[font=Palatino Linotype]
Μόλις ἐμφανίσθηκε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας ἄρχισε νὰ κηρύττει' «μετανοεῖτε' ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ ὁ Χριστὸς μετὰ τὴ σύλληψη τοῦ Προδρόμου ἀπὸ τὸν Ἡρῴδη τὸν Ἀντίπα. «Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν' μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»(Μάτθ.4,17).


Παρατηροῦν οἱ ἑρμηνευτὲς τοῦ εὐαγγελίου καὶ οἱ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ κηρύγματος τοῦ Προδρόμου καὶ τοῦ Χριστοῦ δυὸ πράγματα τονίζονται καὶ ἐξαγγέλλονται. Ἡ μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ πρέπει νὰ γίνει πάραυτα, καὶ τὸ εἶδος τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Δὲν εἶναι κοσμική, ἐπίγεια, μὲ μεγαλοπρέπεια, τιμές, δόξες, παρελάσεις στρατούς, μουσικές, χλιδή, πλοῦτο, ἐπίδειξη δυνάμεως καὶ πυγμῆς καὶ πατάξεως κάθε ἀντιτιθεμένου καὶ διαφωνοῦντος μ’ αὐτήν. Ἔχει μία δόξα οὐράνια ποὺ λίγοι τὴν ἀντιλαμβάνονται καὶ εἶναι ἀκατανόητη ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη λογική. Κυριαρχεῖ ἡ σιωπή, τὸ μυστήριο, ἡ ἀπόκρυψη τῆς θεότητας, ἡ ταπείνωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Οἱ χιλιαστικές, ὑλιστικές, ἀνθρωποκεντρικὲς ἀντιλήψεις περὶ ἐνὸς κοσμικοῦ Μεσσία πατάσσονται εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς τοῦ κηρύγματος τοῦ Προδρόμου καὶ τοῦ Χριστοῦ.


Πρὶν τὸ κήρυγμα, ἡ ἴδια ἡ μορφὴ τοῦ Προδρόμου ἀποκαλύπτει τὴν οὐσία τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀσκητής, νηστευτὴς ἄνευ προηγουμένου' μέλι καὶ ἀκρίδες ἔτρωγε σ’ ὅλη του τὴν ζωή. Τὸ ἔνδυμά του, στὴν ἁπλότητά του, μόνο μὲ τὸ ἔνδυμα τοῦ Ἀδὰμ μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ. Ἡ μόνη διαφορὰ ὅτι τὸ ροῦχο τοῦ ἦταν ἀπὸ τρίχες καμήλου ἀντὶ φύλλων συκῆς. Ἡσυχαστὴς καὶ ἐρημίτης ἀλλὰ συγχρόνως φλογερὸς προφήτης καὶ κοινωνικὸς ἀναμορφωτής. Ἔζησε καὶ ἔδρασε κατὰ τέτοιο τρόπο ποὺ χαρακτηρίστηκε ὡς ἐπουράνιος ἄνθρωπος καὶ ὡς ἐπίγειος ἄγγελος. Καμμία σχέση μὲ ἀξιώματα, μὲ κοινωνικὴ προβολή, μὲ πλοῦτο, ἀνέσεις καὶ ρᾳστώνη. Ἡ ἀμοιβή, τῆς οὐράνιας κυριολεκτικῶς ζωῆς του, ὑπῆρξε τὸ μαρτυρικό του τέλος.


Ἀλλὰ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτει τὸ εἶδος τῆς βασιλείας Του. Γεννήθηκε ἐκ παρθένου διὰ Πνεύματος ἁγίου σ’ ἕνα σταῦλο ἀνάμεσα σὲ ζῷα. Τὸν ὑποδέχθηκαν ἄγγελοι καὶ ποιμένες. Φάνηκε τὸ ἀστέρι καὶ ᾖρθαν νὰ προσκυνήσουν οἱ μάγοι. Τὸν ἀναγνωρίζει καὶ ὁ Συμεὼν ὁ Θεοδόχος καὶ ἡ Ἄννα ἡ προφήτις. Γίνεται φυγάς, μετανάστης καὶ πρόσφυγας, γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὸν Ἡρῴδη. Αὐτὸς ποὺ θὰ σώσει τὸν λαό του ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, περιμένει νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὸ δίκαιο Ἰωσήφ. Γυρίζει ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ζῇ στὴν ἀφάνεια, ὑποτασσόμενος στοὺς φαινομενικοὺς γονεῖς τοῦ μέχρι τὰ 30 τοῦ χρόνια. Βαπτίζεται ὅπως ὅλοι, ἀσκεῖται στὴν ἔρημο καὶ ἐπὶ τέλους ἀρχίζει τὴν δημόσια δράση. Κηρύττει, κάνει θαύματα παντοειδῆ, κάποια στιγμὴ ξηραίνει μία συκιά, στέλνει στὸ γκρεμὸ τὰ γουρούνια ποὺ ἔτρεφαν παράνομα οἱ Γαδαρηνοὶ καὶ δυὸ φορὲς παίρνει τὸ φραγγέλιο καὶ διώχνει τοὺς ἐμπόρους ἀπὸ τὸ ναό.


