Αρχική

Όλοι οι χρόνοι είναι UTC + 2 ώρες [ DST ]




Δημιουργία νέου θέματος Απαντήστε στο θέμα  [ 3 Δημοσιεύσεις ] 
Συγγραφέας Μήνυμα
 Θέμα δημοσίευσης: Παναγία η Πορταΐτισσα
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Τρί 14 Απρ 2015, 12:24 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465


Η ιστορία της Παναγίας της Πορταΐτισσας

Την εποχή της εικονομαχίας στην Κωνσταντινούπολη, οι ασεβείς εικονομάχοι κατέστρεφαν τις εικόνες στους Ναούς και τα σπίτια των Χριστιανών. Μία ευσεβής χήρα, προτίμησε να πετάξει την σημερινή εικόνα της Πορταϊτισσας στην θάλασσα, παρά να την καταστρέψουν οι εικονομάχοι. Έκλαιγε και θρηνούσε δια την απώλεια της αγαπημένης της εικόνας, αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος την παρηγόρησε στον ύπνο της λέγοντάς της, ότι την εικόνα της θα την στείλει σ’ ένα τόπο, όπου θα την προσκυνούν εις τους αιώνες πολλές φυλές και γλώσσες.
Μετά από αρκετά χρόνια το 1004 μ.X. η εικόνα εμφανίστηκε μέσα στην θάλασσα μπροστά στην Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος, να στέκεται όρθια πάνω στα νερά. Οι μοναχοί θαύμασαν για το γεγονός και προσπαθούσαν να βγάλουν την εικόνα από την θάλασσα αλλά μία αόρατος δύναμη τους εμπόδιζε.
Λίγο πιο ψηλά από την Μονή ασκήτευε ένας μοναχός με το όνομα Γαβριήλ.
Σ’ αυτόν παρουσιάστηκε η Παναγία και του είπε τα εξής:
“Θέλω εσύ να έρθεις να παραλάβεις την εικόνα μου από την θάλασσα, διότι εσένα βρίσκω άξιο για
να την μεταφέρεις στην Μονή”. Ο ασκητής υπάκουσε και κατέβηκε να παραλάβει την εικόνα. Όταν μπήκε στην θάλασσα όμως, προς έκπληξη όλων, δεν βούλιαζε αλλά περπατούσε επάνω στα νερά, μέχρι που έβγαλε την εικόνα στην ξηρά. Στο σημείο που ακούμπησε η εικόνα μόλις βγήκε από την θάλασσα, ανέβλυσε αγίασμα, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Ο ασκητής Γαβριήλ μαζί με τον ηγούμενο και τους μοναχούς, μετέφεραν την εικόνα στο καθολικό της Μονής και την εγκατέστησαν σε περίοπτη θέση. Την επόμενη ημέρα όμως δεν την βρήκαν μέσα στην εκκλησία, αλλά πάνω από την πύλη. Αυτό έγινε πολλές φορές ακόμη και οι μοναχοί κατάλαβαν ότι η Παναγία θέλει να μείνει πλησίον της πύλης. Μάλιστα εμφανίστηκε και στον ηγούμενο και του είπε τα εξής: “Εγώ ήρθα εδώ για να σας φυλάω κι όχι να με φυλάτε”. Μετά κι απ’ αυτό, έχτισαν ωραίο παρεκκλήσιο δίπλα στην πύλη της Μονής και η εικόνα εγκαταστάθηκε εκεί, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα.Η Αγία αυτή εικόνα φέρει στο κάτω μέρος της σιαγόνος της Θεοτόκου μία ουλή από το μαχαίρι ενός πειρατή. Από την ουλή αυτή έρευσε αίμα, το οποίο πηγμένο διακρίνεται και σήμερα επάνω στην εικόνα.
Η παράδοση στο Άγιο Όρος λέει, ότι αν φύγει η εικόνα της Πορταϊτισσας, πρέπει να φύγουν και οι μοναχοί από το Άγιο Όρος.

