Αρχική

Όλοι οι χρόνοι είναι UTC + 2 ώρες [ DST ]




Δημιουργία νέου θέματος Απαντήστε στο θέμα  [ 5 Δημοσιεύσεις ] 
Συγγραφέας Μήνυμα
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Τετ 15 Μάιος 2013, 22:29 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Εικόνα
Φωτός λαμπρόν κήρυκα νυν όντως μέγαν,
Πηγή φάους άδυτον άγει προς φέγγος.




Βιογραφία
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ήταν δεινός θεολόγος και διαπρεπέστατος ρήτορας και φιλόσοφος. Δεν γνωρίζουμε το χρόνο και τον τόπο της γέννησής του. (Ο Σ. Ευστρατιάδης όμως, στο αγιολόγιο του, αναφέρει ότι ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε το 1296 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, από τον Κωνσταντίνο τον Συγκλητικό και την ευσεβέστατη Καλλονή). Ξέρουμε όμως, ότι κατά το πρώτο μισό του 14ου αιώνα μ.Χ. ήταν στην αυτοκρατορική αυλή της Κωνσταντινούπολης, απ' οπού και αποσύρθηκε στο Άγιο Όρος χάρη ησυχότερης ζωής, και αφιερώθηκε στην ηθική του τελειοποίηση και σε διάφορες μελέτες.

Το 1335 μ.Χ. με τους δύο αποδεικτικούς λόγους του «Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», ήλθε σε σύγκρουση με τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό, ο οποίος δίδασκε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό, κι ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να ενωθεί μαζί Του. Κατά τα λεγόμενα του Βαρλαάμ, ο Θεός είναι «κλειστός στον εαυτό του» και δεν μπορεί να ενωθεί με τους ανθρώπους. Επομένως, οι «ησυχαστές», οι μοναχοί δηλαδή εκείνοι που έλεγαν ότι μπορεί ο άνθρωπος, αν έχει καθαρή καρδιά και αν συγκεντρωθεί στην «καρδιακή προσευχή» (το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με»), να ενωθεί με το Θεό και να φωτισθεί και να δει το Άκτιστο φως, ασχέτως της μόρφωσής του, δεν ήταν Ορθόδοξοι αλλά «μεσσαλιανιστές» και «ομφαλόψυχοι». Μετά από αυτές τις τοποθετήσεις του Βαρλαάμ, ο Παλαμάς εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη από όπου και άρχισε τον αγώνα «υπέρ των Ιερώς ησυχαζόντων», δηλ. αυτών που ασκούσαν τον ησυχασμό, συγγράφοντας μάλιστα και τους ομώνυμους λόγους του. Το ζητούμενο της πάλης αυτής ήταν κυρίως το μεθεκτικόν ή αμέθεκτον της θείας ουσίας. Ο Γρηγόριος, οπλισμένος με μεγάλη πολυμάθεια και ισχυρή κριτική για θέματα αγίων Γραφών, διέκρινε μεταξύ θείας ουσίας αμεθέκτου και θείας ενεργείας μεθεκτής. Και αυτό το στήριξε σύμφωνα με το πνεύμα των Πατέρων και η Εκκλησία επικύρωσε την ερμηνεία του με τέσσερις Συνόδους. Στην τελευταία, που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 1351 μ.Χ., ήταν και ο ίδιος ο Παλαμάς. Αλλά ο Γρηγόριος έγραψε πολλά και διάφορα θεολογικά έργα, περίπου 60.

Αργότερα ο Πατριάρχης Ισίδωρος, τον εξέλεξε αρχικά επίσκοπο Θεσσαλονίκης. Λόγω όμως των τότε ζητημάτων, αποχώρησε πρόσκαιρα στη Λήμνο. Αλλά κατόπιν ανέλαβε τα καθήκοντα του. Πέθανε το 1360 μ.Χ. και τιμήθηκε αμέσως σαν Άγιος. Ο Πατριάρχης Φιλόθεος, έγραψε το 1376 μ.Χ. εγκωμιαστικό λόγο στο Γρηγόριο Παλαμά, μαζί και ακολουθία και όρισε την εκκλησιαστική μνήμη του στη Β' Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής.

Το τίμιο σώμα του, μετά από την εκταφή, υπήρξε άφθαρτο, δηλαδή δέν σάπισε, αλλά ευωδίαζε και θαυματουργούσε. Στούς λατίνους όμως, τους υποτελείς του Πάπα, ήταν χονδρό αγκάθι η ενθύμιση του Αγίου και μάλιστα ολόσωμου. Γι αυτό πολλες φορές τον συκοφαντούσαν λέγοντας, πως για τα αμαρτήματά του έμεινε «άλυωτος», δέν δέχθηκε από απέχθεια η γη να τον διαλύσει «στα εξ ων συνετέθη»! Τον 19ο αιώνα μ.Χ. ο ναός του Αγίου καταστράφηκε από φωτιά και το τίμιο σκήνωμά του κάηκε αφήνοντας μόνον τα οστά ανέπαφα!

Τόσο γινάτι κράτησαν οι καθολικοί που όταν τυπώνονταν οι εκκλησιαστικές μας ακολουθίες στην Βενετία - κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας - ο Δόγης έδινε την άδειά του για την έκδοση, μόνον εφόσον δέν υπήρχε σχετική αναφορά στον Αγιο. Έτσι για αρκετά χρόνια που κυκλοφορούσαν τα έντυπα από την Βενετία, η γιορτή του είχε σχεδόν ξεχαστεί. Περί τα μέσα και τέλη του 20ου αιώνα, επανήλθε η μνήμη των ενδόξων αγώνων του και έλαβε την πρέπουσα θέση στον χώρο των Ορθόδοξων ναών.





Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὸ πολύφωνον στόμα τῆς θείας χάριτος, τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων τὴν ἀληθῆ θησαυρόν, ἀνυμνοῦμέν σε πιστῶς Πάτερ Γρηγόριε· τῆς Ἐκκλησίας γὰρ φωστήρ, ἀνεδείχθης φαεινός, καὶ κλέος Θεσσαλονίκης· ἥτις ἐν σοὶ καυχωμένη, λαμπρῶς γεραίρει τοὺς ἀγῶνάς σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. δ’.
Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα καὶ διδάσκαλε, τῶν Μοναστῶν ἡ καλλονή, τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος, Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης τὸ καύχημα, κῆρυξ τῆς χάριτος, ἱκέτευε διὰ παντός, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Θεσσαλονίκη ἡ περίβλεπτος πόλις, τὴν σὴν ἁγίαν ἑορτάζουσα μνήμην, πρὸς εὐφροσύνην συγκαλεῖται ἅπαντας· ταύτης ποιμενάρχης γάρ, θεοφόρος ἐδείχθης, καὶ σοφὸς διδάσκαλος, Ἐκκλησίας ἁπάσης· χαριστηρίους ὅθεν σοι ᾠδάς, ᾄδομεν πάντες, Γρηγόριε μέγιστε.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τὸ τῆς σοφίας ἱερὸν καὶ θεῖον ὄργανον Θεολογίας τὴν λαμπρὰν συμφώνως σάλπιγγα Ἀνυμνοῦμέν σε Γρηγόριε θεορρῆμον. Ἀλλ’ ὡς νοῦς νοΐ τῷ πρώτῳ παριστάμενος, Πρὸς αὐτὸν τὸν νοῦν ἡμῶν Πάτερ ὁδήγησον, Ἵνα κράζωμεν, χαῖρε κῆρυξ τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἐκκλησίας λαμπρὸς φωστήρ, καὶ Θεσσαλονίκης, ποιμενάρχης θεοειδής· χαίροις τοῦ ἀκτίστου, φωτὸς ὄργανον θεῖον, καὶ θεολόγων στόμα, Πάτερ Γρηγόριε.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Κυρ 16 Μαρ 2014, 15:37 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

«Φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος». Προσευχή Αγ. Γρ. Παλαμά.

