του μοναχου Μακαριου Κουτλουμουσιανου
Σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας οι Ρωμαιοκαθολικοί είναι επίσημα εκτός Εκκλησίας από το 1054,(για άλλους το 1014),
"Πρώτοι οι Ρωμαιοκαθολικοί απεκόπηκαν από την Εκκλησία",
(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Ι. Μ. Παρακλήτου ),
διότι προσχώρησαν σε "παρά των αγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένη"
Αίρεση του Παπισμού, δηλ. του Πρωτείου του Αλάθητου και τις προσθήκης στο Σύμβολο της Πίστεως, αν και δεν καταδικάστηκαν-καθαιρέθηκαν ποτέ επίσημα από Οικουμενική Σύνοδο.
Όταν όμως υπάρχει η Συνοδική επίσημη καταδίκη- αναθεματισμός της Αιρέσεως, αυτό είναι συγχρόνως και η Συνοδική επίσημη καταδίκη - αναθεματισμός των ίδιων των Αιρετικών.

"Απο τόσας Συνόδους τοπικάς και οικουμενικάς αφωρίσθησαν και αναθεματίσθησαν οι Λατίνοι, (βλ. Οικουμενιστές) και ακόμα αμφιβάλλεις ανίσως και είναι αναθεματισμένοι;
Ακόμα δεν το πιστεύεις πως είναι αιρετικοί;...
Και πως εσύ κρατείς τους Λατίνους (βλ. Οικουμενιστές) για Ορθοδόξους;
Αυτούς που έλυσαν σχεδόν τας περισσοτέρας εντολάς του Θεού, αυτούς οπού ενόθευσαν το σύμβολον της Αγίας Πίστεως, αυτούς όπου κατεπάτησαν τους Αποστολικούς Κανόνας, αυτούς όπου κατεφρόνησαν τας αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, αυτούς όπου εμόλυναν με προσθήκας και αφαιρέσεις τα συγγράμματα των Οικουμενικών διδασκάλων, αυτούς όπου εσκανδάλισαν την οικουμένην όλην δια να συστήσωσι τον παπισμόν τους... (βλ. Οικουμενισμό τους).
Ποιον σημείον είδες από αυτόν τον φραρόπαπαν πως δύναται να τελειώση μυστήριον, και προστρέχεις εις αυτόν και εξομολόγησαι;...
Απο τον Θεόν τον ύψιστον, τον παντοδύναμον, χωρίζεσαι την ώρα εκείνην "
(Άγιος Μακάριος ο Πάτμιος, «Ευαγγελική Σάλπιγξ». Αρχ. Βασιλείου Παπαδάκη)


"Οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν εκπέσει από την Εκκλησία επισήμως τον 11ο αιώνα.
Το 1014 εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως την εσφαλμένη δογματική διδασκαλία τους για το Άγιο Πνεύμα, το γνωστό Filioque...
Με βάση τα παραπάνω, ο ίδιος ο πάπας, αλλά και το σύνολο των Ρωμαιοκαθολικών επισκόπων στερούνται την αποστολική διαδοχή, επειδή στερηθέντες την αποστολική πίστη ξέπεσαν από την Εκκλησία (βλέπε Οικουμενιστές Ψευδεπισκόπους).
Από τότε υφίστανται πνευματικώς , (βλ.Οικουμενισμό), τα επιτίμια των Οικουμενικών Συνόδων, με συνέπεια την έκπτωση από το Θεανθρώπινο σώμα...
Είναι λοιπόν φανερό ότι, επισήμως, από το 1014 ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν είναι Εκκλησία.
Τούτο πρακτικώς σημαίνει ότι δεν έχει την ορθή αποστολική πίστη και την αποστολική διαδοχή.
Δεν έχει την άκτιστη Χάρη και κατεπέκταση δεν έχει τα θεουργά μυστήρια, που καθιστούν το Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας «κοινωνία θεώσεως» του ανθρώπου".
(Καθ. Δογματικής κ. Δημ. Τσελεγγίδης,"Εν Συνειδήσει", Έκτακτη έκδοση της Ι.Μονής Μεγάλου Μετεώρου).