Θαύματα της Παναγίας της Πορταΐτισσας

Ο ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ


Τον παλαιό καιρό ένας οδοιπόρος ξεκίνησε από την έρημο του Άθωνος και οδοιπορώντας όλη την ήμερα, το απόγευμα έφτασε στη Μονή των Ιβήρων. Επειδή βιαζόταν, δεν μπήκε μέσα. Ζήτησε μόνο λίγο ψωμί από τον πορτάρη, ο όποιος δεν του έδωσε, και νηστικός και πικραμένος συνέχισε την πορεία του προς τις Καρυές. Σε 20 περίπου λεπτά από τη Μονή κάθισε ο οδοιπόρος σε μία πέτρα να ξεκουραστεί λίγο αναλογιζόμενος το γεγονός με δάκρυα και στενάζων κατά του πορτάρη. Τότε άκουσε βήματα, σηκώνει το κεφάλι και βλέπει μία σεμνή γυναίκα, που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδί.
Τον πλησιάζει και τον ρωτάει με συμπονετικό ύφος: «τι έχεις και κλαις; μήπως είσαι άρρωστος;» «Όχι» άπαντα ο οδοιπόρος, «δεν είμαι άρρωστος, αλλά πεινάω ζήτησα από τον πορτάρη των Ιβήρων λίγο ψωμί και δεν μου έδωσε». Η Γυναίκα του λέει: μη λυπάσαι, τέκνον, κατά του θυρωρού, διότι θυρωρός της Μονής των Ιβήρων είμαι εγώ. Πάρε αυτό το φλουρί, γύρισε στο Μοναστήρι και αγόρασε με αυτό ψωμί κι εγώ θα σε περιμένω εδώ. Ο οδοιπόρος πείθεται και επιστρέφει στο Μοναστήρι, βρίσκει τον πορτάρη και ζητεί ν' αγοράσει ψωμί δίνοντας και το φλουρί, που καθώς είπε του το δώρισε μια γυναίκα.
Όταν ο πορτάρης άκουσε για γυναίκα σαν να κατάλαβε, και μόλις είδε και το φλουρί θαύμασε και έσπευσε να χτυπήσει την καμπάνα να συναθροισθούν οι Πατέρες και να τους αναφέρει το συμβάν. Συγκεντρώθηκαν οι Πατέρες και μόλις άκουσαν το παράδοξο γεγονός έμειναν κατάπληκτοι. Διαπίστωσαν ότι το φλουρί που έφερε ο οδοιπόρος ήταν από παλιά αφιερωμένο στην Εικόνα της Πορταΐτισσας, το οποίο με πολλή ευλάβεια ξανατοποθέτησαν και πάλι προ της αγίας Εικόνας. Αμέσως όλοι μαζί πήγαν στον τόπο της εμφανίσεως της γυναίκας, 20 λεπτά απ' το Μοναστήρι προς τις Καρυές, και δεν βρήκαν κανένα. Σε ανάμνηση του θαύματος έστησαν εκεί ένα μικρό προσκυνητάρι.
Κατά το 1960 ο Ιερομόναχος Μάξιμος Πνευματικός Ιβηρίτης ανήγειρε ναΰδριο στον τόπο εκείνο του θαύματος προς τιμήν της Πορταΐτισσας Θεοτόκου. Εδώ ερχόταν ο Γέροντας κάθε δειλινό και άναβε το καντήλι στην Εικόνα της αναπαράστασης του θαύματος κάτω απ' το δέντρο. Μια βραδιά ακούει φωνή απ' την Εικόνα: «θέλω εκκλησία εδώ». Ξαφνιάστηκε, σταυροκοπήθηκε και δεν είπε τίποτα, μήπως ήταν ιδέα του. Την άλλη βραδιά πάλι τα ίδια. και τρίτη φορά ακούστηκε η φωνή και ο Γέροντας απάντησε «δεν μπορώ» και η Παναγία του είπε: «θα σε βοηθήσω εγώ». Τότε ο Γέροντας κουβάλησε δυο χρόνια πέτρες απ' το ποτάμι, καθάρισε τον τόπο απ' τα βάτα και τ' άγρια ξύλα, ο μάστορας δούλεψε πρόθυμα και έγινε ένα ωραιότατο εκκλησάκι που οι ξένοι επισκέπτες δεν χορταίνουν να το βγάζουν φωτογραφίες.

O ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ


Σύμφωνα με τις ιστορικές παραδοσιακές πληροφορίες, η μεγάλη σε μέγεθος εικόνα της Πορταΐτισσας, η οποία φέρει κάτω από τη δεξιά σιαγόνα τραύμα με ξηραμένο αίμα, κτυπήθηκε με το ξίφος ενός Άραβα, ο οποίος ονομαζόταν Ραχάι και ήταν αρχηγός ενός πειρατικού στόλου. Όταν ο στόλος αυτός έπλευσε στη θάλασσα των Ιβήρων, ο Ραχάι έστειλε πειρατές, να κουρσέψουν τη Μονή. Αυτοί όμως δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν την εντολή του αρχηγού τους, διότι εμποδίστηκαν από μία Γυναίκα και γύρισαν στα πλοία τους άπρακτοι.
Όταν ο Ραχάι άκουσε τη δικαιολογία των συντρόφων του, τους ονείδισε και αμέσως έτρεξε εναντίον της Μονής κραδαίνοντας το ξίφος του. Όταν είδε την αγία εικόνα της θείας Πορταΐτισσας, με θυμό τη χτύπησε με το ξίφος του. Από την πληγή άρχισε να ρέει άφθονο αίμα, που τον περιέλουσε. Στη θέα του αίματος από το φρικτό θαύμα, άρχισε να τρέμει, και μετανοώντας για την ασέβεια του ζήτησε συγχώρηση. Κατόπιν βαπτίστηκε και έγινε μοναχός και κλαίγοντας για το αμάρτημά του».

Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του έμεινε εμπρός στην αγία εικόνα και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο ναό της Πορταΐτισσας. Παρακαλούσε δε τους αδελφούς της μονής Ιβήρων, να μη τον αποκαλούν με το ασκητικό του όνομα Δαμασκηνό, αλλά «Βάρβαρο», άξεστο, βάναυσο. Ο Άγιος Βάρβαρος τόσο πολύ πρόκοψε στην αρετή, ώστε ύστερα από το θάνατό του έδειξε σημεία αγιότητας. Μέχρι σήμερα ονομάζεται «άγιος Βάρβαρος», εορτάζει στις 15 Μαΐου. Το λείψανό του, κατά την ανακομιδή, βρέθηκε ακέραιο και απέπνεε άρωμα. Το έκλεψαν οι Λατίνοι, μαζί με χίλια άλλα λείψανα της Μονής.

