[font=Palatino Linotype]


Ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο ἀπασχόλησε, ἀπασχολεῖ καὶ θὰ ἀπασχολεῖ τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν, εἶναι τὸ θέμα τῶν διαφόρων χαρισμάτων ποὺ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ἐκ φύσεως, ἀπὸ τὸν Θεό. Τὰ χαρίσματα αὐτὰ εἶναι σωματικὰ καὶ ψυχικά, ὑλικὰ καὶ πνευματικά, φυσικὰ ἢ ὑπερφυσικά. Ἕνας εἶναι ψηλὸς ἄλλος κοντός' ἕνας εἶναι ὄμορφος ἄλλος ἄσχημος' ἕνας ἔξυπνος ἄλλος μέτριο μυαλό' ἄλλος εἶναι ὑγιὴς καὶ ἄλλος ἄρρωστος' ἄλλος πλούσιος καὶ ἄλλος πτωχός' ἄλλος ἔχει διοικητικὲς ἱκανότητες, δύναμη λόγου, εὐστροφία πνεύματος ἐνῷ ἄλλοι στεροῦνται τὰ χαρίσματα αὐτά.
Καὶ τίθεται τὸ ἐρώτημα' γιατί νὰ ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ διαφορές; Γιατί ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπέναντι στὸ Θεὸ εἶναι ἴσοι καὶ ἀπολαμβάνουν ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἀπὸ κοινοῦ τὸν ἥλιο καὶ τὴν συννεφιά, τὸ χιόνι καὶ τὴν βροχή, τὰ λουλούδια καὶ τοὺς καρπούς, τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ζῷα, καὶ τὸ σπουδαιότερο ὅσοι πίστευσαν, ὅσοι δέχθηκαν τὸν Θεὸ ὡς σωτῆρα τοὺς , ἀπολαμβάνουν ὅλοι ἀνεξαιρέτως, τῶν θείων δωρεῶν τοῦ βαπτίσματος τοῦ χρίσματος, τῆς θείας κοινωνίας, γιατί νὰ μὴν ἔχουν καὶ τὰ ἴδια χαρίσματα, τὰ ἴδια προτερήματα, τὶς ἴδιες σωματικὲς καὶ ψυχικὲς δυνάμεις;
Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν χαρίζει σ’ ὅλους τὰ ἴδια τάλαντα διὰ νὰ μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ζοῦν ἁρμονικὰ μεταξύ τους καὶ νὰ εἶναι συνδεδεμένοι, ἑνωμένοι, ἀγαπημένοι. Διότι ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶχαν στὸν ἴδιο βαθμό, τὶς ἴδιες ἱκανότητες καὶ τὰ ἴδια χαρίσματα, τότε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σταθεῖ ἡ κοινωνία. Γιὰ φαντασθεῖτε ἕνα σῶμα, ποῦ νὰ εἶχε μόνο μάτια, ἢ μόνο χέρια ἢ μόνο πόδια' θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει; Γιὰ φαντασθεῖτε ἕνα στρατὸ ποῦ νὰ εἶχε μόνο στρατηγούς' θὰ μποροῦσε νὰ πολεμήσει; Γιὰ φαντασθεῖτε ἕνα πλοῖο ποῦ νὰ ἔχει μόνο πλοιάρχους' θὰ μποροῦσε νὰ ταξιδέψει; Ἡ ἀπάντηση σ’ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα εἶναι φυσικὰ ἀρνητική.