Η Ι. Μητρόπολις Θεσσαλονίκης, κατ΄ επαινετήν πρωτοβουλίαν του προκαθημένου αυτής Προέδρου, απεφάσισεν όπως το τρέχον έτος, αφιερωθή εις την μνήμην του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά, κατ΄ αναφαίρετον δικαίωμα και καθήκον. Η εκδήλωσις του εορτασμού του «έτους Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά», θα γίνη δι΄ ομιλιών εις Εκκλησίας, διαλέξεων, άρθρων και μελετών, επί της μεγάλης μορφής του αγίου τούτου της ορθοδόξου Θεολογίας, συνεπικουρούσης και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βυζαντινής μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης. Ευστοχωτάτη και λίαν ωφέλιμος η ιδέα του εορτασμού, η οποία αποβλέπει, μαζί με την απόδοσιν της οφειλομένης τιμής εις τον μέγιστον μυστικόν Θεολόγον της Βυζαντινής περιόδου, και εις την συνειδητοποίησιν των εριτίμων θησαυρών της Ορθοδόξου Θεολογίας, την οποίαν συνεπύκνωσεν εν εαυτώ, ως ο τελευταίος μέγας Θεολόγος της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Δια την σημερινήν εποχήν, η προβολή της Θεολογίας του αγίου Γρηγορίου, δημιουργεί ένα προβληματισμόν δια την εκπροσωπούσαν σήμερον την Θεολογίαν τάξιν και αυτομάτως συνιστά εν Ορθόδοξον αίτημα και ένα ορθόδοξον σκοπόν. Το αίτημα ως αφετηρίας της Θεολογίας και τον σκοπόν, ως οικείωσιν των επαγγελιών του Ι. Ευαγγελίου. Διότι, ομολογουμένως, η πορεία της Θεολογίας μας σήμερον, πόρρω απέχει από του να είναι ορθόδοξος, τόσον κατά την εφαρμογήν των Ορθοδόξων αιτημάτων, όσον και δια την ενατένισιν και εξάντλησιν των δυνατοτήτων του ανθρώπου της Χάριτος, μέχρις αυτής της θεώσεως, η οποία αποτελεί επηγγελμένον και υποχρεωτικόν αγαθόν. Τι είναι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; Ποία η Θεολογία του; Εκκινεί από την μεγαλειώδη Γραφικήν διαπίστωσιν από την οποίαν ήρχισαν την Θεολογικήν και ηθικήν πορείαν των άπαντες οι Ορθόδοξοι Πατέρες, δια να φθάσουν εις την όσον εγχωρεί τη ανθρωπίνη φύσει θέωσιν. Από την διαπίστωσιν της πλάσεως του ανθρώπου «κατ΄ εικόνα Θεού και ομοίωσιν». Την εικόνα την διαφθαρείσαν κατά κληρονομικήν αναδοχήν, εκ του εδεμικού εκείνου ολισθήματος των πρωτοπλάστων.

Τόσον ο θείος βίος του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όσον και η της υπ΄ αυτού εν μια εικόνι «εν μυστηρίω» υψηλής του Θεολογίας συναρμολόγησις, εκφράζουν εναργέστατα την αγωνίαν της ψυχής του, «δια το τηρήσαι την εικόνα αλώβητον», ως και την αγαλλίασιν της καρδίας του, πλεούσης εντός του πελάγους των ακτίστων επιλάμψεων του Παναγίου Πνεύματος. Ό,τι διακρίνει την βίωσιν, τον στοχασμόν και την ευφροσύνην του αγίου Γρηγορίου, απαντά και εις τους λοιπούς Πατέρας. Από της απόψεως αυτής καθίσταται φανερόν, ότι ο άγιος Γρηγόριος δεν υπήρξε «φαινόμενον», εις Πατήρ με όλως ιδιάζοντα στοιχεία. Ό,τι έζησαν οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αυτό το ίδιον εβίωσε και ο Παλαμάς, αλλ΄ εις εντονώτερον βαθμόν, και εκ λόγων συνθηκών, επαρουσίασε μετά μοναδικής πληρότητος. Εν άλλοις λόγοις, ο Παλαμάς αποτελεί συνέχειαν των Πατέρων, κατά τε την βίωσιν και την θεολογίαν. Αν εγένετο «σκάνδαλον» εις την εποχήν του, τούτο οφείλεται εις τον απλούστατον λόγον, ότι ήτο πολύ μέγας. Όπως ακριβώς και σήμερον, είναι εξ ίσου «μωρία», διότι η εποχή μας είναι αντιπνευματική. Παρά ταύτα, είμεθα υποχρεωμένοι να ομολογούμεν ταπεινοφρόνως τας ασθενείας ημών και να κηρύττωμεν ως ο μέγας Παύλος εκείνο, που ήτο και «σκάνδαλον» και «μωρία».
Πως εμορφώθη ο άγιος Γρηγόριος, εις μέγιστον Μυστικόν Θεολόγον; Από μικράς ηλικίας ενεφάνισε πρώϊμον ευφυϊαν. Διδάσκεται την κλασσικήν Φιλοσοφίαν. Αναστρέφεται μετά του αυτοκράτορος Ανδρονίκου Β΄ του πρεσβυτέρου και των αυλικών, θαυμαζόμενος υπό πάντων. Και ενώ προωρίζετο δια μεγάλα κοσμικά αξιώματα, εγκαταλείπει τα πάντα και μεταβαίνει εις Άγιον Όρος προς άσκησιν. Αντιλαμβάνεται, ότι η κλασσική Φιλοσοφία και η θεωρητική στοιχείωσις εν τω κύκλω της Κ. Διαθήκης, τω ήσαν ανεπαρκείς· διο και επιλαμβάνεται και της ασκήσεως εν νηστείαις, προσευχαίς και αγρυπνίαις. Εγνώριζεν από τους πατέρας, ότι η διάσωσις του «κατ’ εικόνα» και η οικείωσις κατ’ επέκτασιν του «καθ’ ομοίωσιν», δεν πραγματούνται με την «μόρφωσιν της ευσεβείας» δια της νοησιαρχικής καταρτίσεως. Διότι και το κακόν και το καλόν, ευρίσκονται βαθύτερον του εγκεφάλου ερριζωμένα. Εις την καρδίαν. Δια τούτο διενυκτέρευεν εις τα ερημικώτερα μέρη του Αγίου Όρους, φωνάζων αγωνιωδώς: «Φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος…». Ο άγγελος αυτός. Δίδαγμα συντριπτικόν δια τους Θεολόγους και τους θεολογούντας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Έλαβε το χάρισμα της Θεολογίας, όπως όλοι οι Πατέρες «ουκ απ’ ανθρώπων ουδέ δι’ ανθρώπου», αλλά δια της Θεομήτορος. Εντεύθεν και τα υψηλά και μυστικά του βιώματα και αι υπέρ φύσιν εμπειρίαι. Εμπειρίαι, αποτελούσαι την συνισταμένην της μυστικής συναντήσεως του Παναγίου Πνεύματος μετά της καθαρωτάτης ψυχής του. από του σημείου αυτού αρχίζει της Θεολογίας το όργιον, της Θεολογίας νοουμένης, ως «γνώσεως εν Θεώ». Και ο Παλαμάς, είχε φθάσει εις την μεγαλυτέραν δυνατήν «γνώσιν». Εις την γνώσιν εκείνην, της οποίας οι θησαυροί, ήσαν εις τους αμοίρους κοινωνίας του Παναγίου Πνεύματος, νεφελώδη τινά και «χείρονα νοήσεως».