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ

Το 1651 Ιβηρίτες μοναχοί δοκίμαζαν οικονομική στενότητα, γι’ αυτό ανέθεσαν στη Θεοτόκο να μεριμνήσει για τη συντήρησή τους. Αμέσως η φιλόστοργη Μητέρα έτρεξε για εξεύρεση πόρων με το ακόλουθο χαριτωμένο θαύμα.
Εκείνη την περίοδο ήταν βαριά άρρωστη η κόρη του τσάρου της Ρωσίας Αλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τα πόδια της ήταν παράλυτα και για τους γιατρούς αθεράπευτα.
Τη θλίψη της πριγκίπισσας και των βασιλέων γονέων της έρχεται τώρα να μεταβάλει σε χάρη η θαυματουργή Πορταΐτισσα. Παρουσιάζεται μια νύχτα στον ύπνο της, κι αφού της έδωσε θάρρος και υποσχέθηκε να τη θεραπεύσει της λέει:
– Να πεις στον πατέρα σου να φέρει από την μονή των Ιβήρων την εικόνα μου την Πορταΐτισσα.
Το πρωΐ η άρρωστη διαβίβασε την εντολή κι αμέσως ξεκίνησε έκτακτη αποστολή, για να μεταφέρει στους Ιβηρίτες μοναχούς την επιθυμία του τσάρου. Εκείνοι φοβήθηκαν μήπως η εικόνα δεν επιστραφεί, και αποφάσισαν να στείλουν ένα πιστό αντίγραφο με τιμητική συνοδεία τεσσάρων ιερομονάχων.
Μόλις μαθεύτηκε ο ερχομός της σεπτής εικόνας στη Μόσχα, η πόλη άδειασε. Όλοι, βασιλείς και λαός, έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Στ’ ανάκτορα όμως η πριγκίπισσα κοιτόταν στο κρεβάτι, χωρίς να γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμή ζήτησε τη μητέρα της και τότε πληροφορήθηκε το μεγάλο γεγονός.
– Τι; φώναξε. Έρχεται η Παναγία, κι εμένα μέ άφησαν εδώ;
Πήδηξε αμέσως από το κρεβάτι, ντύθηκε και έτρεξε να υποδεχθεί κι εκείνη την Παναγία. Ο κόσμος είδε την παράλυτη πριγκίπισσα και τα έχασε. Η συγκίνηση κορυφώθηκε, όταν από την άλλη μεριά έφθασε η αγία εικόνα κι έγινε η τελετή της υποδοχής και της προσκυνήσεως.
– Μεγαλειότατε, είπαν οι απεσταλμένοι, προσφέρουμε τη σεπτή αυτή εικόνα σαν δώρο στο ευσεβές ρωσικό έθνος.
– Σας ευχαριστώ, είπε συγκινημένος ο τσάρος. Σε ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου σας παραχωρώ μία από τις καλύτερες μονές της πρωτεύουσας, τον άγιο Νικόλαο. Επίσης ετήσιο επίδομα από 2.500 ρούβλια, ατέλεια σε ότι εισάγετε στην χώρα μου, καθώς και δωρεάν μετακίνηση των απεσταλμένων σας.
Το μετόχι αυτό παρέμεινε στην κυριότητα της μονής Ιβήρων μέχρι το 1932 και της εξασφάλιζε τόσα έσοδα, ώστε κάλυπτε όλες σχεδόν τις υλικές της ανάγκες.

Η ΚΑΝΔΗΛΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΥ

Στη σεβάσμια μονή των Ιβήρων, κατά την ετήσια αγρυπνία της πανήγυρης της σεπτής εικόνας της Παναγίας Πορταΐτισσας (15 Αυγούστου), είχε κληθεί να ψάλει ο περίφημος Ρουμάνος μουσικός και καλήφωνος Νεκτάριος, ο λεγόμενος Βλάχος. Η μονή, για να τιμήσει τον επισκέπτη, όπως ήταν συνήθεια, του παραχώρησε το δεξιό αναλόγιο. Αυτό δεν άρεσε στους ψάλτες της μονής, οι οποίοι ήθελαν να επιδείξουν τη μουσική τους κατάρτιση και τις ψαλτικές τους ικανότητες. Γι' αυτό δυσαρεστήθηκαν. Παρακινούμενοι από φθόνο του διαβόλου, σκέφτηκαν την εξόντωση του Ρουμάνου ψάλτου. Έτσι, κάποιος από αυτούς, έριξε δηλητήριο στο ποτό του.
Ο ευλογημένος αυτός μοναχός Νεκτάριος, μόλις αισθάνθηκε τους πρώτους πόνους από την επίδραση του δηλητηρίου, αντελήφθη τι είχε συμβεί. Οπλισμένος με ακράδαντη πίστη στο Θεό και την εορτάζουσα Παναγία Πορταΐτισσα, αμέσως έτρεξε στη θαυματοποιό Παναγία, πήρε το κανδήλι Της και ήπιε ολόκληρο το περιεχόμενό του και με πολύ πόνο ψυχής είπε: «Παναγία μου, σώσε με. Με δηλητηρίασαν».
Η ταχεία αντίληψη και έτοιμη βοηθός και ιατρός των νοσούντων, Κυρία Θεοτόκος, άκουσε τον πιστό δούλο Της, προσέτρεξε και τον θεράπευσε. Ο ίδιος αργότερα ομολογούσε: «Ποτέ δεν έψαλα τόσο καλά στην Παναγία, με τόσο καθαρό λαρύγγι και ψυχική διάθεση, καθώς την τραγική εκείνη αγρυπνία της σώτειράς μου Παναγίας Πορταΐτισσας»

