Προφητικά αποφθέγματα του γέροντος Αμβροσίου

1
Στο τέλος Αυγούστου 2001, κάποιος τον παρακάλεσε να προσευχηθεί στον Άγιο Νεκτάριο, για
να τον βοηθήσει. Και ο Γέροντας:
- Άστον, παιδί μου, τον Άγιο. Αυτός είναι στην Αμερική. Τρέχει να σώσει ζωές.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε πει ότι εκείνο που
πρόκειται να συμβεί στην Αμερική θ' αλλάξει τον ρου της Ιστορίας:
- Μεγάλο κακό θα βρει την Αμερική, και όχι μόνο μέσα στον Σεπτέμβριο. Αλλοίμονο!
Αυτό το είχε προαναγγείλει επίσης και στον μακαριστό Επίσκοπο Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο
σε μία από τις επισκέψεις του τελευταίου, και ήταν παρόντες κι άλλοι, χωρίς όμως να δώσει
εξηγήσεις:
- Σεβασμιώτατε, να δείτε τί θα πάθουν οι Αμερικανοί σε δύο μήνες, είχε πει.
2
Το 1990 είχε πει ότι σύντομα ο Θεός, επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους, θα
αποκαλύπτει τους Αγίους Του οφθαλμοφανώς. Επειδή οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα
βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι, και μάλιστα μεγάλοι,
όπως ο Άγιος Δημήτριος ή ο Άγιος Γεώργιος. Θα ακούν οι άνθρωποι ότι τη μία εβδομάδα
παρουσιάστηκε ο τάδε Άγιος στην Κρήτη, την άλλη ο τάδε στη Μακεδονία, άλλος εδώ, άλλος εκεί
(σελ. 122).
3
Τί να κάνω με τα παιδιά μου, γέροντα, που είναι δύσκολα; Μου φωνάζουν, κοιτάζουν τα
επικίνδυνα προγράμματα της τηλεόρασης και επηρεάζονται.
- Μόνος ο Κύριος διορθώνει την κατάσταση, θα λες: «Κύριε, σώσε εμένα, διόρθωσέ με, και φώτισε
και τα παιδιά μου να είναι κοντά Σου».
Και ο Κύριος θα σε ακούσει και θα σου δώσει εκείνο που πρέπει.
- Μας ακούει, όμως, ο Κύριος; Φτάνει η φωνή μας εκεί;
- Δεν ξέρω... τον περασμένο μήνα τον πονούσαν τ' αυτιά (!)
- Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα
τα φυλάει σκανδαλωδώς.
- Δηλαδή, Γέροντα;
- Τί δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα
πάνω στο τραπέζι και θα λες: «Αυτό από που ήρθε»; Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη,
δεν γίνεται τίποτα. (σελ. 178)
4
Από εδώ και πέρα, δεν έχεις διανοηθεί τί θα δεις και τι θα ακούσεις. Δεν έχουν
ξαναγίνει ποτέ στον κόσμο, είπε μια μέρα το καλοκαίρι του 2005.
- Στην Ελλάδα θα συμβούν;
- Σε όλο τον κόσμο και σ’ εμάς. Και γιατί; Γιατί εμείς, λέει, είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά
καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους. (σελ. 178)
5
Ο Γέροντας έλεγε για τη συντέλεια του κόσμου ότι θα διαρκέσει όσο κρατάει ο Εξάψαλμος,
λίγα λεπτά. Την ώρα πού θα κρινόμαστε, στον ουρανό θα ψέλνουν τον Εξάψαλμο οι Άγγελοι.
Όλοι οι άνθρωποι πού θα ζουν εκείνη τη στιγμή θα βιώσουν τον θάνατο ακαριαία και αμέσως μετά
θα αναστηθούν, θα είμαστε όλοι με τα σώματα μας άϋλα, δεν θα πιάνουμε χώρο, ο ένας θα βλέπει
το σώμα του άλλου και όλοι θα είναι στην ηλικία των 33 χρόνων.
Ο Κύριος θα κρατά το βιβλίο της ζωής, το Ευαγγέλιο, και αυτομάτως θα πηγαίνουμε δεξιά ή
αριστερά από μόνοι μας, γιατί θα ξέρουμε αν είμαστε για τον Παράδεισο ή όχι. Γι' αυτό και στο
Δεσποτικό, πού κάθεται ο Δεσπότης, στην εικόνα του Χριστού είναι ανοιχτό το βιβλίο και δεν
υπάρχει καντήλι επάνω - δηλώνει ότι δεν υπάρχει έλεος στη Δευτέρα Παρουσία. Ενώ στο τέμπλο
είναι κλειστό το βιβλίο πού κρατάει ο Χριστός και υπάρχει καντήλι, διότι ακόμη έχουμε έλεος. (σελ.
183)
6
Επειδή έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για την ανθρωπότητα, ο Θεός πήρε ορισμένους
ανθρώπους και τους έκανε αξιωματικούς. (σελ. 210)
7
Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Ο διάβολος θα κυριαρχήσει. Όσοι τον
πλησιάσουν, θα τους τσακίσει, θα τους συντρίψει. Φίλους αυτός δεν έχει. (σελ. 210)
8
Να προσέχετε, γιατί ο κακός στήνει παγίδες. Μη γελάτε! Είναι δίπλα μας κι εσείς δεν μπορείτε
να τον δείτε. Ακουστέ τι σας λέω. Μη σταματάτε να προσεύχεσθε!
Βάζει ο διάβολος τον κόσμο να αμαρτήσει, και μετά την αμαρτία τους φοβίζει και τους κάνει να
ντρέπονται να εξομολογηθούν.