Η "Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεσιν! «Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτέ ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός», όν χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών του! (βλ. Οικουμενισμός).

Επίσης η "Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, (βλ. Παναίρεση Οικουμενισμού), ως «φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας», ως «καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς»,ως «ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα, ως «αντιευαγγελικάς και παναθέσμους», ως «σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς», της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Όρων των Αγίων Συνόδων», και επάγεται: «Διό και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένει εν τη πλάνη αυτού»"
( Καταδικάστηκε ποτέ η αίρεση του Παπισμού από Σύνοδο; Ι. Μ. Παντοκράτωρ Μελλισ. Μακαριστού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου ) .


" Ύστερον μέντοι προ χρόνων τινών επηρεία του πονηρού ο Ρώμης πάπας αποσφαλείς και εις αλλόκοτα δόγματα και καινοτομίας εμπεσών, απέστη της ολομελείας του σώματος της ευσεβούς Εκκλησίας και απεσχίσθη...
Νυν δε τα μεν τέσσαρα μέρη του ρηθέντος ιστίου ενέμειναν κατά χώραν συνημμένα τε και συνεραμμένα, δι' ων ευχερώς ημείς διαπλέομεν καιρό ακυμάντως το του βίου τούτου πέλαγος...
Ούτος ουν η καθ' ημάς του Χριστού ευσεβής Εκκλησία επί τέσσαρσιν νυν ερείδεται στύλοις, τοις τέσσαρσι δηλαδή Πατριάρχαις, και μένει αδιάσειστος και ακλόνητος ".
( Ιω. Καρμίρης, τα «Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας» ).

Ο Θρόνος του Πάπα Ρώμης, "τοῦ αἱρεσιάρχη καταληψία τοῦ σεβάσμιου Πατριαρχείου τῆς Δύσεως «πάπα» Φραγκισκου... ",
(Μητρ. Πειραιώς Σεραφείμ, Επιστολή στον Μητρ. Αργολίδος Νεκτάριου),
δεν έχει χειρέψει, διότι επίσημα-τυπικά δεν καθαιρεθηκε ποτέ μετά το 1054,
"Διότι ο χωρισμός του 1054, γνωστός ως «σχίσμα» μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, δεν εκηρύχθη επισήμως παρά πάπα Ρώμης ή Συνόδου της Ανατολής ουδέ προήλθεν εκ λόγων Δογματικών, Κανονικών, Πολιτικών... ".
( Πατριάρχου ΚΠόλεως κ. Αθηναγόρα, Πατριαρχικόν γράμμα προς τον Πρόεδρο του «Ιδρύματος Ευρώπης» κ. Κ Δραγάν) .

"Βασικὴ μομφὴ κατὰ τοῦ κειμένου, (βλ. Ληστρική Σύνοδο Κρήτης), - λέγει ο Οικουμενιστής επίσκοπος κ. Κύριλλος - ἀποτελεῖ ἡ ἐπισήμανση, ὅτι σ᾽ αὐτὸ δὲν καταγγέλλονται οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ οἱ ἐξ αὐτῶν ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποσχισθέντες ὡς αἱρετικοί.
Εἶναι ὅμως γνωστὸ τὸ ἀνυπέρβλητο κριτήριο ποὺ θέτει ὁ στ´ κανόνας τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιὰ τὸ χαρακτηρισμὸ κάποιου ὡς αἱρετικοῦ: «Αἱρετικοὺς δὲ λέγομεν τούς τε πάλαι τῆς ἐκκλησίας ἀποκηρυχθέντας καὶ τοὺς μετὰ ταῦτα ὑφ᾽ ἡμῶν ἀναθεματισθέντας …
Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ χαρακτηρισμὸς κάποιου ὡς αἱρετικοῦ προϋποθέτει τὴν ἐπίσημη καταδίκη του ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.
Στὴν περίπτωση τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, παρὰ τὴν καταδίκη ἐπὶ μέρους δοξασιῶν τους ἀπὸ τοπικὲς Συνόδους, δὲν ὑπάρχει μιὰ τέτοια γενικὴ ἐπίσημη καταδίκη".
( Επίσκοπος Αβύδου κ. Κύριλλος Κατερέλλος)