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
 Θέμα δημοσίευσης: Re: Παναγία η Πορταΐτισσα
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Δευτ 02 Ιαν 2017, 17:31 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465


_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
 Θέμα δημοσίευσης: Re: Παναγία η Πορταΐτισσα
UNREAD_POSTΔημοσιεύτηκε: Κυρ 08 Ιαν 2017, 00:40 
Χωρίς σύνδεση
Site Admin
Site Admin
Άβαταρ μέλους

Εγγραφή: Τρί 08 Ιαν 2008, 14:48
Δημοσιεύσεις: 10465




Από τα θαύματα της Παναγίας Πορταϊτίσσης...

Κατά το έτος 1651 υπήρχον εν τη Μονή Ιβήρων 365 μοναχοί, οι οποίοι, στενοχωρούμενοι οικονομικώς, παρεκάλουν την Παναγίαν Πορταϊτισσαν, να λάβη Εκείνη πρόνοιαν δια την συντήρησίν των, ως φιλόστοργος μήτηρ και ως μόνη προστάτις της Μονής. Η δε Δέσποινα ωσάν να είπε, «σεις φροντίσατε δια τας ψυχάς σας και εγώ είμαι ετοίμη εις βοήθειαν δια τας υλικάς σας ανάγκας», έσπευσε να εξεύρη μοναστηριακούς πόρους, από πού; Από αυτόν τον Αυτοκράτορα της κραταιάς Ρωσσίας Αλέξιον Μιχαήλοβιτς. Και με ποίον τρόπον; Με το ακόλουθον χαριτωμένο θαύμα:

Η κόρη του Αυτοκράτορος ασθενεί βαρέως. Έχει πάθει παράλυσιν των ποδών και κατά την γνώμιν των επιφανεστέρων ιατρών έχει καταδικασθή να μείνη δια παντός παράλυτος, διότι η νόσος είναι τελείως ανίατος. Εκ τούτου θλίψις άφατος εις τους υψηλούς γονείς αυτής και θρήνος ακατάπαυστος υπό της ασθενούς κόρης. Αλλ’ ακριβώς εις το αποκορύφωμα της απελπισίας ταύτης καταφθάνει άλλος Ιατρός, μία πάγκαλος και ηλιόμορφος Βασίλισσα, ήτις, παρουσιασθείσα εις την πάσχουσαν καθ’ ύπνον, δίδει εις αυτήν θάρρος, υπόσχεται θεραπείαν πλήρη και ταυτοχρόνως λέγει μετά γλυκυτάτης φωνής· «να ειπής εις τον πατέρα σου να φέρη την Εικόνα μου Πορταϊτισσαν από την Μονήν Ιβήρων». Την πρωϊαν εξέρχεται τάχιστα έκτακτος αποστολή ως πρεσβεία προς τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωαννίκιον, όστις διατάσσει επειγόντως τους Ιβηρίτας Πατέρας να συμμορφωθούν πάραυτα προς την επιθυμίαν του ευσεβεστάτου τσάρου, μόνου προστάτου όλης της Ορθοδοξίας, και να μεταφέρουν την Εικόνα της Πορταϊτίσσης παρά την κλίνην της πριγκιπίσσης. Οι μοναχοί όμως επί τω ακούσματι μένουν κατάπληκτοι, ανένδοτοι, φοβούνται ότι δεν θα επανέλθη εκ Ρωσσίας η Θεία Πορταϊτισσα και, συσκεπτόμενοι επί ημέρας περί του ζητήματος, διχάζονται, διαπληκτίζονται, εν τέλει δε καταλήγουν ομοφώνως εις την απόφασιν να μη αποστείλουν την ιδίαν Εικόνα, αλλά πιστόν αντίτυπον αυτής.

