Ιερά Μονή μας, άνταποκρινόμενη στό έπίμονο αΙτημα πολλών προσκυνητών καί άναλογιζόμενη τήν πονηρία τών καιρών, λύει πρός στιγμήν τή σιωπή της καί προβαίνει στΙς άκόλουθες γενικές έκτιμήσεις, μέ άφορμή τόν σκανδαλισμό Πού γιά πολύ καιρό ταλανίζει τΙς συνειδήσεις τού κόσμου έξαιτίας τού θορύβου Πού δημιουργήθηκε στά ΜΜΕ γιά δραστηριότητες μοναχών Άγιορειτικού καθιδρύματος. Σήμερα πού ή καπηλεία θεσμών, άρχών καί άξιών άποτελεϊ προϋπόθεση κοινωνικής άνόδου καί καταξίωσης, μέ θλίψη συνειδητοποιοϋμε ότι πρέπει νά μιλάμε γιά όσα κάποτε ήταν αύτονόητα.

1. Μοναχισμός εΐναι άποταγή τοϋ κόσμου καί τών πραγμάτων τού κόσμου, γι’ αύτό καί μία άπό τΙς μοναστικές ύποσχέσεις είναι ή άκτημοσύνη. Όπου καί νά βρίσκεται ό μοναχός, όφείλει νά καλλιεργεϊ μέσα του τή συνείδηση ότι δέν κατέχει τίποτε, ότι δέν κατέχεται άπό τίποτε, καί ότι κάθε άτομική Ιδιοκτησία άποτελεί σοβαρό παράπτωμα. Κοινοβιάτης μοναχός καί άτομικός τραπεζικός λογαριασμός πρός Ιδίαν χρήση άποτελεΐ άντίφαση στούς όρους καί στήν σύσία.

2. Μοναστήρι εΕναι ένα μικρό ή μεγάλο ϊδρυμα, πού φιλοξενεϊ Ισοβίως άκτήμονες μοναχούς καί συνάμα προσκυνητές. Σ’ αύτούς προσφέρει στέγη, τροφή, ένδυμα, σκεπάσματα, περίθαλψη. Έτσι, είναι ταυτόχρονα μιά όργανωμένη, αύτόνομη παραγωγική καί οΙκονομική μονάδα, τής όποίας άντικειμενικός στόχος δέν είναι βέβαια ή μεγιστοποίηση ένός οΙκονομικού άγαθού, άλλά ή τελειοποίηση τών μελών της στήν παραγωγικότητα καί προσφορά τής άγάπης. ‘Η οΙκονομική βάση τίς έξασφαλίζει τή συνέχεια στόν χρόνο, όπως άλλωστε καί ή Πρώτη άποστολική κοινότητα τών Ιεροσολύμων συντηρεϊτο άπό ένα κοινό ταμείο. Ατομικά ό μοναχός μπορεί νά παραμείνη μοναχός καί νά διανύση τόν παρόντα βίο όπουδήποτε, στά βουνά, στΙς πόλεις, ώς έπαίτης ή φιλοξενούμενος ή σπηλαιώτης. Τό μοναστήρι, όμως, χωρίς σταθερή οΙκονομική βάση καί αύτοδυναμία καταδικάζεται σέ θάνατο, άφού κάποια στιγμή Θά πάψει νά συντηρεί μοναχούς, θά μεταβληθεί σέ μουσείο, άλλά καί μέχρι τότε θά είναι έκτεθειμένο σέ έξαρτήσεις. Τό γνώριζαν καλά τούτο οί αύτοκράτορες, γι αύτό καί προίκισαν Τά μοναστήρια μέ γή, κειμήλια καί χρυσόβουλλα έπικυρωτικά γράμματα. Είναι λάθος νά Θέλουμε νά έπιβάλουμε σέ ένα μοναστήρι τήν πτωχεία, πού άποτελεί προσωπική άρετή τού καθενός μοναχοϋ. ‘Η Μονή μας έχει μέχρι καί σήμερα πικρή τήν πείρα τής άνέχειας, στήν όποία όδήγησαν ληστρικές ένέργειες σέ βάρος της, άνέχεια πού έθεσε σέ κίνδυνο τήν λειτουργία καί συνέχειά της.

3. ‘Η συντήρηση καί άξιοποίηση τής περιουσίας μιάς μονής είναι εύθύνη κάθε άδελφότητας. λύτή ή άξιοποίηση δέν έπιτρέπει βέβαια έπιχειρηματικές δραστηριότητες πού ώθούν σέ ψυχωσική κατάσταση συνεχούς συσσώρευσης καί έπένδυσης πλούτου, πράγμα άσύμβατο πρός τήν μοναστική φιλοσοφία. Καί πάντοτε κινδυνεύει ό έπιφορτισμένος μέ τήν διοίκηση μοναχός νά διολισθήσει σέ τέτοιο πάθος, διότι ή πνευματική ζωή, καί μάλιστα ή όριακή μοναστική ζωή, κρέμεται άπό μεταξωτά νήματα. ‘Η ύπαρξη τού μαμμωνά τής άδικίας -τού χρήματος- δικαιώνεται μόνο έφόσον χρησιμοποιείται γιά τΙς άνάγκες τών δεομένων.