Βλέπουμε λοιπὸν ὁ Θεὸς ποὺ «πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε», ἔδωσε διάφορα χαρίσματα, διάφορες κλίσεις γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἡ κοινωνία μας. Διότι ὅπως χρειάζεται τὸ γιατρὸ ἔτσι χρειάζεται καὶ τὸ νοσοκόμο' ὅπως χρειάζεται τὸ δήμαρχο ἔτσι καὶ τὸν κλητῆρα' τὸν συγγραφέα ἀλλὰ καὶ τὸν τυπογράφο. Ἂν ὅλοι κρατούσαμε στὸ χέρι τὴν πέννα ποιὸς θὰ κρατοῦσε τὸ τσαπὶ καὶ τὸ μυστρί; Ποιὸς θὰ ἔσπερνε γιὰ νὰ φᾶμε, ποιὸς θὰ ἔχτιζε σπίτια γιὰ νὰ μείνουμε; Ποιὸς θὰ ἔκανε γεφύρια νὰ περάσουμε τὸ ποτάμι, ποιὸς θὰ μᾶς διόρθωνε τὸ αὐτοκίνητο ποῦ τόσο μας ἐξυπηρετεῖ;
Θὰ μᾶς πεῖ ὅμως κάποιος' σωστὰ ὅλα αὐτὰ πλὴν ὅμως εἶναι δίκαιο ἀπὸ τὸν Θεὸ ἄλλος νὰ προορίζεται γιὰ δήμαρχος καὶ ἄλλος γιὰ ὁδοκαθαριστής; Ἄλλος γιὰ στρατηγὸς καὶ ἄλλος γιὰ στρατιώτης; Γιατί νὰ μὴν εἶμαι ἐγὼ δήμαρχος, στρατηγός, ἀντὶ νὰ εἶμαι κλητῆρας ἢ στρατιώτης;
Κατ’ ἀρχὰς μπροστὰ στὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχουν κατώτερα καὶ ἀνώτερα ἐπαγγέλματα. Ὅλα εἶναι σπουδαία, ἀναγκαῖα καὶ εὐλογημένα καὶ ἰδίας ἀξίας στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Ἄλλα ἐκτὸς ἀπ’ αὐτό, ἐκεῖνο ποὺ μετράει εἶναι ἡ θέση τοῦ πιστοῦ ὄχι σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, στὰ 60-70 χρόνια ποὺ περνᾶνε χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε, ἀλλὰ στὴν αἰωνιότητα ποὺ δὲν τελειώνει ποτέ. Καὶ ἡ θέση αὐτὴ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τί θέση ἔχουμε ἐδῶ στὴ γῆ, οὔτε ἀπὸ τὰ χαρίσματα καὶ τὰ προσόντα πού μας διέκριναν, οὔτε στοὺς καρποὺς καὶ στὰ ἀποτελέσματα ποὺ πετύχαμε. Ἀλλὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ζῆλο, τὴν ὄρεξη, τὸ μεράκι, τὴ διάθεση, ποὺ προσφέρει ὁ καθ’ ἕνας τὴν διακονία του καὶ προπαντὸς τὴν θυσία στὴν ὁποία ὑποβάλλεται χάριν τῆς διακονίας του
Τὰ ὅσα ἀναφέραμε βλέπουμε νὰ συμβαίνουν καὶ στὴ γνωστὴ παραβολὴ τῶν ταλάντων(Μάτθ.25,14-30). Ἕνας κύριος ἔδωσε στοὺς τρεῖς δούλους τοῦ πέντε, δυό, καὶ ἕνα, ἀντιστοίχως τάλαντα. Αὐτοὶ ὅταν ἐπέστρεψε, τοῦ ἔδωσαν δέκα καὶ τέσσερα ἀντιστοίχως οἱ δυὸ πρῶτοι, ἐνῷ ὁ τρίτος ἐπέστρεψε τὸ ἕνα, ποὺ εἶχε κρύψει κάπου χωρὶς νὰ τὸ ἀξιοποιήσει. Ὁ κύριος τιμώρησε τὸν δοῦλο ποὺ δὲν ἀξιοποίησε τὸ τάλαντο, ἐνῷ στοὺς ἄλλους δυὸ ἔδωσε τὸν ἴδιο ἔπαινο. Τοὺς εἶπε: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἧς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω' εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου»(Μάτθ.25,23). Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Γιατί ἔδωσε τὴν ἴδια ἀμοιβὴ ἐνῷ οἱ δοῦλοι τοῦ ἔδωσαν διαφορετικὰ ποσά; Διότι, ἀπαντᾷ ὁ ἴδιος, δούλεψαν μὲ τὴν ἴδια προθυμία, τὸν ἴδιο ζῆλο καὶ διπλασίασαν τὸ ἀρχικὸ ποσό. Δὲν ἐνδιαφέρει τὸν κύριο ποὺ πῆρε 10 τάλαντα ἀπὸ τὸν ἕνα καὶ τέσσερα ἀπὸ τὸν ἄλλο. Τὸν ἐνδιαφέρει ὅμως ὅτι ἀξιοποίησαν τὸ ἴδιο τὸ ἀρχικὸ ποσό».