Πήγα ένα τέταρτο στην κόλαση και νόμιζα ότι ήμουν τρεις ώρες. (σελ. 210)
9
Όσοι κάνουν το χάραγμα, δεν θα βρουν στιγμή ησυχίας. Πρέπει ν’ αποκτήσετε ισχυρή πίστη,
μόνοι σας, με υπομονή, με καλοσύνη, με δικαιοσύνη. Να μη χάσουμε την πίστη! Σταθερή
πίστη, και ο Θεός θα δώσει βοήθεια. Χωρίς την προσευχή, πάμε χαμένοι. Μη σκέφτεστε για το
μέλλον. Είναι όλα στα χέρια του Θεού. Να διαβάζετε Πατερικά κάθε μέρα από λίγο και ο Θεός θα
φωτίζει. Ύστερα θα δυναμώνει ο νους σας. (σελ. 211)
10
Η ευχή «Κύριε, ελέησον» είναι σαν ένα σπαθί πού κόβει στα δύο τον Σατανά.
Βρεθήκαμε στους έσχατους καιρούς εμείς οι ταλαίπωροι, και οι μοναχοί και κοσμικοί, αλλά ο
αγώνας είναι αγώνας. Δεν θα σταματήσεις τον αγώνα ούτε δευτερόλεπτο. Αγώνας μέχρι τέλους!
και τότε ό Κύριος, πού στεφανώνει τους ανθρώπους και τους αποκαθιστά αιώνια, Εκείνος την
τελευταία ώρα θα σου χαρίσει όχι πράγματα ψεύτικα και μάταια της ζωής αυτής, αλλά θα σε κάνει
άξια να βασιλεύεις μέσα στη Βασιλεία του θεού. Αιώνια! Όχι για 1.000 χρόνια, για 100.000 χρόνια.
Αιώνια [σημαίνει] δεν έχει τέλος. (σελ. 211)

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»

11
Άλλη τόση να είναι η γη (σε πληθυσμό), μπορεί ο Θεός να τη θρέψει. Περί αναστάσεως των
σωμάτων μην αμφιβάλλετε. Να, είμαι 90 χρόνων. Αυτό το σώμα πρέπει να λιώσει στον τάφο,
για να βγει καινούριο, άφθαρτο, αιώνιο, χωρίς να αρρωσταίνει, χωρίς να πονά, χωρίς να διψά,
χωρίς να ζεσταίνεται, θα είναι όπως τα αγγελικά σώματα. Αρκεί να μην πέσουμε στην αμαρτία. Ο
Θεός θέλει να Του πούμε ότι μόνο γι’ Αυτόν θα ζούμε. Αν μείνουμε στην αμαρτία, τότε και τα
καταχθόνια είναι αιώνια. Δεν αλλάζει από κει η κατάσταση, η βάσανος, η οδύνη, ο πόνος, οι φωτιές.
Εσάς στη Θεολογική Σχολή αυτά σας τα λένε μαλακά. Ούτε ο Ιάκωβος ούτε ο Πορφύριος τα
έλεγαν αυστηρά. Έτσι έπρεπε να τα πουν, να τα ακούσει ο κόσμος και να μετανοήσει. Έρχεται ο
διάβολος και με χτυπάει αλύπητα. Μου λέει: «Μην τους τα λες τόσο καθαρά. Άστους να κοιμούνται.
Μην τους αφήνεις να ξυπνούν». (σελ. 211)
12
Η αμαρτία μπαίνει από τα αισθητήρια όργανα. Πρέπει να τη σταματάμε στο μυαλό με την
προσευχή και με την ευχή.
Ο φθόνος είναι το χειρότερο αμάρτημα και δεν έχουμε ελαφρυντικά.
Πρέπει να φεύγει από μέσα μας.
Και οι Άγιοι αμάρτησαν, αλλά αγίασαν. Ως άνθρωποι, κι αυτοί έπεσαν σε παραπτώματα,
αλλά αγίασαν. (σελ. 214)
13
(Για κάποιον πού υπέφερε από κατάθλιψη) Ακόμα δεν έχει τελειοποιηθεί ως προς την πίστη
του. Όταν πιστέψουμε πραγματικά, μιλάμε στον Χριστό όπως σε φίλο, όπως στον πατέρα. Και
τότε Αυτός θα συνομιλήσει μαζί μας. Ο Χριστός θα μας μιλήσει σε κάθε μας ζήτημα, είτε μέσω
κάποιου άλλου είτε εσωτερικά θα μιλήσει και θα τον καταλάβουμε.
Ο Θεός δεν έχει άκρες.
Ο Θεός με ένα χάδι διορθώνει τα πάντα.
Εάν σφάλλουμε, ο Άγγελος-φύλακας φεύγει, κάθεται πιο πέρα στενοχωρημένος. Αλλά μ' ένα
«συγγνώμη», παιδί μου, όταν είναι από το βάθος της ψυχής μας, επιστρέφει.
Αυτοί πού φεύγουν την εβδομάδα των Παθών πάνε κατευθείαν επάνω. Είναι ευλογημένος ο
άνθρωπος πού πεθαίνει Σάββατο και κηδεύεται Κυριακή. Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι
ανοιχτός. (σελ. 214)
14
Οι δαίμονες κάποιες φορές του εμφανίζονταν και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις πού ήρθε σε
αντιπαράθεση μαζί τους, προκειμένου να προστατέψει κάποιον άνθρωπο, μάλιστα κάποτε τον
χτυπούσαν κιόλας. Αλλά αυτό δεν το αποκάλυπτε εύκολα. Για παράδειγμα, μια φορά του
εμφανίστηκε ένας γιγαντόσωμος δαίμονας πού του έδωσε μια γροθιά στο πρόσωπο και ο
Γέροντας, ο οποίος τότε ήταν όρθιος και γερός, δεν δίστασε και του την ανταπέδωσε. Τα
σημάδια των χτυπημάτων επάνω του μερικές φορές ήταν ορατά, σαν τότε πού τον είχαν δαγκώσει
στο δεξί χέρι, ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα, και ο μακαριστός Επίσκοπος Σισανίου και
Σιατίστης Αντώνιος, ο όποιος το είδε, γύρισε και είπε σε ένα πνευματικό παιδί του πού τον
συνόδευε:
- Είδες τι του έχει κάνει ο σατανάς;
Μιαν άλλη φορά, όταν πλέον ήταν κατάκοιτος και δεν μπορούσε ούτε να εξομολογεί, ο γιατρός Θ.
