Ας ίδωμεν τώρα, π. Νέστορ, την διάγνωσιν που σοι υπεσχέθην του Πανοσιολογιωτάτου. «Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Ιάκωβος Αμερικής και τινες ακόμη α π έ δ ε ι ξ α ν εαυτούς ως κοσμοπολίτας και οπαδούς του πλέον απαισίου συγκρητισμού, απέδειξαν εαυτούς ως μηδένα εσωτερικόν και βαθύτερον δεσμόν έχοντας προς την ακήρατον και αμώμητον Ορθοδοξίαν».

Μέσα εις την πρότασιν αυτήν, αγαπητέ μου, κρύβεται όλη η τ ρ α γ ι κ ό τ η ς της σημερινής καταστάσεως! Διότι, ως θα ενθυμήσαι εις την σελ.(74) της διατριβής εκατηγόρησε ο Πανοσιολογιώτατος φοβερώς πάντα εκφέροντα ψήφον κατά του α’ ή β’ Επισκόπου ή ιερέως, ότι δηλαδή τυγχάνει καθημένος ενώπιον του Θεού λόγω του κακοδόξου πιστεύω του. Και σε ερωτώ: το ρήμα «απέδειξαν» το οποίον χρησιμοποιεί ο π. Επ. προκειμένου περί του Αθηναγόρου, τι άλλο σημαίνει, ειμή ότι όντως τυγχάνουν κ ε χ ω ρ ι σ μ έ ν ο ι της Αληθείας του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Θεού, αφού «απέδειξαν εαυτούς οπαδούς του πλέον απαισίου συγκρητισμού;»

Είναι δυνατόν να είναι οπαδοί του Χριστού και κοινωνοί του «συγκρητιστικού» ποτηρίου των δαιμονίων; Και αφού απεδείχθησαν «ψευδείς ποιμένες» από τον ίδιον τον Πανοσιολογιώτατον τον οπαδόν της αβροφροσύνης, τι άλλο απομένει μετά την α λ η θ ή ταύτην διάγνωσιν;

Όντως ο καυστήρ, π. Νέστορ, η των κανόνων εφαρμογή, η των ερεσχελιών παύλα, η εκσφενδίνισις των κακοδόξων από τους θρόνους που εκλέϊσαν Χρυσόστομοι, Αθανάσιοι, Γρηγόριοι!!

Σχετικώς δε με το ερώτημα το οποίον θέτει εν συνεχεία ο π. Επ. «Αλλ’ οι άλλοι; Παρέσχον τοιαύτας αποδείξεις περί εαυτών;» έχομεν ν’ απαντήσωμεν τα κατωτέρω;

Εν πρώτοις η α π ό δ ε ι ξ ι ς εξαρτάται από την θ ε ρ α π ε υ τ ι κ ή ν ήν εφαρμόζουν επί του βαρέως νοσούντος. Τινές εξ αυτών ουδέ καν προσέβησαν εις εξέτασιν διότι τον θεωρούν υγιέστατον. Τινές διέγνωσαν ασθένειαν, αλλ’ α δ ρ α ν ο ύ ν προκειμένου να ενεργήσουν τα της θεραπείας, ενώ έτεροι εξήτασαν και απεφάνθησαν περί της ασθενείας, πλήν όμως ουδεμίαν δ υ ν α μ ι κ ή ν θεραπευτικήν ηθέλησαν να εφαρμόσουν μετά την ά ρ ν η σ ι ν του ασθενούς να δεχθή την θεραπείαν!

Διά τούτο αδιστάκτως πιστεύομεν, ότι τουλάχιστον η μερίς των τρίτων, των «εκλεκτών» θα πρέπη να διατηρήση ως γνώμονά της το του Μ. Βασιλείου: «Οίτινες την υγιή ορθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ομολογείν, κ ο ι ν ω ν ο ύ σ ι δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσι, μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

Και ο λόγος που θα πρέπη να είχε πρό καιρού πολλού εφαρμοσθή το ανωτέρω, δεν είναι το «α π έ δ ε ι ξ α ν» του π. Επ., αλλά ότι «ε π ρ ο γ ρ α μ μ ά τ ι σ α ν» εν ψυχρώ την κ η δ ε ί α ν τ ης Ορθοδοξίας και ευχαρίστως θα την έθαπτον, αφού π α ν η γ υ ρ ι κ ώ ς την ετοποθέτουν εν τη λάρνακι του «Οικουμενισμού», εάν ο Δομήτωρ Αυτής δεν είχε άλλως προορίσει τα κατ’ Αυτήν!

