1] Όσοι έγραψαν για τους Αγίους νεομάρτυρες Ραφαήλ και Νικόλαο της Λέσβου, τους ονομάζουν και ΟΜΟΛΟΓΗΤΈΣ και δικαίως.

2] Διότι ομολόγησαν την ορθόδοξη πίστη όχι με γραπτά και θεωρίες, [αυτά είναι εύκολα] αλλά στην πράξη [εδώ είναι τα δύσκολα] μετά από όσα βίωσαν σε καιρό αιρέσεως και προδοσία πίστεως με προσωπικό διωγμό, με συμπλήρωμα το μαρτύριο. Σήμερα έχουμε τους βελούδινους Αγίους. Για ομολογητές και μάρτυρες, ούτε κουβέντα. Έγιναν άγνωστες λέξεις. Είναι μόνο για την ιστορία.

3] Τους ονομάζουν δε ομολογητές «διότι αδιαφόρησαν για τις τιμές και τις δόξες των αξιωμάτων, δεν υπελόγησαν το κόστος της εναντίωσής των προς τον Αυτοκράτορα, και το σύστημα, προκειμένου να υπερασπιστούν την Αλήθεια της ορθόδοξης πίστης έναντι της Αιρέσεως του Παπισμού».

4] Γεννήθηκε το 1410, το 1438-1439 Σύνοδο ΦΕΡΡΆΡΑΣ ΦΛΩΡΕΝΤΊΑΣ ήταν περίπου 30 χρονών.

5] Ήταν παρών στη παραπάνω Σύνοδο ως αξιωματικός και συνοδός-φρουρός υψηλών προσώπων. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης από την Ιθάκη των Ιονίων νήσων.

6] Εκεί γνώρισε όλα τα πρόσωπα της εποχής. Γνώρισε τους ενωτικούς και τους ανθενωτικούς της εποχής του. Εκεί έγινε γνώστης της πολιτικής και της εκκλησιαστικής διπλωματίας. Όλο αυτό ήταν για τον Χιλίαρχο Γεώργιο Λάσκαρη μεγάλη εμπειρία, πράγμα που τον ωρίμασε και τον προετοίμασε για την μελλοντική του πορεία. Δεν ήταν άνθρωπος καριέρας όπως οι σημερινοί.

7] Παραιτήθηκε του στρατού και εκάρη μοναχός το 1445 σε ηλικία 35 χρονών και λίγο αργότερα ιερεύς, στις Σέρρες, ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου. Ο Γεώργιος δεν ήταν ικανοποιημένος από την στρατιωτική πορεία της Αυτοκρατορίας, αφού ήταν Χιλίαρχος στο αξίωμα. Είδε την παρουσία του στο στράτευμα ανώφελη, εξ ου και παραιτήθηκε για να ακολουθήσει το δρόμο της ορθοδοξίας.

Ήλπιζε ότι εκεί θα ταιριάξει κλπ. Και εκεί τον απογοήτευσαν οι ποιμένες. Να γνωρίζεις φίλε μου ότι, όσο ψηλά στην κοινωνία πρόσωπα γνωρίζεις [σε όποιο θεσμό] ζώντας κοντά τους, τόσο σε απογοητεύουν. Αυτό είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες.

8] Το 1452 είναι Πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου. Ο Ραφαήλ πρώην αξιωματικός, γνωστός στους Παλαιολόγους και τώρα κληρικός τον προτείνουν για Πρωτοσύγκελο, θέση την οποία δέχτηκε ο Ραφαήλ.

9] Την 12 /12 του 1452 έγινε το ενωτικό Συλλείτουργο Παπικών και ορθοδόξων κάτι σαν επιβεβαίωση, αναδέσμευση, ανανέωση, φρεσκάρισμα, της Φεράρας-Φλωρεντίας. Οι βυζαντινοί με αυτή την τακτική [πονηρῶ τῶ τρόπω] περίμεναν ανανέωση της στρατιωτικής βοήθειας από τους παπικούς. Παρέστησαν στο συλλείτουργο εκείνο από τον κλήρο και το λαό μόνο οι ενωτικοί.

