Λίγα Χρόνια μετά τη κοίμησή του, στα 1939, φέρανε
στο μοναστήρι ένα δαιμονισμένο. Τον πήγαν στον τάφο
του Δεσπότη. Τότες δεν υπήρχε τα εκκλησάκι πάνω από
τον τάφο. Κι ο τάφος ήτανε χαμηλός. Το πεύκο μόνο
ήταν κοντά. Οι παπάδες λοιπόν μνημονεύανε το δαιμο-
νισμένο και τόνε διαβάζανε πάνω στον τάφο. Τον κρα-
τούσαν δεμένο με αλυσίδες δύο χωροφύλακες και δύο
ναύτες. Δεν μπορούσανε να τον κάνουνε καλά. Τους
συντάραζε. Χάλαγε ο κόσμος. Μια στιγμή λοιπόν, ο
δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει τόσο δυνατά, που φο-
βηθήκαμε όλοι: «Άγιε Νεκτάριε, μ’ έκαψες». Φώναζε το
δαιμόνιο που ταλαιπωριόταν από τον ?Άγιο. Σε λίγο, ο
άνθρωπος έπεσε σα νεκρός. Αυτό ήταν. Θεραπεύτηκε!
Σηκώθηκε και με δάκρυα στα μάτια προσκύνησε τον
τάφο, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Αγιε Νεκτάριε, μ’
έσωσες, σ’ ευχαριστώ»!
A ***
- Άλλη μια φορά, φέρανε μια κοπέλα δαιμονισμένη.
Ούρλιαζε σαν το θεριό. Όλοι όσοι ήμασταν γύρω-
τριγύρω, φοβόμασταν. Το πρόσωπό της ήταν αγριωπό
σαν αγρίμι. Την ώρα που βγαίνανε τα Άγια, έγινε καλά.
Μέρεψε. Γαλήνεψε η μορφή της. Έγινε πεντάμορφη.
Κλαίγαμε όλοι μας. Βάραγαν οι καμπάνες.
A ***
- Κάποιος νέος διηγόταν: «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις
επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα
μου ακριβώςε, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγά-
δι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς –
που βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ΄
έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυ-
ριολεκτικά από θαύμα. Όταν γύρισα στο Πειραιά,
άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φω-
τογραφίες ιερωμένων, για να βρω τον παπά μου μ΄
έσωσε. Εκείνος, μόλις μ΄ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Τα-
ραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μου κοψε να τον ανα-
ζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες
που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου.
Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος. Γι΄ αυτό
έρχομαι στο μοναστήρι. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέ-
ρω στο μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα
κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι μοναχές να τα
επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια
απ΄ την αρχή. Γι΄ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά.
Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι μοναχές, δίχως να
με γνωρίζουν. «Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν!
Τα΄ χασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανένα. Βλέποντας την
απορία μου, μου είπαν: « Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος
ο Δεσπότης μας (σ. σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…»».
Αυτά μου διηγήθηκε το παληκάρι. Ανεβήκαμε όλοι μαζί
στο μοναστήρι. Πήγα στον τάφο, γονάτισα κι άρχισα να
κλαίω με λυγμούς. Εκείνη τη στιγμή μια υπέροχη μυρω-
διά γιασεμιού απλώθηκε. Άρχισα να ψάχνω μέσα στην
αυλή την κρεβατίνα με το γιασεμί. Η Γερόντισσα Παρα-
σκευή με ρώτησε τι ψάχνω. Όταν της εξήγησα, μου εί-
πε: «Δεν έχουμε γιασεμί στο μοναστήρι. Ούτε βασιλικό.
Σε υποδέχτηκε ο Άγιος, παιδί μου!». Από τότε, πίστεψα
πιο δυνατά στη χάρη του.
A ***
- Ο Δεσπότης ήταν άγιος από ζωντανός. Ένα πρωί,
ήρθε μια πλουσιότατη οικογένεια από τις Κυκλάδες. Οι
γονιοί κι ένα κορίτσι. Τη μικρή την είχαν πάει στην
Αγγλία. Την εξέτασαν οι γιατροί και είπαν ότι, άμα γί-
νει δεκατριών χρονών θα πεθάνει. Το λοιπόν, ξαναπή-
γαν το παιδί στην Αγγλία, για δεύτερη φορά. Τίποτα.