Ο Παλαμάς εξέφρασε τοιουτοτρόπως, το αιώνιον πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ανανεώνων τας εμπειρίας της, τα βιώματά της, την διδασκαλίαν της και τας επαγγελίας της. Ο Παλαμάς, ουδέν έτερον συνεισέφερεν εις την Ορθόδοξον Θεολογίαν, ει μη μόνον την ησυχαστικήν του πνευματικότητα—ως και τινες των προ αυτού Πατέρων—αλλά μοναδικώς τονισμένην. Οι αντίπαλοί του, ο Βαρλαάμ, ο Ακίνδυνος, ο Γρηγοράς, ο Καλέκας κ.α., ήσαν και αυτοί Θεολόγοι. Θεολόγοι, όμως, νοησιαρχικοί. Εντεύθεν και η διάστασις. Ωμίλουν εις δύο διαφορετικάς γλώσσας. Ο μεν «εθεώρει», οι δε εσκέπτοντο. Εν τω Παλαμά ελάλει το Άγιον Πνεύμα. Εις τους αντιπάλους του, ο πεπτωκός άνθρωπος. Το χάσμα ήτο αβυσσαλέον. Και ήλθεν η Εκκλησία, όχι να το γεφυρώση, διότι τούτο ως εκ της φύσεώς του ήτο αδύνατον, αλλά να εκδιώξη των ιερών περιβόλων της, τα εγκεφαλικά αυτά ανθρωπάρια. Όσον περί της Θεολογίας του Παλαμά και των χαρακτηριστικών αυτής, θα γράψωμεν εις τα επόμενα.


(αθωνικα ανθη)

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Κυρ 16 Μαρ 2014, 15:37 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 16 Mαρτίου 2014


1. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς μιλήσω μέ λίγα ἁπλᾶ λόγια γιά κάποιον μεγάλο πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, πατέρα τοῦ 14ου αἰ., πού καί ὁ βίος του καί ἡ διδασκαλία του εἶναι θαυμαστή. Θά σᾶς μιλήσω γιά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Πάντοτε, ἀλλά σήμερα ἰδιαίτερα, πρέπει νά διαβάζουμε τούς λόγους τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιατί ὁ ἅγιος πολέμησε δυνατά τήν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ, ἀπό τήν ὁποία κινδυνεύουμε περισσότερο ἀπό τίς ἄλλες αἱρέσεις, χωρίς μάλιστα νά γίνεται καί πολεμική ἐναντίον της ἀπό ἐκεῖ πού πρέπει νά γίνεται, ἀπό μᾶς τούς ἱερεῖς καί ποιμένες σας δηλαδή. Ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀγαπητοί, ἐτίμησε πολύ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, γι᾽ αὐτό καί ἑορτάζει τήν μνήμη του τήν Β´ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, σάν συνέχεια δηλαδή τῆς Α´ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, κατά τήν ὁποία ἑορτάζουμε τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Θεωρεῖται δηλαδή ὁ ἅγιος ὡς ἐκφραστής τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους πατέρες καί διδασκάλους.


2. Τό λουλούδι αὐτό τῆς πίστης μας, ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Γρηγόριος, φύτρωσε σέ καλό χωράφι. Εἶχε εὐσεβέστατους γονεῖς. Εἶχαν πέντε παιδιά, μέ πρῶτο παιδί τόν Γρηγόριο. Καί τά πέντε τους παιδιά ἔγιναν μοναχοί!!! Δέν εἶναι θαυμαστό καί θαυμασιώτατο αὐτό; Ναί, εἶναι! Ἀκόμη καί ὁ πατέρας, ὁ Κωσταντῖνος Παλαμᾶς, στά τέλη τῆς ζωῆς του ἔγινε καί αὐτός μοναχός! Εἶχε ἅγια ζωή αὐτός ὁ πατέρας, ἀφοῦ ὅταν οἱ ἄλλοι ἔβλεπαν τά πέντε του παιδιά ψιθύριζαν: «Αὐτά εἶναι τά παιδιά τοῦ ἁγίου»! Τά πέντε του αὐτά παιδιά, τά ὁποῖα ἦταν ἀκόμη μικρά, πεθαίνοντας ὁ ἅγιος πατέρας, τά ἀνέθεσε στήν προστασία τῆς Παναγίας, τῆς Μητέρας τοῦ Βασιλέα τῶν οὐρανῶν.

3. Ὁ μεγαλύτερος υἱός, ὁ Γρηγόριος, ἀφιερώθηκε πρῶτος στόν Θεό καί ἔγινε μοναχός στό Ἅγιο Ὄρος, στήν Λαύρα τοῦ Βατοπεδίου, κοντά στόν διάσημο ἡσυχαστή Νικόδημο. Γενόμενος μοναχός ἔβαλε σάν πρῶτο του καί κύριο σκοπό τό νά ἀποκτήσει τόν θεῖο φωτισμό. Νά μετάσχει καί αὐτός στήν θεία ἔλλαψη. Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό πρέπει πρῶτα νά καθαριστεῖ ἡ καρδιά ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη. Καί ὅσο καθαίρεται ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά ἀπό τίς ἁμαρτωλές σκέψεις καί ἐπιθυμίες, τόσο καί πιό πολύ ἔρχεται ὁ θεῖος φωτισμός στήν ψυχή. Γι᾽ αὐτό καί ὁ νεαρός μοναχός Γρηγόριος, ἰδιαίτερα στά πρῶτα χρόνια τῆς ἀφιέρωσής του στόν Θεό, ἔλεγε συνέχεια, μέρα καί νύκτα, νύκτα καί ἡμέρα, αὐτήν τήν σύντομη, ἀλλά δυνατή προσευχή:«Κύριε, φώτισόν μου τό σκότος, φώτισόν μου τό σκότος»! Καί τό δεύτερο ἔτος τῆς παραμονῆς του στό Ἅγιο Ὄρος ὁ νεαρός ἀσκητής εἶδε σέ ὅραμα τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο, πού πῆρε τήν Παναγία σπίτι του!, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε ὅτι ἔρχεται ἐκ μέρους τῆς Παναγίας γιά νά τόν διαβεβαιώσει ὅτι Αὐτή θά τοῦ συμπαρίσταται στόν ἀγώνα του καί θά ἀποκτήσει αὐτό πού θέλει. Δυναμώθηκε ἀπό τό ὅραμα αὐτό ὁ νεαρός μοναχός Γρηγόριος καί μετά ἀπό αὐτό δόθηκε μέ μεγαλύτερη ὁρμή στήν προσευχή καί τήν ἄσκηση.

