Πενθούν πολλοί και αντιδρούν για τον χωρισμό του θανάτου, όπως τα έμβρυα, κατά την ώρα που γεννιούνται.

Αν το έμβρυο είχε φωνή και λόγο θα αγανακτούσε, επειδή με την γέννηση του αποχωρίζεται από τα σπλάχνα την μάνας του. Θα φώναζε δε λέγοντας, ότι πονάει πολύ, που αποσπάται από τη γλυκιά ζωή, την οποία περνάει μέσα στην μήτρα της μόνος του.

Δηλαδή, αυτό το κάμνει κιόλας. Διότι μόλις γεννηθεί το παιδί μαζί με την πρώτη αναπνοή του συνεκβάλλει και το πρώτο δάκρυ του. Είναι σαν να αγανακτεί και να διαμαρτύρεται κλαίγοντας για τον χωρισμό από την ζωή, που ζούσε. Έτσι ακριβώς αντιδρούν και οι άνθρωποι με τον θάνατο. Αντιδρούν σαν το έμβρυο, που γεννιέται κλαίγοντας. Αντιδρούν, θέλοντας να ζουν συνεχώς στη γη αυτή της υλικής αηδίας.

Όταν λοιπόν έλθει ο πόνος του θανάτου, σαν τον πόνο της γέννας, που γεννά τους ανθρώπους σε μια άλλη ζωή, αυτός μεν που πεθαίνει, όταν φτάσει στο φως της ζωής εκείνης και αναπνεύσει το καθαρό πνεύμα, γνωρίζει καλά πλέον την μεγάλη διαφορά της επίγειας με εκείνην την ζωή. Όσοι όμως μένουν πίσω σε τούτο τον βαλτώδη και πλαδαρό βίο, σκέπτονται σαν τα κυοφορούμενα έμβρυα. Αυτοί λοιπόν οδύρονται γι’ αυτόν, που πέθανε, σαν να έχασε κάτι πανάκριβο. Το ότι δηλαδή αποχωρίστηκε «της συγγενείας ημών» Δεν γνωρίζουν οι ταλαίπωροι ζώντες, ότι αυτός που πεθαίνει ανοίγει τα μάτια του σε έναν άλλο κόσμο. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το έμβρυο, που βγαίνει από την μήτρα της μάνας του στο φως της επίγειας ζωής. Ως άνοιγμα των ματιών βέβαια πρέπει να εννοήσουμε των ματιών της ψυχής με τα οποία βλέπεται η αλήθεια των πραγμάτων.

Όταν δηλαδή η ψυχή φτάσει εκεί, λειτουργεί η πνευματική ακοή, με την οποία ακούει πια τα άρρητα ρήματα, «α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» όπως λέγει ο απόστολος Παύλος. Ανοίγει τότε και η γλώσσα και ελκύει το καθαρό πνεύμα. Παίρνει δύναμη, ώστε να λαλεί με νοητή φωνή τον αληθινό λόγο μπαίνοντας στην πανηγύρι του ουρανού και στην συντροφιά των αγίων.

Εκεί αξιώνεται και της θεϊκής γεύσεως, με την οποία αντιλαμβάνεται αυτό που λέει ο ψαλμός, «χρηστός ο Κύριος» Με την καινούργια όσφρηση αντιλαμβάνεται την ευωδία του Χριστού.

Τέλος δε με την καινούργια αίσθηση της αφής η ψυχή ακουμπάει την Αλήθεια και ψηλαφά τον Λόγο Χριστό, όπως μαρτυρεί ο Ιωάννης.

Εάν αγαπητέ μου, όλα αυτά ακολουθούν μετά από την γέννα του θανάτου, τότε σε τι χρειάζεται το υπέρμετρο πένθος και η σκυθρωπότης και η κατήφεια;

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»