«…ούτοι εισίν οίτινες εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι
και καρποφορούσιν εν υπομονή» (Λουκ. 8, 15)
Σήμερα, αδελφοί, ακούσαμε τη γνωστή μας παραβολή του σπορέως. Όμως ας κάνουμε μαζί λίγες σκέψεις για τον σπόρο και για την αγαθή γη που τον δέχτηκε και βλάστησε εκατονταπλάσιους καρπούς.
Λόγος είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού που πήρε ανθρώπινη σάρκα και αποκάλυψε στους ανθρώπους την αλήθεια. Όμως το κήρυγμα του Ευαγγελίου δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό, επειδή υπερβαίνει τις ανθρώπινες εμπειρίες. Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται η ανθρώπινη συνέργεια. Χρειάζεται να προσφέρει ο άνθρωπος το νου και την καρδιά του για να φωτιστεί από το φως της θεότητας και στη συνέχεια με τη θεία φώτιση να κατανοήσει τον λόγο του Θεού και να τον αποδεχτεί.
Ο αγαθός δέκτης του λόγου του Θεού αποδέχεται πρώτα τις δωρεές του Θεού, τις συνειδητοποιεί και στη συνέχεια ρυθμίζει τη συμπεριφορά του με κριτήριο τον ίδιο τον σαρκωθέντα Λόγο και το θέλημά του, που είναι η αγάπη που αγκαλιάζει ακόμα και τους εχθρούς.
Ο Χριστός τονίζει ότι είναι μακάριοι οι άνθρωποι που ακούν τον λόγο του Θεού και τον φυλάσσουν, δηλαδή τον τηρούν στη ζωή τους. Και είναι μακάριοι διότι νιώθουν βαθειά ικανοποίηση και πληρότητα για το παρόν και το μέλλον.
Ο αναστάσιμος λόγος στον χώρο που κυριαρχεί η σήψη, η φθορά, η διαφθορά και ο θάνατος δημιουργεί το αναστάσιμο όραμα. Ενεργεί στο τώρα, διαπερνά το θάνατο και συνοδεύει τον άνθρωπο στους ατελεύτητους αιώνες.
Ο λόγος του θεού ανασταίνει τον άνθρωπο και εκ του θανάτου τον οδηγεί στη ζωή.
Η πρώτιστη ενέργεια είναι ο έλεγχος του συνειδότος, δηλαδή του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η συνείδηση, εις τρόπον ώστε να μορφοποιεί όλη την ύπαρξη και να προσανατολίζει τη σκέψη, τις ενέργειες και το συναίσθημα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας από αυτόν τον προσωρινό κόσμο.
Ο άνθρωπος που αποδέχεται τον Υιό και Λόγο του Θεού αποδέχεται τη ζωοποιό του χάρη, η οποία του ανοίγει τα μάτια του νου και της ψυχής, ώστε να βλέπει σωστά και να στοχεύει στη διαρκή κοινωνία με τον Χριστό. Η συνείδησή του υπαγορεύει τις ευθύνες του, τον αποτρέπει από το κακό και τον οδηγεί να εμπιστεύεται εξ ολοκλήρου τη ζωή του στον Ιησού.
Το καλό χωράφι που βλαστάνει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος ποτίζεται με το κλάμα της μετάνοιας και λιπαίνεται με την άσκηση και την προσευχή. Οι καρποί της σποράς σε αυτόν τον αγαθό αποδέκτη του λόγου είναι το σταυροαναστάσιμο ήθος και τα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας.
Προσευχή χρειάζεται, αδελφοί, για να γινόμαστε διαρκώς αγαθοί δέκτες του λόγου του Θεού και των απείρων δωρεών του. Γένοιτο! Αμήν!

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»