4. Δέν ἔμεινε ὅμως πολύ ὁ ἀσκητής Γρηγόριος Παλαμᾶς στό ῞Αγιο Ὄρος, γιατί οἱ Τοῦρκοι πειρατές εἶχαν γίνει ἐπικίνδυνοι. Γι᾽ αὐτό, κατά θεία ὑπόδειξη ἀπό τόν ἅγιο Δημήτριο, ὁ ἅγιος Γρηγόριος, μαζί μέ ἄλλους συνασκητές, πού ἀποτελοῦσαν τήν συνοδία του, ἐγκαταστάθηκαν στό ὄρος τῆς Βέροιας, κοντά στήν Θεσσαλονίκη. Ἐπειδή ἡ συνοδία χρειαζόταν ἕναν ἱερέα, κατά τήν ἀπαίτηση ὅλων, δέχθηκε νά χειροτονηθεῖ ὁ Γρηγόριος, ἀφοῦ ὅμως βεβαιώθηκε πρῶτα ὅτι αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σάν ἱερομόναχος τώρα ὁ ἅγιος Γρηγόριος, ἀδελφοί, ἐπιδόθηκε μέ μεγαλύτερο ζῆλο στήν προσευχή, τήν ἄσκηση καί τήν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦστε τί ἔκανε: Τίς πέντε μέρες τῆς ἑβδομάδος ἔμενε ἀπομεμονωμένος στό κελλί του καί ἐμφανιζόταν μόνο τό Σάββατο καί τήν Κυριακή, γιά νά τελέσει τήν Θεία Λειτουργία καί νά συναναστραφεῖ τούς συμμοναστές του. Ἡ ὄψη του ἔλαμπε καί αὐτό ἦταν τό καλύτερο κήρυγμά του!

Ἐδῶ στό ὄρος τῆς Βέροιας διαφώνησε ὁ ἅγιος Γρηγόριος μέ ἕνα γέροντα ἐνάρετο μοναχό, τόν Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή εἶναι ἔργο μόνο τῶν μοναχῶν, ἐνῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔλεγε ὅτι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἡ ἄσκηση γενικά δέν εἶναι μόνο τῶν μοναχῶν ἔργο, ἀλλά καί τῶν λαϊκῶν χριστιανῶν. Ξέσπασε διαφωνία μεταξύ τῶν δύο ἀσκητῶν, ἀλλά ἀργότερα ὁ Ἰώβ εἶδε στό κελλί του ὀπτασία ἀγγέλου, πού τοῦ φανέρωσε τό λάθος του καί ἀμέσως αὐτός πῆγε στό κελλί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου καί τοῦ ζήτησε συγγνώμη γιά τήν διαφωνία του. Βλέπετε, ἀδελφοί χριστιανοί, ὅτι, ὅπως ὑποστήριζε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καί οἱ λαϊκοί πρέπει νά ζῆτε ἀσκητικά, καί σεῖς οἱ λαϊκοί πρέπει νά ἀγωνίζεστε γιά τόν καθαρμό τοῦ νοῦ σας καί νά τόν στρέψετε πρός τόν Θεό, γιά νά πετύχετε τήν ἀδιάλειπτη προσευχή. Ἔτσι εἶναι βέβαια. Δέν ἔδωσε ὁ Χριστός, ἀδελφοί μου, δύο Εὐαγγέλια, τό ἕνα γιά τούς μοναχούς καί τό ἄλλο γιά τούς λαϊκούς. Ἕνα Εὐαγγέλιο ἔδωσε καί καλούμαστε ὅλοι, μοναχοί καί λαϊκοί, νά τό ἐφαρμόσουμε καί ὅλοι μας νά μετανοοῦμε, ἐπειδή δέν τό ἐφαρμόζουμε.

5. Πέντε χρόνια ἔμεινε ὁ Γρηγόριος ἀσκητεύοντας στό ὄρος τῆς Βέροιας. Οἱ ληστρικές λεηλασίες ὅμως τόν ἀνάγκασαν νά φύγει ἀπό ἐκεῖ καί νά ἐπιστρέψει στό Ἅγιο Ὄρος σέ κάποιον ἡσυχαστικό τόπο τῆς Μεγίστης Λαύρας. Ἐδῶ ὁ ἅγιος προχωράει ἀκόμη περισσότερο στήν ἀρετή, προχωράει πρός τό θεωρητικό στάδιο. Θέλει τήν συγκέντρωση τοῦ νοῦ του, τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό ὅλα τά αἰσθητά, γιά νά ἔχει θέα Θεοῦ, νά ἔχει τήν ἀπόλαυση τοῦ Θεοῦ μέ θεοπτία. Ὁ ἅγιος ἤθελε μία τέλεια ἀποδέσμευση ἀπό τά ὑλικά καί τό ἀπόλυτο δόσιμο στά πνευματικά. Γι᾽ αὐτό καί παρακάλεσε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο νά ἀναλάβει Αὐτή τήν φροντίδα γιά τά ἀναγκαῖα τῆς διατροφῆς τους, αὐτοῦ καί τῆς συνοδίας του, γιά νά μήν ἀποσπῶνται αὐτοί ἀπό τήν προσευχή καί τήν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ Παναγία τό φρόντισε αὐτό· ἔστελνε συνέχεια εὐλαβῆ Της τέκνα γιά νά φέρνουν στόν ἱερομόναχο Γρηγόριο καί τήν συνοδία του ἀπό ὅλα τά ἀναγκαῖα καί τά χρειώδη. Τώρα, στήν περίοδο αὐτή ὁ ἅγιος, μέ τήν περισσότερη Χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἔλαβε γιά τά νέα του ἀσκητικά παλαίσματα, ἀπόκτησε διορατικότητα, ἔκανε θαύματα καί ὁ λόγος του ἔγινε θεολογικώτερος. Γιά τόν θεολογικό του λόγο καί τήν προτροπή νά τόν δίνει, εἶδε ὁ ἅγιος Γρηγόριος μία ὀπτασία, ὅταν βρισκόταν σέ κατάσταση νοερᾶς προσευχῆς. Εἶδε ὅτι κρατοῦσε στά χέρια του ἕνα σκεῦος γεμάτο γάλα, πού ξεχυνόταν καί χυνόταν στήν γῆ καί μεταβαλλόταν σέ εὐχάριστο κρασί μέ δυνατό ἄρωμα. Τότε ἕνας λαμπρός ἄνδρας τοῦ εἶπε: «Γιατί δέν δίνεις αὐτό τό θεῖο ποτό, ἀλλά τό ἀφήνεις καί χύνεται;». Ὁ ἅγιος ἀπάντησε ὅτι δέν βλέπει στήν ἐποχή του νά ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού νά ἐπιθυμοῦν αὐτό τό ποτό, τήν ὑψηλή θεολογική διδασκαλία. Καί ὁ λαμπρός ἄνδρας τοῦ ὁράματος τοῦ ἀπάντησε, ὅτι ἀκόμη καί ἄν δέν ὑπάρχουν ἄνθρωποι νά ἐπιθυμοῦν αὐτή τήν ὑψηλή διδασκαλία, ὅμως αὐτός πρέπει νά τήν κηρύττει. Βλέπετε, χριστιανοί μου, ἀπό τό ὅραμα αὐτό, ὅτι τό κήρυγμά μας πρός σᾶς πρέπει νά εἶναι ὑψηλό καί θεολογικό, νά εἶναι τό κήρυγμα τῶν θεοφόρων ἁγίων πατέρων, γιά νά μαθαίνετε τά βαθιά καί ὑψηλά τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί ὄχι νά σᾶς λέγουμε ἐκεῖνον τόν συνηθισμένο λόγο, τό νά εἶστε ἁπλῶς καλοί ἄθρωποι. Συγχωρέστε μας, γιατί δέν κηρύττουμε λόγο ὑψηλό καί γινόμαστε, λοιπόν, ἐμεῖς αἴτιοι γιά τήν πνευματική σας ἄγνοια.

