† Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Θαύματα Αγίων ­ σημεία Θεού

'Εκδοση Ι. Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Από ετών κυκλοφορούν πολλά βιβλία μέ σύγχρονα θαύματα. 'Αλλοι πιστεύουν, άλλοι ειρωνεύονται. 'Αλλοι πάλι, θρησκευόμενοι, επικαλούνται αποσπασματικά Πατερικές γνώμες, ότι δέν πρέπει νά προβάλλονται τά θαύματα, παρά μόνο ο λόγος τής Αγ. Γραφής. Μέ πρόθεση οικοδομής τού λαού τού Θεού, θά παρουσιάσουμε ενδεικτικά τήν κηρυκτική πρακτική μεγάλων Πατέρων τής Εκκλησίας μας ως πρός τήν επίκληση καί τή διακήρυξη τών θαυμάτων.


Α. Ο Μέγας Βασίλειος στό λόγο του “εις τήν Μάρτυρα Ιουλίτταν” (ΕΠΕ, 7) αναφέρει τό θαύμα τής αγίας Ιουλίττας ότι ο τόπος ενταφιασμού τής Αγίας ανέβλυσε αμέσως γλυκύτατο ύδωρ ως αγίασμα μέχρι τήν εποχή του, ενώ η γύρω περιοχή αναβλύζει μόνο αλμυρά ύδατα (§ 2).

Στό λόγο “εις τόν άγιον Μάρτυρα Μάμαντα” (ΕΠΕ, 7) προτρέπει: Νά ενθυμείσθε τό Μάρτυρα όσοι τόν απολαύσατε στά όνειρα, όσοι τόν είχατε συνεργό στήν προσευχή, όσοι άρρωστοι γίνατε καλά, όσοι πήρατε πίσω τά παιδιά σας ενώ ήταν νά πεθάνουν, όσοι πήρατε δι’ αυτού παράταση ζωής. Ο ένας νά τά διαδίδει στόν άλλον (§ 1).

Σέ Έπιστολή “Καισαρίω τώ αδελφώ Γρηγορίου” (ΒΕΠΕΣ, 55) γράφει: Δόξα τώ Θεώ, πού έδειξε τά θαυμάσιά του καί σέ σένα καί σέ διέσωσε από τόσο μεγάλο κίνδυνο θανάτου… νά μή φανούμε αχάριστοι, ανάλογα μέ τή δύναμή μας νά διαλαλούμε τά παράδοξα θαύματα τού Θεού καί νά εξυμνούμε τή φιλανθρωπία Του αυτήν πού δοκιμάσαμε στήν πράξη.


Β. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στόν Επιτάφιο “εις τόν Μ. Βασίλειον” (ΕΠΕ, 6) αναφέρει τή θαυμαστή διατροφή τών πρός πατρός πάππων τού Βασιλείου καί τών υπηρετών στά βουνά τού Πόντου μέ αυτοπαραδιδόμενα ελάφια (§ 7-8), τήν θεραπεία τού επισκόπου πατέρα του άμα τή χειροτονία τού Βασιλείου (§ 37), τήν πρός ώραν θεραπεία τού γιού τού Ουάλη (§ 54), τήν ίαση τού Μοδέστου (§ 55), τίς μεταθανάτιες εμφανίσεις τού Βασιλείου σέ όνειρα τού Γρηγορίου γιά νά τόν καθοδηγεί (§ 80).

