ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ (ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ)---Αποτειχισμένος Αγιορείτης Ιερομόναχος Θεοδώρητος Μαύρος(+2007)

ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ
Αναίρεσις των κατά του ζηλωτισμού άρθρων του βιβλίου: ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ του αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Θεοδωρήτου Ιερομονάχου Αγιορείτου
1990

Εις την ιεράν Μονήν Γοργοεπηκόου Σπετσών και τους πιστούς του πατρώου εορτολογίου της νήσου Θήρας


ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Πόσον είναι αληθές ότι ο χρόνος τα πάντα μεταβάλει! Και αυτή η μεταβολή δεν ενεργείται μόνον σε ανθρώπους του «κόσμου» αλλά και της Εκκλησίας, έστω και αν έχουν ύψιστα αξιώματα ή είναι ταπεινοί μοναχοί και μοναχές.

Όταν το 1964 συνηντήθησαν στα Ιεροσόλυμα ο πατριάρχης Αθηναγόρας και ο πάπας Παύλος Στ’, η Αγιορειτική Πολιτεία αντέδρασε διά του κατωτέρου κει μένου: «Προκήρυξις Αγιορειτών Πατέρων προς τον Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν. Οι κάτωθι Αγιορείται πατέρες, Καθηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Μοναχοί λαβόντες γνώσιν δια τα εσχάτως τεκταινόμενα… διακηρύσσομεν στεντορεία την φωνή, ότι αποκηρύσσομεν τα τοιαύτα φιλενωτικά συνθήματα… Εάν οι Καθολικοί και οι λοιποί αιρετικοί θέλουν να επιστρέψουν εις την Ορθοδοξίαν, να έλθουν αυτοί προσπίπτοντες και ζητούντες το έλεος… και όχι να τρέχωμεν ημείς οι Ορθόδοξοι προς τους αιρετικούς. Ποιούμεν έκκλησιν προς τον Οικ. Ημών Πατριάρχην να παύση εξακολουθών τας φιλενωτικάς του ενεργείας, καθ’ όσον, εάν συνεχίση, θ’ αποκηρύξωμεν και αυτόν.

Προσεπιδηλούμεν ότι θέλομεν αγωνισθή μέχρις εσχάτης ημών αναπνοής δια την Ορθοδοξίαν μας, χύνοντες και αυτό το αίμα μας, εάν το καλέση η ανάγκη, μιμούμενοι τους αειμνήστους προκατόχους μας…».

Εν Αγίω Όρει τη 23 Ιαν. 1964 π. ημ.

Δεν πέρασαν όμως μερικά χρόνια και η πλειονότης των υπογραψάντων, σιωπηρώς μεν, πλην εμπράκτως, ηρνήθησαν την υπογραφήν των! Και ενώ κάθε χρόνο τα εμπόδια προς την ένωσιν έπεφταν το ένα μετά το άλλο, αντί να πληθαίνουν αι διαμαρτυρίαι, αντιθέτως εγίνοντο ολιγώτεραι και μόνον μετά τας συμπροσευχάς Αθηναγόρου – Πάπα εις Φανάρι ήρχισε να εκδηλώνεται ζωηρότερον η ανησυχία των Αγιορειτών και μερικών εκ του «κόσμου» κληρικών. Αρχάς μάλιστα του 1970 εσκέπτοντο πλέον την διακοπήν του μνημοσύνου του λατινόφρονος πατριάρχου, όταν εκυκλοφόρησε υπό του αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου ένα πολυγραφημένο κείμενον υπό τον τίτλον: «Το μνημόσυνον του Πατριάρχου Αθηναγόρου». Διά της ανωτέρω μελέτης ο π. Επ. προσεπάθει πάση θυσία να πείση τους Αγιορείτας ότι δεν πρέπει να διακόψουν το μνημόσυνον του Πατριάρχου. Τελικώς απεδέχθη ότι αυτό θα ήτο το έσχατον επιτρεπτόν μέτρον αντιδράσεως, και όποιος το εφήρμοζε, δεν θα έπρεπε εν ουδενί λόγω να κοινωνήση με τους Παλαιοημερολογίτας, τους οποίους απεκάλει σχισματικούς και αιρετικούς!

Όταν του απαντήσαμεν αναιρούντες τα επιχειρήματα της διατριβής του μας απάντησε δια της μελέτης: «Ζηλωτικών ακροτήτων έλεγχος», επανερχόμενος εις τας αυτάς θέσεις του. Μετά την νέαν μας απάντησιν δεν επανήλθεν πλέον εις τον στίβον του διαλόγου…
Παρά ταύτα αι περί μνημοσύνου διατριβαί του εκυκλοφόρησαν ευρέως εις Άγιον Όρος και μεταξύ των Ελλαδικών επισκόπων προκαλέσασαι ικανήν σύγχυσιν εις τους αναγνώστας των, οι οποίοι ευκαιρίαν ζητούσαν για ν’ αποφύγουν «το πικρόν ποτήριον», ιδίως οι εν εξουσία όντες…

Εν συνεχεία συνεγράψαμε το έργον: «Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού», Αθήναι 1971, σσ 320, όπου αναιρούσαμε συστηματικώτερον τις θέσεις των δύο διατριβών του συνηγόρου των πατριαρχικών κακοδοξιών.