6. Τώρα πού στόν ἅγιο Γρηγόριο δόθηκε αὐτή ἡ ὑψηλή θεολογία, τώρα ἐμφανίστηκε στό Βυζάντιο ὁ λόγιος Βαρλαάμ ποτισμένος καί δηλητηριασμένος, μέχρι τά μεδούλια του, ἀπό τό αἱρετικό φρόμημα τοῦ παπισμοῦ. Λυπᾶμαι ὅμως, χριστιανοί μου, γιατί δέν ἔχω τόν χρόνο νά σᾶς πῶ τίς κακοδοξίες τοῦ Βαρλαάμ, πού εἶναι οἱ αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ, καί νά σᾶς πῶ ἀκόμη τήν πολεμική τοῦ ἁγίου μας κατά τῶν κακοδοξασιῶν αὐτῶν· νά σᾶς πῶ, δηλαδή, τήν πολεμική τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἐναντίον τοῦ παπισμοῦ. Θά τό κάνω ἄλλοτε αὐτό. Μήν ξεχνᾶμε ὅλοι μας τήν προσευχή «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ»! Θά σωθοῦμε ἀπό αὐτή τήν προσευχή. Μᾶς τήν ἄφησε ὡς προίκα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Μέ πολλές εὐχές,


† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Κυρ 16 Μαρ 2014, 15:39 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
Αθωνικά άνθη.


Όχι χωρίς βαθύτερον σκοπόν, η αγιωτάτη Ορθόδοξος Εκκλησία, εν αρχή της αγίας Τεσσαρακοστής, προβάλλει την «Κυριακήν της Ορθοδοξίας» και τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν. Δια των εορτών αυτών θέλει να υπομνηματίση δύο θεμελιώδεις θέσεις και δύο σκοπούμενα εν τω Χριστιανισμώ τέλη: την ορθότητα της πίστεως και την αγιότητα του βίου, αφ’ ενός, και την αδιάρρηκτον σχέσιν Θεολογίας και αγιότητος, Δόγματος και Ζωής, αφ’ ετέρου. Ώστε να είναι αδύνατος η ύπαρξις της Θεολογίας άνευ αγιότητος και Δογματικής άνευ Ζωής.

Χρειάζεται υπερβάλλουσα αναισχυντία, δια να θεωρήση κανείς εαυτόν Θεολόγον, εστερημένος ων προσωπικών πνευματικών εμπειριών και αποκαλύψεων. Εάν ανατρέξωμεν εις την «ιστορίαν» της Ορθοδόξου Θεολογίας, δεν θα ίδωμεν τίποτε άλλο από αγιότητα, ως γνώρισμα των φορέων της.

Πρώτος «Ορθόδοξος Θεολόγος» είναι ο Χριστός. Και εξ Αυτού, ως από πηγής της Θεολογίας, ήντλησαν οι Θείοι Απόστολοί Του και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Χωρίς αγιότητα βίου, χωρίς κεκαθαρμένην από των παθών καρδίαν, είναι αδιανόητος εις τον νουν των Πατέρων η Θεολογία. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, χωρίς την εικοσαετίαν εν Αγίω Όρει, τα δάκρυά του και τας προσευχάς, τι θα ήτο; Μέγας ίσως φιλόσοφος, μέγας ανθολόγος της Θεολογίας, αλλά Θεολόγος Ορθόδοξος όχι. Η Θεολογία αποτελεί την ακτινοβολίαν του αγίου Πνεύματος εν ταις κεκαθαρμέναις και ελλαμπομέναις ψυχαίς.

Όπως εντός της Εκκλησίας ενοθεύθησαν οι πολλοί Χριστιανοί, ούτω, παραλλήλως προς την αληθή και αυθεντικήν Θεολογίαν, συνεπορεύετο και μία νόθος θεολογία, την οποίαν διηκόνουν οιηματίαι και ακάθαρτοι εις την ψυχήν. Δεν εννοώ τους αιρετικούς και τας αιρέσεις, αλλά τους άνευ αγιότητος βίου θεολογούντας. Αυτούς τους οποίους οι άγιοι Πατέρες ωνόμαζον βεβήλους. Και, ως λέγει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, «ουδέν πτωχότερον διανοίας, φιλοσοφούσης τα θεία, άνευ θείου φωτισμού».

Σήμερον το κακόν τούτο έφθασεν εις το κατακόρυφον. Η Θεολογία έγινε μόνον επιστήμη, απέβη εν είδος θρησκευτικής φιλοσοφίας. Από μυστικήν εμπειρίαν και θείαν έλλαμψιν, μετεβλήθη εις υπόθεσιν διαλεκτικήν, εις μίαν κατηγορίαν του ανθρωπίνου λόγου.

Λέγουν ότι το κακόν ήρχισεν από την Δύσιν. Τούτο είναι αληθές. Το προβάδισμα είχε πάντοτε η Ρώμη. Όμως ως φαινόμενον, όχι ιστορικόν, αλλά πνευματικόν, υφίσταται εις όλας τας «εκκλησίας» και εις την Ορθοδοξίαν, όπου η Θεολογία κατήντησε να διακονήται από μίαν σκέψιν, επηρεαζομένην υπό εμπαθούς και αφωτίστου καρδίας.