Ντούρος γύρευε Πνευματικό και ο Γέροντας τον εξομολόγησε, όμως τη νύχτα υπέφερε από τις
επιθέσεις των δαιμόνων πού τον χτυπούσαν, γιατί πήρε επάνω του τις αμαρτίες του γιατρού. Αλλά
όταν κάποτε ένα πνευματικό του παιδί του ζήτησε να τον συγχωρήσει που του έφερε τόση
ταλαιπωρία μετά την εξομολόγηση, εκείνος τον ανέπαυσε:
- Αυτή είναι η δουλειά μου, παιδί μου, είπε. (σελ. 89)
15
Πήγε ο Γέροντας σε κάποιο Μοναστήρι μ’ ένα νέο ιερέα, πνευματικό του παιδί, για να
προσκυνήσουν. Στο αρχονταρίκι που κάθισαν, υπήρχε μία παλιά φωτογραφία μοναχών της
Μονής. Την ώρα που έπιναν τον καφέ, έπιασε τη φωτογραφία και του είπε στο αυτί, δείχνοντας ένα
μοναχό από τους 20 περίπου πού εικονίζονταν:
- Τους βλέπεις; Μόνο αυτός σώθηκε. (σελ. 107)
16
Δύο χρόνια πριν την κοίμηση του, είχε πει σε ένα πνευματικό του παιδί πού εκτιμούσε πολύ,
όταν εκείνος του πρότεινε να τον πάει μια σύντομη βόλτα για να ξεσκάσει, λίγο μετά την έξοδο
του από το «Αττικό» νοσοκομείο:
- Εγώ, Γιώργο, από εδώ πού είμαι πηγαίνω παντού. Τα βλέπω όλα.
Τα γνωστά περιστατικά είναι αποκαλυπτικά γι' αυτό το χάρισμα που του είχε δώσει ο Θεός,
ιδίως κατά τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του. Για παράδειγμα, κάποια φορά αποκάλυψε ότι
ήταν σε μια σπηλιά και έκανε λειτουργία με τους πρωτοχριστιανούς.
Τα πνευματικά του ταξίδια όμως, δεν αφορούσαν μόνο το παρελθόν. Μπορούσε να μεταφέρεται
πνευματικά και να πληροφορείται για διάφορα πού συνέβαιναν και στο παρόν ή στο μέλλον. Μια
φορά, για παράδειγμα, είχε εκμυστηρευτεί ότι ήταν στην Κρήτη και συλλειτουργούσε με έναν Ιερέα,
αγαπημένο πνευματικό του παιδί, ήταν δε πολύ ευχαριστημένος από αυτό πού είχε ζήσει. (σελ. 124)
17
Οι σημερινοί άνθρωποι δεν έρχονται προς το φως, γιατί είναι πονηρά τα έργα τους. Όπως
έλεγε και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Και όταν πηγαίνουν να μιλήσουν με κάποιον και ν’
ακούσουν λόγο Θεού, πάλι μπερδεύονται πιο πολύ, επειδή τα έργα τους είναι πονηρά. (σελ. 202)
18
Το 2.000 είχε πάει στο Μοναστήρι του Δαδίου ο ηγούμενος κάποιας Μονής με μία
συντροφιά νέων. Όλοι περίμεναν ν’ ακούσουν κάποιες καλές κουβέντες απ’ τον Γέροντα
Αμβρόσιο. Έπειτα από τις συστάσεις, ρώτησε ο ηγούμενος:
- Πώς τα βλέπετε τα παιδιά, Γέροντα;
Εκείνος έμεινε λίγο σκεφτικός, σκυθρωπός ίσως, κατόπιν σήκωσε το βλέμμα, τους κοίταξε και είπε:
- Δεν βλέπω ζέση!
Και μετά τη σιωπή που έπεσε στην παρέα, συνέχισε:
- Δεν μου λέτε, ποιόν αγαπάτε, τον ηγούμενο ή τον Χριστό; Μου φαίνεται ότι τον ηγούμενο
αγαπάτε.
Εμμέσως πλην σαφώς καυτηρίασε τότε την τάση πού έχουν κάποιοι να έλκονται πίσω από
Γέροντες - εννοούσε και τον εαυτό του βέβαια…
«…Δεν πρέπει να θεοποιούμε τους ηγουμένους και τους στάρετς, αλλά ο στόχος να είναι ο Ιησούς
Χριστός. Αυτός είναι πού σώζει. Οι άλλοι είναι το μέσον, δεν είναι ο σκοπός». Και ήταν απόλυτος σ’
αυτό. (σελ. 161)
19
Οι Έλληνες έχουμε ανάγκη σοβαρής κατηχήσεως. Που είστε κύριοι καθηγηταί; 10.000
καθηγηταί θεολόγοι έπρεπε να βγείτε πάνω στις πλατείες να κηρύξετε το Ευαγγέλιο, όχι να
περιμένετε μέσα στα Γυμνάσια και μέσα στους άμβωνες. Οι άμβωνες δεν φτιάνουν ανθρώπους!
