Μακάριος πραγματικά είναι αυτός πού έδιωξε μέσ’ από τήν ψυχή του κάθε ελπίδα γιά τόν κόσμο καί τά κοσμικά, αυτός
πού κράτησε τόν εαυτό του μακριά από τά πράγματα τού κόσμου, αυτός πού μοναδική του ελπίδα τό Θεό.
Γιατί, όπως είναι καταραμένος αυτός πού ελπίζει σέ άνθρωπο(Ιερεμ.5,17), έτσι ευλογημένος είναι αυτός πού στηρίζεται στόν Κύριο.
Η ελπίδα στό Θεό πρέπει νά είναι ακλόνητος. Δέν επιδέχεται αμφιταλάντευσι, ενδοιασμό. Καί ο Κύριος δέν προσφέρει ολόκληρη τή βοήθειά του στόν άνθρωπο, πού άλλοτε ελπίζει στά χρήματα, άλλοτε στήν ανθρώπινη δόξα καί τήν κοσμική δύναμι καί πού άλλοτε προβάλλει σάν ελπίδα του τόν ίδιο τόν εαυτό του.
Ο άνθρωπος πρέπει πραγματικά νά ελπίζη καί νά επαναπαύεται μονάχα στή βοήθεια τού Θεού. (Μεγάλου Βασιλείου,Ερμην.εις Ησαΐαν ΒΕΠΕΣ 56,241,37-242,7)

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»