Την νέαν Εικόνα ταύτην ανέθεσαν να ζωγραφίση ο ενάρετος εικονογράφος Ιερομόναχος Ιάμβλιχος, αφού πρωτίστως άπαντες οι πατέρες ετέλεσαν αγρυπνίαν και μέγαν αγιασμόν, δια του οποίου πρώτον έπλυναν την πρωτότυπον Εικόνα και έπειτα την εκ κυπαρίσσου σανίδα, επί της οποίας θα ιστορείτο η νέα. Ταυτοχρόνως παρέδωκαν εις τον ζωγράφον διάφορα άγια λείψανα, άτινα κονιοποιηθέντα ανέμιξαν εις τα χρώματα και συνέστησαν εις αυτόν να εργάζηται νηστεύων. Κατά Σάββατον δε και Κυριακήν ετελείτο υφ’ ολοκλήρου της αδελφότητος ολονύκτιος αγρυπνία. Συντελεσθείσης ούτω της αντιγραφής απεστάλη αύτη ως Πορταϊτισσα εις Ρωσσίαν, δια των Αρχιμανδριτών Παχωμίου, Κορνηλίου, Ιγνατίου και Δαμασκηνού, συνοδευθέντων κατά την αναχώρησιν μέχρι τινός, εν είδει λιτανείας, παρά πάντων των πατέρων, οίτινες μετά δακρύων ικέτευον την Θεομήτωρα να δείξη την δύναμίν της εκεί όπου την αποστέλλουν, δια να μη καταισχυνθή η Μονή της.

Την ημέραν, καθ’ ην θα έφθανεν η συνοδεύουσα την σεπτή Εικόνα επιτροπή εις Μόσχαν, η πόλις από πρωϊας είχεν εκκενωθή και ο λαός της πρωτευούσης, με επικεφαλής το Αυτοκρατορικόν ζεύγος και τον Πατριάρχην Νίκωνα, είχεν εξέλθει προς υποδοχήν, αναμενόντων πάντων εν νηστεία. Η ασθενής πριγκίπισσα, αγνοούσα τα συμβαίνοντα, ζητεί εις μίαν στιγμήν την μητέρα της, οπότε παρά της θαλαμηπόλου ακούει: «σήμερον έρχεται η Πορταϊτισσα να σε θεραπεύση και όλοι μετά της μητρός σου ευρίσκονται έξω προς προϋπάντησιν αυτής». «Τι; - λέγει – έρχεται η Παναγία και εμέ με άφησαν;» Και ταυτοχρόνως πηδά από την κλίνην, ευρίσκεται ορθία, ενδύεται τάχιστα και θυμωμένη, διαμαρτυρομένη, κατέρχεται την κλίμακα. Τρέχει ολοταχώς εις τας οδούς της πόλεως, ευρίσκει το αναμένον πλήθος, συναντά τους γονείς αυτής και παραπονουμένη ερωτά, διατί δεν παρέλαβον και αυτήν; Αλλ’ ουδείς δύναται ν’ αρθρώση λέξιν από τους λυγμούς και τον κλαυθμόν. Ήτο στιγμή υπερτάτης συγκινήσεως να βλέπουν οι παριστάμενοι, εντεύθεν μεν φθάνουσαν επί τόπου την Κυρίαν Πορταϊτισσαν, εκείθεν δε ερχομένην ταυτοχρόνως τροχάδην την παράλυτον, τελείως ιαθείσαν. Μετά την τελετήν της υποδοχής και την προσκύνησιν της Εικόνος υπό του λαού ο Αυτοκράτωρ ηρώτησε τους απεσταλμένους της Μονής κατά πόσον χρόνον θα ήτο δυνατόν να αφήσουν δι’ εκείνον και την Ρωσσίαν όλην την θαυματουργόν Εικόνα και τι θα επεθύμουν ως αντάλλαγμα. Και οι απεσταλμένοι: «Μεγαλειότατε, έχομεν εντολήν παρά της Μονής να δωρήσωμεν την σεπτήν Εικόνα προς Υμάς και το ευσεβές ρωσσικόν Έθνος, αν η Μεγαλειότης σας ευηρεστείτο να μας παρεχώρει εν μετόχιον ενταύθα προς οικονομικήν ανακούφισιν της Ιεράς ημών μονής, εν όσω δε υπάρχει αύτη, ευγνωμονούσα, θα δέεται προς τον Κύριον, τόσον υπέρ Υμών, όσον και υπέρ των διαδόχων Σας».