Μετά δεκαετίαν ο π. Επ., εκυκλοφόρησε τας ανωτέρω πολυγραφημένας μελέτας του ομού μετ’ άλλων παλαιών δημοσιευμάτων του εις ένα τόμον υπό τον τίτλον: «Άρθρα-Μελέται-Επιστολαί». Εκ του έργου αυτού συνέλεξε τα αναφερόμενα εις τον Οικουμενισμόν και Ζηλωτισμόν άρθρα και τα εκυκλοφόρησε το 1986 εις ιδιαίτερον βιβλίον με τον τίτλον: «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ». Η ανά χείρας μελέτη αποτελεί ακριβώς αναίρεσιν των αναφερομένων εις τον ζηλωτισμόν άρθρων των «Δύο άκρων». Μία αναίρεσις της οποίας το μέγιστον μέρος είχε κυκλοφορήσει πρό εικοσαετίας πολυγραφημένως ενώ τάρα κυκλοφορεί τύποις και επηυξημένη.

Ενταύθα πρέπει να σημειωθή, ότι ενώ ο συγγραφεύς των «Δύο άκρων» αφιερώνει 40 σελίδες κατά του Οικουμενισμού, εναντίον του ζηλωτοσμού αφιερώνει 170 σελίδες! Βλέπετε εκινδύνευε η Ορθοδοξία από τους απλούς ζηλωτάς των πατρικών παραδόσεων και έπρεπε ν’ αγωνισθή ρωμαλέως κατ’ αυτών ο επαινέτης των εκάστοτε Αρχιεπισκόπων…

Έχει παρέλθει μία ακριβώς εικοσαετία από την εποχήν της πρώτης μας αντιλογίας με τον ανωτέρω κληρικόν και οι οπαδοί του συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν τα αναιρεθέντα επιχειρήματά του μέχρι σήμερα, ελλείψει ασφαλώς νεωτέρων.

Εν τω μεταξύ αι συμπροσευχαί Ανατολής και Δύσεως έχουν φθάσει μέχρι της συλλειτουργίας του 1987 στην Ρώμην, ενώ παραλλήλως συνεχίζονται αι συμπροσευχαί με όλας τας αιρέσεις και ψευδοθρησκείας του κόσμου, ακόμη και με σατανολάτρας. (Ασσίζη 1986).

Παρά ταύτα, οι μέν επίσκοποι, όταν δεν επικροτούν, σιωπούν, οι δε Αγιορείται συνεχώς προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ώστε πάση θυσία να κρατηθούν «εντός των τειχών» οι διαμαρτυρόμενοι μοναχοί. Στην απεγνωσμένη τους αυτή προσπάθεια ανατρέχουν σε επιχειρήματα τόσο αφελή και επιπόλαια ώστε σε κάνουν να ντρέπεσαι που είσαι Αγιορείτης*.

«Τ ο α ν τ ί δ ο τ ο ν» έπρεπε να κυκλοφορήση διά τους εξής λόγους: α) Λόγω της ευρυτάτης κυκλοφορίας των Δ ύ ο ά κ ρ ω ν, τα οποία δίκην ψυχοναρκωτικού δηλητηριάζουν τας συνειδήσεις πολλών ορθοδόξων πιστών, β) λόγω της εξαντλήσεως πρό ικανού χρόνου της μελέτης: «Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού», γ) διότι το εζήτησαν αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, οι οποίοι και εκάλυψαν οικονομικώς την εκτύπωσίν του. Τους ευχαριστούμεν όλους θερμώς.

Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνήση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν ακόμη εν κοινωνία μετα της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην «αποτειχίζουσαι εαυτάς της προς τον καλούμενον «επίσκοπον» κοινωνίας, αξιωθούν «της πρεπούσης τοις ορθοδόξοις τιμής», παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.

Θ.Μ.
Παροικία- Τ.Θ. 27 84 400-ΠΑΡΟΣ

*Από τα πολλά που κυκλοφορούν αναφέρομεν τρία χαριτωμένα του γνωστού ησυχαστού της περιοχής Μονής Κουτλουμουσίου:
α) «Ο πατριάρχης Δημήτριος είναι ένα ξερό κλήμα, βαστάζει όμως την άμπελον, δηλαδή την Εκκλησίαν»!
β) «Αν δεν μας αρέση ο Παπανδρέου θα φύγωμεν από την Ελλάδα; Το ίδιο αν δεν μας αρέση ο Δημήτριος, θα φύγωμε από την Εκκλησία;». Σύμπασα όμως η αγία Παράδοσις τονίζει, ότι ο απομακρυνόμενος εκ του κηρύσσοντος αίρεσιν και διακόπτων την μετ’ αυτού κοινωνίαν δεν φ ε ύ γ ε ι από τηνΕκκλησίαν, αλλά «δ ι α σ ώ ζ ε ι» αυτήν σχισμάτων και μερισμών»!
γ) «Εγώ φωνάζω, όποιος έχεται εις το κελλί μου διαμαρτύρομαι. Αν φωνάξω περισσότερο, θα με διώξουν από το Άγιον Όρος. Δεν καταλαβαίνετε;» Τον καταλαβαίνομε, αλλά αυτός δεν καταλαβαίνει. Τι; Το πατρικόν λόγιον του αγίου Θεοδώρου: «Αλλά τι ότι προτιμώμεθα μάλλον Θεού τα Μοναστήρια, και της υπέρ του αγαθού κακοπαθείας την εντεύθεν ευπάθειαν; Που έστι το : «ελάλουν εναντίον βασιλέων και ουκ ησχυνόμην; Που έστι το: «Ιδού τα χείλη μου ου μη κωλύσω, Κύριε, συ έγνως»; Που έστι το κλέος και η ισχύς του καθ’ ημάς τάγματος»; (P.G. 99, 1120 D).

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ (ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ)---ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟ ΕΔΩ https://agiooros.org/viewtopic.php?f=100&t=15936

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»