Στόν Επιτάφιο γιά τόν πατέρα του άγιο Γρηγόριο επίσκοπο Ναζιανζού (ΕΠΕ, 6) αναφέρει τό μέγα θαύμα πού έγινε στόν βαρέως ασθενούντα γέροντα πατέρα του κάποιο Πάσχα. Ο ίδιος ιερουργούσε στό Ναό, πλήθος κόσμου μέ τή μητέρα του Νόννα γοερώς κραυγάζουσα προσεύχονταν γιά τήν ίαση τού Επισκόπου. Ο ασθενής τήν ώρα τού καθαγιασμού ανασηκώθηκε από τό λήθαργο τού πυρετού, στάθηκε υποβασταζόμενος όρθιος καί βλέποντας εμπρός του εν οράματι τήν μακράν ευρισκομένη λειτουργική Σύναξη εκφώνησε τίς λειτουργικές προσευχές καί τήν ευχαριστία, ευλόγησε μακρόθεν τό λαό καί ανακλίθηκε θεραπευμένος (§ 28-29)! Στόν αυτό λόγο του, αναφέρεται καί σέ θαύματα πού έχουν σχέση μέ τή μητέρα του. Κάποτε, η βαρέως ασθενούσα Νόννα είδε σέ όνειρο ότι εισήλθε στό δωμάτιο ο υιός της Γρηγόριος καί τής έδωσε νά φάει από ευλογημένους άρτους υπέρ ιάσεώς της· τό πρωί ήταν τελείως υγιής (§ 30). Ο ίδιος σώθηκε θαυμαστώς από κίνδυνο καταποντισμού κατά τό θαλάσσιο ταξίδι από Αλεξάνδρεια πρός Αθήνα. Οι γονείς του στή Ναζιανζό είδαν σέ θαυμαστή αποκάλυψη τόν κίνδυνο καί προσευχηθέντες τόν διέσωσαν. Συνταξιδιώτης είδε σέ όνειρο τήν μητέρα τού Γρηγορίου νά προχωρεί πάνω στή θάλασσα καί νά σύρει τό πλοίο στήν ξηρά (§ 31).

Στόν Επιτάφιο στήν έγγαμη αδελφή του αγία Γοργονία (ΕΠΕ, 6) γράφει εκτενώς τό θαύμα ιάσεώς της. 'Επασχε από φοβερή αρρώστια, δέν θεραπευόταν από ιατρικά. Κατέφυγε, λοιπόν, ολονυκτίς στήν Εκκλησία, ακούμπησε τήν κεφαλή της στό άγιο θυσιαστήριο, προσευχήθηκε, μέ τά δάκρυά της άλειψε τό σώμα της καί αμέσως θεραπεύτηκε (§ 18)!

'Αν παραπέμψουμε στά αυτοβιογραφικά 'Επη καί Επιγράμματα περί αυτού καί τών γονέων του, στόν Επιτάφιο στόν αδελφό του Καισάριο, στό Λόγο “εις τόν άγιον ιερομάρτυρα Κυπριανό” καί στούς Α΄ καί Β΄ στηλιτευτικούς Λόγους “κατά Ιουλιανού”, θά καταπλαγούμε από τίς αναφορές σέ θαύματα, αποκαλύψεις, θεοσημείες καί σημεία θεοδικίας.


Γ. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στόν Επιτάφιο “εις τόν Μ. Βασίλειον” (ΒΕΠΕΣ, 69) αναφέρει μεταξύ άλλων τήν διά προσευχής τού Βασιλείου λύση τής ολέθριας γιά τά σπαρτά χειμερινής ανομβρίας (§ 17) καί τό κατόπιν επιμόνου προσευχής όραμα τού πατέρα τους πού είδε τόν Κύριο καί τόν βεβαίωσε ότι ο ασθενών υιός του Βασίλειος θεραπεύθηκε (§ 19).

Στόν Γ΄ Λόγο “εις τούς αγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρας” (ΒΕΠΕΣ, 69) παραθέτει τό εκπληκτικό θαύμα ιάσεως χωλού αξιωματικού διανυκτερεύσαντος στό Ναό τους μέ τήν εμφανή επιστασία ενός τών Αγίων σέ όνειρο. Επίσης αναφέρει καί τή δική του φοβερή επιτίμηση πρός διόρθωση από τούς Αγίους πού απειλούσαν εν ονείρω νά τόν ραβδίσουν (§ 784­5).