4. ‘Η όποιας μορφής ήθική παρέκκλιση ένός ή περισσοτέρων μοναχών σήμερα προσφέρεται ώς έφαλτήριο προώθησης τών σχεδίων τής άνερχόμενης νέας τάξης. Ολα φαίνονται νά έντάσσονται σέ ένα στημένο καί βίαιο παιχνίδι, όπου έπιστρατεύεται κάθε πονηρό σύστημα προαποφασισμένων συμπερασμάτων, κάθε έξυπνη στρεψοδικ[α. ‘Η νέα τάξη, πού έπιδιώκει νά διαμορφώσει μιά Παγκόσμια κοινότητα τρομοκρατημένων, έπιχειρεΐ Καταρχήν νά ύπονομεύσει τούς θεσμούς καί τΙς άξΙες πού άποτελοϋν τό πνευματικό θεμέλιο ένός λαού καί τόν παράγοντα τής πολιτισμικής του ένότητας. Τό ‘Αγιον Ορος, ώς αύτοδιοίκητη μοναστική πολιτεία πού έπαγγέλλεται τήν έλευθερία τού πνεύματος -άξονικοϋ σημείου τής Όρθοδοξίας- δέν μπορεί παρά νά είναι άνεπιθύμητη παραφωνία σέ μιά όμογενοποιημένη καί κατευθυνόμενη κοινωνία, πού θά βρίσκεται στήν άπόλυτη διάθεση έλαχίστων Ισχυρών, όσων σήμερα συγκεντρώνουν στά χέρια τους τό κεφάλαιο καί κάθε άλλη μορφή έξουσ[ας. Στήν πορεία αύτή τό Αγιον ‘Ορος Πρέπει νά άποδυναμωθεϊ, νά άλωθεί, έσωθεν καί έξωθεν, μέ τή συνδρομή πολλών φθοροιτοιών δυνάμεων. ‘Οτι δέν κατορθώσει τό χρήμα, θά τό κατορθώσει ή ιταρερμηνεία τής Ιστορίας, ή άπόκρυψη τής άλήθειας, ή καπηλεία, κι όλα όσα καθαγιάζει ή λαϊκιστική προπαγάνδα.

5. ‘Η έκκλησ[α, καί ένα μοναστήρι, πού άποτελεί σμικρογραφία της, πορεύεται δραματικά μέσα στήν Ιστορία. Τούτο σημαίνει ότι έχει τΙς πτώσεις καί τίς όθϋΓςϊου, τΙς διολισθήσϊζ ιίαί ϊΤς πτήσΈίζΊήν πρόγευση τοΟ• παραδείσου καί τούς κλυδωνισμούς τού διαβόλου. ‘Ομως, όλα τά πλήγματα τής Ιστορίας άφορούν στό κέλυφος τής ‘Εκκλησίας Καί όχι στήν ούσία της. Καί ούσία της είναι ή χαρισματική παρουσία τού Αγίου Πνεύματος πού ζωογονεϊ τά μέλη καί τούς Ιστούς τού Σώματος τού Χριστού καί παράγει καρπούς άγιότητας. Καί ή άγιότητα δέν χάνεται ούτε άπό τό ‘Αγιον ‘Ορος, ούτε άπό τόν κόσμο. Κάθε κρίση, κάθε Ιστορική δοκιμασία, δίνει σέ όλους τήν εύκαιρία τής αύτοκριτικής καί άνασυγκρότησης, τής έπώδυνης κάθαρσης καί έπιστροφής στά σύσιώδη καί άληθινά. Τό ‘Αγιον ‘Ορος δέν άνήκει σέ κανέναν. Άκριβέστερα, δέν άνήκει σέ κανέναν άσεβή, εϊτε μοναχό εϊτε κοσμικό. Είναι αίωνόβιος καρπός τής συνέργειας τού Θεού καί τών άγΙων του. Ανήκει στήν Μητέρα τού Θεού καί σέ έκε[νους πού τό άγίασαν μιά γιά πάντα μέ τή ζωή τους πάλαι καί έπ’ έσχάτων. Τό άληθινό ‘Αγιον ‘Ορος είναι τό άφανές πεντόσταγμα τής άγιότητας πού βιώνεται καί σήμερα ύπέρ τής ζωής τού κόσμου. ‘Αν λοιπόν κάποιοι τό θέλουμε ζωντανό καί δραστικό, πρέπει νά τό προστατεύσουμε, όπως προστατεύουμε ένα θερμοκήπιο. Κι άν άκόμη οΙ σημερινοί μοναχοί εΐναι άνάξιοι τής Ιστορίας του, Πρέπει νά τό προστατεύσουμε γιά τούς έπιγενεστέρους.

Ί.Μ.Κουτλουμουσίου
λγιον “Ορος, 2009

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»