Εορτάζει στις 15 Μαΐου εκάστου έτους.

Λαλεῖ Λάρισσα σὰς ἀριστείας ξένας,
Μνήμην ἔχουσα καὶ θανόντος σου Πάτερ.

Βιογραφία
Ο Όσιος Αχίλλιος καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου (306 - 337 μ.Χ.). Ο νεανικός του πόθος, τον έφερε στους άγιους Τόπους και κατόπιν στη Ρώμη. Εκεί επιδόθηκε στο Ιερό έργο του Ιεροκήρυκα, διδάσκοντας ακατάπαυστα το θείο λόγο σε πόλεις και χωριά, αψηφώντας ανάγκες, βρισιές, διωγμούς και ταλαιπωρίες. Οι μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες του, τον ανέδειξαν επίσκοπο Λαρίσης.

Από τη νέα του θέση ο Αχίλλιος, υπήρξε ο πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος, αυτός που έλεγε και έπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθούσε τις χήρες, προστάτευε τα ορφανά, ανακούφιζε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους, ήταν ο άγρυπνος φύλακας και φρουρός της παρακαταθήκης της πίστεως και του ποιμνίου πού του εμπιστεύτηκαν.

Ο Αχίλλιος διακρίθηκε και στην Α' Οικουμενική σύνοδο που έγινε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Και τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τις αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά την οποία, όταν ο Αχίλλιος επέστρεψε στη Λάρισα, διέθεσε για να κτίσει ναούς και για τη μέριμνα των ασθενών και των φτωχών.

Όταν προαισθάνθηκε το θάνατο του, κάλεσε κοντά του όλους τους Ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντα τους.

Απολυτίκιον
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Λαρίσης σε πρόεδρον, και πολιούχον λαμπρόν, η χάρις ανέδειξεν ως Ιεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Αχίλλιε, συ γαρ το της Τριάδος, ομοούσιον κράτος, θαύμασι τε και λόγοις, κατετράνωσας κόσμω. Ην πάτερ εξευμενίζου, τοις σε γεραίρουσι.

Έτερον Απολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ήχος γ´. Θείας πίστεως.
Χαίρει έχουσα, η Θεσσαλία, σε ακοίμητον, φρουρών προστάτην, και της Λαρίσης η πόλις αδάμαντα, η Εκκλησία την εύηχον σάλπιγγα, το του Υιού ομοούσιον κηρύξασαν, Πάτερ Άγιε Ιεράρχα Αχίλλιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ειρήνην ταίς ψυχαίς ημών.

Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.
Της Θεσσαλίας τον αστέρα τον υπέρλαμπρον, των Λαρισαίων τον Ποιμένα τον ανύστακτον, κατά χρέος ευφημήσωμεν εκβοώντες· Παρρησίαν κεκτημένος προς τον Κύριον, εκ παντός ημάς κινδύνου ελευθέρωσον, ίνα κράζωμεν Χαίροις Πάτερ Αχίλλιε.

Έτερον Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.
Της οικουμένης τον αστέρα τον ανέσπερον Καί Λαρισαίων τον ποιμένα τον ακοίμητον Τον αχίλλιον υμνήσωμεν εκβοώντες· Παρρησίαν κεκτημένος προς τον Κύριον Εκ παντοίας τρικυμίας ημάς λύτρωσαι Τούς βοώντάς σοι, χαίροις Πάτερ Αχίλλιε.

Κάθισμα
Ήχος α´. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Η Λάρισα τα σα, μεγαλεία κηρύττει, θαυμάζει δε την σην, διδαχήν Θεσσαλία, σεμνύνεται χαίρουσα, των Πατέρων η Σύνοδος, κόσμον έχει δε, η Εκκλησία σε Πάτερ, ημείς δ’ άπαντες, θερμόν προστάτην και ρύστην, οι πόθω τιμώντες σε.

Έτερον Κάθισμα
Ήχος α´. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Η θεία σου σορός, , ω Αχίλλιε Πάτερ, ως άλλη Σιλωάμ κολυμβήθρα εδείχθη, πηγήν αγιάσματος παραδόξως εκβλύζουσα· ου μετέχοντες οι προσιόντες εν πίατει χάριν άφθονον, και ψυχικήν σωτηρίαν, ευχαίς σου λαμβάνομεν.

Ο Οίκος
Άγγελος εκ των τρόπων Ιεράρχα εφάνης, και τάγμασι τοις τούτων εγνώσθης, και συν τοις Ασωμάτων χοροίς λειτουργών τω θρόνω του Χριστού Άγιε, ακούεις παρ’ ημών των σων δούλων ταύτα: Χαίρε της Τριάδος η σάλπιγξ η εύηχος· Χαίρε της Μονάδος ηδύφωνον όργανον· Χαίρε ύψος δυσκατάληκτον των δογμάτων των σεπτών· χαίρε βάθος δυσερμήνευοτν νοερών εργασιών· Χαίρε ότι Αρείου τας επάρσεις καθείλες· Χαίρε ότι τας τούτου μυθουργίας παρείδες· Χαίρε αστήρ Ελλάδος υπέρλαμπρος· Χαίρε Ποιμήν Λαρίσης ο άκακος· Χαίρ επροστάτης ο ακοίμητος ταύτης· Χαίρε δι’ ου τω Θεώ οικειούται·

Χαίροις Πάτερ Αχίλλιε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις της Εώας αστήρ λαμπρός, και των Λαρισαίων, λαμπαδούχος και οδηγός, χαίροις ευσεβείας, λειμών ο ανθηφόρος, Αχίλλιε παμμάκαρ, Τριάδος πρόμαχε.

Έτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις της Λαρίσης ο θησαυρός, καύχημα Πατέρων, της Νικαίας ο τηλαυγής, φάρος εξαστράπτων, τρανώσας θείαν φύσιν, Χριστού εν τη Συνόδω, σοφέ Αχίλλιε.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»