Βεβαίως, άλλο η Ορθόδοξος Θεολογία, η γνησία, η Πατερική, η οποία αποτελεί την βάσιν της Εκκλησίας μας και ήτις παραμένει αμεταβλήτως πατερική, και άλλο οι μη Πατερικοί Θεολόγοι, οίτινες συγχύζουν τους πιστούς με τον ορθολογισμόν των, τους «γραώδεις μύθους και τας γενεαλογίας» των περί «οικουμενισμού». Ημείς, εν αντιθέσει με τον Λατινισμόν και τον εξ αυτού προτεσταντισμόν, συνετηρήσαμεν την εν αγίω Πνεύματι Πατερικήν Θεολογίαν, ως επίσημον έκφρασιν της Ορθοδοξίας. Η Δύσις εναυάγησεν από τον ορθολογισμόν της, τον οποίον ενεκολπώθη ως διαλεκτικόν όργανον ερεύνης και εκφράσεως των υπέρ λόγον αληθειών. Ή, δια να είμεθα ακριβέστεροι, ο μεν Προτεσταντισμός ωκειώθη ένα άκρατον ορθολογισμόν, ο δε Λατινισμός συγκατέμειξεν εις την θεοδίδακτον Θεολογίαν, άφθονον διαλεκτισμόν, εξ ου εξετράπη εις αιρέσεις.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, γνήσιος δογματικός Θεολόγος της Ορθοδόξου Παραδόσεως, κατεπολέμησε μετά σφοδρότητος την διαλεκτικήν μέθοδον και εξήρε την μόνην θεολογικήν οδόν δια της αποδείξεως, βάσει της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Υπεστήριξεν ότι ο βασιζόμενος επί της Γραφής και της Παραδόσεως αποδεικτικός συλλογισμός, «περί το αναγκαίον και αεί ον και αεί αληθές ον και αεί ωσαύτως έχον, ο δε διαλεκτικός περί το ένδοξον (δηλ. κατά τας μεταβαλλομένας ανθρωπίνας γνώμας) και πιθανόν και πεφυκός, άλλοτε άλλως έχειν και νυν μεν ον, νυν δ’ ουκ ον, και ποτέ μεν αληθές, ποτέ δε μη».

Όλη του η διδασκαλία χαρακτηρίζεται από την εμμονήν του εις την Αγίαν Γραφήν και την Ιεράν Παράδοσιν, δηλαδή εις την αποκεκαλυμμένην αλήθειαν. Εντεύθεν, εστράτευσε κατά του λατινισμού, όστις, εξ οιήσεως και υπερφροσύνης, εισήγεν εις την Θεοπαράδοτον Θεολογίαν καινά δαιμόνια. Η διάστασις της Ανατολής από την Δύσιν κυριώτατα οφείλεται εις αυτόν ακριβώς τον λόγον. Ότι αντί της εκ σεβασμού και ταπεινώσεως απαιτουμένης εμμονής εις τας υπέρ λόγον αληθείας της Εκκλησίας, ο Παπισμός ετόλμησε να εφαρμόση μεθόδους διαλεκτικάς. Και ενώ παρήλθον δέκα συναπτοί αιώνες εν τω σχίσματι, εν τούτοις, παρά τας κατά καιρούς εκδηλωθείσας προσπαθείας προς ένωσιν, ουδέν κατωρθώθη. Αλλά και ουδέν κατορθωθήσεται, αν μη ο λατινισμός εγκαταλείψη τον φιλοπαίγμονα ανθρώπινον λόγον και αποδεχθή εν ταπεινώσει, όσα, μετά δέκα αιώνας κοινώς πιστευόμενα, κατεφρόνησεν.

Ας μη πλανώμεθα. Ουδείς δικαιούται να θεολογή εν τη Εκκλησία κατά το δοκούν. Όσοι τολμούν να διαστρέψουν την ορθόδοξον διδασκαλίαν, «μείζον κρίμα λήψονται». Η ακρίβεια των αγίων Πατέρων περί την Πίστιν, ωφείλετο εις τον βαθύν σεβασμόν των προς τας αιωνίους αληθείας του Θεού, τας οποίας εβίουν με συνέπειαν. Και ενώ η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία παρέμεινε «φιλοσοφούσα αλιευτικώς», δηλ. αποστολικώς—κατά τον λόγον του Γρηγορίου του Θεολόγου—, η Δυτική, γοητευθείσα από την Κίρκην του ορθολογισμού, «φιλοσοφεί αριστοτελικώς». Και το χάσμα δεν θα κλείση, αν η Δύσις, Παπική και Προτεσταντική, δεν εγκαταλείψη τον «άγιον» Αριστοτέλην, χάριν των ταπεινών αλιέων της Τιβεριάδος.


Ποίον λοιπόν είναι το μήνυμα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά εις την εποχήν μας; Πίστις εις την εν αγίω Πνεύματι διδασκαλίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Και η πίστις αυτή συνεπάγεται την αποδοχήν των δογμάτων και βίωσιν της πνευματικής διδασκαλίας της. Αμεταθέτως και ακλονήτως. Ουδεμία διακονία προς την αγιωτάτην Εκκλησίαν μας είναι τόσον σημαντική σήμερον, όσον ο βαθύς σεβασμός «εις των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα» και η κατά το δυνατόν οικείωσις δια πράξεως των πνευματικών των εμπειριών.

Ο μέγας Παλαμάς ηναλώθη κυριολεκτικώς εις την υπηρεσίαν του διπλού αυτού σκοπού, αποδείξας το αδιάσπαστον της σχέσεως δόγματος και πνευματικότητος, όταν ο εκ Καλαβρίας μοναχός Βαρλαάμ προσέβαλε τόσον την δογματικήν, όσον και την πνευματικήν διδασκαλίαν της Ορθοδοξίας. Αλλά η τυχαία (;) αυτή σύγκρουσις επί θεολογικού πεδίου μεταξύ του αγίου Γρηγορίου και του Ιταλού Βαρλαάμ είχε τούτο το αγαθόν αποτέλεσμα. Να καταφανή ότι ο Λατινισμός δεν είχε μόνον διολισθήσει εις τόσας αιρέσεις, αλλά και ότι είχε καταστή δέσμιος μιας αφορήτου λογοκρατίας, η οποία τον ώθει διαρκώς από πλάνης εις πλάνην. Ακριβώς δια τούτο και η πολεμική του Αγίου εστράφη κατά των ποικίλων λατινικών κακοδοξιών, τας οποίας εσχάτως ήρχισαν και οι ίδιοι να αντιλαμβάνωνται, αλλά, βεβαίως, να μη το ομολογούν.

Η ηγιασμένη, όσον και γιγαντιαία, ψυχή του Παλαμά, παρέμεινε μέχρι τέλους ανένδοτος εις τους υπέρ της προσβαλλομένης πίστεως αγώνας. Και εκοιμήθη με τον κάλαμον ανά χείρας. Ασφαλώς, θα ελεεινολογή, από τους κόσμους του Ακτίστου φωτός, τους ψευδοθεολόγους εκείνους, οι οποίοι εν ονόματι μιας αφιλοθέου και νοσηράς «αγάπης» προδίδουν την αγιωτάτην Ορθοδοξίαν μας.

Αυτός, σκεύος πάσης αρετής, έχων τον Χριστόν εν τη καρδία του, ιδού τι λέγει περί των ετεροδόξων εις τον «Δεκάλογόν» του. «Αν δε σοι και εμπόδιον ώσι και μάλιστα προς την αληθή και σωτήριον πίστιν, (οι γονείς) ετερόδοξοί τινες όντες, ου μόνον φεύξη, αλλά και μισήσεις ουκ εκείνους μόνους, αλλά και πάντας τους προς γένους και τους κατά πάσαν άλλην φιλίαν και συνάφειαν…».