Και ο Αυτοκράτωρ: «Σας παραχωρώ μίαν από τας καλλυτέρας ιστορικάς Μονάς της πρωτευούσης πλησίον των ανακτόρων μου, παρά το Κρεμλίνον, τον Άγιον Νικόλαον, με 70 υπηρέτας, οι οποίοι θα σιτίζωνται και θα μισθοδοτούνται από το ταμείον μου εις το διηνεκές. Θα έχητε εν χρηματικόν επίδομα ετησίως εκ 2.500 ρουβλίων και επί πλέον το προνόμιον της ατελείας των όσων εισάγετε και εξάγετε εκ Ρωσσίας, εφ’ όσον υπάρχει ήλιος. Επιθυμώ δε και οι ναύλοι ακόμη των εκάστοτε απεσταλμένων σας, μεταβιβάσεως και επιστροφής, να καταβάλλωνται υπό της Κυβερνήσεώς μου. Την δε πανσέβαστον Εικόνα της Κυρίας μου Θεοτόκου Πορταϊτίσσης, αφού ανεγείρω περικαλλέστατον Ναόν παρά την πύλην της πρωτευούσης μου, θα αποθησαυρίσω ταύτην εις τούτον, δια να την προσκυνούμεν και ημείς ως πολυύμνητον Πορταϊτισσαν, θυρωρόν δηλαδή της πόλεως και φρουρόν ολοκλήρου της Ρωσσίας».

Το εν λόγω δωρηθέν Μετόχιον διετέλεσεν υπό την κυριότητα της Μονής Ιβήρων επί 284 έτη μέχρι του 1932, ότε εκδιωχθέντος του τελευταίου Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Ιβηρίτου, ηρπάγη τούτο υπό των κομμουνιστών. Εισέπραττε δε κατ’ έτος εξ αυτού η Μονή τόσας προσόδους, ώστε μόνον σχεδόν δια των εισοδημάτων τούτων διηυκολύνοντο πλουσιοπαρόχως πάσαι αι υλικαί αυτής ανάγκαι.


Η Εικών της Πορταϊτίσσης υπό το όνομα «Ιβέρσκαγια Μάτερ» ευρίσκεται ήδη εις τον εν Μόσχα Ναόν της Αναστάσεως. Όταν τελευταίως είχε μεταβή εις Μόσχαν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, προσκληθείς υπό του Πατριάρχου Αλεξίου επί ταις εορταίς του Ιωβηλαίου, εζήτησε να ψάλλη παράκλησιν ενώπιον της Εικόνος ταύτης, ην παρηκολούθησαν γονυπετείς και κλαίουσαι 50 χιλιάδες ψυχαί, παρ’ όλον τον επικρατούντα κομμουνισμόν.

Πηγή: Ιερά Μονή Ιβήρων, Ιστορικόν-Θαύματα και Παρακλητικός Κανών της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ, Άγιον Όρος- Άθω 1980, σ.σ. 19-24.

_________________

«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης.
Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα.
Σταυρός, πιστών το στήριγμα.
Σταυρός, αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων
το τραύμα»


Κορυφή
 Προφίλ  
Απάντηση με παράθεση  
Τελευταίες δημοσιεύσεις:  Ταξινόμηση ανά  
Δημιουργία νέου θέματος Απαντήστε στο θέμα  [ 3 Δημοσιεύσεις ] 

Όλοι οι χρόνοι είναι UTC + 2 ώρες [ DST ]


Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 20 επισκέπτες


Δεν μπορείτε να δημοσιεύετε νέα θέματα σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντάτε σε θέματα σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να επεξεργάζεστε τις δημοσιεύσεις σας σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράφετε τις δημοσιεύσεις σας σε αυτή τη Δ. Συζήτηση
Δεν μπορείτε να επισυνάπτετε αρχεία σε αυτή τη Δ. Συζήτηση

Αναζήτηση για:
Μετάβαση σε:  
cron
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Group

Ελληνική μετάφραση από το phpbbgr.com