Στό Εγκώμιο “εις τόν άγιον μεγαλομάρτυρα Θεόδωρον” τόν Τήρωνα (ΒΕΠΕΣ, 69) τονίζει ότι ο άγιος Θεόδωρος κατέστησε τόν τόπο τού μαρτυρίου του, ένθα καί ο Ναός, ιατρείον νόσων ποικίλων …, λιμένα τών χειμαζομένων ταίς θλίψεσι, πενήτων ευθηνουμένων ταμιείον, οδοιπόρων ανεκτόν καταγώγιον, πανήγυριν τών εορταζόντων άληκτον. Είναι πολύ σημαντικό αυτό πού λέει γιά κείνη τήν εποχή ότι δέν σταματούσε τό πλήθος τών προσερχομένων μέ τήν παρέλευση τής ετησίας πανηγύρεως, αλλά καθ’ όλο τό έτος συνεχιζόταν αυτή η προσέλευση, τών μυρμήγκων δέ σώζει τήν ομοιότητα η επί τάδε φέρουσα λεωφόρος. Αυτό διατρανώνει καί τήν πρωτοχριστιανική ευλάβεια καί καταφυγή στίς πρεσβείες τών Αγίων (σέ αντίθεση μέ τά ανιστόρητα καί αντιεκκλησιαστικά φληναφήματα τών αιρετικών), αλλά καί καταδεικνύει πόσο βαθειές ρίζες στήν ιστορία τής πίστεώς μας έχει καί η σημερινή αθρόα προσέλευση πιστών σέ Προσκυνήματα.

“Εις τόν βίον τής οσίας Μακρίνης” (ΒΕΠΕΣ, 69) γράφει μεταξύ άλλων: η μητέρα τους Εμμέλεια, έγκυος στό πρώτο παιδί, είδε τρείς φορές σέ όνειρο ότι κρατούσε ένα κοριτσάκι κι ένας μεγαλοπρεπής άνδρας τό προσφώνησε “Θέκλα”, όπερ εκπληρώθηκε μέ τή γέννηση κοριτσιού πού μιμήθηκε τήν πρωτομάρτυρα Θέκλα (§ 961)· καρκίνο στό στήθός της τόν θεράπευσε θαυματουργικά μετά από ολονύκτια προσευχή της στό Ιερό Βήμα, μέ πηλό από τά δάκρυά της πάνω στό χώμα τού Ναού, καί μέ σταύρωμα τού πάσχοντος μέλους από τή μητέρα τους (§ 992)· θεράπευσε από βαριά οφθαλμοπάθεια τήν κορούλα ευλαβούς στρατιωτικού (§ 996-7).. Καί καταλήγει: 'Οσα άλλα παρόμοια θαύματα από ανθρώπους πού έζησαν μαζί της καί γνωρίζουν ακριβώς τή ζωή της, δέ θεωρώ ασφαλές νά τά προσθέσω. Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι κρίνουν τήν αξιοπιστία τών λεγομένων σύμφωνα μέ τά δικά τους μέτρα, όσα υπερβαίνουν τή δύναμή τους τά περιφρονούν μέ τήν υπόνοια πώς είναι ψέματα. Γι’ αυτό απλώς αναφέρει επιγραμματικά τή θαυμαστή αύξηση καί επάρκεια τού συνεχώς διανεμομένου από τήν Οσία σίτου στούς φτωχούς τόν καιρό τής πείνας, τίς θεραπείες ασθενών καί δαιμονιζομένων, προρρήσεις γεγονότων (§ 1000). Καί τονίζει ότι ανάλογα μέ τήν πίστη γίνεται καί η διανομή τών χαρισμάτων, μικρή στούς ολιγόπιστους, καί μεγάλη σ’ εκείνους πού έχουν μέσα τους τήν ευρυχωρία τής πίστεως.

