα πόδια τους και να τους δίνει την εξουσία να κηρύττουν τον λόγο του.

Τους τρέφει καθημερινά με τον ουράνιο άρτο του, αλλά αυτοί ετοιμάζουν ξανά την σταύρωσή του!

Ο μεγαλύτερος πόνος του Χριστού, δεν ήταν από τα μαστιγώματα, ούτε από τις ύβρεις, δεν ήταν πάνω στον σταυρό, αλλά στον κήπο της Γεσθημανή. Εκεί που έβλεπε ότι η θυσία

του, δεν θα είχε ανταπόκριση για αυτούς που θυσιάζονταν. Μόνο λίγοι θα σώζονταν στο πέρασμα των αιώνων.

Εσείς και εγώ ανήκουμε στους 11 ή στον έναν;

Και ο ένας και οι έντεκα, είχαν τις ίδιες προϋποθέσεις, δέχτηκαν την ίδια αγάπη, την ίδια διακονία από τον Θεό. Όμως η αγάπη του χρήματος και των παθών στον Ιούδα έμεινε σταθερή έως το τέλος. Και δεν επέστρεψε και δεν μετανόησε, ενώ είχε τρία χρόνια μπροστά, δηλαδή μια ζωή.

Για αυτόν που δεν έχει ίχνος αγάπης απέναντι στον αγαπόντα, η ίδια η αγάπη του, του γίνεται φωτιά που τον καίει.

Έζησε μέσα στην αγκαλιά του Θεού και όμως πήγε στην κόλαση, μόνος του την επέλεξε. Η κόλαση και ο παράδεισος είναι προσωπική αυτοεπιλογή και όχι εξορία και τιμωρία, είναι η απομάκρυνση από το Φως.

Αντιθέτως αυτός που δεν συνάντησε ποτέ τον Θεό, ο εκ δεξιών ληστής, που δεν άκουσε ποτέ τον λόγο Του, σαν ο ένας από τους δώδεκα στα έργα, άνοιξε την πόρτα του παραδείσου, ως πρώτος εισερχόμενος, γιατί μόνο το ζήτησε με πίστη, φυσικά μετανοημένος, χωρίς να δει ποτέ κανένα θαύμα του Χριστού.

Η μεγαλοσύνη του Θεού, δέχεται το πλάσμα του έστω και την τελευταία στιγμή. Η δική μας αχαριστία όμως ομοιάζει με αυτή των δέκα λεπρών, που ο Ιησούς τους θεράπευσε και δεν επέστρεψαν να τον ευχαριστήσουν, παρά μόνο ένας.

Ομοιάζουμε με αυτόν που ο Κύριος του, του χάρισε όλο το χρέος γιατί τον λυπήθηκε, ακόμα και την ζωή του. Ενώ ο ίδιος αργότερα έπνιγε τον συνδούλο του να πάρει το δικό του χρέος πίσω!

Βασική προϋπόθεση σωτηρίας είναι να συμπεριφερθούμε και εμείς στους άλλους, όπως ο Χριστός στον Ιούδα. Και εάν σε ένα αθώο μυρμηγκάκι δεν χαριζόμαστε, πως θα κατορθώσουμε τα

μεγαλύτερα, να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, όπως έκανε ο Χριστός με εμάς;

Όποιος αρνείται την Αγάπη του, αυτοκτονεί. Αυτή η αγάπη όμως δεν μας εκβιάζει να της ανταποκριθούμε, απλά μας περιμένει. Για χάρη αυτής της αγάπης που μας έχει, ο Χριστός ταπεινώθηκε τόσο, όσο κατ΄αναλογία είναι και η μεγαλοσύνη Του.

Γυμνός στην Γέννηση, γυμνός στην βάπτιση, γυμνός πάνω στον Σταυρό, άφωνος σε κάθε νέα σταύρωση μέσα από τις αμαρτίες μας.

Λίγο φιλότιμο, ας το αγαπήσουμε.

Μωϋσής μοναχός εκ Πρεβέζης

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»