Δεν πρέπει όμως να επαναπαυώμεθα εις την άνωθεν Πρόνοιαν. «ει γαρ και τα μάλιστα διά του Χριστού στήκει ο Χριστιανισμός, αλλά θέλει ο Θεός δοκιμάσαι τας προαιρέσεις των ανθρώπων, εις επίδειξιν πάντως π ο υ ρ έ π ο υ σ ι» και αναλόγως στεφανηφορεί τους αθλητάς Του! (Αββάς Βαρσανούφιος).

Επιτέλους εφθάσαμεν εις την τελευταίαν σελίδαν.

Εν αυτή θα ίδης, αγαπητέ μου αδελφέ, να συλλαμβάνεται ο π. Επ., εις τα δίκτυα των ιδίων πολυπλόκων λογισμών του, διότι «λόγω παλαίει πας λόγος» κατά το λεγόμενον, Γράφει, λοιπόν:

«Αν η συνείδησίς μου υπαγόρευε να παύσω το μνημόσυνον των επισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας, θα έπραττον τούτο φανερώς, έστω και αν έμελλον να αντιμετωπίσω και καθαιρέσεις και φυλακίσεις και εξορίας».

Εύγε της τόλμης εν γράμμασι! Το έτερον εύγε ανήκον τοις έργοις το κρατούμεν μέχρις αποδείξεως των… Αλλά η ουσία δεν κείται ενταύθα, π. Νέστορ, αλλά εις το αμέσως επόμενον.

Ότι δηλαδή, αυτό που ηρνήθη εις ολόκληρον την πραγματείαν του, ήτοι την Σ υ ν ε ί δ η σ ι ν της ορθοδόξου ψυχής κατεξανισταμένης έναντι των αθλιοτήτων της κηρυττομένης αιρέσεως, έρχεται ενταύθα να την αποδεχθή, αλλά υπό τον όρον να είναι η Ε π ι φ ά ν ε ι ο ς τοιαύτη!!!

Η αυτοπεποίθησις η εκδηλουμένη ενταύθα, διότι δεν πρόκειται δυστυχώς περί εκφράσεως ορθοδόξου ανησυχίας και αντιστάσεως, εξεδηλώθη και εις την αρχήν της διατριβής, όταν έγραφε:

«Ναι, π.Νικόδημε! Λέγω αυτό εγώ ο γνωρίζων καλώς και πρόσωπα και πράγματα».

Είθε να τα εγνώριζε καλώς ο Πανοσιολογιώτατος. Διότι τότε θα είχε κρατήσει όλως διάφορον θέσιν εν τη επιστολή του. Βλέπεις εσφετερίσθη ιδίωμα που ανήκει μόνον εις τον Θεόν, τον μόνον ειδότα τα της καρδίας εκάστου και μη μυκτηριζόμενον. Εκτός εάν ειδώς έγραψεν, ο γέγραφε, όσπερ χείρον…

Και νυν το τελευταίον επιχείρημά του. Φέρει δηλ. εις απόδειξιν ότι οι «υπερζηλωταί» της σήμερον δεν διαφέρουν της εποχής του Μ. Βασιλείου, διότι και τότε διά την απλήν «υποστολήν» περί του Αγίου Πνεύματος, την οποίαν όντως «ωκονόμησε ο Καισαρέων Φωστήρ» τον εκατηγόρουν, κακώς βεβαίως, οι υπερζηλωταί του καιρού του.

Την εξήγησιν του ανωτέρω γεγονότος την αφήνω εις ένα έτερον φωστήρα, τον άγιον Νικόδημον, του χορού των Αθωνιτών Πατέρων το καύχημα, διά να μη φανώ ως υπεισάγων υποκειμενικάς γνώμας.