Τά πιό παράδοξα θαύματα παραθέτει ο άγ. Γρηγόριος “εις τόν βίον Γρηγορίου τού θαυματουργού” (ΒΕΠΕΣ, 69): μύηση στή Χριστολογία από τόν Απ. Ιωάννη εν οράματι (§ 911-2)· εξουσία κατά δαιμόνων καί μετακίνηση ευμεγέθους λίθου διά λόγου (§ 916-7)· θαυμαστή αποξήρανση εν μιά νυκτί μιάς λίμνης­κληρονομιάς αντιμαχομένων αδελφών (§ 927-8)· αναχαίτιση τού ορμητικού ρείθρου τού ποταμού Λύκου πρό τής εμπηγμένης στό χώμα ράβδου του (§ 929-32)· τιμωρία Εβραίου υποκρινομένου τόν πεθαμένο (§ 940-1)· θεραπεία δαιμονιζομένου παιδός (§ 943-4)· παράδοξη αμβλυωπία τών διωκτών του (§ 948) καί πολλά άλλα.


Δ. Ο ιερός Χρυσόστομος έχει τίς εξής θέσεις: α) τό χάρισμα νά θαυματουργούν οι πιστοί δέν δίδεται στίς μέρες του όπως στά πρώτα χριστιανικά χρόνια, διότι πλέον στερεώθηκε η χριστιανική πίστη· β) αυτό πού συνθέτει τή χριστιανική ζωή δέν είναι η θαυματουργία, αλλά η αρετή· γ) ανώτερο θαύμα είναι η απαλλαγή από τήν ψυχοφθόρο αμαρτία· δ) η ενάρετη ζωή “χρεώνει” τό Θεό, ενώ τό χάρισμα τής θαυματουργίας χρεώνει τό χαρισματούχο. Σ’ αυτήν τήν προοπτική αποδέχεται καί αξιοποιεί κηρυκτικώς παλαιά καί σύγχρονα θαύματα.

Π.χ. στήν Δ΄ Ομιλία “εις τόν Ματθαίον” (ΕΠΕ, τ. 9, § 1) καί τίς ΛΗ΄ καί ΜΑ΄ Ομιλίες “εις τάς Πράξεις” (ΕΠΕ, 16Α, § 5) αναφέρεται σέ σύγχρονα παραδείγματα τής θαυματουργούσης θείας Προνοίας στή ζωή τών ανθρώπων, μέ τήν υπόδειξη ότι πρέπει νά τά θυμόμαστε πάντοτε, διότι αυτά γίνονται σ’ εμάς αιτία νά συνάψουμε μεγάλη φιλία μέ τό Θεό.

Σέ εγκωμιαστικούς Λόγους σέ Μάρτυρες (ΕΠΕ, 37) μνημονεύει συγκεκριμένα σημεία ή επικαλείται γενικά τό πλήθος τών θαυμάτων τών Αγίων, διά τών ι. λειψάνων. Μή δείς ότι τό σώμα τού μάρτυρα βρίσκεται χωρίς ψυχική ενέργεια, αλλά πρόσεχε ότι παραβρίσκεται σ’ αυτό κάποια άλλη δύναμη μεγαλύτερη κι από τήν ψυχή, η Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, απολογούμενη πρός όλους υπέρ τής αναστάσεως μέ τά θαύματα πού επιτελεί (εις τόν ιερομάρτ. Βαβύλαν).

'Ας γονατίσουμε μπροστά στά λείψανά τους, άς αγκαλιάσουμε τίς λειψανοθήκές τους, διότι καί αυτές μπορούν νά έχουν μεγάλη δύναμη… (εις τάς μάρτυρας Βερνίκην καί Προσδόκην).


Ε. Θά έπρεπε νά συγγράψουμε αυτοτελώς ολόκληρο βιβλίο, άν θέλαμε νά παραθέσουμε αναλυτικά τή γνώμη τών προειρημένων καί άλλων Αγίων Πατέρων (π.χ. τών αγίων Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Ιωάννου Δαμασκηνού, Θεοδώρου Στουδίτου, Ανδρέου Κρήτης, Συμεών Νέου Θεολόγου, Γρηγορίου Παλαμά, Νικοδήμου Αγιορείτου) καί τών συγγραφέων παλαιοτέρων καί νεοτέρων αγιολογικών κειμένων (Βίου Οσίων, Μαρτυρολογίων, Γεροντικών κ.λπ.).