Ὑπάρχουν λοιπὸν στὴ ζωὴ καὶ δράση τοῦ Χριστοῦ θεϊκὰ σημεῖα, ἀποκαλύψεις τῆς θείας δόξας καὶ δυνάμεως, ἐνδείξεις τοῦ ποιὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ποιὰ εἶναι ἡ βασιλεία του, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι συγκρατημένα καὶ λίγα ἄτομα τὰ ἀντιλαμβάνονται. Καὶ ἐὰν ἑξαιρέσει κανεὶς τὶς ἐλάχιστες τιμωρίες τοῦ Χριστοῦ ἀπουσιάζει ἐντελῶς ὁ κομπασμός, ἡ ἔπαρση, ἡ ἀνθρώπινη δόξα, ἡ ἡγεμονικὴ συμπεριφορά, ἡ ἀπόσταση καὶ τὸ ἐπίσημο πρωτόκολλο ἀπὸ τὴ ζωή του. Κυριολεκτικὰ ὁ Χριστὸς κρύβει τὴ θεία τοῦ δόξα καὶ δύναμη. Ἐπιπλέον ἡ δράση τοῦ συνοδεύεται ἀπὸ ἀναρίθμητες περιπτώσεις ἐξευτελισμοῦ, διαπομπεύσεως, ταπεινώσεως, συκοφαντίας καὶ μιᾶς ἄνευ προηγουμένου κακίας. Ὁ Χριστὸς ἐπιδεικνύει ἀφάνταστη ἀνοχή, ὑπομονή, αὐτοσυγκράτηση καὶ ἀγάπη σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις. Δὲν τιμωρεῖ κανένα. Μένει συνεχῶς στὴν ἀφάνεια. Ὑποχωρεῖ στὴν ἔρημο, ὅταν κάποιες ἐλάχιστες φορές, οἱ ἄνθρωποι διηγερμένοι ἀπὸ τὴν ἱκανοποίηση τῶν ζωτικῶν ἐνστίκτων τους πάνε νὰ τὸν κάνουν βασιλιά. Ἀπαγορεύει σ’ αὐτοὺς ποὺ κάνει ἰάσεις νὰ τὶς ἐξαγγέλλουν, μιλᾷ μὲ παραβολὲς ὥστε νὰ τὸν καταλαβαίνουν μόνο ὅσοι ψάχνουν καὶ ἐνδιαφέρονται.


Ἐκτὸς τῶν ὅσων προαναφέραμε ὑπάρχουν καὶ τέσσερα ξεχωριστὰ σημεῖα τοῦ εὐαγγελίου ποὺ δείχνουν ξεκάθαρα τί εἴδους βασιλεία εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Στὸ πρῶτο ὁ Χριστὸς λέγει στὸν Πιλᾶτο ποὺ τὸν κατηγορεῖ ὅτι θέλει νὰ γίνει βασιλιὰς ὅτι «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»(Ἰω.18,36).

Στὸ δεύτερο μαλώνει τὸν Πέτρο ποὺ ἔκοψε τὸ αὐτὶ τοῦ δούλου τοῦ ἀρχιερέως καὶ τὸν ἐνημερώνει ὅτι ἂν ἤθελε βοήθεια θὰ φώναζε χιλιάδες ἀγγέλων καὶ ὅτι ὅσοι παίρνουν μαχαῖρι γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὸν ἑαυτό τους θὰ πεθάνουν μὲ μαχαῖρι(Μάτθ.26,52-53 καὶ Ἰω.18,11).

Στὸ τρίτο ξεκαθαρίζει στοὺς μαθητές του ποὺ θέλουν πρωτοκαθεδρίες ὅτι ὅποιος θέλει νὰ γίνει μέγας νὰ γίνει διάκονος καὶ ὅποιος θέλει νὰ εἶναι πρῶτος νὰ γίνει δοῦλος διότι στὴ βασιλεία τοῦ τὰ πράγματα εἶναι ἀντίθετα μὲ τὰ ὅσα συμβαίνουν στὶς κοσμικὲς βασιλεῖες (Μάτθ.20,25-28).

Στὸ τέταρτο ξευτελίζει τὸ ἴνδαλμα τῶν Ἰουδαίων περὶ κοσμικοῦ Μεσσία ἀνεβαίνοντας σ’ ἕνα γαϊδουράκι ὅταν αὐτοὶ τὸν ὑποδέχονται σὰν βασιλιὰ στὰ Ἱεροσόλυμα.