Γράφει λοιπόν ο της αγιοτρόφου Καψάλας ησυχαστής:

«Ο μεν γαρ Μ. Βασίλειος, φοβούμενος τας Βασιλικάς και αρχοντικάς δυνάμεις των πνευματομάχων, και υποστελλόμενος μήπως εφορμήσουν κατά της Εκκλησίας της Καισαρείας, ήτις ήτο ο μ ο ν ο φ υ ή ς φοίνηξ της Ορθοδοξίας, εμεταχειρίσθη την οικονομίαν και μέχρις ικανού καιρού δεν ωνόμαζε φανερά Θεόν το Άγιον Πνεύμα». Ο δε μέγας Γρηγόριος θέλοντας να φανερώση τας δυνάμεις και την αγριότητα των Αρειανών και Μακεδονιανών, εις αυτόν τον συντακτήριον λόγον όπου κάμνει προς τους 150 επισκόπους αυτής της Οικουμενικής Β’ Συνόδου, λέγει περί αυτών ταύτα: «Τω όντι γαρ, θήρες δεινοί επιπεπτώκασι την Εκκλησία οι μηδέ μετά την αιθρίαν ημών φειδόμενοι, αλλ’ αναισχυντούντες είναι και του καιρού δυνατώτεροι».

Εκτός από τα αναφερθέντα, σου παραθέτω και έτερον χωρίον του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ένθα και πάλιν δικαιολογεί τρανώτερον την διαγωγήν αυτήν και «οικονομίαν» του Μ. Βασιλείου.

«Ημίν μεν γαρ ο υ δ έ ν β λ ά β ο ς, και απ’ άλλων λέξεων τούτο συναγουσών, Θεόν το πνεύμα γινώσκειν (ου γαρ εν ήχω μάλλον η διανοία κείσθαι την αλήθειαν). (M.P.G. 37, 116-7).

Τώρα σύγκρινε, π. Νέστορ, την απλήν υ π ο σ τ ο λ ή ν της αληθείας του Μ. Βασιλείου, με τας καθαράς ανατινάξεις δογμάτων και Ιερών Κανόνων, υπό του «Προφηταποστόλου» και των συν αυτώ, εν καιρώ σημειωτέον, ειρήνης μ η δ ε ν ό ς δ ι ώ κ ο ν τ ο ς ή ω θ ο ύ ν τ ο ς.

Αλλά μάλλον θα πρέπη να διορθώσω τα ανωτέρω: Ουχί μηδενός διώκοντος, αλλά μάλλον του Πνεύματος της πλάνης υφηγούντος και των σ κ ο τ ί ω ν δ υ ν ά μ ε ω ν υπηχούντων, ως άλλη Ηρωδιάς ζητεί την κεφαλήν της τιμίας Ορθοδοξίας επί τω πίνακι του Οικουμενισμού, ο των πατρικών θεσμών αρνητής, και αντί Σαλώμης, τας θυγατέρας της Μεγάλης Εκκλησίας ωθεί προς το κακούργημα, ορών αυτάς δειλιάσασας και τεθορυβημένας, τινάς δε και θαυμαζούσας επί τη αίγλη και λαμπρότητι του «Συμποσίου»…

Αλλά μη δειλιάσης, πεφιλημένε αδελφέ, διά πάντα τα ανωτέρω, ως και διά τους λέγοντας ότι είμεθα «υπερζηλωταί» και «ολίγιστοι» εν τη συγχρόνω συγχύσει και Οικουμενική υστερία.

Μνημόνευε μόνον της αναστροφής των αγίων Πατέρων και αποκρίνου προς τους λέγοντάς σοι τα ανωτέρω, ως εξής:

«Εις ευδοκιμών εις το Θείον, προτιμότερος υπέρ μυριάδας αυθαδεία σεμνυομένας. Αλλά συ μεν προτίμησον, ει δοκεί, του σωζομένου Νώε το υποβρύχιον πλήθος. Εμοί δε συγχώρησον τοις ολίγοις τη Κ ι β ω τ ώ προσδραμείν». (Θ. Στουδίτης, M.P.G. 99, 1084).

Ελπίζω πολύ σύντομα να συναντηθούμε.
Σε ασπάζομαι μετά πολλής της εν Χριστώ Ιησού αγάπης,

Θεοδώρητος Μοναχός
Σεπτεμβρίου 22, 1969.




ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ (ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ)---ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟ ΕΔΩ https://agiooros.org/viewtopic.php?f=100&t=15936

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»