ΣΤ. Αλλά καί στά λειτουργικά βιβλία, τά καθιερωμένα καί τών νεοτέρων ασματικών Ακολουθιών, ανευρίσκουμε τήν μνεία θαυμάτων, μέ χαρακτηριστικότερα τό εορταζόμενο διά κολλύβων θαύμα τού αγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τού Τήρωνος (Σάββατο Α΄ Εβδομάδος Νηστειών) καί τά περιθρύλλητα πλείονα θαύματα τής Παναγίας μας στήν Ζωοδόχο Πηγή Κωνσταντινουπόλεως (Παρασκευή τής Διακαινησίμου).

'Αν επεκτεινόταν η έρευνά μας καί στό πλήθος τών προσκυνηματικών οδηγών διαφόρων ιερών τόπων, θά μάς προσεπόριζε πολλές θαυμαστές συναξαριακές μαρτυρίες.

* * *

Συμπερασματικά, λοιπόν, αναφέρουμε ότι τά θαυματολογικά βιβλία δέν συνιστούν καινοτομία τής εποχής μας, αλλά καθαγιασμένη ευαγγελική, πατερική, εκκλησιαστική ενασχόληση, μέ διττό σκοπό: αφενός μέν τήν ευγνώμονα δοξολογία τού Θεού καί τών Αγίων Του, αφετέρου δέ τήν τροφοδοσία τής πίστεως τού λαού Του.

Μ’ αυτό τό σκεπτικό κι αυτόν τό διττό σκοπό δημοσιεύονται καί τά επόμενα νεότερα θαύματα τών Αγίων μας, ως “σημεία”­σημάδια τής παρουσίας καί τής πρόνοιας τού Θεού.

Πράγματι, ο Θεός είναι πού ενεργεί καί ευεργετεί διά τών Αγίων, αποκαλύπτει τήν πανσωστική Του φροντίδα καί δύναμη καί έτσι μάς προσκαλεί σέ ενθεαστικό θαυμασμό, αναγεννητική μετάνοια καί αγιαστική κοινωνία μαζί Του από τού νύν καί εις τούς αιώνας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ


Εκτός από τίς βιογραφικές καί θαυματολογικές αναφορές τών ιερών Ευαγγελίων στά πρόσωπα τών αγίων Μαθητών καί Αποστόλων τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τό μεγαλύτερο σέ έκταση βιβλίο τής Καινής Διαθήκης, οι Πράξεις τών Αποστόλων, βιβλίο τής θεοχάρακτης ιστορίας τής Εκκλησίας στά πρώτά της βήματα, θά μπορούσαμε νά πούμε ότι αποτελεί μιά συνθετική απόπειρα πρωίμου καταγραφής “Βίου Αγίων”, βιογραφίας αγίων, εν προκειμένω τών Αποστόλων Πέτρου, Ιακώβου, Ιωάννου, Στεφάνου, Φιλίππου, Παύλου, Βαρνάβα καί τών συνεργατών τους.

Σ’ αυτό τό θεόπνευστο βιβλίο διαβάζουμε γιά τήν άγια πιστότητα τών Αποστόλων στόν σταυρωθέντα καί αναστάντα, αναληφθέντα καί εν αυτοίς μένοντα εν Αγίω Πνεύματι Κύριό τους καί Κύριό μας Ιησού Χριστό. Διαβάζουμε γιά τήν άγια τόλμη τους, τό κήρυγμα καί τή δράση, τούς κινδύνους καί τούς διωγμούς, τούς κόπους καί τίς πνευματικές κατακτήσεις στό έργο τού ευαγγελισμού τών ανθρώπων. Στό αυτό βιβλίο διαβάζουμε καί γιά τά θαύματα τών αγίων Αποστόλων, εκπλήρωση τού λόγου τού Κυρίου: Σάς βεβαιώνω πώς αυτός πού πιστεύει σ’ εμένα, θά κάνει κι εκείνος τά ίδια έργα πού κάνω εγώ καί μάλιστα ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτά, γιατί εγώ πηγαίνω κοντά στόν Πατέρα. Κι ό,τι ζητήσετε στό όνομά μου, θά τό κάνω, ώστε η δόξα τού Πατέρα νά φανερωθεί μέσω τού Υιού (Ιω. 14, 12­13).