Γιατί; Δυστυχώς, δεν λέγεται η αλήθεια, η οποία έπρεπε να λέγεται, μέσα στον χριστιανικό
ναό. Κρύβεται η αλήθεια από εμάς όλους τους δασκάλους. Σας το λέω με πλήρη συνείδηση
αυτό. Κρύβεται η αλήθεια, δεν διδάσκεται ο ελληνικός λαός όπως πρέπει. Αλλού τον
προσανατολίζουμε και δεν του λέμε την αλήθεια, για να συνέλθει ο ελληνικός λαός και να
συνέλθουμε κι εμείς. Γιατί είναι τυφλωμένα τα πνεύματα μας, η καρδιά μας είναι σκοτισμένη, δεν
έχει Πνεύμα Θεού, για να μεταδώσει και στον πλησίον, να μεταδώσει εις τον συνάνθρωπο Πνεύμα
Θεού. (σελ. 233)

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»

Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτη:
Στα έργα μας, στα λόγια μας, στους λογισμούς μας να φαίνεται η πίστη μας. Για να καρποφορήσει η προσευχή πρέπει να στηρίζεται στην πίστη. Με την ελπίδα στον θεό φεύγουν οι λογισμοί της απογνώσεως. ‘Οσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σου αποκαλύπτεται! ‘Οταν φοβούμεθα τον Θεό, τότε ακριβώς είναι που δεν φοβούμεθα, ούτε ανθρώπους, ούτε δαίμονες! Η προσευχή σου να πηγάζη μέσα από την καρδιά σου. Ψυχρή προσευχή σημαίνει υπερηφάνεια. Να ζητής με επιμονή από τον Θεό, να σου δωρήση το χάρισμα της εσωτερικής αυτομεμψίας και ταπείνωσης. Συνεχής μετάνοια είναι ο τρόπος της ζωής των Αγίων. Οι φιλήδονοι καταντούν και αιρετικοί! Η φιληδονία και η φιλοσαρκία ψυχραίνει και εξαφανίζει την αγάπη στον Θεό.
«Δός μου, Χριστέ ταπείνωσιν και καθαράν καρδίαν να όψωμαι την δόξαν σου ως την άνω βασιλείαν».
«Μέσα στο γάμο πρέπει να ανέχεται ο ένας σύζυγος τον άλλο. Να αγαπά ο ένας τον άλλο, ακόμη και με τα ελαττώματά του. Διαφορετικά θα δηλητηριάζεται η συζυγική ζωή».
«Ο κυριότερος σκοπός του εν Χριστώ εγγάμου βίου είναι η σωτηρία των μελών της οικογενείας».
«Ο Θεός δεν έδωσε δύο Ευαγγέλια, ένα για τους εγγάμους και άλλο για τους μοναχούς. Το Ευαγγέλιο είναι το ίδιο για όλους. Ο ΄Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης σε μια από τις Κατηχήσεις του γράφει ότι οι μόνες διαφορές στον τρόπο ζωής του εγγάμου πιστού από εκείνον του μοναχού είναι η συζυγική σχέση και η κρεωφαγία. ΄Ολα τα άλλα, όπως η αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, η πίστη και ελπίδα στον Θεό, η υπομονή στις θλίψεις, η ταπεινοφροσύνη, η ελεημοσύνη, η προσευχή, η ανεξικακία, η μετάνοια, η νηστεία, η εγκράτεια κτλ., είναι εντολές του Θεού για όλους ανεξαιρέτως, μοναχούς και λαϊκούς, που επιθυμούν τη σωτηρία τους».
«’Ενας μαρτυρικός γάμος μπορεί να μετατραπεί σε δρόμο σωτηρίας για το μέλος που πάσχει..».
«Η αγία μας Εκκλησία, σαν φιλόστοργος μητέρα, παιδαγωγεί με αγάπη τα παιδιά της στην πνευματική ζωή. Γι’ αυτό και καθορίζει κάποιες ημέρες και περιόδους μέσα στο εκκλησιαστικό έτος, που οι χριστιανοί σύζυγοι με κοινή μεταξύ τους συμφωνία θα πρέπει να ζούν με περισσότερη προσευχή και νηστεία, ακόμη και με εγκράτεια και αποχή από τις συζυγικές σχέσεις. Τέτοιες ημέρες είναι αυτές των μεγάλων εκκλησιαστικών εορτών, οι μέρες των καθιερωμένων νηστειών, όπως επίσης όταν υπάρχει προετοιμασία για εκκλησιασμό και για θεία Κοινωνία. Ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι σε περιόδους νηστειών και προσευχής θα πρέπει να τηρείται εγκράτεια και αποχή μεταξύ των συζύγων».
«’Οταν πρόκειται να περάσεις, είτε από πυκνό δάσος, είτε από καλαμιώνα, είναι ανάγκη να παραμερίζης με τα χέρια σου τα κλαδιά, τους θάμνους και τα ξύλα, όλα τα εμπόδια, για να κάνης μονοπάτι, και να μπορέσης να προχωρήσης. ’Ετσι πρέπει να γίνεται και μέσα στην ψυχή μας, με τους αμαρτωλούς λογισμούς: Να τους παραμερίζουμε, και να προχωρούμε».
«Οι νηστείες, τα δάκρυα και οι προσευχές της Αγίας Μόνικας χάρισαν στην Εκκλησία έναν ’Αγιο Αυγουστίνο! Οι σημερινές μητέρες ζουν εν κυρίω; Νηστεύουν και προσεύχονται;…»
«Πολλοί είναι αυτοί, που αρρώστησαν βαριά ή και πέθαναν από την πολυποσία και την πολυφαγία. Κανένας όμως δεν έπαθε κακό, τηρώντας τις νηστείες της Εκκλησίας. Απεναντίας μάλιστα η νηστεία φέρνει υγεία, όχι μόνο στην ψυχή, αλλά και στο σώμα».
«Η ειλικρινής μετάνοια μετατρέπει το σκοτάδι και τη σύγχυση της ψυχής σε φώς πνευματικό».
«Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά αυτοί, με τους οποίους συναναστρέφεσαι. ’Ακου τη συμβουλή μου: Εάν κάποιος δεν σου συμπεριφέρεται καλά, εσύ να του συμπεριφέρεσαι με καλωσύνη. ’Ολη η υπόθεση θέλει ταπείνωση. ’Ας πούμε ένα παράδειγμα: Σού λέγει κάποιος πως η δουλειά σου δεν είναι καλή. Να του πής: « Ευχαριστώ, που με συμβουλεύεις. Βοήθησέ με να γίνω καλύτερος. Λέγε μου τα λάθη μου, για να τα διορθώσω.» Να δέχεσαι απ’ όλους συμβουλές, από ταπείνωση όμως και όχι από δειλία. ’Ετσι θα διατηρής στην ψυχή σου την ουράνια χαρά και την ειρήνη».