"Αλλ' «εν τη πράξει» και έτι σαφέστερον αφ' ης ημέρας επαύσαμεν αυτομάτως και άνευ ουδενός λόγου να αγαπώμεθα και να μεταλαμβάνωμεν εκ του κοινού Αγίου Ποτηρίου.
Ήδη επανέλθοντες εις την προ του 1054 εποχήν αυτομάτως και δια της διαγραφής του αναθέματος της 7η Δεκεμβρίου 1965, γεννάται το ερώτημα, διατί αυτομάτως δεν επανερχόμεθα και εις το κοινόν Άγιον Ποτήριον... » ".
( Πατριάρχου ΚΠόλεως κ. Αθηναγόρα, Πατριαρχικόν γράμμα προς τον Πρόεδρο του «Ιδρύματος Ευρώπης» κ. Κ Δραγάν)

Αυτό είναι το "ατράνταχτο" επιχείρημα των Οικουμενιστών , ότι δηλαδή, επειδή ο Πάπας δεν καταδικάστηκε-καθαιρέθηκε- τυπικά , (βλ. μη καταδικασμένους-καθαιρεμένους -τυπικά , Οικουμενιστές Ψευδεπισκόπους της Ληστρικής Συνόδου της Κρήτης),απο κάποια Οικουμενική Σύνοδο, έχει Αποστολική διαδοχή και τελεί έγκυρα Μυστήρια.

Ή ακριβώς αντίθετη από την δαιμονική διδασκαλία των Οικουμενιστών Πράξη της Εκκλησίας, περί Εκκλησίας, Μυστηρίων και Αποστολικής διαδοχής είναι η εξής,
Οτι "Η αίρεση, δηλαδή η απόκλιση απο αυτό που πιστεύει και ομολογεί με το Σύμβολο της πίστεως της η Εκκλησία, οδηγεί αυτομάτως εκτός της Εκκλησίας.
Το πρόβλημα όμως αρχίζει απο την στιγμή που η οπτική αυτή γωνία απολυτοποείται...".
("Εκκλησία και Εσχατολογία", Ι. Μ. Δημητριάδος).

"Στο επιπολάζον ερώτημα της εποχής των συγγραφέων, πότε καταδικάστηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι Λατίνοι,(βλ,Οικουμενιστες) ως αιρετικοί, απαντά ο Νεόφυτος, ότι «το των Λατίνων περί Θεού φρόνημα, είτ’ ουν δόγμα, αιρετικόν ον, και σύνοδοι ήλεγξαν...».
Η συνοδική έτσι καταδίκη του «Φιλιόκβε» υπήρξε για τον Νεόφυτο συγχρόνως καταδίκη και των ίδιων των Λατίνων, ώστε να μη κρίνεται αναγκαία άλλη, ειδική καταδίκη των".
( Πρωτ. Γεώργιος Μεταληνός, «Ομολογώ εν Βάπτισμα» ).