Ήρθαν και πάλι άπρακτοι στο νησί τους. Τότε η μάνα
του παιδιού είδε στον ύπνο της το Δεσπότη τον Άγιο
Νεκτάριο. Της είπε:
- Παντού το πήγατε το παιδί, παντού το γυρίσατε. Φέρ-
τε το και στο σπίτι μου, στην Αίγινα. Με λένε Νεκτά-
ριο. Μην το ταλαιπωρείτε. Αυτό είναι όπως το γέννη-
σες, ολόκαλο!… Γι αυτό ήρθαν στην Αίγινα. Τους πή-
γα στο μοναστήρι. Κάνανε λειτουργία και κοινωνήσανε
από το Δεσπότη. Εκείνος το σταύρωσε και τους είπε ότι
ο Θεός θα το κάνει καλά. Φύγανε οι άνθρωποι. Ύστερα
από λίγο καιρό, να ‘σου κι ήρθανε πάλι. Το κορίτσι
τους ήταν πεντάγερο. Με βρήκανε στην αγορά και σάλ-
ταραν πάνω στην καρότσα να τους πάω στο μοναστήρι.
Κάνανε πάλι λειτουργία. Κλαίγανε και γελούσανε μαζί,
απ΄ τη χαρά τους. Ο Δεσπότης το θεράπευσε το παιδί.
A ***
- …Αμέτρητα θαύματα γίνονταν από τότε (όταν ζούσε).
Δαιμονισμένοι λυτρώνονταν, άρρωστοι θεραπεύονταν,
χίλια δυό. Τα μαθαίναμε όλοι οι Αιγινήτες και σταυρο-
κοπιόμασταν. Πολλά, πολλά… Μόνο που τον έβλεπες,
αισθανόσουνα πως ήταν θαυματουργός. Γαλήνια η
μορφή του. Πράος, γλυκός. Άνθρωπος με πνεύμα Θεού.
A ***
- …Τρέχω στο κελί του Αγίου. Μόλις μπήκα στην τρα-
πεζαρία του, βλέπω την εσωτερική πόρτα ανοιχτή. Αυ-
τό που αντίκρισα στη συνέχεια – όπως θα καταλάβετε
με άφησε άναυδη. Με γέμισε θαυμασμό. Ο Άγιος δεν
πατούσε στο πάτωμα! Στεκότανε στον αέρα, δύο σπιθα-
μές πάνω από το έδαφος! Τα χέρια του ήσαν υψωμένα
προς το εικονοστάσιο του, στην Παναγία και προσευχό-
ταν. Το πρόσωπό του είχε υποστεί μιαν αλλοίωση.
Πρόσωπο Αγίου. Όταν είδα αυτό το θαύμα, συγκινήθη-
κα βαθύτατα…
a ***
- ...Όταν γύρισα το 1920 από τη Μικρασιατική οπισθο-
χώρηση, έμαθα πως λίγες ημέρες πριν, μια φτωχιά γυ-
ναίκα πήγε ξυπόλητη στο μοναστήρι. Μόλις την είδε ο
Άγιος, έβγαλε τις παντόφλες του και τις έδωσε. Ύστερ΄
από λίγο, πήγε μα άλλη φτωχιά που πείναγε. Λέει τότε
ο Άγιος στις Γερόντισσες:
- Δώστε της να φάει.
- Δεν έχουμε τίποτα, Σεβασμιώτατε, εκτός από λιγοστό
ψωμάκι.
- Να το δώσετε αμέσως τους είπε … κι έχει ο Θεός!…
Το πρωί, να΄ σου ένας πλούσιος με δύο γαϊδουράκια,
φορτωμένα ρύζι, ζάχαρη, μακαρόνια, αλεύρι. Δωρεά
στη μονή. το ξέρω, γιατί βοήθησα στο ξεφόρτωμα. Θυμάμαι, γύρισε ο Άγιος εκείνη τη στιγμή και λέει με
σημασία στην ηγουμένη:
-Γερόντισσα, έχει ο Θεός…
Κι έκανε το σταυρό του.
Α ***
Αμέσως μετά τη κοίμηση του Αγίου, το σώμα του
άρχισε να ευωδιάζει. Και όταν για μιά στιγμή
έβγαλαν τη μάλλινη φανέλα που φορούσε και την
πέταξαν πρόχειρα στο διπλανό κρεβάτι, σε άνθρωπο
που έπασχε από παράλυση στα άκρα, ο άρρωστος
έγινε αμέσως καλά!

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»