Ο προτεσταντικός κόσμος βοηθούσε σε στρατιωτικό υλικό τους Οθωμανούς, [οι Οθωμανοί δεν περίμεναν βοήθεια από τους παπικούς, κατέφυγαν στους εχθρούς των Βυζαντινών, τους προτεστάντες] οι δε παπικοί βοηθούσαν ελάχιστα τους Βυζαντινούς. Οι Βυζαντινοί πρόδωσαν και εξαπάτησαν τους Προτεστάντες στη Σύνοδο της Βασιλείας και τάχτηκαν με τους παπικούς.

Τον Ραφαήλ τον απογοήτευσε και η πορεία της εκκλησίας, Πρώτα η πολιτεία και τώρα η Εκκλησία έχουν προδώσει τα πάντα. Διά τούτο και διαχώρησε τη θέση του έχοντας με το μέρος του και σύμφωνο τον Διάκονο Νικόλαο και αποφασίζουν από κοινού. Από την ιστορία είναι γνωστοί ονομαστικά, οι ανθενωτικοί κληρικοί και λαϊκοί.

10] Ο Ραφαήλ με τον Διάκονο Νικόλαο δεν περέστησαν στο συλλείτουργο της δωδεκάτης Δεκεμβρίου του 1452. Το ορθόδοξο φρόνημα το εξέφρασαν πλέον ανοιχτά, αφού διαφώνησαν με την τακτική του Πατριαρχείου το οποίο συμπορεύεται με τον παπισμό. Αυτή τους η κίνηση ήταν ανοιχτή διαφωνία με τους τότε φιλοπαπικούς ποιμένες τους οποίους δεν μνημόνευαν και δεν συλλειτουργούσαν πλέον μαζί τους. Η ρήξη είχε επέλθει. Τήρησαν τους Κανόνες των Συνόδων περί αιρέσεως, άρα αποτειχίσεως και διακοπή κοινωνίας, από τους ενωτικούς και προδότες ποιμένες της ορθοδόξου πίστεως. Γνωρίζουν ότι το μέλλον είναι δύσκολο, θα έχει διωγμούς κλπ.

11] Αυτοκράτορας έμαθε και εξοργίστηκε με τη στάση του Πρωτοσυγκέλου Ραφαήλ και τον εξόρισε μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο. Απόδειξη των παραπάνω είναι το ότι ο Αυτοκράτορας απαίτησε με εντολή της Συνόδου του Πατριαρχείου να εκδικαστεί η υπόθεση των Ραφαήλ και Νικολάου όπου και αποφασίστηκε η εξορία τους. Για καθαίρεση δεν γράφουν, αλλά εκείνες τις δύσκολες ημέρες για όλους, τι να πρωτοπράξουν οι τότε ας τους πούμε οικουμενιστές. Οι ενωτικοί τότε ήταν μειοψηφία, αλλά δυστυχώς αυτοί κυβερνούσαν.

Την επόμενη άνοιξη του 1453 δεν υπήρχε Βυζάντιο, ούτε Αυτοκράτορας.

12] Τελικά πολλοί κληρικοί και λαϊκοί άγνωστοι σήμερα σε εμάς, ήταν υπερασπιστές της πίστεως, δηλαδή αποτειχισμένοι και διωκόμενοι, που κατέληξαν, άλλοι σε αυτοεξορία, άλλοι σε εξορία από το Κράτος, οι δε Ραφαήλ και Νικόλαος βρήκαν καταφύγιο στην Θέρμη της νήσου Λέσβου. Δυστυχώς για τις αλήθειες αυτές δε υπήρχε ούτε χαρτί, ούτε μελάνι, ούτε θάρρος για να μην θίξουν το κατεστημένο.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι Άγιοι και όχι αυτοί μόνο, αποτειχίστηκαν από την κρατούσα Εκκλησία η οποία ενώθηκε με τον Παπισμό, ενώ εκείνος προσέφερε ελάχιστη βοήθεια στην Αυτοκρατορία.