Τὸ γαϊδουράκι αὐτὸ θὰ θυμίσει στὸν Παναγιώτη Κανελλόπουλο «τὸ ἄσαρκο καὶ ἀνήμπορο ἄλογο τοῦ δὸν Κιχώτη» καὶ θὰ τὸν ἀναγκάσει νὰ πεῖ ὅτι' «Ἦταν πραγματικὰ ἀσύλληπτα ἀπόμερη καὶ ἱστορικὰ οὐδέτερη ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ…Ὁ Μωϋσῆς ἦταν ἡγέτης λαοῦ, ὁ Δαυὶδ ἦταν βασιλιὰς καὶ ἥρωας, ὁ Μωάμεθ πολιτικὸς καὶ στρατιωτικὸς ἡγέτης. Τί ἦταν ὁ Ἰησοῦς; ‘‘Ιστορικά’’ τίποτα. Ὁ Μωϋσῆς, ὁ Δαυίδ, ὁ Μωάμεθ ὑπῆρξαν νικητές. Ὁ Ἰησοῦς νικήθηκε' νικήθηκε μάλιστα, χωρὶς νὰ προσέξει κανένας λαὸς οὔτε αὐτὴ τὴν ἧττα του, γιατί δὲν εἶχε τὴν εὐθύνη τῆς ἱστορικῆς ζωῆς τοῦ λαοῦ του. Ἔζησε ἀπόμερα κι ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν λαό του καὶ πέθανε χωρὶς κανένας ἱστορικὰ συνειδητὸς σύγχρονός του νὰ προσέξει τὸν θάνατό του…Μόνο οἱ φτωχοὶ καὶ οἱ ἄρρωστοι ἀκουμποῦσαν ἐπάνω του καὶ κάτι περίμεναν ἀλλὰ κι αὐτὸ ἔγινε ἔξω ἀπὸ τὸ πλαίσιο τῆς ἱστορίας, γιατί ὁ Ἰησοῦς δὲν ἦταν Σπάρτακος γιὰ νὰ ξεσηκώσει τοὺς σκλάβους καὶ τοὺς ἄμοιρους κάνοντάς τους θηρία κι ἐγκληματίες. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν τὸ ἀρνίον, ὁ ἀμνός. Τί θέση μπορεῖ νὰ ἔχει στὴν ἱστορία ἕνας ἀμνός»; (Ὁ χριστιανισμὸς καὶ ἡ ἐποχή μας, βιβλιοπωλεῖο Ἑστίας, Ἰανουάριος 2004, σέλ.71-72)


Δυστυχῶς αὐτὰ τὰ αὐτονόητα γιὰ πολιτικοὺς καὶ φιλοσόφους καὶ διανοητὲς ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τους ἁπλοὺς ἀναγνῶστες τῆς Γραφῆς, δὲν τὰ πρόσεξε ἡ δυτικὴ χριστιανοσύνη. Ἔτσι ἱδρύθηκε τὸ Βατικανό, ἕνα κοσμικὸ θρησκευτικὸ κράτος, μὲ στρατό, ἀστυνομία, φυλακές, δικαστήρια, ἱερὰ ἐξέταση, μηχανισμοὺς προπαγάνδας-μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ λέξη προπαγάνδα εἰσῆλθε στὴ σημερινή της σημασία ἀπὸ τὴ πράξη τοῦ Βατικανοῦ-πρεσβεῖες, διπλωματία, πολιτικὰ δρώμενα, τράπεζες, ἐπισημότητες καὶ μεγαλοπρέπεια, δημοσιότητα καὶ διαφήμιση καὶ ἄλλα τινά. Τὸ Βατικανὸ εἶναι ὁ ἐξευτελισμὸς καὶ ἡ διαστροφὴ τοῦ ἀρχέγονου χριστιανισμοῦ. Καὶ δυστυχῶς θεμελιώθηκε σ’ ἕνα μέρος ποὺ ἀφθονοῦν οἱ κατακόμβες, σ’ ἕνα μέρος ποὺ τὸ αἷμα ποὺ ἔχυσαν κρατικοὶ ἄρχοντες γιὰ πολιτικοὺς λόγους καὶ κρατικὲς βιοθεωρίες δὲν στέγνωσε ἀκόμη. Ὑποστηρίζουν μεγάλοι θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἀκόμη κι ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ ἄλλες αἱρετικὲς ἀποκλίσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ ἤμασταν ἑνωμένοι ἀκόμη, καὶ μόνο τὸ Βατικανό, θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς κάνει νὰ χωρισθοῦμε ἀπ’ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς στιγματίσουμε σὰν αἱρετικοὺς πρώτης τάξεως.