Ιδού η απάντησις προς τους έχοντας «μείζονα» αγάπην της των αγίων Πατέρων ημών! Ας προσευχώμεθα αδιαλείπτως, κατά την διδασκαλίαν του μεγάλου τούτου αγίου μας, δια να διανοιγούν οι κεκλεισμένοι υπό των παθών οφθαλμοί της ψυχής μας και ίδωμεν το εκθαμβωτικόν άκτιστον φως της θείας Ορθοδοξίας μας. Δια να την αγαπήσωμεν και την μεταδώσωμεν και εις τους πλανωμένους έξω των ιερών περιβόλων της, ως οδόν, ως αλήθειαν και ζωήν. Πρεσβείαις του απροσμαχήτου υπερμάχου των Θεολόγων, του κήρυκος της χάριτος, του θείου Παλαμά, τον οποίον οι Λατίνοι αφώρισαν!...

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Πέμ 24 Σεπ 2015, 23:02 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465
Λέγει ο άγιος Νικόδημος: «Εάν εις την πνευματικήν αυτήν ευωχίαν πρέπει να προσφέρω κι΄ εγώ κάτι ευφραντικόν, θα είπω εις τους καλούς δαιτρυμόνας δι΄ ολίγων, πόση ηδονή και χάρις υπάρχει εις τα συγγράμματα αυτά, δια να ερεθίσω την επιθυμίαν σας εις την ανάγνωσίν των. Όταν διαβάσω τα ηθικά του μεγάλου Γρηγορίου, αποτάσσομαι την σάρκα και τον κόσμον, μισώ τα πάθη και ασπάζομαι την κεκρυμμένην εν Χριστώ ζωήν των Μοναχών. Με τας εντολάς καθαρίζομαι, ποθώ να συμβιώσω με τας αρετάς και, ανυψούμενος προς τα τελειότερα, γίνομαι ναός του Θεού και κατοικητήριον του Πνεύματος. Όταν διαβάζω τα Νηπτικά, μυούμαι εις αυτά τα μυστικά όργια της ιεράς νήψεως και της ευκτικής αρετής και μαθαίνω την ολικήν επιστροφήν του νοός, προς τον εντός άνθρωπον, ως και την απλανή του νου κυκλικήν κίνησιν και ανάτασίν του προς το θείον. Και τότε εισέρχομαι εις τους όρους της αληθούς ησυχίας, κατά την οποίαν νοώ αυτός εμαυτόν, μάλλον δε δι΄ εμαυτού νοών τον Θεόν και πλησιάζων προς αυτόν, δια καρδιακής ευχής και συνεπτυγμένης και δι΄ εμπύρου κατανύξεως από την ευχήν γεννωμένης. Και μυσταγωγούμαι, ποία είναι η μονιμωτάτη καθαρότης του νου, ποία της καρδίας. Και όχι μόνον αυτά, αλλά διδάσομαι και τους λόγους της νοεράς αυτής επιστροφής εν τη καρδία, ως και τας θεωρητικάς αποδείξεις από την Γραφήν, από την φύσιν και από αυτήν την πείραν, δια την ορθότητα της εργασίας αυτής. Και εις τα αποδεικτικά αυτά στοιχεία πειθόμενος, καταγελώ ως ασόφους και αμυήτους τους αντιλέγοντας, είτε παλαιούς είτε συγχρόνους. Όταν πάλι εντύχω εις τα συγγράμματα, που πραγματεύονται περί της φυσικής θεολογίας και της ερμηνείας των Γραφών, ευρίσκω κάποιας νέας πρωτοτύπους ερμηνείας, συγκριτικώς με όσα έχουν ειπή παλαιότεροι Άγιοι, δια των οποίων, με την ερμηνευτικήν επεξεργασίαν, το γράμμα αποκτά απροσδόκητον βαθύτητα. Διότι ο άγιος Πατήρ έσπασε τον φλοιόν των εξωτερικών εκφράσεων και απεκάλυψεν το μυστικόν κάλλος των λόγων της ενσωμάτου ή ασωμάτου φύσεως, είτε των νοημάτων του Πνεύματος, το οποίον βλέπων εγώ, που ήτο κρυμμένον ωσάν το μαργαριτάρι μέσα εις το όστρακον, πληρούμαι από χαράν και γίνομαι περισσότερον θεωρητικός, από βάθους σε βάθος βυθιζόμενος και από αβύσσου εις άβυσσον κατερχόμενος. Και δια να είπω όλην την αλήθειαν, ευρίσκω εις τα φυσικά και εις τας ερμηνείας του λόγους ασφαλείς και σπουδαίους και τετραγώνους· αυτόν τον μυελόν και το βάθος παντός εξεταζομένου θέματος εξακριβούμενον. Αλλά προκειμένου δια τα θαυμαστά θεολογικά και αντιρρητικά συγγράμματα του μεγάλου Γρηγορίου, ο λόγος μου αγαπά να πλησιάση, αλλά να προσπελάση εις αυτά ιλιγγιά ενώπιον του ύψους και του βάθους, του μήκους και του πλάτους των, που είναι αληθινά ανέκφραστα. Διότι όχι μόνον συνέλεξεν εις μίαν ενότητα όσα εγράφησαν σποράδην από τους άλλους θεολόγους Πατέρας, και απάνθισεν ό,τι θεολογικώτερον υπήρχεν, ο θεολογικώτατος εκείνος και όχι απλώς δυνάμει, αλλ΄ ενεργεία γενόμενος νους, λόγω της καθαρότητός του, αλλά και ό,τι εφαίνετο ως αμφιβόλου ορθοδοξίας ή ως επιλήψιμον εις τους κακοδόξους, «προς την ευσεβεστέραν διάνοιαν μεθηρμήνευσε θεοσόφως» και διέσωσεν ούτω το κύρος των θεολόγων Πατέρων. Πλην αυτών, ο θείος Γρηγόριος, προσέθεσεν όσα του απεκαλύφθησαν υπερφυώς «δια μακαρίου πάθους εν τω της υπεραγνώστου εκείνης αρπαγής καιρώ, κατά τον υπέρφωτον γνόφον». Όλα αυτά λοιπόν επεξειργάσθη και ενσωμάτωσεν εις μίαν ενότητα, ώστε να αποτελούν ένα πραγματικόν καλλίστευμα θεολογίας, ένα τέλειον οικοδόμημα, το οποίον προκαλεί όντως τον θαυμασμόν σε κάθε ακοήν και διάνοιαν.

Ευγνωμονώ τον γλυκύτατον άγιον Πατέρα μας Νικόδημον τον Αγιορείτην, -- τον άλλοτε υπ΄ εμού κατά δύναμιν υμνηθέντα – που με την θεοσοφίαν του και το κύρος του μας ηρμήνευσε τον μεγάλον Γρηγόριον τον Παλαμάν και μας ανέπτυξε την σημασίαν της προβληθείσης δυναμικώς υπ΄ αυτού Πατερικής Θεολογίας, ως «των θεολόγων υπέρμαχος απροσμάχητος».