Αλλά καί στήν Παλαιά Διαθήκη έχουμε “βίους αγίων”, τών αγίων Πατριαρχών (Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ), Προφητών (Μωυσή, Δαβίδ, Ελισσαίου, Ησαΐου κ.λπ.) καί Δικαίων (Ιώβ, Ρούθ κ.λπ.).

Αυτή η θεοπνεύστως καταγεγραμμένη ιστορία τών θεαρέστων, θεοπειθών, θεοτιμήτων ανδρών καί γυναικών, μέρος τής ιστορίας τής σωτηρίας, μάς υπενθυμίζει ότι η σωτηρία δέν είναι ένα εξωϊστορικό γεγονός στό οποίο εμείς (οι εκάστοτε μικροί αυτουργοί τής ιστορίας τού κόσμου) δέν έχουμε τάχα μερίδιο ευθύνης καί συμμετοχής. Τουναντίον! Η σωτηρία δέν μάς επιβάλλεται. Καλούμεθα ως μέλη τής Εκκλησίας νά τήν αποδεχθούμε μέ συγκεκριμένες πράξεις μέσ’ στήν ιστορία καί νά τήν ευαγγελισθούμε στούς γύρω μας.

* * *

Τέτοιο σημαίνοντα ρόλο διεδραμάτισαν οι τρείς νεοφανείς 'Αγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί Ειρήνη διά τής φιλοχρίστου οσιακής ζωής καί μαρτυρικής τελειώσεώς τους. Καί συνεχίζουν νά διαδραματίζουν τόν αυτό ιερό ρόλο μέ τά ΘΑΥΜΑΤΑ τους, πού αποτελούν μέρος τής ιστορίας τής Εκκλησίας, μέρος τής ιστορίας τής δικής μας πορείας χριστοσωτηρίας διά τής Εκκλησίας. Διότι τά συγκεκριμένα θαύματα αφορούν βεβαίως κάποιους συνανθρώπους μας ευεργετηθέντας προσωπικά, αλλ’ αφορούν καί όλους εμάς τούς υπολοίπους, ως “σημεία” τής πανσωστικής θ. πρόνοιας, ως αφορμή χαράς, ως προαναγγελία τών εσχάτων, τής ουρανίου προοπτικής μας.

Δοξολογούμε τόν Κύριό μας Ιησού Χριστό γιά όλα αυτά τά δώρα τής φιλανθρωπίας Του. Τόν δοξολογούμε καί γιά τούς τρείς Αγίους Του, τούς χαρισθέντας εις ημάς προστάτας καί βοηθούς, γιά νά μάς διδάξουν σέ χρόνια κρίσιμα κι αποκαλυπτικά ότι: η πίστη μας είναι η αληθινή, η Εκκλησία μας είναι τό “Σώμα Χριστού”, πάντοτε ζώσα καί άγια, η ζωή συνεχίζεται πέραν τού τάφου καί προορισμός μας είναι η αιώνια βασιλεία τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος.

* * *

Καί μέ τό παρόν βιβλίο προσπαθήσαμε φιλοτίμως νά προβληματίσουμε τήν εσώτατη αίσθηση τής αγαθής συνειδήσεως καί τής αφελότητος πίστεως πού ενδεχομένως ως σπαράγματα διατηρούμε οι πλείονες από τά παιδικά μας χρόνια, αλλ’ έχει ανάγκη ανατροφοδοσίας.