"Ο υποψήφιος επίσκοπος όμως πριν η χειροτονηθή κρατών δι΄ αμφοτέρων των χειρών το Ιερόν Ευαγγέλιον και τας παλάμας λοιπον έχων ολοκλήρους εφαπτομένας τούτου,μεταξύ του θυσιαστηρίου και ενώπιον Συνόδου επισκόπων και εκπροσώπων του Κλήρου και πλήθους λαού, υπόσχεται να αποδειχθή ακριβής τηρητής της ορθής πίστεως και των Ιερών Κανόνων...
Επίσκοπος δε λαβών κατόπιν της, όπως λέγεται ασφαλείας ταύτης του συμβόλου κανονικήν χειροτονίαν, εκπίπτει της Αποστολικής διαδοχής , εαν αθετών την υπόσχεσιν του ταύτην ήθελε εκκλίνει εις αίρεσιν η σχίσμα ,και τα υπό αυτού τελούμενα μυστήρια ,κατά τον πρώτον Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου και την πράξιν της Εκκλησίας ,λογίζονται άκυρα, μόνον δε κατ' οικονομίαν δύναται να αναγνωρισθούν δι' ειδικής Συνοδικής πράξεως ".
(Π.Τρεμπέλα, « Η άδολος αποστολικότης της Ελληνικής Ορθοδοξίας» ).

"Εντεύθεν παρουσιάζεται αδιάφορον ως προς το κύρος του μυστηρίου, εάν ο λειτουργός απροσέκτως και αδιαφόρος παρακολουθή τας ευχάς και τελή τα εν τω μυστηρίω δρώμενα ή και εσωτερικός συνέχεται υπό απιστίας ως προς την δύναμιν των τελουμένων, αρκεί ότι δεν εκδηλοί και δημοσία την αμφιβολία αυτού, αλλά τελεί επακριβώς ότι η Εκκλησία παρέλαβε πάρα του ιδρυτού της να τελή.
Και δια μέν την ανευλάβειαν και αδιαφορίαν αυτού καθίσταται ούτος υπεύθυνος και υπόλογος ενώπιον Κυρίου, του αοράτος τελούντος τα μυστήρια.

Δεν εξισχύει δε ούτε η απιστία αυτού να εξουδετερώση την ενέργειαν και ισχύν του μυστηρίου, διότι εφ' όσον ουτος εξακολουθεί να παραμένη εν τη Εκκλησία και δεν χωρίζεται ταύτης δια της γυμνή τη κεφαλή και δημοσία αποκηρύξεως της πιστεώς της ...
Όπως πάλιν και τηρουμένων ετι μετά πάσης ακριβείας του τύπου και της τάξεως, καθ' α τελούνται τα μυστήρια εν τη μία Αγία Εκκλησία, εφ' όσον δεν εκφράζεται δι αυτών το αυτό ορθόδοξον φρόνημα, αλλ' υπονοείται υπό τους αυτούς λόγους ετέρα πίστης, τα μυστήρια είναι άκυρα , καίπερ τυπικώς ορθά".
(Π. Τρεμπέλα, Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας).

"Όπου δεν υπάρχει το ορθόδοξο δόγμα ,η Εκκλησία δεν είναι σε θέση να αποφανθεί περί της εγκυρότητας των Μυστηρίων.
Κατά τους Πατέρας,το ορθόδοξο δόγμα ουδέποτε χωρίζεται απο την πνευματικότητα.
Όπου υπάρχει εσφαλμένο δόγμα,υπάρχει εσφαλμένη πνευματικότητα και αντιθέτως.
Πολλοί χωρίζουν το δόγμα απο την ευσέβεια.
Αυτό είναι σφάλμα.
Οταν ο Χριστός λέγει"γίνεσθε τέλειοι όπως ο Πατήρ", σημαίνει ότι πρέπει να γνωρίζει κανείς ποιά είναι η έννοια της τελειότητας.
Το κριτήριο της εγκυρότητας των Μυστηρίων για μας τους Ορθοδόξους είναι το ορθόδοξο δόγμα, ενώ για τους ετερόδοξους είναι η αποστολική διαδοχή.
Για την ορθόδοξη παράδοση δεν αρκεί να ανάγουμε την χειροτονία στους Αποστόλους,αλλα να έχουμε ορθόδοξο δόγμα.
Ευσέβεια και δόγμα είναι μια ταυτότητα και δεν χωρίζεται.
Όπου υπάρχει ορθή διδασκαλία, υπάρχει και ορθή πράξη.
Ορθοδοξία σημαίνει ορθή δόξα και ορθή πράξη".
(Πρωτοπρεσβύτερου Ιωάννη Ρωμανίδη, «Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας» ).