Ευγνωμονούμεν τον θεοειδή βυζαντινόν θεολόγον, «των μοναστών την καλλονήν», «της Εκκλησίας το στήριγμα και διδάσκαλον», τον «θαυματουργόν Γρηγόριον», το πανεύοσμον άνθος του «παραδείσου» της Θεοτόκου Μαρίας, του ιερού Άθωνος, αλλά πρώτα απ΄ όλους ευγνωμονούμεν τον Κύριον, που εχάρισεν εις την Εκκλησίαν Του την μυστικήν θεολογίαν, την οποίαν «δι΄ εαυτού εν πλαξί καρδίας (του θείου Γρηγορίου) απεγράψατο». Πράγματι, χάρις εις τον θεοφώτιστον Παλαμικόν νουν, εγνωρίσαμεν τους θησαυρούς του αγίου Πνεύματος, οίτινες υπάρχουν ως θείαι δωρεαί εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ως άκτιστος χάρις, ως θείον φως, ως ουσιώδεις ενέργειαι του Θεού και ως άμεσος κοινωνία με τον υπερούσιον ήλιον της δικαιοσύνης δια των μεθεκτών ακτίνων του. Πρέπει να κατανοώμεν κατά βάθος και εις τας εσχάτας συνεπείας του το ψυχρόν, αντιπαλαμικόν, αντορθόδοξον, και απάνθρωπον Actus Purus, δια να εκτιμήσωμεν κατ΄ αξίαν τον επανευαγγελισμόν προς την Εκκλησίαν των ακτίστων ενεργειών, της θεοποιού χάριτος, που μας εκόμισεν εκ Θεού υποφητικώς ο μέγας Πατήρ Γρηγόριος ο Παλαμάς. Η Ορθοδοξία εάν αισθάνεται εαυτήν ως πλέουσαν μέσα εις το άκτιστον φως, δηλαδή μέσα εις την πραγματικήν αδιάλειπτον σχέσιν της μετά του Θεού, αυτό οφείλεται εις τας μετεχομένας ακτίστους ενεργείας Του, τας οποίας απεκάλυψεν ο θεοφόρος Γρηγόριος με τόσην ενάργειαν, δια της θεμελιώδους διακρίσεως της ουσίας του Θεού από τας ουσιώδεις ενεργείας του. Εκ τούτου δε συνάγεται οποίον «χάσμα εστήρικται» μεταξύ Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού, αρνουμένου την «θεοπρεπή διάκρισιν» εν τω Θεώ και ούτω μη αποδεχομένου την πραγματικήν σχέσιν του Κτίστου με την λογικήν και άλογον κτίσιν. Το πόσον πτωχεύει το Actus Purus την ζωήν, το πόσον απομακρύνει τον Θεόν από τον άνθρωπον και πόσον βυθίζει εις απελπισίαν τα λογικά όντα, που δεν αισθάνονται επάνω των την ενεργούσαν Πατρικήν αγάπην, καταφαίνεται και μόνον από την ακοινωνησίαν του Θεού προς παν το κτιστόν, εις την οποίαν τον καταδικάζει. Ο Θεός των λατίνων και των φιλοσόφων είναι τόσον απρόσιτος και αμέθεκτος, ώστε να θεωρήται ως τελείως αδιανόητος κάθε πραγματική επαφή του με τα πλάσματά του. Η εξώθησις του Θεού πέραν από πάσαν δυνατότητα ουσιώδους ενεργείας εις τον κόσμον, αναγκάζει τον Θεόν να χρησιμοποιή τας μη θείας, αλλά κτιστάς χάριτας «μακρόθεν».
Ενώ ο Ορθόδοξος αρκεί να θέλη να καταλαμφθή από τας θεοποιούς ακτίνας, που μονίμως εκπέμπει ο Θεός επί των καθαρών ψυχών, δια να ευρεθή μέσα στο άκτιστον φάος, τεθεωμένος ολόκληρος, ψυχή και σώματι· αντιθέτως ο αρνούμενος την θεοποιόν δωρεάν μένει ψυχρός, ως «υπό νόμον», ανέραστος και κατηφής, αισθανόμενος τον Θεόν του ως απόντα από την ζωήν του, καταδικασμένος να ζη μέσα σε φυσικούς όρους, εκτάκτως διασπωμένους, προκειμένου να του μεταφερθή η χάρις. Δύναται κανείς να αποτολμήση μίαν εικονικήν σύγκρισιν. Ο Θεός των Ορθοδόξων, ομοιάζει με πάμφωτον ήλιον, εις του οποίου το φως και τας ακτίνας αναπαύονται εν μακαριότητι οι ποικίλης δεκτικότητος πιστοί. Ο δε Θεός των λατίνων και των φιλοσόφων, ομοιάζει με τον διαφαινόμενον δίσκον του μέσα από τα νέφη, όστις επειδή είναι, κατ΄ αυτούς, ουσία, ευρίσκεται έξω της κτίσεως και επομένως αφήνεται αφώτιστος η κτίσις. Και ακριβώς αυτό είναι μία αληθής τραγωδία, η οποία εφόβιζε τον θείον Παλαμάν· «Αν δε συ, λέγει, άρης το μεταξύ της αμεθέκτου ουσίας του Θεού και των μετεχόντων πιστών, (δηλαδή τας ακτίστους ενεργείας) ω πόση συμφορά, μας εχώρισες από τον Θεόν· εξετόπισες τας συνδεούσας τον Θεόν με τους πιστούς ακτίστους ενεργείας και ούτω εδημιούργησες «χάσμα μέγα και αδιάβατον», μεταξύ του Θεού, της δημιουργίας και προνοίας υπέρ των ανθρώπων». Ιδού η συνέπεια της απουσίας του Θεού από την ζωήν των πιστών. Δι΄ αυτό, μέσα στο πένθιμον κλίμα της ορφανίας, μέσα εις τον παγετόν εκ της απουσίας της θείας αγάπης, μέσα εις την αίσθησιν, ότι ο Θεός ευρίσκεται έξω από την ζωήν, η Δύσις εχρειάσθη κάποιον «παράκλητον», δια να καλύψη το κενόν. Μήπως η καθιέρωσις του πάπα, -- εκ του οποίου απορρέει πάσα χάρις – δύναται να ερμηνευθή εκ των ανωτέρω προϋποθέσεων; Και μήπως η Ορθόδοξος Ανατολή ουδέποτε εχρειάσθη ένα ανθρώπινον ον ως μεσάζοντα, επειδή ευρίσκεται εις αδιάλειπτον και άμεσον σχέσιν μετά του Θεού, δια των ακτίστων ακτίνων του, και «ως τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας», ευρισκόμεθα εν αυταρκεία από την «θεόρρυτον χάριν», «λάμποντες, αστράπτοντες, ηλλοιωμένοι»; Και εντεύθεν καθιστάμεθα θεοί κατά χάριν και μέθεξιν, κατά τον ιεροψάλτην Δαβίδ· «εγώ είπα θεοί εστε και υιοί υψίστου πάντες…»; (Ψαλμ. πα΄ , β).




Αθωνικά άνθη

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
Τελευταίες δημοσιεύσεις:  Ταξινόμηση ανά  
Δημιουργία νέου θέματος Απαντήστε στο θέμα  [ 5 Δημοσιεύσεις ] 

Όλοι οι χρόνοι είναι UTC + 2 ώρες [ DST ]


Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 21 επισκέπτες


Δεν μπορείτε να δημοσιεύετε νέα θέματα σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντάτε σε θέματα σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να επεξεργάζεστε τις δημοσιεύσεις σας σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράφετε τις δημοσιεύσεις σας σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να επισυνάπτετε αρχεία σε αυτή τη Δ. Συζήτηση

Αναζήτηση για:
Μετάβαση σε:  
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Group

Ελληνική μετάφραση από το phpbbgr.com