Οι ποιμένες τότε δεν έπειθαν, οι εκκλησιές ερήμωσαν, άλλες αράχνιασαν από απουσία πιστών κλπ. Το Βυζάντιο τότε είχε πολλές πίστες, πολλές γλώσσες, ήταν πολυπολιτισμικό κράτος όπως λέμε σήμερα και η διάλυσή του ήταν εύκολη. Το πολύγλωσσο, το πολυφυλετικό, το πολύπιστο, το πολυέθιμο, το πολυκοινωνικό, το πολύχρωμο, το πολύγνωμο, το πολυπολιτισμικό κλπ, ήταν αιτία πτώσης και διάλυσης μετά από χίλια τόσα χρόνια. Μήπως και σήμερα επιβάλλουν να αντιγράψουμε μια συνταγή αποτυχίας και διάλυσης του κόσμου δοκιμασμένη;

Ολίγη συμμετοχή στην παπική πίστη είχαμε, ολίγη βοήθεια στείλανε εκείνοι, δίκαια πράγματα.

Αυτή είναι η όλη αλήθεια για τους Αγίους της Θέρμης Λέσβου και των ντόπιων κατοίκων. Το βέβαιο και άγραφο είναι ότι, οι άγιοι Ραφαήλ και Νικόλαος και οι συμμαρτυρήσαντες με αυτούς της Θέρμης ήταν αποτειχισμένοι .

Είναι πάγια διαχρονική εντολή όπως, η κάθε πολιτική και η κάθε πνευματική ηγεσία-εξουσία αφού έχουν το ηγετικόν, άρα έχουν και, το αλάνθαστο, το άκριτο, το ακαταδίωκτο, το ακατηγόρητο, το άσυλο κλπ, όπως ακριβώς και στα χρόνια ετούτα.

13] Το 1463 οι Μουσουλμάνοι κυρίευσαν την Λέσβο. Τις ημέρες του Πάσχα ακολούθησαν τα γεγονότα με το μαρτύριο των Αγίων και των συν αυτών μαρτυρησάντων Μυτιληνιών-Λεσβιωτών κατοίκων της Θέρμης.

Τα παραπάνω είναι η ιστορία με λίγες λέξεις.

Εκείνο που γνωρίζει ο όποιος λογικός, ο κατηχημένος ορθόδοξα χριστιανός, ο σκεπτόμενος, ο προσευχόμενος, ο πιστεύων στη Γραφή και την Παράδοση κλπ, παρατηρεί ότι η ηγεσία της κρατούσης Εκκλησίας διαχρονικά κινείται από την πίστη ως την απιστία, από την υπεράσπιση ως την προδοσία, από την πνευματικότητα ως την κοσμικότητα κλπ.

Έχει Αγίους από την μία πλευρά ως την άλλη, οι οποίοι συνυπάρχουν στην ίδια πίστη, στο ίδιο Ευαγγέλιο, στην ίδια Παράδοση, κλπ. Με το πέρασμα του χρόνου, αντί η πίστη να καθαρίζεται, να φιλτράρεται, να εξειδικεύεται, να αναβαθμίζεται, να κυριαρχεί ώστε να είναι πρότυπο και παράδειγμα στον κάθε νέο άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο, παρατηρεί το αντίθετο, δηλαδή αντικατάσταση του φακέλου της παραδοθείσης παρακαταθήκης της πίστεως εις Χριστόν, άγνοια, εγκατάλειψη, συσκότιση, συνεργασία, συγκάλυψη, γενίκευση, κουκούλωμα, απορία, απόγνωση, ανυπαρξία, διαφωνία, σύγκρουση, παρακμή, σήψη κλπ.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι επιστήμες που ασχολούνται με τον βιολογικό άνθρωπο εξειδικεύονταν και καλώς θα ειπεί κάποιος.

Ότι αφορούσε και αφορά τον πνευματικό και τον άνθρωπο της ψυχής όλα καλύπτονται, σκεπάζονται, κουκουλώνονται κλπ.

Σήμερα και επί των δύο παραπάνω μερών επιδιώκεται το ίδιο. Δηλαδή τα πάντα είναι επένδυση καριέρα και κέρδος, τα πάντα είναι υλικά και τίποτε πνευματικό. Γενική πτώση, με προγραμματισμένη κατεδάφιση.

Ελπίδα για καλό, για ανθρώπινο, για χριστιανικό, για ηθικό, για πνευματικό, για ωραίο, για δίκαιο, κλπ, ΜΗΔΕΝ.

πηγη

https://opoimhnokalos.blogspot.com/

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»