«Ο Κύριος μακαρίζει τους πραείς. Λέγει ότι «αυτοί κληρονομήσουσι την γήν» (Ματθ. 5,5). Αυτός, που είναι πραγματικά πράος, όχι μόνο εξωτερικά δεν οργίζεται, αλλ’ ούτε και μέσα στην ψυχή του. Την ώρα του παροξυσμού να προτιμάς τη σιωπή, την προσευχή και τη φυγή, και ποτέ σου δεν θα το μετανοιώσης».
«Ο πράος, και με μόνη τη θέα του, σκορπίζει ειρήνη και χάρη».
«… Επομένως πόσο μεγαλύτερη ουράνια δόξα θ’ απολαύση εκείνος, που υπομένει, όχι μόνο μικρές, αλλά και μεγάλες θλίψεις!»
«Λέγει ο Προφήτης Δαβίδ: «Εμνήσθην του Θεού και ευφράνθην» (Ψαλμ. 76,4). Η χαρά δεν βρίσκεται, ούτε στο φαγητό, ούτε στο γέλιο, ούτε και στα άλλα, που νομίζει ο κόσμος. Η χαρά βρίσκεται μόνο στην ενθύμηση του Θεού! ’Οταν έχης την εσωτερική γαλήνη, που χαρίζει του Θεού η ενθύμηση, τότε νοιώθεις ευτυχισμένος».
«.. με τον ένα λογισμό, τον καλό, εκδιώκεται και εκβάλλεται ο άλλος λογισμός, ο κακός». (ωραίο πρόσωπο.. κομμάτι άσχημη σάρκα στον τάφο).
«Η φιληδονία και η φιλοσαρκία ψυχραίνει και εξαφανίζει την αγάπη στον Θεό».
«Η νηστεία και η εγκράτεια στα φαγητά είναι στοιχείο μετανοίας. Να τρώμε όσο χρειάζεται, για να ζούμε, για ν’ αντέχουμε στις εργασίες μας. Να αποστρεφώμαστε τα εξεζητημένα φαγητά. Εξ άλλου αυτοί, που τρώνε τέτοια φαγητά, αρρωστούν ευκολώτερα και πεθαίνουν γρηγορώτερα».
«’Οποιος δεν μπορεί να δαμάση τη γαστριμαργία, αυτός υποδουλώνεται κατά συνέπεια και σε πολλά άλλα πάθη».
(Σκανδαλίζει η μυρωδιά φαγητών… δυσωδία αποχωρητηρίου..κατάληξη).
Ο μακαριστός ηγούμενος της Μονής μας Βαρνάβας συνήθιζε να λέη: «Η υπακοή είναι ζωή και η παρακοή είναι θάνατος».
«’Οπως υπάρχει η καλή σιωπή, υπάρχει και η κακή. ’Οπως υπάρχει η καλή ομιλία, υπάρχει και η κακή. Καλή σιωπή είναι η ταπεινή, η εσωτερική, αυτή, που συνοδεύεται με προσευχή, και γεμίζει την ψυχή με χαρά. Κακή σιωπή είναι εκείνη, που την συνοδεύει η δειλία, η εσωτερική κατάκριση, η ολιγοπιστία, η θλίψη, η απόγνωση. Καλή ομιλία είναι εκείνη, που λέγει τα σωστά και αναγκαία. Κακή ομιλία είναι η αργολογία, η ευτραπελία, η κολακεία, η υποκρισία, ο θυμός, η οργή, η αισχρολογία, η κατάκριση, η συκοφαντία και όλα τα παρόμοια. Πρέπει λοιπόν να αποκτήσουμε «νούν Χριστού» (Α’ Κορ. 2,16), ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε πότε θα πρέπει να μιλήσουμε και πότε θα πρέπει να σιωπήσουμε».
«Να γνωρίζης για ποιό σκοπό σιωπάς. ’Αν π.χ. με τη γλώσσα σιωπάς και με τον λογισμό σου κατακρίνης, δεν σε ωφελεί μια τέτοια σιωπή. Ούτε πάλιν ωφελεί να σιωπάς και στην καρδία σου να βασιλεύη μελαγχολία και απόγνωση».
«’Εχεις στενοχώρια; Πάρε κι άνοιξε ένα βιβλίο πνευματικό. Να βρής εκείνο, που αρμόζει στην περίπτωσή σου και να διαβάσης. Λέγεις πως δεν μπορείς να περιοριστής στο σπίτι; Πάρε τότε το βιβλίο και βγές έξω στο Ύπαιθρο. Κάθισε κάπου και διάβασε. Και να ’χης την αίσθηση ότι νοερώς σε παρακολουθεί ο ’Αγιος, του οποίου διαβάζεις, είτε τον βίο, είτε τις διδαχές».
«Για τούτο γράφτηκαν οι βίοι των Αγίων: Για να τους μελετούμε, και να μας εμπνέουν. Για να μαθαίνουμε πως ζούσαν οι ’Αγιοι, τι μας συμβουλεύουν, και να πράττουμε κι εμείς ομοίως».
«Μόλις προσβάλη αισχρός λογισμός τον νού σου, αμέσως να ανοιγοκλείσης τα μάτια σου και να αρχίσης το «Κύριε ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Με τον τρόπο αυτό δεν αμαρτάνεις. Η προσβολή της αμαρτίας, που τη διώχνεις αμέσως, δεν είναι αμαρτία. Η αμαρτία αρχίζει από τη στιγμή, που θα δεχθής με εμπάθεια μέσα σου τον κακό λογισμό, και θα αρχίσης τις φιλήδονες φαντασιώσεις».
«Μη μολύνης το σώμα σου με πράξεις αισχρές και την ψυχή σου με λογισμούς πονηρούς, και τότε έρχεται σ’ εσένα η ειρήνη του θεού. Τότε θα καταλάβης ότι μέσα στην ψυχή σου κατοικεί ο ίδιος ο Θεός».