Μέσα από τήν αυθεντική παρουσίαση τής εμπειρίας συγχρόνων μας ανθρώπων κι από τά σχόλια πού παρενείραμε εδώ κι εκεί στίς διηγήσεις σ’ αυτό αποβλέψαμε. Διότι πέρα από τό θαυμασμό ή τήν έκπληξη ή τόν προβληματισμό, πού θά προκαλέσουν στόν καθένα οι αφηγήσεις τών ιαθέντων, πρέπει νά συνανακαλύψουμε τήν παρουσία τού Ενός, τού όντως Φιλανθρώπου καί Φιλαγάθου, τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρός μας Ιησού Χριστού.

Είμαστε θεοπλαστούργητοι καί υπάρχουμε επειδή τό θέλει ο Θεός γιά ένα σκοπό: νά ζούμε αιώνια μετέχοντας στό Θεό, πού είναι η ζωή, τό φώς, η μακαριότητα. 'Ομως, ο Θεός μάς έπλασε ελευθέρους καί μάς αγαπά, χωρίς νά μάς εξαναγκάζει νά Τόν αγαπήσουμε. Μάς φροντίζει, χωρίς νά επιβάλλει νά Τόν λατρεύουμε. Μάς θέλει, χωρίς νά μάς οδηγεί διά τής βίας νά Τόν θέλουμε.

Τήν εν Χριστώ ζωή, δηλ. τό νά ζεί ο άνθρωπος σέ άμεση προσωπική σχέση μέ τό Χριστό, τήν κατακτά όποιος πιστεύει στό Χριστό, λαχταρά νά ζήσει μαζί Του, αγωνίζεται γι’ αυτό καί δέχεται τελικά τήν παρουσία τού Χριστού ενεργό μέσα του. Η εν Χριστώ ζωή είναι γνωστή μόνο σέ κείνους πού τήν επιδιώκουν συνειδητά καί επίμονα.

* * *

Ο Κύριός μας, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, είναι ο μοναδικός σωτήρας, λυτρωτής καί ευεργέτης μας. 'Ομως, η εν Χριστώ σωτηρία δέν είναι μόνο γεγονός, αλλά καί προσδοκία. Εδώ ακριβώς, χρειάζεται η δική μας συμβολή καί συνεργία. Ο Κύριος βέβαια έδωσε τή ζωή Του λύτρο, γιά νά μάς σώσει· πρέπει όμως κι εμείς νά αποδεχθούμε ενεργητικά αυτό τό ανεκτίμητο δώρο καί μέ τή δική Του βοήθεια νά τό διατηρήσουμε.

Ο Θεός μάς προσφέρει τό πάν. Η δική μας συνεργία έγκειται στό νά αποδεχθούμε καί νά κρατήσουμε αυτό τό "πάν". Μολονότι αυτό πού συνεισφέρουμε γιά τή σωτηρία μας, όπως φαίνεται είναι ασήμαντο σέ σχέση μέ αυτό πού μάς προσφέρει ο Κύριός μας, ωστόσο έχει αυτό καθ’ εαυτό μεγάλη καί αναντικατάστατη σπουδαιότητα.“Ο Χριστός, λέει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, είναι συναγωνιστής μας· κι ένας συναγωνιστής εξυπακούεται ότι συναγωνίζεται καί βοηθάει όχι εκείνους πού κείτονται ξαπλωμένοι ή είναι άρρωστοι, αλλά εκείνους πού έχουν υγεία καί τόλμη, ώστε νά μπορούν νά αγωνίζονται”.

Αυτή είναι η οδός τής σωτηρίας τήν οποία βάδισαν όλοι οι 'Αγιοι καί τήν οποία μάς καλούν οι νεοφανείς 'Αγιοι νά βαδίσουμε κι εμείς.

πηγη

http://www.imgap.gr/file1/sthavmata.html