Δυστυχῶς ἡ τακτική του Βατικανοῦ, ὅπως καὶ ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἐφήμερη καὶ ἐπιφανειακὴ δόξα, ἀρχίζει νὰ ἐπηρεάζει καὶ τοὺς ὀρθόδοξους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες. Κάνουν ἐπισκέψεις βιτρίνας καὶ δέχονται νὰ τοὺς ὑποδέχονται «μὲ τιμὲς ἀρχηγοῦ κράτους». Ἀνταλλάσσουν πολυτελῆ δῶρα καὶ μιμοῦνται τὰ ἐπίσημα πρωτόκολλα τῶν κρατῶν καὶ τῶν μεγάλων διεθνῶν καὶ οἰκονομικῶν ὀργανισμῶν. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὰ κλειδιὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν (Μάτθ.16,19) ἐναβρύνονται νὰ παίρνουν τὰ κλειδιὰ τῶν πόλεων ποὺ τοὺς δίνουν οἱ δήμαρχοι.

Ἀποφεύγουν νὰ διδάξουν καὶ νὰ συστήσουν στὶς κρατικὲς ἀρχὲς τὸ «ἐνὸς δὲ ἔστι χρεία»(Λκ.10,42).

Αὐτοὶ ποὺ βρίσκονται «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ» καταναλίσκουν τὸ πρόγραμμά τους κυρίως σὲ τραπέζια μὲ κοσμικοὺς ἡγέτες, σὲ δεξιώσεις καὶ ἐπίσημες τελετές, σὲ συναντήσεις μὲ κοινωνικοὺς φορεῖς, καὶ ἀποφεύγουν νὰ συναντήσουν ἐργάτες, φυλακισμένους, τσιγγάνους, περιθωριακούς, ἀποκλήρους καὶ περιφρονημένους. Καὶ ἂν κάποτε αὐτὸ γίνει, γίνεται ὑπὸ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας, τοὺς προβολεῖς τῶν Μ.Μ.Ε., τὰ εὖγε τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου. Πουθενὰ δὲν βρίσκει κανεὶς τὴ φυγὴ τοῦ Χριστοῦ στὴν ἔρημο, τὴ μυστικότητα καὶ τὴ σιωπὴ ποὺ διέκρινε τὴ δημόσια δράση του, τὸ ἁπλοῦν καὶ ἀνεπιτήδευτό της διαβιώσεώς του.

Οἱ δημόσιες δηλώσεις καὶ τὰ ἀνακοινωθέντα τοὺς μιμοῦνται καὶ ἀντιγράφουν τὶς δηλώσεις τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν. Περὶ ἐγκοσμίου εἰρήνης, περὶ ἀτομικῶν δικαιωμάτων, περὶ καταπαύσεως πολέμων καὶ τρομοκρατίας, περὶ ἀποφυγῆς τῆς φτώχειας καὶ ἄλλων τινῶν χωρὶς ὅμως νὰ στηλιτεύεται ἡ κτηνωδία τῶν μεγάλων δυνάμεων, τῶν ἰσχυρῶν του κόσμου, καὶ ἡ παντοειδὴς ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὰ προαναφερόμενα κακά. Ἐκτὸς τούτων ὅμως ὁ Χριστὸς μιλᾷ γιὰ εἰρήνη μὲ τὸ Θεό, γιὰ ὑποχρεώσεις καὶ ὄχι γιὰ δικαιώματα, γιὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ ποὺ συνεχῶς παραθεωροῦνται ἀπὸ τὸ σύγχρονο πολιτισμό, γιὰ θυσία ἀθῴων γιὰ νὰ ζήσει καὶ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος, γιὰ κένωση τῶν πλουσίων καὶ δυνατῶν ἀπὸ τὸ πλοῦτο τους καὶ τὴ δύναμή τους ἀλλὰ καὶ γιὰ κατὰ Θεὸ ἀντιμετώπιση τῶν διαφόρων κακῶν καὶ συμφορῶν μὲ ὑπομονή, ἐλπίδα, πίστη ἀπὸ τοὺς κακοπαθούντας. Τέλος μιλᾷ γιὰ σταυρό, γιὰ αὐταπάρνηση, γιὰ θάνατο τοῦ ἐγώ, γιὰ ἀνάσταση καὶ αἰώνια ζωή.

Αὐτὲς ὅμως οἱ ἀναφορὲς σπάνια, ἂν ὄχι καθόλου, ἐμφανίζονται στὰ ἐπίσημα ἀνακοινωθέντα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν.

Δεῖγμα καὶ αὐτὸ ὅτι ἡ ἐξουσία τοὺς κατάντησε νὰ εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».



ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

[/font]

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»