Γέρων Νεκτάριος Μοναχὸς Ἁγιορείτης
Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα
ΟΥΡΑΝΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ:
Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΑΡΒΑΝΙΤΙΣΣΑ
ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
ΣΤΟΥΣ ΣΩΦΡΟΝΑΣ
Ὁ ρωμαίικος χαρακτήρας σωτήριος διέξοδος στὴν ἀπώλεια τοῦ ἔθνους
(Συνέγραψα τὴν 2.10.2006, Ἅγιων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης, στὴν Ἱερὰ Καλύβη Ἁγίας Τριάδος - Ἱερᾶς Σκήτεως Κουτλουμουσίου).

Εἰς τὸ ὄνομα Ἐκείνου ποὺ εἶπε ὅτι εἶναι καὶ ὄντως εἶναι, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ζωή, ἡ Ἀγάπη, τὸ Φῶς. Ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεὸς ἡμῶν.

Γνωρίζω ἕναν χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος πολλὲς φορὲς ἀναρωτιέται, πόσες ἀκόμα περισσότερες εὐχαριστίες πρέπει νὰ ἀναπέμψω στὸν Κύριο Ἰησοῦ γιὰ τὴν χάρη ποὺ μοῦ ἔδωσε νὰ μὲ συναρπάζη ἡ δική του ἀλήθεια. Ὠφελοῦμαι, λέει, ἀκόμα καὶ ὅταν τὴν ἀγνοῶ, καὶ μὲ ἕναν σοφὸ ὅσο καὶ ἁπλὸ τρόπο μοῦ τὴν ἀποκαλύπτει. Ταπεινώνομαι γιὰ τὴν ἄγνοιά μου, προσδιορίζω ἀκριβῶς τὴν μικρότητά μου, καὶ αὐτὴ ἡ φωτογράφηση σὲ λεπτομέρεια τοῦ ἑαυτοῦ μου ὁλοκληρώνεται μὲ ἀκόμα ἕνα θεῖο δῶρο, αὐτὸ τῆς κατὰ Θεὸν «αὐτογνωσίας». Ὅταν κατέχω τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ χάρη Του, ἡ βεβαιότητα στὴν καρδιά μου εἶναι ἀνίκητη. Γίνομαι ἄτρεπτος στὶς προτάσεις γιὰ ἀλλαγὴ στάσης ζωῆς, παρ᾿ ὅλους τοὺς πειρασμοὺς ποὺ μπορεῖ νὰ φθάνουν ἕως τὸν χλευασμό, τὴν ὕβρη ἢ καὶ τὴν συκοφαντία. Ἡ καρτερικότητα καὶ ἡ ὑπομονή, «ἐν τῇ ὑπομονῇ κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν», βιάζει τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καὶ τὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ ἔρχονται πλούσια σὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή μου.

Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ μοῦ ἀποκαλύπτει ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τεκμηριώσω τὴν ὀρθότητα αὐτῆς τῆς στάσης ζωῆς ἕως τὴν τελικὴ νίκη, πρῶτα στὸν ἑαυτό μου καὶ μετὰ στὸν αἰσθητὸ κόσμο. Αὐτὸς ὁ κόσμος ποὺ ἀπροκάλυπτα πλέον, ὅταν βλέπη κάποιον ὁ ὁποῖος δὲν ἀλλάζει συχνὰ στάση ζωῆς κατὰ τὸ πρότυπο τῆς αἱρέσεως τῶν Προτεσταντῶν, τὸν ἀποκαλεῖ «Ξεροκέφαλο Ἀρβανίτη». Ἔπρεπε, σύμφωνα μὲ τὸ σατανικὸ σχέδιο ποὺ ἐνεργεῖται ἕως καὶ τὶς ἡμέρες μας, νὰ χλευασθοῦν καὶ νὰ «λουφάξουν» οἱ «ΡΩΜΗΟΙ» (1) ποὺ ἔδωσαν πνοὴ στὸ «Ρωμαίικο», γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχη ὑποστατικὴ σύνδεση Ρωμιοῦ καὶ Ρωμιοσύνης, καὶ ἔτσι σὺν τῷ χρόνῳ νὰ ξεχασθοῦν καὶ τὰ δυὸ καὶ νὰ θεωρηθοῦν καὶ τὰ δυὸ βλαπτικὰ ἢ ἀκόμα καὶ ἐχθρικὰ γιὰ τὸ Νεοελληνικὸ ἐθνικὸ κράτος. Ἡ ἀλλοίωση ἱστορικῶν γεγονότων, ἀκόμα καὶ βίων Νεομαρτύρων, ὅλα σὲ βάρος τῶν πρωτοελλήνων καὶ πρωτοηρώων Ἀρβανιτῶν, ἡ εὐτραπελία σὲ βάρος τῶν Ποντίων καὶ τῶν Βλάχων, ἐπιβεβαιώνει τὴν παραπάνω τοποθέτηση.