«Το άν κάποιος λογισμός σου είναι καλός ή κακός, μη το κρίνης από μόνος σου. Να παίρνης τη γνώμη του πνευματικού σου. Κι άν ο Πνευματικός σου βρίσκεται εκείνη την κρίσιμη στιγμή μακριά, να ζητήσης τη γνώμη κάποιου πνευματικού και έμπιστου αδελφού σου. Και ταυτόχρονα να παρακαλής τον Θεό να σε φωτίση και να σε πληροφορήση για την ορθότητα ή όχι της κρίσεως σου. Εγώ όταν βρεθώ σε αδιέξοδο, και δεν έχω την δυνατότητα να εμπιστευθώ εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή κάπου το πρόβλημά μου, τότε σταματώ και λέω: «Θεέ μου, κάμε όπως ξέρεις!» Και δεν ενεργώ, μέχρις ότου με πληροφορήση ο Θεός μέσα στην καρδία μου».
«Η φυγή δεν λύνει πάντα το πρόβλημα των θλίψεων. Διότι, όπου και να πάς, θα βρής τά ίδια ή παρόμοια. Προσπάθησε να λύσης το πρόβλημα μέσα σου, και μη αναζητής λύσεις απ’ έξω».
«Κι όταν ακόμη όλοι στον κόσμο σε εγκαταλείψουν, και δεν έχης πού να σταθής και που να ακουμπήσης, και πάλιν μη απελπισθής! Να λές με πίστη: «Ζή Κύριος, γι’ αυτό και δεν μπορώ να απελπισθώ!».»
«…Οι αιτίες της απόγνωσης και της απελπισίας να φύγουν με την ενθύμηση της Αναστάσεως του Κυρίου μας, που έφερε και τη δική μας ανάσταση από τις πτώσεις και αμαρτίες και που μας χάρισε την προσδοκία της αναστάσεως των νεκρών και της αιωνίου απολαύσεως».
«Η κενοδοξία γεννά την υπερηφάνεια. Υπάρχουν δύο είδη κενοδοξίας: Η μία, η λεγόμενη κοσμική, και η άλλη, η λεγόμενη μοναχική κενοδοξία. Η κοσμική κενοδοξία συνιστάται στο να φαντάζεται και να καυχάται ο άνθρωπος για τα πλούτη του, την ομορφιά του, τη δύναμή του, τις γνώσεις του, τις υψηλές του γνωριμίες, και να θέλη να τον επαινούν οι άνθρωποι γι’ αυτά. Η δε μοναχική κενοδοξία συνιστάται στο να καυχάται εσωτερικά ο άνθρωπος ότι νηστεύει, αγρυπνεί, προσεύχεται για τους άλλους κλπ».
«Να μην κρίνουμε τους άλλους. Διότι το να κρίνουμε σημαίνει ότι έχουμε υπερηφάνεια, και να αναλαμβάνουμε εμείς την Κρίση, που δεν είναι δική μας, αλλά του Θεού υπόθεση. ’Οταν κατακρίνουμε, σφετεριζόμαστε την εξουσία του Θεού».
«Μου έγραψες ότι νυστάζεις μέσα στην εκκλησία. ’Αν πηγαίνεις στην Ακολουθία, και δεν στέκεσαι ευθυτενής επάνω στο στασίδι, αλλά γέρνης το κεφάλι σου πότε δεξιά και πότε αριστερά, και στηρίζεσαι άλλοτε στο ένα πόδι και άλλοτε στο άλλο, τότε πρόκειται πράγματι περί ακηδίας. ’Οταν παρακολουθής την Ακολουθία στην εκκλησία, να στέκεσαι ευθυτενής, σαν τον στρατιώτη στην παράταξη. Θα σε βοηθήση να διώξης την απροθυμία το να κοιτάς προσεκτικά μια Εικόνα στο εικονοστάσι, είτε του Χριστού, είτε της Παναγίας. Να την κοιτάς συνέχεια συνέχεια, και τίποτε να μην σκέπτεσαι. Να διώχνης από τον νου σου κάθε φαντασία, και να αρχίσης να επαναλαμβάνης με επιμονή το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
«… η ακηδία φεύγει με την εργασία και την προσευχή….».
«Πολλοί εγκαταλείπουν τον Πνευματικό τους και προστρέχουν σε άλλο, ο οποίος όπως λέγουν, τους «αναπαύει» καλύτερα. Χρειάζεται όμως πολλή προσοχή στο θέμα αυτό, διότι όπως δυστυχώς υπάρχει «καλή ανάπαυση», υπάρχει και «κακή ανάπαυση». ’Αν κάποιος Πνευματικός εξασθενίζη στη συνείδηση του εξομολογουμένου τη σοβαρότητα κάποιων πτώσεων του ή του επιτρέπει να κοινωνή των Αχράντων Μυστηρίων, παρ’ ότι πέφτει σε σοβαρά αμαρτήματα, τέτοιου είδους «ανάπαυση καταποντίζει, όχι μόνο τον εξομολογούμενο, αλλά και τον Πνευματικό».
«Μη νομίζετε ότι είστε μόνοι στον αγώνα σας. Ο Γέροντας σας βρίσκεται δίπλα σας, μαζί σας».
«’Οταν οι σύζυγοι δεν αφήνουν τον Θεό να αποφασίζει για τον αριθμό των παιδιών, αλλά εφαρμόζουν διάφορα αμαρτωλά εφευρήματα, για να αποφεύγουν τα παιδιά, η πείρα διδάσκει ότι υπάρχουν δυσάρεστες επιπτώσεις και στην παρούσα ζωή. ’Οταν οι γονείς μένουν σκόπιμα (και όχι γιατί ο Θεός έτσι το θέλησε) στο ένα παιδί, αυτό συνήθως γίνεται ιδιαίτερα εγωϊστικό και απαιτητικό, γιατί οι γονείς του τού κάνουν όλα τα θελήματα και καταντούν σκλάβοι του. Στην περίπτωση δε, που οι γονείς μένουν σκόπιμα στα δύο παιδιά, τότε συνήθως τα παιδιά ζηλεύουν αφάνταστα το ένα το άλλο. Στα τρία παιδιά αρχίζει να καλλιεργείται μεταξύ τους η αγάπη και η αλληλοβοήθεια. Κι όσο το ανδρόγυνο αφήνει τον Θεό να αποφασίζη για τον αριθμό των παιδιών, τόσο περισσότερο αυξάνεται και η ευλογία Του στο σπίτι εκείνο!»
