Ό Άββάς Μακάριος ό Αιγύπτιος διηγήθηκε στους υποτακτικούς του το εξής περιστατικό:

Κάποτε, καθώς έβάδιζα στην έρημο, εύρήκα ένα κρανίο ενός πεθαμένου κάτω στο έδαφος. Το μετακίνησα ελαφρά με το ραβδί μου καί, κατάπληκτος, ακούω φωνή από το κρανίο καί ε­γώ το ερωτώ:

- Ποιος είσαι εσύ;
- Εγώ ήμουν άρχιερεύς των ειδώλων καί των Ελλή­νων πού έμεναν κάποτε σ' αυτόν τον τόπο. Σύ είσαι ό πνευματοφόρος Μακάριος' μάθε λοιπόν Οτι οποία ώρα καί να προσευχηθής για τους κολασμένους παρηγορού­νται λίγο.Ποια είναι ή παρηγοριά καί ποια είναι ή κόλασις, λέγει ό Άββας Μακάριος.
- Όσο απέχει ό ουρανός από την γη, τόσο βάθος έ­χει καί ή φωτιά πού ευρίσκεται ύποκάτω μας' σ' αυτή την φωτιά στεκόμεθα όρθιοι καί χωμένοι μέσα ολόκληροι. Είμεθα έτσι τοποθετημένοι, ώστε ό ένας κολασμένος να μη βλέπη το πρόσωπο του αλλού, αλλά μόνο τα οπίσθια.Όταν λοιπόν, προσεύχεσαι εσύ για εμάς, βλέπει λίγο ό έ­νας το πρόσωπο του αλλού καί έτσι παρηγορούμεθα.

Όταν ακούσε αυτά ό άββάς Μακάριος, έστέναξε βα­ρεία καί είπε: «Άλλοίμονο, πόση δυστυχία έφερε στον αμαρτωλό άνθρωπο ή ήμερα της γεννήσεως του. Προτι-μώτερο να μη είχε γεννηθή, όπως είπε καί ό Κύριος για τον Ιούδα τον προδότη. Μετά τον μονόλογο του αυτό, ε­ρωτά πάλι το κρανίο:

- Υπάρχουν στην κόλασι άλλα χειρότερα βάσανα απ' αυτά πού μου περιγράφεις;
- Από κάτω μας ευρίσκεται φοβερώτερη κόλασις, α­πήντησε το κρανίο.
- Καί ποιοί τιμωρούνται έκεϊ; Ερώτησε ό Γέροντας.
- Εμείς, επί τέλους, έλεούμεθα λίγο από τον Θεό,διότι έχουμε το ελαφρυντικό ότι δεν τον γνωρίσαμε. Ε­κείνοι όμως πού γνώρισαν καλά τον Θεό καί μετά τον αρνήθηκαν, είναι κάτω από εμάς καί κολάζονται χειρό­τερα.

Άφοΰ τελείωσε ό διάλογος, επήρε ό άββάς το κρα­νίο το έχωσε στο χώμα καί συνέχισε τον δρόμο του.

"Ας ακούσουμε καί φοβηθούμε απ' αυτή την διήγησι, αδελφοί, διότι αυτοί πού αρνούνται τον Θεό, κολάζονται χειρότερα καί από τους απίστους. Πρέπει λοιπόν να φρο­ντίσουμε να μη αρνηθούμε Αυτόν με τα έργα μας του σκότους, για ν' αποφύγουμε την φοβερή αυτή τιμωρία. Άρνητής του Θεού δεν είναι εκείνος πού Τον αρνείται μόνο με τα λόγια, αλλά καί εκείνος πού κάνει αμαρτωλές πράξεις, έστω και αν με τα λόγια φαίνεται φαινομενικά δτι πιστεύει καί ομολογεί τον Θεό. Μάρτυς γι' αυτά πού σας λέγω είναι ό Απόστολος Παύλος, ό όποιος διακη­ρύσσει: «Όμολογοΰν ότι γνωρίζουν τον Θεό, με τα αμαρ­τωλά τους έργα όμως Τον αρνούνται» (Τίτου 1. 16).

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»