Ὁ χαρακτήρας αὐτὸς δὲν εἶναι ένας μεμονωμένος ἰδιάζων τύπος ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἕνας κοινὸς χαρακτήρας Ἕλληνα ποὺ ἔχει «ΠΙΣΤΗ». Οἱ παλαιότερες γενιὲς χρησιμοποιοῦσαν ἕναν περισσότερο περιεκτικὸ ὅρο ποὺ σηματοδοτοῦσε καὶ τὴν πίστη στὸ Θεό, ἀλλὰ καὶ τὴν κοινωνικὴ πίστη, τὸν ὅρο «ΜΠΕΣΑ». Ὅσο περισσότερο «ΜΠΕΣΑΛΗΣ» (πιστὸς καὶ ἀληθινός) ἦταν ὁ ἄνθρωπος, τόσο περισσότερο ἐλεύθερος ἦταν. «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ἡμᾶς».

Ἀπελεύθεροι λοιπὸν οἱ «Μπεσαλῆδες» πρόγονοι ἡμῶν ἀπὸ τὰ ὅποια συμπλέγματα (κόμπλεξ) εὐαρεστοῦσαν τὸ Θεό, καὶ φωτιζόμενοι ἀπὸ αὐτόν, ἔβλεπαν τὴν ἐσωτερική τους «μορφή», τὰ φυσικὰ ἰδιώματα ποὺ τοὺς εἶχε δωρίσει ὁ Θεός, τοὺς ἄρεσε καὶ δὲν ἤθελαν νὰ τὴν ἀλλάξουν. Ἤσαν «μορφωμένοι» ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ εἶχαν γνώση τοῦ ἑαυτοῦ των, δηλαδὴ «αὐτογνωσία». Μιὰ κατὰ Θεὸν ὑπερβατικὴ αὐτογνωσία ποὺ εἰσάγει στὴν «διὰ Χριστὸν σαλότητα». Καμιὰ σχέση μὲ τὴν αὐτογνωσία τοῦ σύγχρόνου ἀνθρώπου ποὺ πιστεύει τὰ ἀποτελέσματα τοῦ ὑπολογιστοῦ του καὶ προσκολλᾶται σ᾿ αὐτά.

Μὲ τὴν Χάρη τοῦ πανάγαθου Θεοῦ ἡμῶν αὐτοὶ οἱ «διὰ Χριστὸν σαλοί» τίναξαν τὴν Ὀθωμανικη αὐτοκρατορία στὸν ἀέρα. Ἀπὸ αὐτὸν τὸν χαρακτήρα ποὺ δυστυχῶς σπανίζει σήμερα προῆλθαν οἱ Νεομάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, οἱ μπουρλοτιέρηδες, οἱ ἥρωες, οἱ εὐεργέτες, οἱ ἁπλοὶ Χριστιανοὶ ποὺ στήριζαν μὲ τὴ στάση ζωῆς τους τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξιας. Ἀλλὰ κυρίως, πάνω καὶ πρὶν ἀπὸ ὅλα καὶ ὅλους, αὐτὸν τὸν χαρακτήρα ἐγέννησαν, ἔθρεψαν, μεγάλωσαν, καὶ τὸν διατήρησαν γιὰ αἰῶνες, οἱ «Μεγάλες καὶ Ἅγιες Ὀρθόδοξες Χριστιανὲς Μητέρες». Οἱ ἀγαπῶντες τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ θαρσεῖτε. Ἡ κυρία Θεοτόκος, ἡ Ἁγιωτέρα τῶν παρθένων καὶ Μητέρων, ἀποκαλύπτει τὴν ἄτρεπτη βούλησή της σ᾿ αὐτὸ τὸ πολὺ σοβαρὸ θέμα. Στὸ θέμα «Μητέρα».

Ἐμφανίζεται γιὰ περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰώνα ἀρχικὰ στοὺς ποιμένες τῆς περιοχῆς τῶν Καρυῶν τῆς Νήσου Χίου ὡς καὶ στὶς ἡμέρες μας (πρόσφατα καὶ ἐκτὸς Χίου), ἐνδεδυμενη τὴν παραδοσιακὴ φορεσιὰ τῆς «Ἀρβανίτισσας Μητέρας».

Ἔτσι ἡ πάνσοφος, μὲ αὐτὸν τὸν ἁπλὸ τρόπο, γιὰ νὰ τὸν κατανοήσουμε ὅλοι, μὲ τὴν ἐξωτερικὴ φορεσιὰ τοῦ «ἤθους» τῆς ἀρβανιτίσσης μητέρας μᾶς δείχνει καὶ προτρέπει τὶς μητέρες νὰ φορέσουν τὴν ἐσωτερικὴ φορεσιὰ τοῦ «φρονήματος» τῆς ἀρβανιτίσσης μητέρας, ποὺ εὐχαριστεῖ τὴν ἴδια τὴν Παναγία μας, τὸν Υἱό της καὶ Θεό μας.

Ἀκολουθεῖ τὸ πρῶτο Συναξάρι τῆς «Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης» ποὺ ἦλθε στὴν ταπεινή μου καλύβη ποὺ τιμᾶται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, στὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸν Μάρτιο τοῦ 2006, γραμμένο ἀπὸ ἕνα ἐκλεκτὸ τέκνο τῆς κοινωνίας τῆς Χίου, ἀλλὰ καὶ ἐκλεκτὸ τέκνο τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν περιγραφή.

Ἐπεξηγηματικὰ σχόλια θὰ ἀκολουθήσουν μετὰ τὸ Συναξάρι, στὴν ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο Χίου κ.κ. Διονύσιον, μὲ ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν χριστιανῶν ποὺ ἔχουν ἐμπειρίες συναντήσεων πνευματικές, ἢ αἰσθητὲς μὲ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»