Στὴν ἐποχή μας, ὅπως καὶ σὲ κάθε ἐποχή, παρατηρεῖται τὸ ἑξῆς' ἀφ’ ἑνὸς μὲν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν πολλὰ χαρίσματα, πολλὰ προσόντα, πολλὲς ἱκανότητες, φουσκώνουν ἀπὸ ἐγωϊσμό, ἀπὸ ὑπερηφάνεια, ἀπὸ ἔπαρση καὶ νομίζουν ὅτι αὐτοὶ εἶναι καὶ ἄλλος κανένας, ἀφ’ ἑτέρου δὲ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν λίγα τάλαντα, λίγες ἱκανότητες, μαραζώνουν, ἀπογοητεύονται, ἀπελπίζονται, καὶ αἰσθάνονται ὅτι εἶναι ἄχρηστοι. Καὶ τὰ δυὸ εἶναι λάθος, καὶ τὰ δυὸ εἶναι ἁμαρτία. Δὲν χρειάζεται ὑπερηφάνεια οὔτε ἀπόγνωση, διότι τὰ χαρίσματα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἁπλῶς χρειάζεται προσπάθεια νὰ τὰ αὐξήσουμε κατὰ τὸ δυνατό, πρὸς δόξαν Θεοῦ. Μπορεῖ κάποιος νὰ εἶναι Ὠνάσης καὶ νὰ κτίσει γηροκομεῖα, νοσοκομεῖα καὶ ἄλλα εὐαγῆ ἱδρύματα. Μπορεῖ ὅμως καὶ ἡ πάμπτωχη χήρα νὰ κάνει ἐλεημοσύνη μὲ τὸ δίλεπτό της. Καὶ μάλιστα τὸ εὐαγγέλιο λέγει ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη τῆς εἶναι μεγαλύτερη διότι εἶναι ἀπὸ τὸ ὑστέρημά της. Μπορεῖ νὰ μὴ ἔχεις καὶ δίλεπτο' δῶσε τότε ἕνα ποτῆρι νερό. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τὸ λέγει ξεκάθαρα: «καὶ ὃς ἐὰν ποτίση ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητού, ἀμὴν λέγω ὑμίν, οὗ μὴ ἀπολέση τὸν μισθὸν αὐτοῦ»(Μάτθ.10,42).
Τὸ νὰ διεκδικοῦμε ὑψηλὰ ἀξιώματα εἶναι σὰν νὰ διεκδικοῦμε ποιὸ ρόλο θὰ παίξουμε σ’ ἕνα θέατρο, τοῦ ὁποίου ἡ διάρκεια εἶναι δυὸ ὧρες. Θέατρο δυὸ ὡρῶν εἶναι γιὰ τὸ Θεὸ ἡ ζωὴ αὐτή. Ἔπειτα πολλὲς φορὲς ὁ κύριος ρόλος σ’ ἕνα ἔργο εἶναι ἐνὸς ὑπηρέτου' ἐνῷ τὸ ρόλο τοῦ βασιλιὰ τὸν παίζει κομπάρσος. Τὸν κύριο ρόλο στὸ θέατρο τῆς ζωῆς τὸν παίζουν οἱ ἅγιοι. Αὐτὸ νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει' ὁ ρόλος τῆς ἁγιότητος. Ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ παιχθεῖ καὶ νὰ βιωθεῖ ἀπὸ ὅλους μας χωρὶς ἑξαιρέσεις.


ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

[/font]

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»