«Ο Μοναχισμός είναι η σπουδαιότερη και τελειότερη παράταξη στο σώμα της Εκκλησίας».
«Δεν χαίρεται με τίποτε άλλο περισσότερο ο σατανάς, όσο με το να πείση τον Μοναχό να κάνη το θέλημά του, να ενεργή κατά τη σκέψη του. ’Αν σε κατάφερε ο πειρασμός, και δεν ερωτάς τον Γέροντά σου, για να λάβης τη γνώμη του άν τα έργα σου και οι σκέψεις σου είναι κατά Θεόν, τότε σίγουρα ο διάβολος χαίρεται πολύ».
«..Τους δε κανόνες, που παραλείπουμε, τους χρεωστούμε. ’Οποτε έχουμε καιρό, να συμπληρώνουμε τυχόν κανόνα, που παραλείψαμε. ’Οχι όμως να αφήνουμε το διακόνημά μας ατελείωτο και αφρόντιστο, συμπληρώνοντας τον κανόνα μας».
«’Αν και καθημερινά επιτελούμε τη Θεία Λειτουργία, θα πρέπει όμως κάθε φορά να νοιώθουμε σαν νά’ ναι η πρώτη φορά! Δεν θα υπάρχη οποιαδήποτε ανία ή εθισμός. Τότε νέα μυστήρια και νέες εμπειρίες αποκαλύπτει ο Θεός κάθε φορά, που τελείται η Θεία Λειτουργία!» (Ιερείς)
«Η λύπη, που γεννά χαρά, είναι από τον Θεό. Η λύπη, που γεννά μελαγχολία και απόγνωση, είναι του σατανά. Κι όταν ο σατανάς σου φέρνη εκείνη τη λύπη της απόγνωσης, να φροντίζης να ψάλλης, να προσεύχεσαι, να τη διώχνης».
«Λές ότι προσευχήθηκες και δεν εισακούστηκες. Μα πώς προσευχήθηκες; Επέμεινες στην προσευχή; Ζεστάθηκε η καρδία σου; ’Ηλθε κατάνυξη; Πρέπει να προσευχώμαστε όχι επιπόλαια, αλλά κατανυκτικά, γαι να εισακουσθούμε».
«’Αν η προσευχή δεν καταλαμβάνει το κύριο μέρος της ζωής μας, ο πνευματικός μας θάνατος είναι βέβαιος».
«Ψυχρή προσευχή σημαίνει υπερηφάνεια».
«Δεν είναι δυνατόν να γίνη καθαρή προσευχή, άν ο άνθρωπος είναι κυριευμένος από σαρκικά πάθη κι άν μέσα του έχη μνησικακία εναντίον οποιουδήποτε».
«Ο Θεός απαντά στην προσευχή μας με πολλούς τρόπους. Κάποτε απαντά και με γεγονότα, που τα νομίζουμε συμπτώσεις, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι συμπτώσεις, αλλά έργο της θείας Του Πρόνοιας. Απαντά άλλες φορές και με μιά αναπάντεχη έκβαση των γεγονότων. Απαντά ακόμα και με τη σιωπή Του, αν τούτο είναι το συμφέρον στην ψυχή μας».
«Και μόνη η αναφορά στην προσευχή μας του Παναγίου Ονόματος του Θεού, της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Μαρτύρων, των οσίων και των Αγίων προξενεί σε μας μεγάλη χαρά, απερίγραπτη παρηγορία, ειρήνη στην καρδία».
«Στα έργα μας, στα λόγια μας, στους λογισμούς μας να φαίνεται η πίστη μας».
«Σε τι μπορούν να μας βλάψουν οι άνθρωποι, όταν μας αγαπά ο Θεός και προνοεί για μάς;»
«Ο αθεόφοβος καταντά παίγνιο των δαιμόνων. Κυλίεται στα πάθη του και κατρακυλά σε κάθε είδους κακία. Θα φοβηθή όμως τον Θεό την ώρα της Κρίσεως! Αλλά τότε δυστυχώς θά’ ναι πια πολύ αργά».
«’Οσο περισσότερο αγωνίζεσαι να αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο Αυτός σου αποκαλύπτεται!»
«Αυτός, που αγαπά τον πλησίον του με την αληθινή, τη σύμφωνη με το θέλημα του Θεού αγάπη, νοιώθει μέσα του απέραντη ειρήνη και χαρά. Αυτός, που «αγαπά» με την ψεύτικη, την επιφανειακή, την υποκριτική, τη σαρκική, τη φιλήδονη «αγάπη», νοιώθει μέσα του σύγχιση και ταραχή».
«Η αληθινή αγάπη είναι συνυφασμένη με πνεύμα ταπείνωσης, θυσίας και προσφοράς. Αυτός, που αγαπά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θυσιάζει τις επιθυμίες του και την ανάπαυσή του χάριν αυτού που αγαπά. Η αγάπη, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, συνδέεται με πνεύμα εγωϊσμού. Και αυτός που έχει τέτοια «αγάπη». Αντί να θυσιάζεται για τον άλλο, όλο ζητά να θυσιάζεται ο άλλος γι’ αυτόν».
«Η αγάπη προς τον πλησίον μας δεν πρέπει να μένη μόνο στα λόγια, αλλά κυρίως να προχωρά στα έργα. Η αληθινή αγάπη φωτίζει με υπερφυσικό φως το πρόσωπο αυτού, ο οποίος αγαπά. Το πρόσωπο εκείνου, ο οποίος μισεί, είναι συνωφρυωμένο και συννεφιασμένο, μέχρι και σκοτεινό».