"Με την αποστολική πίστη συνδέεται αδιαίρετα και η αποστολική διαδοχή.
Η αποστολική διαδοχή έχει ουσιαστικό περιεχόμενο μόνο μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, και προϋποθέτει οπωσδήποτε την αποστολική πίστη.

Λέγοντας αποστολική διαδοχή εννοούμε την αδιάκοπη συνέχεια της ηγεσίας της Εκκλησίας από τους Αποστόλους.
Η συνέχεια αυτή έχει χαρισματικό χαρακτήρα και διασφαλίζεται με τη μετάδοση της πνευματικής εξουσίας των Αποστόλων στους Επισκόπους της Εκκλησίας και δι’ αυτών στους ιερείς.
Ο τρόπος μεταδόσεως της πνευματικής-αποστολικής εξουσίας στους Επισκόπους γίνεται με τη χειροτονία.

Αν, επομένως, κάποιος επίσκοπος έχει λάβει με κανονικό - εκκλησιαστικό τρόπο τη χειροτονία του και στη συνέχεια βρεθεί εκτός της Εκκλησίας εξαιτίας της εσφαλμένης πίστεώς του, παύει ουσιαστικά να έχει και την αποστολική διαδοχή, αφού αυτή έχει νόημα μόνο μέσα στο μυστηριακό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Κατά συνέπεια, αν κάποιος επίσκοπος η και ολόκληρη τοπική Εκκλησία ανεξαρτήτως αριθμού μελών - εκπέσουν από την πίστη της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράστηκε αλαθήτως στις Οικουμενικές Συνόδους, παύουν να έχουν οι ίδιοι την αποστολική διαδοχή, επειδή βρίσκονται ήδη εκτός της Εκκλησίας.
Και, αφού διακόπτεται η αποστολική διαδοχή ουσιαστικά, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για κατοχή η για συνέχεια της αποστολικής διαδοχής στους εκπεσόντες από την Εκκλησία.

Με βάση τα παραπάνω, ο ίδιος ο πάπας, αλλά και το σύνολο των Ρωμαιοκαθολικών
(βλ.Οικουμενιστών) επισκόπων στερούνται την αποστολική διαδοχή, επειδή στερηθέντες την αποστολική πίστη ξέπεσαν από την Εκκλησία.
Κατά συνέπεια, λόγος για αποστολική διαδοχή εκτός της Εκκλησίας είναι λόγος ατεκμηρίωτος επιστημονικά, είναι δηλαδή λόγος αθεολόγητος".
(Καθ. Δογματικής κ. Δημ. Τσελεγγίδη,"Εν Συνειδήσει", Έκτακτη έκδοση της Ι.Μονής Μεγάλου Μετεώρου).

Επομένως, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Ιερά Διδασκαλία που καταγράψαμε, εφόσον τα Αντίχριστα δόγματα της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού (βλ. Παπισμου), είναι επίσημα αναθεματισμένα-καταδικασμένα από όλες τις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους και από όλους τους Αγίους της Εκκλησίας, αυτό σημαίνει ότι και οι Αιρετικοί Οικουμενιστές Ψευδεπίσκοποι της Ληστρικής Συνόδου της Κρήτης είναι συγχρόνως επίσημα αναθεματισμένοι-καταδικασμένοι από όλες τις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους και από όλους τους Αγίους της Εκκλησίας (βλ. Παπικούς), ''ώστε να μην κρίνεται αναγκαία άλλη, ειδική καταδίκη των'' (Πρωτ. Γεώργιος Μεταληνός, «Ομολογώ εν Βάπτισμα»).

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»