Στιχουργήματα:
’Οταν σου έλθουν δάκρυα, θάρσει και μη φοβάσαι,
είναι το δώρον του Θεού. φαίνεται, αγαπά σε.
’Αν έχης την υπομονήν και ’ς τον χριστόν την πίστη,
ο πειρασμός εχάθηκε τελείως ηφανίσθη.
Δός μου, Χριστέ, ταπείνωσιν, τον νούν μου ν’ ανυψώνω
Εκεί ψηλά ’ς τον ουρανόν. ποτέ να μή θυμώνω…
Ταπείνωσις, ταπείνωσις, ειρήνη και αγάπη,
Καρδία νά ’ ναι καθαρά, όλο χαράν γεμάτη.
Αποφθέγματα Γέροντος Γερμανού:
• Τούτη είναι η μεγάλη τελειότητα του ανθρώπου, το να νοιώση την ατέλειά του.
• Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορείς να πράξης, είναι το να μή παραδεχθής το σφάλμα σου.
• Το αντίθετο της χαράς δεν είναι η λύπη, αλλά η απιστία!
• Ο πολιτισμένος άνθρωπος έμαθε να πετά, ξέχασε όμως να περπατά με τον Θεό.
• Ο άνθρωπος, που κινεί τον κόσμο, είναι ο άνθρωπος, τον οποίο δεν μπορεί να κινήση ο κόσμος!
• Το μυαλό του αργού ανθρώπου είναι το εργαστήρι του διαβόλου.
• Ποιός είναι φτωχός; Αυτός, που έχει πολύ μεγάλες επιθυμίες. Και ποιός είναι πλούσιος; Αυτός, που η ψυχή του είναι ευχαριστημένη με τα λίγα, που έχει.
• Υπάρχουν περιπτώσεις, που ο Θεός δεν ζητάει τίποτα άλλο από τα τέκνα του, παρά μόνο σιωπή, υπομονή και δάκρυα στην προσευχή!
• Το να άρχης είναι η μεγαλύτερη τιμωρία!
• Η προσευχή είναι το ευγενέστερο γνώρισμα του ανθρώπου.
• Μια αμαρτία σπάνια παραμένει … μία.
• Ο φόβος του Θεού κάνει τον άνθρωπο ήρωα. Ο φόβος των ανθρώπων κάνει τον άνθρωπο δειλό.
• Ο Σταυρός είναι η μόνη σκάλα, που φθάνει το κατώφλι τ’ ουρανού.
• Κάθε κτύπημα επάνω στο αμόνι της ζωής σε μορφοποιεί σε καλλιτέχνημα.
• Κράτησε, Κύριε, γεμάτη την ψυχή μου με την ακαταμάχητη παρουσία σου!
• Είναι αδύνατο να σε πιάση η απελπισία, όταν θυμηθής ότι βοηθός και ενισχυτής σου είναι ο Παντοδύναμος Θεός.
• Μπορεί οι άνθρωποι να κάνουν χρήματα, όμως τα χρήματα δεν κάνουν ανθρώπους.
• Σου είναι αδύνατο να μάθης εκείνο, που νομίζεις ότι ήδη γνωρίζεις.
• Το μυστικό της προσευχής είναι η μυστική προσευχή.
• Είσαι τόσο μεγαλύτερος, όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στα μικρά πράγματα.
• Για να ελευθερωθούμε από κάθε άλλο φόβο, πρέπει να έχουμε μονάχα ένα φόβο, τον φόβο του Θεού.
• Ο χαρακτήρας ορίζεται Σταυρικώς (κατά το σχήμα του Σταυρού) ως εξής: πρός Βορράν από την Εγκράτεια, πρός Νότον από την Εργατικότητα, προς Ανατολάς από την Ακεραιότητα και πρός Δυσμάς από την Ευγένεια!
• Γι’ αυτόν, που ελπίζει στον Θεό, δεν υπάρχουν ποτέ αδιέξοδα.
• Προσευχή χωρίς ελπίδα είναι καράβι χωρίς πυξίδα.
• Αγάπα πιο πολύ αυτόν, που σε ελέγχει, παρά αυτόν, που σε κολακεύει. Ο πρώτος σε ωφελεί, ο δεύτερος σε ζημιώνει.
• Θέλεις να εκδικηθής αυτόν, που σε έβλαψε; Ευεργέτησέ τον!
• Δεν υπάρχει χώρος παραμονής στην βασιλεία των ουρανών γι’ αυτούς, που στην ψυχή τους δεν έχουν χώρο Αγάπης για τους εχθρούς τους.
• ’Οπου Αγάπη, εκεί κι ο Θεός. ’Οπου μίσος, εκεί κι ο διάβολος.
• Πιο πολύ να αγαπούμε αυτούς, που μας ελέγχουν, παρά αυτούς, που μας κολακεύουν.
• Προσευχή χωρίς ταπείνωση, αυτομεμψία και μετάνοια, μένει ανενέργητη.
• Χωρίς το ελατήριο της Αγάπης, δεν εξακοντίζεται η Προσευχή στον Ουρανό.
• Αλίμονο, αν προσευχώμαστε μόνο με τα χείλη, κι η καρδιά μας είναι γεμάτη ακαθαρσίες και κακίες!
• Αφού συνεχώς αμαρτάνουμε, γι’ αυτό και συνεχώς να προσευχώμαστε!
• Αν η Προσευχή δεν καταλαμβάνη το κύριο μέρος της ζωής μας, τότε ο πνευματικός μας θάνατος είναι βέβαιος.
• Στις θλίψεις και τις δοκιμασίες, στους πειρασμούς και τους κινδύνους, τι πιο καλό υπάρχει από την προσευχή;
• Ο ταπεινός θεωρεί τον εαυτό του «υποκάτω πάντων». Γι’ αυτό τον λόγο όλους τους αγαπά, όλους τους συγχωρεί και προ παντός κανένα δεν κατηγορεί.
• Οι φιλήδονοι καταντούν και αιρετικοί.
• Νηστεία και Προσευχή, όταν πάνε μαζί, κάνουν θαύματα!

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»